Sully Erna

Μου φαίνεται απίστευτο ότι πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από το πρώτο (και καταπληκτικό) solo άλμπουμ του Sully Erna. Στο "Avalon", ο τραγουδιστής των Godsmack παρουσιάστηκε τελείως διαφορετικός, συνοδευόμενος από ακουστικές κιθάρες, πιάνο, ανατολίτικες μελωδίες και γυναικεία φωνητικά μεταξύ άλλων, σε ένα άλμπουμ με ελάχιστο ηλεκτρισμό, αλλά πλεόνασμα ωραίων μελωδιών και συναισθήματος. Θεωρούσα θέμα χρόνου το να υπάρξει συνέχεια στο εν λόγω εγχείρημα και παρόλο που πήρε λίγο παραπάνω το "Hometown Life" κατέφτασε.

Κινούμενο στο ίδιο μοτίβο, το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Erna, ήταν αναμενόμενο πως θα έχανε το χαρακτηριστικό της έκπληξης που είχε το "Avalon", αλλά ο σκοπός δεν ήταν να μας εκπλήξει εδώ ο συμπαθής ερμηνευτής. Αντιθέτως, αυτό που θέλαμε και περιμέναμε ήταν να χτίσει πάνω στον ήχο του, καθώς έδειξε να του πηγαίνει πολύ ερμηνευτικά.

Παρ' όλα αυτά, με πιο up-tempo συνθέσεις όπως το "Your Own Drum" (με τα κρουστά) ή το "Turn It Up!" (με τα πνευστά) θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν διστάζει να δοκιμάσει και κάποια νέα πραγματάκια. Αλλά, η αλήθεια είναι πως παραμένει καλύτερος στις πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές όπως το "Blue Skies" (με το υπέροχο πιάνο) και το κλείσιμο του "Falling To Black" (με τα πολύ ωραία βιολιά) ή στις πιο ελαφριά μελαγχολικές συνθέσεις, όπως το "Different Kind Of Tears" και το "Take All Of Me".

Την ίδια στιγμή συνθέσεις σαν το ομώνυμο, το "Forever My Infinity" και το "Father Of Time" μοιάζουν σαν να ξέμειναν από το "Avalon", χωρίς να προσθέτουν ή να αφαιρούν κάτι ιδιαίτερο από το συνολικό αποτέλεσμα και τελικά το άλμπουμ κυλάει πολύ ευχάριστα στο σύνολό του.

Σε γενικές γραμμές το άλμπουμ είναι και πάλι όμορφο, προσφέρει λίγο-πολύ αυτό που περιμέναμε από τον Erna και ενδείκνυται για χαλαρές ακροάσεις. Δεν εντυπωσιάζει και δεν φτάνει το εξαιρετικό "Avalon", αλλά έχει τις στιγμές του κι αξίζει να του δοθεί μια ευκαιρία.