Scorpion Child

Acid Roulette

Nuclear Blast (2016)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 27/05/2016
Αλλάζουν χωρίς να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα τους και κερδίζουν το στοίχημα με το δεύτερο άλμπουμ τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για κάποιον λόγο, το τρίτο άλμπουμ έχει καθιερωθεί ως το «κρίσιμο», αλλά το δεύτερο είναι συνήθως το δύσκολο. Τα τραγούδια που μπαίνουν στο ντεμπούτο άλμπουμ συνήθως δουλεύονται για αρκετά χρόνια, μια πολυτέλεια που δεν μπορεί να υπάρχει για τη δεύτερη δουλειά, ενώ προκύπτει και η έννοια των προσδοκιών που προφανώς δεν επιβαρύνουν μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα. Έτσι, το γεγονός ότι η παρθενική δουλειά των Scorpion Child προκάλεσε αρκετό θόρυβο, σε συνδυασμό ότι στο μεσοδιάστημα άλλαξαν τα 3/5 της σύνθεσής τους, καθιστούν το "Acid Roulette" ως ένα δυνατό στοίχημα για το μέλλον της μπάντας.

Παρά τις αλλαγές, ο χαρακτήρας της μπάντας δεν μοιάζει να έχει αλλοιωθεί καθόλου, καθώς ο Aryn Jonathan Black (φωνητικά) κι ο Christopher Jay Cowart (κιθάρα) είναι οι βασικοί συνθέτες και αυτοί που ορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον ήχο και το ύφος των Scorpion Child, ο πρώτος με τη χαρακτηριστική φωνή του κι ο δεύτερος με τα riff του. Η κύρια διαφορά προκύπτει από το ότι η δεύτερη κιθάρα αντικαταστάθηκε από πλήκτρα, με τον AJ Vincent να γεμίζει ιδανικά των ήχο της μπάντας, δίνοντας επιπλέον «χρώμα» στη μουσική της. Παρόλο που η μουσική παραμένει «κιθαροκεντρική» τα πλήκτρα δεν έχουν καθόλου δευτερεύοντα ρόλο, αντιθέτως πολλές φορές αυτά καθορίζουν μια σύνθεση.

Για παράδειγμα, στο φανταστικό ομώνυμο τραγούδι (που προέκυψε από τζαμάρισμα), είναι το σόλο στο Hammond που κάνει τη διαφορά, ενώ η καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ είναι το μπαλαντοειδές "Survives", το οποίο είναι βασισμένο σε πιάνο/φωνή, με τον Aryn να δίνει μια γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία.

Γενικότερα, οι ερμηνείες και το πειραγμένο concept που προέκυψε από το μυαλό του Aryn καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Εν συντομία, το άλμπουμ πραγματεύεται την ιστορία ενός τύπου που ταξιδεύει συχνά και επιστρέφοντας κάποια στιγμή σπίτι του ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατά με κάποιον πολύ υψηλά ιστάμενο τύπο της τοπικής κοινωνίας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο τυπάς στήνει μια υπόθεση δολοφονίας και κλείνει τον πρωταγωνιστή στη φυλακή. Εκεί για να μην σαλτάρει, παίζει με τους άλλους συγκρατούμενους το παιχνίδι της «acid ρουλέτας», που τον βοηθάει να τριπάρει και να δώσει ερμηνείες μάλλον υπερβατικές σε σκέψεις κι αναμνήσεις. Στην πραγματικότητα, ο Aryn διοχετεύει διάφορους προσωπικούς εφιάλτες, όπως γίνεται συχνά σε καλά δομημένα concept άλμπουμ και το συνολικό αποτέλεσμα είναι αρκετά σκοτεινό, με τους στίχους να επηρεάζουν σαφώς και την μουσική κατεύθυνση.

Μουσικά, το άλμπουμ έχει πολλά να προσφέρει. Το εν δυνάμει χιτάκι "My Woman In Black" είναι μια straight forward, groovy ροκιά με δυνατή ερμηνεία και κολλητικό ως οφείλει να είναι, ενώ το εναρκτήριο "She Sings I Kill" διαθέτει αυτό το groovy mid tempo ύφος που κουνάει τον κόσμο στις συναυλίες. Το "Reaper’s Danse" έχει την κιθαριστική δουλειά που επιζητούν πολλές σύγχρονες heavy rock μπάντες, το "Moon Tension" να έχει γραφτεί από μια εκ των σπουδαίων μπαντών των '70s, αν τηλεμεταφερόταν στο σήμερα, ενώ το "Might Be Your Man" έχει αυτό το - απλό μεν, εξαιρετικά παιγμένο δε - σόλο που σε καθηλώνει χωρίς να το καταλάβεις.

Για μια ακόμα φορά, ο Chris "Frenchie" Smith (Meat Puppets, ...And You Will Know Us By The Trail Of The Dead) δεν ήταν απλά ο παραγωγός, αλλά το εξτρά μέλος της μπάντας, καθοδηγώντας τις συνθέσεις και συνεπώς έχοντας μεγάλο ποσοστό στο τελικό αποτέλεσμα. Η διαφορά στην προκειμένη περίπτωση είναι πως όλο το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ζωντανά μέσα στο στούντιο, κάνοντάς το τελικό αποτέλεσμα ακόμα πιο «ζεστό» και κοντά στο πνεύμα περασμένων δεκαετιών που είναι ποτισμένο ούτως ή άλλως στην μπάντα, σε αντίθεση με το πρώτο άλμπουμ που δουλευόταν για σχεδόν έξι χρόνια.

Αν τελικά το "Acid Roulette" είναι όντως στοίχημα, τότε το κέρδισαν οι Scorpion Child. Είναι πιο μεστό συνολικά από το ντεμπούτο τους, και η αλλαγή της δεύτερης κιθάρας με πλήκτρα δείχνει να τους ταιριάζει πολύ, γεμίζοντας εξαιρετικά τον ήχο τους. Στην πραγματικότητα, όμως, την διαφορά κάνει ο Aryn με ερμηνείες και την εν γένει ιδιαίτερη περσόνα του. Και σας διαβεβαιώνω ότι επί σκηνής τόσο ο Aryn όσο και η μπάντα συνολικά είναι ακόμα πιο εντυπωσιακοί. Με λίγη επιπλέον εστίαση σε λεπτομέρειες, αυτή η μπάντα μπορεί να βγάλει πολύ σπουδαίες δουλειές στο μέλλον.

  • SHARE
  • TWEET