Dream The Electric Sleep

Το μεγάλο crossover ανάμεσα στο prog και το alternative δεν είναι πλέον και τόσο καινοτομία με συγκροτήματα εδώ και δύο δεκαετίες να το κάνουν και να το κάνουν καλά. Είναι όμως πάντα ευχάριστο όταν ένα νέο συγκρότημα σκάει στη σκηνή με επιτυχημένο τρόπο, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται στην «από ‘δω» πλευρά του prog. Οι Dream The Electric Sleep έκαναν ακριβώς αυτό με τον προηγούμενο δίσκο τους “Heretics” σε γενική αποδοχή και μετά από δύο χρόνια ήρθε η ώρα να ανταποκριθούν στις αυξημένες προσδοκίες που δημιούργησαν.

Το “Beneath The Dark Wide Sky” συνεχίζει ακριβώς από εκεί που μας άφησε ο προκάτοχός του, τον οποίο είχαμε τοποθετήσει στις καλύτερες «υπόγειες» κυκλοφορίες του 2014. Παρότι οι συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις έχουν αρκετά στοιχεία από την τεχνική πλευρά του rock, με εναλλασσόμενες μελωδίες και ρυθμούς, καλό παίξιμο και μουσικότητα και ακόμα και μία παραγωγή που δε διστάζει νε φέρει μπροστά τα όργανα σε σχέση με τη φωνή, η βάση των τραγουδιών παραμένει σύγχρονο alternative και μάλιστα αρκετά φιλικό προς το αμερικάνικο ραδιόφωνο, γεγονός που φανερώνει και την καταγωγή τους. Πιθανόν αυτό να οφείλεται και στο power trio σχήμα του συγκροτήματος. Τα ιντερλούδια και οι γέφυρες, οι εκτεταμένες οργανικές στιγμές είναι εκεί που πρέπει αλλά ενταγμένες στο πλαίσιο της σύνθεσης και του τραγουδιού. 

Ενστάσεις μπορούν να γίνουν δεκτές. Τα κρεσέντο τους, η ανάπτυξη των τραγουδιών τους, ακόμα και τα ρεφρέν τους δεν εκπλήσσουν. Τουναντίον θα μπορούσαν από κάποιους να χαρακτηρισθούν και «εύκολα» ή «αναμενόμενα». Στην πραγματικότητα όμως αυτό απλώς αποδεικνύει την ικανότητά τους χρησιμοποιώντας γνωστά υλικά να παράγουν κάτι που είναι ενδιαφέρον, κυρίως λόγω του ταλέντου τους να γράφουν όμορφα, ακόμα και «πιασάρικα», αν η prog ιντελιτζενσια επιτρέπει τον όρο, τραγούδια. Και στο φινάλε αυτό που κάνουν είναι (να βάλω «μερικές φορές» για να το μαλακώσω;) μερικές φορές πιο ενδιαφέρον από αυτό που έχει κάνει τους Muse (π.χ.) τόσο οικουμενικά αποδεκτούς. 

Τελικά αυτό που ξεχωρίζει το “Beneath The Dark Wide Sky”  από το “Heretics” είναι ότι μάλλον περιέχει περισσότερα «χιτάκια», περισσότερο «ραδιόφωνο». Η έκπτωση που κάνουν για αυτό είναι μικρή αλλά δεν αποκλείεται να ξενερώσει κάποιους. Αν μείνει κανείς σε στιγμές όπως το “Headlights” θα μπορούσε να μιλήσει για αλλαγή πλεύσης. Προσωπικά προτιμώ να κρατάω τραγούδια όπως το “Let The Light Flood In”  που συνδυάζουν καλύτερα και τους δύο εαυτούς τους αλλά πολύ περισσότερο προτιμώ να κρατάω ένα ιδιαίτερα δυνατό σύνολο που δεν κουράζει και έχει δυνατά τραγούδια που διαδέχονται το ένα το άλλο. Ε, αν μέσα από αυτά βρείτε και ένα που θα πάρει και πέντε like παραπάνω όταν το ποστάρετε στο facebook δε θα ξενερώσετε κατά βάθος μικροί ελιτιστές φίλοι μου, έτσι δεν είναι;