Hypomanic Daydream

Πριν δύο χρόνια, στην παρουσίαση του, ντεμπούτου full-length, "Image" των Hypomanic Daydream, είχα δηλώσει εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που το σχήμα του Garry Brent (εδώ αυτοπροσδιορίζεται ως Manic Dream Girl - επίσης ιθύνων νους των Cara Neir, Gonemage) απεγκλωβίζεται από ηχητικές, και όχι μόνο, ταυτότητες. Το δεύτερο άλμπουμ του, "The Yearning", είναι η μέχρι στιγμής κορύφωση ενός, φαινομενικά παρανοϊκού, μα στην ουσία άκρως ιδιοφυούς καλλιτεχνικού οράματος, ένα άλμπουμ άβολο ηχητικά όσο και γοητευτικό μουσικά, που αναδύεται ως μια από τις απόλυτες φετινές κυκλοφορίες.

Τα 38 λεπτά που διαρκεί το "The Yearning", είναι ένας ηχητικός κυκεώνας που μετακινείται, με έδρα το τεχνικό death metal, προς πληθώρα κατευθύνσεων. Τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ, ξεχύνονται σε ηχοτοπία που περικλείουν όλους τους φανταστικους κόσμους που οριοθετούνται από '90s 16-bit RPG video game soundtracks, ηλεκτρονική μουσική, άκρατους Voivod-ισμούς, σχεδόν U.S. power ηψίφωνες εξάρσεις, βαθιά επιρροή από το Rock In Opposition, avant-garde ηχητικές ακροβασίες τύπου Sigh, Dodheimsgard, Arcturus, και πάει λέγοντας. Ο κυκεώνας των συνθέσεων του "The Yearning", με τις θεματικές της περιθωριοποίησης, του ταυτοτικού εγκλωβισμού, του σεξουαλικού προσδιορισμού και της δυσφορίας, τις διαφυγές του lucid dreaming ενάντια στην ασφυκτική πραγματικότητα, της πολιτικής/ταξικής χρήσης της επιστημονικής φαντασίας, είναι ένα οργιώδες ηχητικό πείραμα.

Οι Hypomanic Daydream στοχεύουν, με όχημα την ορατότητα αλλά και την ευαλωτότητα, στην εμπροσθοφυλακή του σύγχρονου ακραίου ήχου, κυκλοφορώντας ένα από τα πιο τολμηρά και θαρραλέα άλμπουμ της εποχής του. Ομολογουμένως, κάθε νότα του "The Yearning", της εσωτερικής λαχτάρας της ολικής απελευθέρωσης ατόμου και κοινωνίας, που οδηγεί σε ημερήσιες ονειροπολήσεις, συνδυάζει, πέρα από άκρατη φαντασία στην επιμέρους δόμηση, όπως στο διαγαλαξιακό "Visceral Nostalgia", την διαρκή πάλη ανάμεσα στη δύσπνοια και την εκτονωτική κραυγή. Όλες οι ηχητικές εκφάνσεις του "The Yearning" όμως, συνδυάζονται εντελώς αρμονικά, σε ένα άλμπουμ που καταλήγει να έχει ένα έντονο, φανταχτερό, ηχόχρωμα.

Το "The Yearning" επιτυγχάνει σε ιδανική διάρκεια να συνθέσει μια αστική, όσο και κοσμική ηχητική εμπειρία. Κανένα κομμάτι, όσο υπερφορτωμένο και αν είναι, δεν λυγίζει υπό το βάρος της πληροφορίας του. Το σπαρακτικό "I Wanna Be" θα το θυμάσαι μετά από το πέρας της πρώτης και μόνο ακρόασης, ενώ ο συνθετικός θρίαμβος του καταληκτικού "Enshitification", ονομασμένο από ένα όρο με το δικό του, σύγχρονο, underground ταξικό queer αποτύπωμα, με το συνδυασμό ατονικών σημείων, κλαρινέτου, falsettos αλά Crimson Glory (ναι, το είπα), σκληρών mid-tempo και πανταχού παρούσας νταντϊστικής παράνοιας, θα αποτελέσει το αποκορύφωμα ενός εντυπωσιακού άλμπουμ.

Ήδη όμως από το εναρκτήριο "Dissociative", αποτελεί μια ιδανική εισαγωγή στο δίσκο. Οριοθετεί το μανιφέστο του άλμπουμ, μιας πιο nerdy εκδοχής του μαξιμαλιστικού ωκεανού των Liturgy, συνδυάζει άμεσα όλο το ηχητικό παζλ που θα επαναφέρει με κάθε ευκαιρία στη συνέχεια ο δίσκος, αναδεικνύει την απόγνωση και την αναζήτηση αδιεξόδου. Συχνά, το "The Yearning" φαντάζει ως ένα soundtrack από τα βιντεοπαιχνίδια από τα οποία εμπνέεται. Μικρά συνθετικά κόλπα, κιθαριστικά ντουμπλαρίσματα και mastering από τον σπουδαίο Brendan Sloan των Convulsing, ένα χάος εφάμιλλο των κορυφαίων στιγμών των Οπλίτης, μην πω και των Non Serviam, ένας δίσκος που στην προσπάθεια να τον χαρτογραφήσεις και να τον οριοθετήσεις φορμαλιστικά ακυρώνεις το ριζοσπαστικό του μήνυμα.

Οι Hypomanic Daydream στο δεύτερο άλμπουμ τους ψελλίζουν το όραμά τους με εκκωφαντικό τρόπο. Αντλώντας έμπνευση από πληθώρα πηγών της σύγχρονης μουσικής, δεν εκσυγχρονίζουν την παράδοση του πειραματικού ακραίου metal, ούτε την ολοκληρώνουν σε νέα ύψη. Το ηχητικό ψηφιδωτό του "The Yearning", δεν είναι τέλειο, αλλά αυτή ακριβώς είναι και η μαγεία του. Παραμένει ελκυστικό και ενδιαφέρον, όντας πολλά περισσότερα από μια απλή καταγγελτική φωνή ή έναν ιδεολογικό μεσσία. Η ρευστότητά του, του επιτρέπει να αγγίζει ευαίσθητες χορδές, να καταρρίπτει στεγανά, και να αποτίει φόρο τιμής στη γενεαλογία του. Κοινώς, οι Hypomanic Daydream, κυκλοφόρησαν ένα δίσκο - αποτύπωμα της σύγχρονης, καινοτόμας, ακραίας μουσικής.

Bandcamp