Giraffe Tongue Orchestra

Ο όρος supergroup έχει ξεχειλώσει, όπως και πολλοί άλλοι όροι στη μουσική, αλλά, στην προκειμένη περίπτωση των Giraffe Tongue Orchestra νόημα. Ίσως απλά θα πρέπει να τον εξειδικεύσουμε σε «supergroup της γενιάς μας», για να αποφύγουμε τη σύγχυση που προκαλεί σε κάποιους η λέξη και τους κάνει να περιμένουν συνεργασία μαθουσάλων.

Εδώ, ο πιο παρανοϊκός από την παρέα των Mastodon, ο Brent Hinds μαζί με τον (πειραγμένο προφανώς) μουσικό εγκέφαλο των The Dillinger Escape Plan, Ben Weinman, βρίσκουν στο πρόσωπο του William DuVall των Alice In Chains τον άνθρωπο που συμπληρώνει ένα project που φαντάζει ενδιαφέρον πριν καν ξεκινήσει. Το τι είχαν στο μυαλό τους όταν ξεκίναγαν δεν το ξέρω, αλλά με σιγουριά σας λέω πως το αποτέλεσμα είναι όσο απολαυστικό όσο αναμενόταν, μόνο που μάλλον δεν είναι ακριβώς αυτό που θα περίμεναν πολλοί.

Θα ήταν άδικο αν εστιάζοντας στους τρεις παραπάνω αστέρες δεν αναφέρονταν οι Thomas Pridgen (ντραμς) και Peter Griffin (μπάσο), όχι μόνο γιατί φοράνε βαριά γαλόνια από τις συμμετοχές στους σε The Mars Volta και Zappa Plays Zappa αντίστοιχα, αλλά γιατί στο άλμπουμ καταφέρνουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με το φανταστικό παίξιμό τους. 
Έτσι, λοιπόν, στο πρώτο άλμπουμ τους, οι Giraffe Tongue Orchestra παίρνουν κομματάκια από τις κανονικές μπάντες τους και τα συνδυάζουν κατά τέτοιο τρόπο που κάνει το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται φρέσκο και ιδιαίτερο. Με πολλές pop ανησυχίες, με punk ορμή, με funk στοιχεία το αποτέλεσμα είναι πραγματικά απολαυστικό, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν φαίνεται να αποτελεί προϊόν συμβιβασμών.

Δες για παράδειγμα το "Crucifixion" και το πως αποδομούν ένα τραγούδι που θα μπορούσε να είναι χιτάκι, για να φτιάξουν μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση. Ή δώσε προσοχή στο "Fragments & Ashes", το οποίο σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά περιλαμβάνει ιδέες για πέντε διαφορετικά τραγούδια, με τη μελωδία στο τέλος να είναι απλά υπέρτατη. Μόνοι οι DEP και οι Faith No More τα κάνουν αυτά...

Από την άλλη το "Adapt Or Die" ανοίγει το άλμπουμ με πιο απλές, punk κι επιθετικές διαθέσεις, ενώ το "No-One Is Innocent" περιλαμβάνει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν της χρονιάς, στην πιο "Alice In Chains meets Mastodon" στιγμή του άλμπουμ. Αυτό και το εθιστικά poppy, φτιαγμένο να γίνει hit "Blood Moon" αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του δίσκου για το γράφοντα.

Από κοντά το groovy και δυναμικό "Back To The Light", με το funky ξέσπασμα στο τέλος που μου έφερε στο νου τους θεούληδες Closure In Moscow, πριν το "Everyone Gets Everything They Really Want" αποτελέσει μια συνολικά funk σύνθεση, αποδεικνύοντας την πολυδιάστατα φύση της μπάντας.

Μπορεί το παίξιμο του Pridgen να είναι σε στιγμές όλα τα λεφτά, μπορεί ο Hinds να βάζει τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και πιθανότατα ο Weinman είναι η κύρια πηγή ιδεών, αλλά ο πρωταγωνιστής νομίζω πως είναι ο DuVall. Ο τραγουδιστής των Alice In Chains αποδεικνύει εδώ ότι είναι πολύ περισσότερα από όσα μας είχε δείξει ως τώρα, δίνοντας διαφορετικό χρώμα σε κάθε σημείο του άλμπουμ, άλλοτε  αγριεύοντας τη φωνή του, άλλες φορές βάζοντας pop γραμμές και θυμίζοντας από Gavin Hayes (Dredg) μέχρι Freddie Mercury, με τις ερμηνείες του.

Ακούστε το "Broken Lines" χωρίς προκαταλήψεις περί supergroup - είτε θετικές, είτε αρνητικές. Οι δημιουργοί του έχουν πολύ ισχυρά χαρακτηριστικά για να κρύψουν τις πηγές των ιδεών, αλλά καταφέρνουν να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό, αυτόφωτο και από τα πιο φρέσκα πράγματα που θα ακούσετε την τρέχουσα χρονιά.