Fates Warning, Methodica @ Fuzz, 27/01/18

Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας υπάρχουν κάποιες σταθερά αγαπημένες μπάντες. Αυτή η αγάπη δεν είναι απλά παροδική στην περίπτωση των Fates Warning, καθώς πάει πίσω πολλά πολλά χρόνια. Η ανακοίνωση της φετινής τους εμφάνισης δεν μπορεί κανείς να πει πως αποτέλεσε έκπληξη, αν και ουσιαστικά μεσολάβησε λιγότερο από χρόνος από την τελευταία επίσκεψή τους που μας άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα κυρίως λόγω των ηχητικών προβλημάτων που επισκίασαν την απόδοσή τους. Το γεγονός πως όλες οι εμφανίσεις της περιοδείας ηχογραφήθηκαν και πρόκειται να αποτελέσουν υλικό για μια live κυκλοφορία την άνοιξη, σίγουρα ήταν ένας ακόμη παράγοντας που έκανε σημαντική αυτή τη συναυλία, πόσο μάλλον για το ελληνικό κοινό που παραδοσιακά είναι το «αγαπημένο» των Fates.

Aπό νωρίς ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται στο Fuzz, και εξ αρχής ένιωθες αυτή την οικειότητα των γνώριμων προσώπων που πάντα στηρίζουν τέτοιες βραδιές. Οικογενειακό και όμορφο κλίμα, με τον κόσμο ανυπόμονο να δει τι επιφύλασσε αυτό το live. Με το χώρο σταδιακά να γεμίζει, όχι όμως ασφυκτικά, οι Ιταλοί Methodica ανέβηκαν στη σκηνή χωρίς καμία καθυστέρηση με μπόλικη ενέργεια για να ανοίξουν τη βραδιά. Δε σας κρύβω πως δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τη μπάντα, έχοντας ακούσει μερικά κομμάτια τους (χωρίς να έχω ενθουσιαστεί ιδιαίτερα), και η αλήθεια είναι ότι το Ιταλικό prog δε φημίζεται ούτε για την πρωτοτυπία ούτε και για την ποιότητά του, oπότε είχα και αρκετές επιφυλάξεις για το τι μας περίμενε.

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Η μπάντα είχε έναν πολύ ισορροπημένο ήχο, με όλα τα όργανα να ακούγονται και με μια πολύ ευχάριστη ένταση που άφηνε χώρο σε όλους να ακουστούν. Επίσης ήταν σίγουρα ορεξάτοι και κινητικοί, προσπαθώντας όσο το δυνατό να ξεσηκώσουν τον κόσμο, που σε πολλά σημεία ειδικά εκεί όπου το επέτρεπαν τα riff και οι ρυθμοί ανταποκρίθηκε και με headbanging αλλά και με δυνατό χειροκρότημα. Όσον αφορά στα κομμάτια τους, είχαν ενδιαφέρον, ωστόσο μερικές φορές έδειχναν να χάνονται στην προσπάθειά τους να ακουστούν progressive. Aπό το πιο δυνατό "Destruction Of Idols" με τα ωραία riff, στο πιασάρικο "The Angel Lies Dying" που θα μπορούσε σίγουρα να είναι πιο συμπαγές και μαζεμένο, χωρίς να ξεφεύγουν ιδιαίτερα από το δρόμο που χάραξαν οι Dream Theater και οι Circus Maximus, έδειξαν επαγγελματισμό και μπόλικη όρεξη στο παίξιμό τους.

Αν κάτι μας χτύπησε περίεργα στο αυτί, ήταν σίγουρα τα πολλά προηχογραφημένα μέρη, με φωνητικά να έρχονται από το υπερπέραν, και πλήκτρα που εμφανώς δεν ήταν live, ναι μεν γέμιζαν τον ήχο ωστόσο δεν υπήρχε και λόγος να είναι τόσο προφανή και έντονα. Επίσης, η σκηνική παρουσία της μπάντας, ειδικά σε αντιδιαστολή με τους πάντα λιτούς Fates Warning που θα ακολουθούσαν μου φάνηκε υπερβολική και επιτηδευμένη, αν και αυτό είναι ίσως υποκειμενικό. Σε γενικές γραμμές πάντως ήταν ένα αξιοπρεπέστατο opening act, και το κλείσιμο με το "The Lord Of Empty Spaces" ήταν αρκετά ατμοσφαιρικό και συναισθηματικό, δείχνοντας μια πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της μπάντας.

Μετά τα ευχαριστήρια των Methodica, είχε έρθει η ώρα για τους Fates Warning να ανέβουν στη σκηνή, με ένα πολλά υποσχόμενο και εκτενές σετ όπως μας είχαν υποσχεθεί. Το intro με το "Batcat" των Mogwai είχε αρχίσει να με ανησυχεί λίγο ως προς την ένταση του ήχου που ήταν αισθητά ανεβασμένη σε σχέση με πριν, άλλωστε η πρόσφατη ανάμνηση του προηγούμενου live που σχεδόν μας προκάλεσε απώλεια ακοής ήταν ακόμη νωπή οπότε όσο να ναι υπήρχε μια επιφύλαξη.

Ξεκίνημα με το "From The Rooftops", και την μπάντα να είναι καταιγιστική. Ο ήχος αρκετά τσιτωμένος, ωστόσο έχοντας κάποια καθαρότητα, δεν ήταν ιδανικός αλλά όσο προχωρούσε η βραδιά βελτιώθηκε αρκετά. Συνέχεια με το αγαπημένο "Life In Still Water", και ο κόσμος σύσσωμος συμμετείχε με δυνατό sing-along, ενώ όλη η μπάντα ήταν εντυπωσιακά άψογη. Η αλήθεια είναι πως ο Ray έχει δει και καλύτερες μέρες, αφού ζοριζόταν σε διάφορα σημεία, ωστόσο με το μεγάλο ατού την εκφραστικότητα του μας έκανε να παραβλέψουμε τις όποιες ατέλειες. Χαρακτηριστικό της οικειότητας που υπάρχει μεταξύ του κοινού και της μπάντας ήταν η επικοινωνία που υπήρχε καθόλη τη διάρκεια του σετ, με τον Ray να αστειεύεται συχνά για τη διάρκεια του σετ, που επρόκειτο να είναι το μεγαλύτερο της καριέρας τους.

Και τι σετ ήταν αυτό, με το ένα κομμάτι μετά το άλλο χωρίς διάλειμμα να μας συνεπαίρνει. Είχε έρθει η σειρά του "Disconnected" να αντιπροσωπευτεί, με το πάντα συναυλιακό "One", ενώ στο "A Pleasant Shade Of Gray, Part III" έγινε ένα μικρό πανηγύρι μπροστά στη σκηνή με τον κόσμο να δείχνει εκστατικά τη χαρά του. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες στον κόσμο σε κάνουν να καταλάβεις ότι ένα live είναι δυνατό, κάποια χαμόγελα, ματιές μεταξύ φίλων που διαπιστώνουν ότι μια μπάντα 30 χρόνων που τους συνόδευσε στη ζωή τους εξακολουθεί να καταθέτει ψυχή επί σκηνής και να συγκινεί με τα κομμάτια της.

Μετά την αναδρομή στο 1994 και το "Pale Fire", το "Theories Of Flight" είχε και πάλι την τιμητική του με το συναυλιακό "Seven Stars" που ταρακούνησε το Fuzz, αλλά και το ορμητικό "SOS". Ένα τραγούδι που δεν περίμενα να ακούσω ήταν το "Pieces Of Me" που έδειξε να είναι μια ευχάριστη έκπληξη για πολλούς, ενώ το πιο πρόσφατο "Firefly" έδειξε κι αυτό να συγκαταλέγεται στα κομμάτια που συναυλιακά είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τη στουντιακή τους εκτέλεση.

Μια τριπλέτα κομματιών που προσωπικά ξελαρυγγιάστηκα ήταν τα "The Light And Shade Of Things", το συναισθηματικό "Wish" και το "Another Perfect Day", που όπως προανέφερα συνέχισαν την καταιγιστική ροή του live χωρίς να πάρουμε σχεδόν ανάσα.

Ό,τι και να πούμε για τους μουσικούς των Fates Warning είναι λίγο. Εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από την απίστευτη ρυθμικότητα και στιβαρότητα του Bobby Jarzombek, που καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι ογκώδης και λεπτεπίλεπτος στο παίξιμό του. Ο Jim Matheos όπως πάντα είναι μια λακωνική παρουσία στη σκηνή, φαίνεται όμως όταν είναι "in the zone" και βγάζει τα εσώψυχά του με το παίξιμό του. Ο Joey Vera όπως πάντα είναι ο τρελούλης της παρέας, κρατώντας δεμένο τον ήχο, ενώ και o Michael Abdow είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, άψογος αλλά και εκφραστικός, και συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο τον Jim που αντικειμενικά ηγείται του κιθαριστικού διδύμου.

Για να μη συνεχίσω να απαριθμώ ένα-ένα τα κομμάτια της βραδιάς, θα πω πως σίγουρα ξεχώρισα τα «θηρία» της βραδιάς, με το υπέροχο intro του "And Yet It Moves" να είναι μια ιδιαίτερη στιγμή, ενώ η απόδοση του αγαπημένου μου "Still Remains" παρά την έλλειψη πλήκτρων ήταν εκπληκτική.

Εκεί που λέγαμε πως θα πάρουμε μια ανάσα, οι Fates είχαν βαλθεί να μας αποτελειώσουν, με το πάντοτε δημοφιλές "The Eleventh Hour" να δημιουργεί εκκωφαντική συμμετοχή του κοινού όπως πάντα άλλωστε, και τη μπάντα ξανά να δείχνει την ευγνωμοσύνη της για την αγάπη που λαμβάνει από το κοινό κάθε φορά που έρχεται στη χώρα μας. Οι ρυθμοί έμειναν ανεβασμένοι και με το "Point Of View", που υπό άλλες συνθήκες θα είχε σημάνει και το τέλος της συναυλίας. Ωστόσο, δεν ήταν μια βραδιά σαν όλες τις άλλες, κάτι που είχε καταστεί σαφές από την αρχή.

Το encore ξεκίνησε ήπια με το όμορφο "Falling", συνεχίστηκε με το συγκινητικό "A Pleasant Shade Of Gray, Part IX", κι έμελλε να κλείσει με μια τριάδα κομματιών που πάντα ξεσηκώνουν. "Through Different Eyes", "Monument" και το ξεσηκωτικό "Eye To Eye", σημείωσε το τέλος αυτής της μαγικής, γεμάτης μουσικής βραδιάς.

Μπορεί ο ήχος να ήταν δυνατός, μπορεί ο Ray να ζορίστηκε σε κάποιες φάσεις (βέβαια τραγούδησε και δυομιση ώρες), ωστόσο με σιγουριά θα έλεγε κανείς ότι είδαμε μια από τις πιο σημαντικές συναυλίες των Fates Warning στη χώρα μας. Ένα ονειρικό σετ, μια μπάντα παθιασμένη και άψογη, και ο κόσμος σε μια διαρκή ενέργεια να τραγουδά διαρκώς, αλλά κυρίως χαμόγελα και διάχυτη ικανοποίηση, σίγουρα θα αποτελέσουν πολύ καλό υλικό για την επερχόμενη live κυκλοφορία, αλλά και αναμνήσεις που θα έχουμε για καιρό.

Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης / Pavlos Mavridis Photography