In Flames

Περίμενα πώς και πώς να ακούσω το "Battles". Κάθε φορά πιάνω τον εαυτό μου να λέει: «Μπορεί αυτήν τη φορά να τα κατάφεραν» και κάθομαι να ακούσω με μηδενικές απαιτήσεις την εκάστοτε νέα δουλειά των Σουηδών. Και εδώ και τρεις δίσκους, κάθε φορά απογοητευόμουν, γιατί δεν κατάφερναν να φτάσουν τα επίπεδα του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος. Όχι, δεν περιμένω ένα δεύτερο "Whoracle" ή "Jester Race" - το NWOSDM, του οποίου κάποτε ήταν βασικοί συντελεστές δημιουργίας, είναι ψευδαίσθηση να περιμένουμε να ξαναπιάσουν. Αλλά ακόμα και τα "A Sense Of Purpose" και "Come Clarity" είχαν ποιότητα που σπάνια βρίσκει κανείς πλέον.

Δεν είναι λίγα τα χρόνια που η μπάντα έχει πάρει έναν δρόμο - μάλλον - χωρίς επιστροφή. Η αρχή έγινε με τη φυγή του Jesper και ακολούθως τα "Sounds Of A Playground Fading" και "Siren Charms", όπου ειδικά στο πρώτο η φαντασία στη σύνθεση είχε πιάσει πάτο. Εν πολλοίς αυτό οφείλεται στην εγωπάθεια του Anders Friden. Έτσι το ερμηνεύω εγώ. Τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει έναν ηγετικό ρόλο - θα μου πεις, ίσως τον φορτώθηκε, ελλείψει αρχηγού - και οδηγεί το πλοίο ολοταχώς σε ναυάγιο. Ο τελευταίος που πήδηξε από αυτό ήταν ο Daniel - στη θέση του οποίου ήρθε ο Joe Rickard (πρώην ντράμερ των Red), να διατρανώσει την αγάπη της μπάντας προς τον αμερικάνικο ήχο.

Ας τα πιάσουμε από την αρχή, όμως. Το "Drained" ξεκινάει ήρεμα και σιγά σιγά ανεβάζει στροφές, κάνοντας καλή πρώτη εντύπωση. Κάτι που συνεχίζεται με το "The End" να μοιάζει ξεχασμένο από το "A Sense Of Purpose".Ξεσηκώνοντας κάτι από τα παλιά (χωρίς να ξέρω, θα δώσω τα credits γι' αυτό στον Bjorn) να ’σου το "Satellites And Astronauts" "Like Sand". Εκεί που λες, κάτι πάει να γίνει, έρχεται το "The Truth" να τα γκρεμίσει όλα, ένα κομμάτι που δεν κάνει ούτε για b-side της μπάντας. Άσε που πολλά από τα b-side τους ("Goliaths Disarm Their Davids", "Man Made God") είναι κλάσεις ανώτερα από κανονικές συνθέσεις - του παρελθόντος. Αδιάφορη σύνθεση, τραγικό ρεφρέν. Οι αναμνήσεις παραμένουν στο solo του "In My Room" που ακολουθεί, μια πιο pop σύνθεση. Ένα συμπαθητικό ρεφρενάκι στο "Before I Fall" και τίποτα περισσότερο, ενώ τα γκάζια ανεβαίνουν στο "Through My Eyes" - με τις κιθάρες να είναι αρκετά πίσω από φωνή και τύμπανα στη μίξη.

Το ομολογώ, προς το τέλος του δίσκου διακρίνω μια προσπάθεια για κάτι πιο αξιόλογο. Για παράδειγμα, το ομώνυμο κομμάτι είναι από τα λίγα καλά του δίσκου, με ωραίες φωνητικές γραμμές. Για μένα, η πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση του δίσκου ακούει στο όνομα "Wallflower", ένα 7λεπτο ηλεκτρονικό, post-rock σχεδόν κομμάτι, που θα πλησίαζε την τελειότητα αν ήταν instrumental. Για κλείσιμο, το "Save Me" κάνει κάπως τη δουλειά του, ένα ανεβαστικό, φτιαγμένο για live, κομμάτι. Στο ενδιάμεσο έχουμε και το αδιάφορο μελό "Here Until Forever" και Το "Underneath My Skin", το οποίο δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει, εκτός, ίσως, από το solo του.

Απ' όσο είδα σε πρόσφατες playlist ξεσήκωσαν τα "Ordinary Story", "Bullet Ride", "Satellites And Astronauts", καθώς και άλλα κομμάτια από το παρελθόν. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί το παρόν τους φαίνεται να πάσχει από ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Η κυκλοφορία δίσκων της σειράς δεν είναι για μια μπάντα, με τη δισκογραφία των In Flames. Ο διασυρμός από αδιάφορες κυκλοφορίες δεν τους αξίζει, οπότε, αν και οι μέρες του NWOSDM έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, πλέον ευελπιστώ απλά κάποια στιγμή να ξεκολλήσουν από τις αμερικανιές, μπας και δούμε άσπρη μέρα.