Make Do And Mend

Everything You Ever Loved

Rise (2012)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 27/11/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η κυκλοφορία που έλλειπε για να συμπληρωθεί η dream team της νεότερης, αναγεννημένης post-hardcore σκηνής. Πέρυσι, κάθε μπάντα από την κολλεκτίβα συγκροτημάτων κάτω από το προσωνύμιο «The Wave»* ή οποία αντιπροσωπεύει αυτήν ακριβώς τη σκηνή, κυκλοφόρησαν ανεξαιρέτως εξαιρετικούς δίσκους. Οι δίσκοι των Touché Amoré, La Dispute, Pianos Become The Teeth και Defeater, στους ανάλογους κύκλους, σίγουρα χαρακτήρισαν τη χρονιά και έδωσαν νέα πνοή και ελπίδα σε έναν χώρο που είχε αρχίσει εδώ και καιρό να μυρίζει. Το τελεύταιο κομμάτι που έλειπε από το παζλ ήταν αυτό των Make Do And Mend, και χαλάλι τους που άργησαν κάποιους μήνες.

Ενώ οι προαναφερθείσες μπάντες έχουν ελάχιστα κοινά μουσικά χαρακτηριστικά, πέρα προφανώς από την ταμπέλα-υπόστεγο post-hardcore, είναι το ήθος, η τιμιότητα και η ψυχή που παρουσιάζουν στις δουλειές τους, κυρίως θεματικά και στιχουργικά**, που τους έχουν κάνει μία ομάδα. Oι Make Do And Mend σίγουρα βρίσκονται στο πιο punk-rock άκρο από τις υπόλοιπες αυτές μπάντες και όχι στον αντίποδα που βρίσκεται το hardcoreιδές και οι Touché Amoré, πράγμα που το "Everything You Ever Loved" επιβεβαιώνει με το παραπάνω.

Οι Make Do And Mend είναι όπως θα ήθελα να ορίζεται το σύγχρονο punk-rock. Βαθιά, τσαμπουκαλεμένα φωνητικά, ζεύγη κιθάρων που να αλληλοσυμπληρώνονται εξαιρετικά, και συνθέσεις που έχουν όντως κάτι να πουν. Ο δίσκος είναι γεμάτος κομμάτια που θα άκουγα δίχως σταματημό στο προσωπικό μου ράδιο, με heavy rotation μεταξύ Gaslight Anthem, Hot Water Music και Balance And Composure. Οι ιστορίες που πραγματεύνται είναι όλες τέτοιες, προσωπικές, που είναι αδύνατον να μη δεθείς με τα κομμάτια.

Προσωπικά, ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία της μπάντας είναι τα φωνητικά. Ο James Carroll διαθέτει ένα πολύ χαρακτηριστικό γρέντζο το οποίο αγαπώ σ’αυτού του είδους τη μουσική. Τα καθαρά φωνητικά είναι όσο παραμορφωμένα χρειάζονται ώστε να εντείνουν τα συναισθήματα που προσπαθούν να μεταδώσουν, ενώ οι πιο core αποδόσεις είναι και αυτές στα σωστά επίπεδα. Όλα αυτά πάντα σε συνδυασμό με την εξαιρετική στιχουργική δουλειά του ίδιου. Είναι αδύνατον να μην ανατριχιάσω ακούγοντας για παράδειγμα το "Desert Lily" που κλείνει τον δίσκο, και τους στίχους του «come close, I've paid my debt to distance and earned my share of home».

Αδύναμη στιγμή δεν υπάρχει, εκτός αν θεωρείς πως οποιοδήποτε κομμάτι είναι λίγο πιο αργό θεωρείται μέτριο. "Stay In The Sun", "Hide Away" και ο υπερκόμματος "Dissassemble" είναι από τις έντονες, δυνατές στιγμές του δίσκου και προσωπικά highlights. Σε έναν ιδανικό κόσμο ο δίσκος αυτός θα αναγνωριζόταν από άτομα που υποστηρίζουν την γενικότερη alternative rock σκηνή, καθώς περπατάει μέσα στα λημέρια τους και δεν τον χαμπαριάζει κανείς. Τίμια μουσική, τίμιοι στίχοι, τίμια και ειλικρινής μπάντα.

ps, πέρυσι κυκλοφόρησαν ένα ακουστικο EP, περίπου σαν ευχαριστήριο για τους οπαδούς, και περιείχε αυτή την ομορφιά. Δες το.



* Ναι, σαν αστείο μεταξύ τους ξεκίνησε, αλλά έμεινε, και μας άρεσε, και το κρατήσαμε.

**Αν και οι Defeater συχνά δέχονται μία κριτική περί εθνικισμού (ή καλύτερα υπερπατριωτισμού) με την οποία δε συμφωνώ πλήρως, αλλά δεν είναι εδώ το μέρος να συζητηθεί.
  • SHARE
  • TWEET