Wolfmother

Η μπάντα από την Αυστραλία, που ταρακούνησε όλο τον κόσμο με το ομώνυμο ντεμπούτο της το 2005 επέστρεψε φέτος με τον τέταρτο full length δίσκο της. Ο αυστραλέζικος αέρας και η «σεβεντολαγνεία» τους (ουσ. η αγάπη για τη μουσική της δεκαετίας του '70) επίσης επέστρεψαν, δυστυχώς, όμως, το φετινό τους πόνημα δεν συγκινεί. Κουνάει κεφάλι πάνω-κάτω, αλλά μέχρι εκεί.

Ήδη από το "Cosmic Egg" είχα ξεκινήσει να χάνω το ενδιαφέρον μου, όμως η ποιότητα του πρώτου δίσκου τους με κράτησε από κοντά και στις μετέπειτα δουλειές τους. Η είδηση πως την παραγωγή του φετινού "Victorious" έχει αναλάβει ο Brendan O' Brien (Mastodon, Bruce Springsteen, Pearl Jam, μεταξύ άλλων) μεγάλωσε την προσμονή μου γιατί ακόμα και μάπα να είναι το καρπούζι τουλάχιστον θα ακούγεται ωραία. Με εξαίρεση τρία κομμάτια, λοιπόν, η αλήθεια δεν απέχει και τόσο από αυτό.

Το "The Love That You Give" που ανοίγει τον δίσκο θεωρώ πως είναι τόσο αδιάφορο που πιάνει filler πάτο. Το ομώνυμο κομμάτι που ακολουθεί είναι ok, πάντως το συμπαθητικό riff που μπαίνει στη μέση του τραγουδιού περισσότερο μοιάζει σαν να σφήνωσε, παρά να βρήκε μία λογική θέση στο τραγούδι. Από 'κει και πέρα έχουμε πολύ τυρί να φάμε. Γλυκανάλατες στιγμές, αφελή τραγουδάκια, που αν ήμουν κακός θα έλεγα πως έχασαν τον λόγο ύπαρξής τους. Το "Pretty Peggy" θυμίζει Rod Stewart, το "Best Of A Bad Situation" θυμίζει Rolling Stones, αλλά δυστυχώς δεν θυμίζουν τους Wolfmother που γουστάρουμε. Επίσης η φωνή του Stockdale ορισμένες στιγμές με φτάνει στα όριά μου, γιατί ενώ είναι ψηλή σαν την αφάνα του, δεν έχει τη μαγεία του Robert Plant, πώς να το κάνουμε.

Το "City Lights" στα τέσσερα λεπτά του περνάει απαρατήρητο και το "Simple Life" θα μπορούσε να έχει γραφτεί από χιλιάδες ερασιτεχνικές μπάντες που παίζουν στο κέντρο κάποια Δευτέρα βράδυ. Μου αρέσει, πάντως το "Happy Face" και ειδικά το "Eye Of The Beholder" που κλείνει τον δίσκο με την απαραίτητη δόση επιθετικότητας και λυρισμού που χρειαζόμουν. Ειδικά αυτό το harmonizer πάνω στην κιθάρα τονίζει το βασικό riff τόσο σωστά, ενώ το ανέβασμα στη μέση του τραγουδιού είναι φτιαγμένο για live. Κρίμα που το έβαλαν στο τέλος του δίσκου, γιατί όσοι ξενερώσουν νωρίς δεν θα το εκτιμήσουν όπως του αξίζει.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πάντως, και το "Gypsy Caravan" είναι κομμάτι για συλλογή. Από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου, που όμως συγκρίνοντας τη με τις υπόλοιπες μετριότητες που την πλαισιώνουν καταφέρνει απλώς να μας δείξει τι θα μπορούσε να γράψει αυτή η μπάντα. Ας μην γελιόμαστε όμως. Οι Wolfmother έχουν χρόνια να λειτουργήσουν ως μπάντα. Αποτελούν ουσιαστικά το καλλιτεχνικό όχημα του Andew Stockdale, ο οποίος ναι μεν εκμεταλλεύεται το όνομα και τη φήμη που απέκτησε κάποτε, είναι ανεπαρκής δε να δημιουργήσει κάτι ανάλογο του παρελθόντος μόνος του. Γιατί ακόμα και αν έπεισε έναν από τους καλύτερους παραγωγούς στον κόσμο να συμμαχήσει μαζί του, ακόμα και αν πήρε αλάνθαστους session-άδες στα τύμπανα, η μούσα που κάποτε του ομολόγησε τα μυστικά των Zeppelin τελευταία τον έχει εγκαταλείψει.