«A Buyer's Guide»: Tony Martin

Δισκογραφικός οδηγός για μια από τις πιο παραγνωρισμένες μεγάλες φωνές του σκληρού ήχου

Από τον Σπύρο Κούκα, 07/01/2022 @ 12:31

Στην ιστορία του σκληρού ήχου έχουν υπάρξει περιπτώσεις και περιπτώσεις τραγουδιστών που δεν έλαβαν την αναγνώριση που άξιζε το ταλέντο τους. Ένας από αυτούς μπορεί να θεωρηθεί και ο Antony Philip Harford, ευρύτερα γνωστός ως Tony Martin, ο Βρετανός τραγουδιστής που κλήθηκε να γεμίσει τα μεγάλα παπούτσια του Ozzy, του Ronnie James Dio και των λοιπών προκατόχων του στους Black Sabbath.

Ξεκινώντας τη μουσική του πορεία από σχήματα όπως οι βραχύβιοι Alliance και οι Tobruk, ο Tony Martin θα ερχόταν στο μουσικό προσκήνιο με το "Eternal Idol", αντικαθιστώντας τον Ray Gillen στους Black Sabbath εκείνης της εποχής. Μαζί τους, θα κυκλοφορούσε μερικές σπουδαίες δουλειές, φθάνοντας να θεωρείται ως ο δεύτερος μακροβιότερος τραγουδιστής τους μετά τον Ozzy Osbourne. Ωστόσο, το reunion της μπάντας με τον τελευταίο, στα μέσα των '90s θα τελείωνε την κοινή τους πορεία και θα οδηγούσε τον Βρετανό τραγουδιστή σε λιγότερο προβεβλημένους δημιουργικούς δρόμους, είτε ως solo καλλιτέχνης, είτε με διάφορες κατά καιρούς συνεργασίες και guest συμμετοχές.

Έτσι, με αφορμή την επερχόμενη κυκλοφορία της τρίτης προσωπικής δουλειάς του βετεράνου μουσικού, βρίσκουμε την ευκαιρία να θυμηθούμε τα προγενέστερα μουσικά του πεπραγμένα, κατατάσσοντας τα σε μια υποτυπώδη σειρά προτεραιότητας.

 
Black Sabbath - Tyr

Black Sabbath - Tyr
(I.R.S., 1990)

Το απόλυτο άλμπουμ σε ό,τι αφορά τις ερμηνευτικές αρετές του Tony Martin, το "Tyr" αποτέλεσε μια μεγαλοπρεπέστατη συνέχεια σε ανάλογο ύφος με το "Headless Cross", αλλά σαφώς αναβαθμισμένη σε στιχουργική προσέγγιση και ήχο συγκριτικά με εκείνο. Εδώ, ο Martin απελευθερώνεται πλήρως και γράφει με το βλέμμα στη σκανδιναβική μυθολογία, αλλά το θυμικό ευέλικτο και ασυγκράτητο, κάνοντας ερμηνείες ζωής και μπαίνοντας στο πάνθεον των ερμηνευτών του σκληρού ήχου χωρίς αμφιβολία. Το συνθετικό επίπεδο φθάνει ξανά σε δυσθεώρητα ύψη, η ατμόσφαιρα, πομπώδης κι επική συνάμα, είναι το μεγάλο ατού του υλικού και τραγούδια όπως το "Anno Mundi", το "Jerusalem" και το "Sabbath Stones" δεν γράφονται κάθε μέρα. Ο ίδιος ο Tony Iommi, στην αυτοβιογραφία του, παραλληλίζει τα "Headless Cross" και "Tyr" με τα "Heaven & Hell" και "Mob Rules", έστω κι αν κατά δήλωση του, δεν θυμάται πολλά από εκείνη την περίοδο. Σε προσωπικό επίπεδο, δε, το "Tyr" στέκεται ως ένα λατρεμένο άλμπουμ και ίσως εκείνος ο δίσκος των Black Sabbath που - μαζί με το "Heaven & Hell" - έχω ακούσει περισσότερο.

Black Sabbath - Headless Cross

Black Sabbath - Headless Cross
(I.R.S., 1989)

Εν πολλοίς τα έχουμε ξαναπεί για αυτό το αδικημένο αριστούργημα των Black Sabbath, τον ένα από τους δύο δίσκους της Martin περιόδου των Βρετανών θρύλων που μπορεί να κοιτάζει στα μάτια τις λοιπές συναρπαστικές στιγμές της πλούσιας δισκογραφίας τους. Σκοτεινό, επιβλητικό, με έναν διάχυτο αέρα "Heaven & Hell" πανταχού παρόντα κι έναν Tony Martin να νιώθει πλέον άνετα στη θέση πίσω από το μικρόφωνο και να παραθέτει μερικές συγκλονιστικές ερμηνείες (βλέπε "When Death Calls", "Nightwing" μεταξύ άλλων), το "Headless Cross" μπορούσε - κι έπρεπε - να έχει καλύτερη τύχη εμπορικά την εποχή που κυκλοφόρησε. Αντιθέτως, οι λανθασμένες επιλογές εταιρείας, διανομής και προώθησης του, αλλά και οι προκατειλημμένη στάση μερίδας του ακροατηρίου που απέρριπτε το σχήμα λόγω των αλλαγών στο lineup, χωρίς ωστόσο να έχει δώσει μια ευκαιρία στο δίσκο, είχε σαν αποτέλεσμα το άλμπουμ να μοιάζει δυσεύρετο μέχρι και τις μέρες μας, με πολύ κόσμο να ανακαλύπτει ετεροχρονισμένα τη μαγεία του.

 

Black Sabbath - The Eternal Idol

Black Sabbath - The Eternal Idol
(Vertigo, 1987)

Πολλές είναι οι φήμες που αφορούν το "Eternal Idol" και το πως κατέληξε να κυκλοφορήσει εκείνο επισήμως. Με τον Ray Gillen να ηχογραφεί τα φωνητικά του δίσκου αλλά τελικά να αποχωρεί για λόγους που δεν είναι απολύτως διευκρινισμένοι ακόμη και σήμερα (άλλοι αναφέρουν ότι αποχώρησε λόγω διαφωνιών με το management του σχήματος, άλλοι ότι εκδιώχθηκε λόγω HIV, ενώ το ενδεχόμενο των καλλιτεχνικών διαφορών δεν μοιάζει τόσο πιθανό), τους Bob Daisley και Geoff Nichols να έχουν ένα σημαντικό συνθετικό μερίδιο ευθύνης και το line-up της μπάντας να βρίσκεται σε ένα καθεστώς «πήγαινε-έλα» μελών, το δέκατο τρίτο άλμπουμ των Black Sabbath έμοιαζε καταδικασμένο να σηκώσει την ταμπέλα του παραγνωρισμένου. Συγχρόνως, όμως, είναι και το άλμπουμ που εισήγαγε τη φωνάρα του Tony Martin στο ευρύτερο ακροατήριο, με τον Βρετανό τραγουδιστή να καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, έχοντας να ακολουθήσει τις φωνητικές γραμμές του προκατόχου του. Και τελικά να τα καταφέρνει περίφημα, δίνοντας πνοή σε ένα δίσκο που περιέχει μερικές πραγματικά σπουδαίες συνθετικές στιγμές, τις οποίες ακόμη και έμπειροι ακροατές μοιάζουν να αγνοούν. 

Black Sabbath - Cross Purposes

Black Sabbath - Cross Purposes
(I.R.S., 1994)

Παρότι κατέληξε ως ο δεύτερος μακροβιότερος τραγουδιστής των Black Sabbath, η θητεία του Tony Martin σε αυτούς μονάχα ήσυχη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Έτσι, πριν ο διάδοχος του "Tyr" αρχίσει να υλοποιείται, ο Βρετανός τραγουδιστής βρέθηκε εκτός σχήματος, ώστε να επιδιωχθεί το πολυπόθητο για κάποιους reunion με τον Ronnie James Dio. Αν και το γυαλί ανάμεσα στον Μεγάλο Κοντό και την υπόλοιπη μπάντα έμοιαζε να έχει ραγίσει για τα καλά και προσπάθειες για επιστροφή του Tony Martin συνέβησαν ακόμη και κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το "Dehumanizer", αυτή δεν θα συνέβαινε παρά μετά το πέρας της περιοδείας για αυτό (και την επεισοδιακή αποχώρηση του Dio πριν τη συναυλία στη Costa Mesa της California), με το "Cross Purposes" να έρχεται σε μια κομβική στιγμή και να επιστρέφει τους Sabbath πίσω στις ρίζες τους. Πράγματι, το συγκεκριμένο άλμπουμ παρουσιάζει μια αναθεωρημένη οπτική πάνω στην εποποιία των '70s στιγμών της μπάντας, έχει τις μελωδικές άκρες για να γίνει πιο εύληπτο, αλλά κι έναν Tony Martin να ανεβάζει επίπεδο τις συνθέσεις με τις παθιασμένες του ερμηνείες. Μάλιστα, σε μια συνέντευξη του ο Βρετανός τραγουδιστής είχε δηλώσει πως αυτό είναι το αγαπημένο του άλμπουμ απ' όσα τραγούδησε με την μπάντα, γεγονός που προσθέτει επιπλέον βαρύτητα στην ιστορική και ποιοτική του υπόσταση.

 
Giuntini Project - II

Giuntini Project - II
(Giuntini, 1999)

Έπειτα από την αποχώρηση του από τους Black Sabbath, ο Tony Martin θα έστρεφε το βλέμμα του προς τη γείτονα Ιταλία, συνεργαζόμενος με κάποιους ανερχόμενους κιθαρίστες της περιοχής. Ένας από αυτούς υπήρξε ο Aldo Giuntini, με τον οποίο ο Βρετανός τραγουδιστής θα κυκλοφορούσε συνολικά τρεις δίσκους στη διάρκεια των χρόνων, με πιθανόν καλύτερο το συγκεκριμένο που παρουσιάζεται εδώ. Στο "II", ο Giuntini συνθέτει κι εκτελεί σε hard & heavy φόρμες που ταιριάζουν στην ακόμη άφθαρτη φωνή του Martin, με συγκεκριμένες στιγμές να κοιτάζουν και προς το Sabbath παρελθόν που έκανε γνωστό τον τραγουδιστή (βλέπε "Letters From The Dead"). Η ουσία υπάρχει, το αποτέλεσμα στέκεται κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό και αν κάτι κράτησε πίσω το συγκεκριμένο project αυτό ήταν το όνομα, το layout και γενικά οι προοπτικές που έδινε στο εγχείρημα ο mainman της εν λόγω σύμπραξης.

The Cage - 2

The Cage - 2
(Frontiers, 2002)

Μια από τις πιο ιδιαίτερες συνεργασίες στη πορεία του Βρετανού τραγουδιστή υπήρξε εκείνη με τον Ιταλό Dario Mollo, έναν πολυπράγμονα μουσικό που έδωσε μια διαφορετική οπτική στον μουσικό ορίζοντα στον οποίο είχαμε γνωρίσει οι περισσότεροι τον Tony Martin. Στο The Cage project, απολαμβάνουμε μια συνθετική ευρύτητα, η οποία απλώνεται από ρυθμικά και ογκώδη hard & heavy τραγούδια σε hard rock στιγμές που δεν φοβούνται να γίνουν υπερβολικά μελωδικές κι ευαίσθητες, αν αυτό απαιτηθεί. Ανέκαθεν, δε, ο Martin απέδιδε καλύτερα όταν είχε έναν ικανό συνθέτη μαζί του, να τον κατευθύνει όπου χρειάζεται και στην προκειμένη ο Dario Mollo είναι ακριβώς αυτό, ένας καθοδηγητής που βγάζει τον καλύτερο ερμηνευτικό εαυτό του Tony Martin, σε μια συνεργασία που έδωσε τρεις τιμιότατες κυκλοφορίες.

Empire - The Raven Ride

Empire - The Raven Ride
(Metal Heaven, 2006)

Το όραμα του Rolf Munkes βρήκε την ιδανική φωνή του στο πρόσωπο του πρώην τραγουδιστή των Black Sabbath, αφού αυτό το απολύτως '90s (παρόλο που βρισκόμασταν στα '00s), ρυθμικό, πομπώδες και αργόσυρτο ύφος των Empire έφερνε τόσο στο νου τους post - Ozzy Black Sabbath. Ανάμεσα, λοιπόν, στα δύο άλμπουμ της προαναφερθείσας σύμπραξης, το "Raven Ride" στέκεται μάλλον ως το πιο ολοκληρωμένο και ανώτερο, έχοντας τον επικό στόμφο των ερμηνειών του Martin να ντύνει μερικές αξιόλογες συνθέσεις που υπό άλλες συνθήκες ίσως αντιμετωπίζονταν διαφορετικά, αλλά στις παρούσες φαντάζουν ως μια ικανοποιητική εναλλακτική όταν «μπουχτίζεις» από τη Martin - era Sabbath-ίλα. Στο project βρίσκουμε, μάλιστα, και τον Neil Murray, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Martin στους Black Sabbath, ενώ Don Airey και Andre Hilgers έχουν προσφέρει κάποια στιγμή τις υπηρεσίες τους σε αυτό.

 
Tony Martin - Back Where I Belong

Tony Martin - Back Where I Belong
(Polydor, 1992)

Έχοντας μόλις αποχωρήσει από τους Black Sabbath, η απόφαση για έναν προσωπικό δίσκο που θα τον επέστρεφε στις ρίζες της μουσικής του πορείας έμοιαζε το καλύτερο που μπορούσε να κάνει για να επουλωθούν οι πληγές από την άδικη αντιμετώπιση από τους πρώην συνοδοιπόρους του. Εδώ, ο Tony Martin συνθέτει, γράφει στίχους, παίζει ο ίδιος ένα μεγάλο μέρος των όσων ακούμε και ερμηνεύει σε πιο hard rocking blues μονοπάτια, τα οποία του πάνε πολύ. Παίζοντας αυτό που πραγματικά απολάμβανε να τραγουδάει εκείνη την περίοδο, μακριά από τα «πρέπει» και τις ευθύνες των Black Sabbath και με αρκετούς σπουδαίους μουσικούς να συμβάλλουν με τον τρόπο τους στο τελικό αποτέλεσμα, το "Back Where I Belong" υπήρξε η δήλωση του Martin ότι μπορεί και μόνος του να υπάρξει ενδιαφέροντας μουσικά, απορρίπτοντας την ίδια περίοδο την προοπτική να επιστρέψει στους εποχής "Dehumanizer" Sabbath, αλλά κλείνοντας τους ταυτόχρονα το μάτι με μια ιδιαίτερη διασκευή στο "Jerusalem".

 
Rondinelli - Our Cross, Our Sins

Rondinelli - Our Cross, Our Sins
(MTM, 2002)

Αν αναλογιστούμε πως στο "Our Cross, Our Sins" βρίσκουμε στο lineup του τρία στα τέσσερα πρώην μέλη των Black Sabbath, ενώ οι κύριοι Neil Murray και Bobby Rondinelli έχουν γράψει χιλιόμετρα με μπάντες όπως οι Whitesnake, οι Rainbow, οι Blue Oyster Cult και οι Quiet Riot, μεταξύ άλλων, καταλαβαίνει κάποιος ότι μιλάμε για μια αρκετά σημαντική σύμπραξη υπό τη σκέπη του ονόματος του Αμερικάνου τυμπανιστή. Βέβαια, το δεύτερο άλμπουμ της προσωπικής του δισκογραφίας δεν διαθέτει αρκετά πειστικούς λόγους για να το ενθυμούμαστε και πέραν αυτών των ιστορικών αναδρομών και των σημαντικών ονομάτων που φιλοξενεί, αφού το υλικό του είναι στην καλύτερη μετριοπαθές, με ορισμένες εκλάμψεις που δεν περισώζουν πολλά. Μερικές καλές ερμηνείες από τον ακόμη ακμαίο Martin, τα τύμπανα του Rondinelli σταθερά μπροστά στη μίξη και οι κιθάρες του αδερφού του να προαπαθούν επί ματαίω να τραβήξουν την προσοχή προς το μέρος τους, το "Our Cross, Our Sins" αποτελεί μέχρι και σήμερα το ύστατο solo άλμπουμ του βετεράνου drummer και μάλλον υπάρχουν σοβαροί λόγοι για αυτό.

 
M3 - Classic 'Snake Live

M3 - Classic 'Snake Live
(Octet, 2006)

Μια σύμπραξη που στο άκουσμα της και μόνο ενθουσίαζε, ένα συναπάντημα σπουδαίων μουσικών και η απόδοση ενός set με μονάχα ύμνους, το "Classic 'Snake Live" κερδίζει με το σπαθί του τη θέση του στον παρόντα οδηγό. Έτσι, το κιθαριστικό δίδυμο της κλασικής (και, μεταξύ μας, μάλλον καλύτερης) περιόδου των Whitesnake, Micky Moody και Bernie Marsden, μαζί με τον άνθρωπο που καθόριζε τη ρυθμική τους ραχοκοκαλιά, τον Neil Murray, τον εκλεκτό πληκτρά των Magnum, Mark Stanway, και τον ικανότατο session-ά Jimmy Copley, συμπληρώθηκε με τη φωνάρα του Tony Martin πίσω από το μικρόφωνο και επιδόθηκε σε ένα παθιάρικο setlist γεμάτο από τις σπουδαιότερες στιγμές της early 'Snake δισκογραφίας. Φυσικά η φωνή του Martin αποτελεί ιδανική ερμηνευτική εναλλακτική στις φωνητικές γραμμές του σπουδαίου David Coverdale, ακόμη πιο προφανώς η all star μπαντάρα που δημιουργήθηκε δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης των ικανοτήτων της, με το "Classic 'Snake Live" να αποτελεί πλέον ένα συλλεκτικό και σπάνιο κειμήλιο που βρίσκεται δύσκολα σε φυσική μορφή..

A Compilation

1. The Shining (Black Sabbath - The Eternal Idol)
2. Ancient Warrior (Black Sabbath - The Eternal Idol) 
3. Eternal Idol (Black Sabbath - The Eternal Idol) 
4. Headless Cross (Black Sabbath - Headless Cross) 
5. When Death Calls (Black Sabbath - Headless Cross) 
6. Nightwing (Black Sabbath - Headless Cross) 
7. Anno Mundi (Black Sabbath - Tyr) 
8. The Sabbath Stones (Black Sabbath - Tyr) 
9. Heaven In Black (Black Sabbath - Tyr) 
10. I Witness (Black Sabbath - Cross Purposes) 
11. Cross Purposes (Black Sabbath - Cross Purposes) 
12. The Hand That Rocks The Cradle (Black Sabbath - Cross Purposes) 
13. I Won't Cry For You (Black Sabbath - Forbidden) 
14. Kiss Of Death (Black Sabbath - Forbidden)
15. Letters From The Dead (Giuntini Project - II) 
16. Overload (The Cage - 2)
17. The Devil Speaks, The Sinner Cries (Empire - The Raven Ride) 
18. Nowhere To Fly (Tony Martin - Thorns) 
19. It Ain't Good Enough (Tony Martin - Back Where I Belong) 
20. Field Of Lies (Tony Martin - Scream) 
21. Ira Imperium (The Damned) (Arrayan Path - Ira Imperium) 
22. Temples & Towers (Magnus Karlsson's Free Fall - We Are The Night) 
23. Lost Children of the Universe (Star One - Revel In Time) 
24. Past The End Of Time (The Sonic Overlords - Last Days Of Babylon)

  • SHARE
  • TWEET