Vive Le Punk Rock Festival (Syndrome 81, Chain Cult, The Damn Givers, κ.ά.) @ An Club, 14/02/25

Δεν περίμενα ποτέ πως θα έγραφα αυτές τις γραμμές, αλλά η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως επιθυμείς. Έπειτα από έντεκα χρόνια, και έχοντας μυήσει το εγχώριο punk κοινό στην χαρά του να βλέπει ζωντανά μια πληθώρα από τους ήρωες της νιότης και τους πρωταγωνιστές, νεότερους και παλαιότερους, της ιστορίας του punk, το Vive Le Punk Rock Festival βάζει τίτλους τέλους. Το τελευταίο του διήμερο, θα έμελλε να αντιπροσωπεύει στο έπακρο όλα όσα πρέσβευε η διοργάνωση, αλλά αυτό το σχόλιο το κρατάω για τον επίλογο του διημέρου. Όσον αφορά την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, που παραδοσιακά έλαβε χώρα στο αγαπημένο An Club, αυτή επρόκειτο να εκπληρώσει ένα μεγάλο απωθημένο της εγχώριας πανκ κοινότητας.

Την βραδιά άνοιξαν, σε πλήρη τήρηση του προγράμματος, οι Guilty Noiz από τα Πετράλωνα. Σε εντελώς ευδιάθετους και μελωδικούς ρυθμούς, η μπάντα επιδόθηκε σε ευθυτενές πανκ ροκ παραδοσιακής κοπής, έντονα όμως επηρεασμένο από την κληρονομιά της εγχώριας σκηνής. Με ήχο βγαλμένο από τις παρυφές του ’77-’79, με σποραδικά oi! και street σημεία, και πλήκτρα να συνοδεύουν τις πιο αλήτικες στιγμές τους, οι Guilty Noiz ομολογουμένως δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν με ευκολία το παρευρισκόμενο κοινό. Αφιερώνοντας κομμάτια και στον εκλιπόντα Παναγή, μέλος της διοργάνωσης, στην μνήμη του οποίου ήταν αφιερωμένο το διήμερο, τιμώντας την ευρύτερη παρουσία του στην εγχώρια σκηνή, οι Guilty Noiz δεν έκρυψαν τον συναισθηματισμό τους, αλλά παρέμειναν ωμοί και ειλικρινείς μέχρι το τελευταίο χειροκρότημα [Α.Ζ.]

Δεύτεροι στη σειρά, οι Killgrave ήρθαν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Ίσως η πιο απομακρυσμένη σε μουσικό είδος μπάντα σε σχέση με τις υπόλοιπες, οι Killgrave μερικούς τους παραξένεψαν, το ευχάριστο όμως είναι πως τους περισσότερους παρευρισκόμενους, τους ώθησαν να τους αντιμετωπίσουν με ευχάριστη έκπληξη. Το μελωδικό hardcore τους παρουσίασε τη σκληρότερη μάλλον νότα της βραδιάς που παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον. Μιας που είναι παλιοί γνώριμοι, μπορώ με ευκολία να σχολιάσω πως η απόδοσή τους ολοένα και ανεβαίνει επίπεδο.

Ήχος πεντακάθαρος, με τις συνθέσεις τους να προέρχονται από την ιδιαίτερα πρόσφατη ολοκληρωμένη δουλειά τους, “Rise Of The Black Fang” να φαίνονται να κερδίζουν ένα κοινό δύσκολο, εάν αναλογιστεί κανείς τα διαφορετικά ακούσματα της πλειονότητας του κοινού. Ενδεχομένως όχι αρκετό βέβαια, μιας που αυτή η καταραμένη «τρύπα» (ο κενός χώρος μπροστά στη σκηνή) τους καταδιώκει εδώ και πολλά συναυλιακά δρώμενα που τους έχω συναναστραφεί. Είναι πιθανό αυτή η τρύπα να γεμίσει σύντομα εάν βρεθούν σε ένα line-up λίγο πιο κοντά στα μουσικά τους δεδομένα, γιατί από θέμα ποιότητας, τα παιδιά το έχουν και με το παραπάνω. Αποτίνοντας και αυτοί το φόρο τιμής τους στη διοργάνωση, ήταν μια ευχάριστη αλλαγή ρότας του υπόλοιπου ήχου της βραδιάς. (Ε.Τ.)

Σειρά είχε η πρώτη μπάντα από το εξωτερικό που θα εμφανιζόταν στο διήμερο. Οι Ελβετοί Τhe Damn Givers το κάνουν απλά, και σωστά. Street punk βγαλμένο από τις ημέρες της αναβίωσης των ‘90s, θυμίζοντας έντονα τον ήχο των πρώιμων Rancid, Stage Bottles, The Casualties, και πάει λέγοντας, τιμώντας και εμφανισιακά το εν λόγω subculture! Οι The Damn Givers μπήκαν κατευθείαν στο ψητό και για περίπου 40 λεπτά ανέβασαν τις εντάσεις και τις θερμοκρασίες εντός του γεμάτου An Club με τα κομμάτια τους να διαδέχονται το ένα μετά το άλλο κατά ριπάς.

Το κοινό ανταποκρίθηκε με stage diving και pogos, και για όσο διαρκούσε το σετ τους ένιωθες πως είσαι σε μια χρονοκάψουλα, ένα club να σείεται, κόσμος να πιάνει στον αέρα τα ρεφραίν και να ανταποδίδει, χορός, χαμόγελα, μπύρες, σύντομα λογύδρια για να μην ξεχνιόμαστε. Πριν τη συναυλία, ένιωθα πως ήξερα λίγο πολύ τι να περιμένω από την εμφάνισή τους, αλλά αυτή ακριβώς η οικειότητα ήταν που με έκανε να απολαύσω στο έπακρο την εμφάνισή τους. Η ζεστασιά του καλοπαιγμένου μελωδικού, street punk με gang vocals και λεπτομέρειες στα κιθαριστικά σολάκια, ειδικά σε ζωντανό πλαίσιο, είναι άχαστη. Υπέροχοι.

Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, από τη σκηνή ανακοινώθηκε η διεξαγωγή ενός νέου πανκ ροκ φεστιβάλ κάθε Οκτώβριο, στη μνήμη του Παναγή, στο ίδιο μουσικό μήκος κύματος, της οποίας τα έσοδα θα διατίθενται κάθε φορά στην ανάγκη που υπάρχει τη δεδομένη χρονική στιγμή, σε μια έντονα φορτισμένη στιγμή που κέρδισε την αγάπη και τη στήριξη του παρευρισκόμενου κοινού.

Η αγάπη μου προς τους Chain Cult είναι αδιαπραγμάτευτη. Ευτυχώς, αυτή την αδυναμία μοιάζουν να μοιράζονται μεγάλος αριθμός ανθρώπων εντός κι εκτός συνόρων, καθιστώντας τους στα πλέον επιτυχημένα συγκροτήματα που έχουν βγει από τη χώρα μας, ειδικά αν αυτό το περιορίσουμε στα πλαίσια του ευρύτερου punk ήχου. Μεγάλη απόδειξη αυτού, η παθιασμένη ανταπόκριση όλων στη σχεδόν απαραίτητη εμφάνισή τους σε μια συναυλία όπως η τελευταία version του Vive Le Punk Rock Festival. Η τριάδα των Chain Cult δεν σπάει. Χωρίς να ανταλλάξουν ούτε βλέμμα, διατάσσουν τις μελωδίες του καλύτερου punk στα αυτιά μας. Αυτού που χορεύεται, ντε!

Ο ενωτικός χαρακτήρας αυτού του αλήτικου post-punk που τους χαρακτηρίζει, δεν άργησε να φέρει το κοινό σε στενές επαφές. Ο χορός κυριάρχησε των δραστηριοτήτων, με δεύτερη αυτών να έρχεται το μανιακό τραγούδι των στίχων και φυσικά, όλη η απαραίτητη σκληρότερη διασκέδαση των stage dives υπήρξε σε ανάλογα ποσοστά. Με την κυκλοφορία και του τελευταίου τους δίσκου, “Harm Reduction”, οι Chain Cult έχουν εξελιχθεί σε μηχανές παραγωγής τρομερών τραγουδιών που συναυλιακά, γίνονται όλα λίγο καλύτερα.

Τα νέα κομμάτια, από το ομώνυμο του δίσκου στο “What We Leave Behind” δίνουν αυτή την κατεύθυνση, με το προσωπικό αγαπημένο του δίσκου “Ending Things” να βρίσκει κι αυτό το χώρο του. Βέβαια, δεν συγκρίνονται σε αντίδραση με αυτά που προκαλούν τα “Witch Hunt” και “The Uninvited”, αλλά κάπως, τα κομμάτια των Chain Cult έχουν τη χάρη να αγαπιούνται στο σύνολό τους και να μην υπάρχουν πολλά που να χαίρουν ειδικής μεταχείρισης. Μέχρι κι αυτά από τις μικρές τους κυκλοφορίες, όπως το αγαπημένο “Isolated”, έχουν βρει την αγάπη του κοινού, αγάπη που γύρισε πίσω απλόχερα το βράδυ της Παρασκευής. Σε ένα χορταστικότατο set, οι Chain Cult θα έλεγε κανείς πως θα επισκίαζαν τους headliners με ευκολία, όμως οι Syndrome 81 που αυτή τη φορά θα βλέπαμε στ’ αλήθεια, έμελλε να μην αφήσουν κανένα περιθώριο για τέτοιου είδους συμπεράσματα. (Ε.Τ.)

Όλα πλέον ήταν έτοιμα για την επέλαση των Γάλλων Syndrome 81. Ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, έπειτα από κάθε είδους δυσκολία και αναποδιά, οι λατρεμένοι post/oi punks είχαν λάβει θέσεις μάχης. Η συνέχεια, επρόκειτο να είναι το λιγότερο πολεμική. Τόσο από μουσικής πλευράς, όντας σπουδαίοι εκπρόσωποι του σύγχρονου πολιτικοποιημένου γαλλικού punk underground, προεξάρχοντες της αναβίωσης που βιώνει το μελωδικό, oi! Blitz, Bérurier Noir κοπής, όσο και από πολιτικής, οι Syndrome 81 είναι ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του ήχου τη δεδομένη χρονική στιγμή. Με καθαρά συναυλιακούς όρους, αποτελούν και μια ισοπεδωτική δύναμη. Επί περίπου 40 λεπτά, οι τύπο από τη Βρέστη, δεν άφησαν τίποτα όρθιο.

Λιτοί, ουσιώδεις, με μια φοβερή αύρα να μεταδίδεται σε όλο το χώρο, παίζοντας με πάθος, ένταση και αλάνθαστα, δίχως να χάνουν ανάσα ή νότα, οι Syndrome 81 ήταν headliners με τα όλα τους. Σημαντική μερίδα του κοινού που είχε έρθει από το εξωτερικό ήταν παθιασμένη με την πάρτη του, τραγουδώντας στα γαλλικά κάθε στίχο, και πώς να μην το κάνει όταν μπαίνουν με το “Vivre Et Mourir”, μέσα από το φανταστικό “Prisons Imaginaires” του 2022. Γενικότερα, κάθε κομμάτι που έπαιζε η μπαντάρα μέσα από το ντεμπούτο full-length της, παρέσερνε με τις μελωδίες της το An, ξεσηκώνοντας ατελείωτο stagediving (εκατέρωθεν), πολύ, πολύ χορό, και μια επαναστατική ευφορία. Όταν ήχησε το τιτανοτεράστιο “Avenir” προσωπικά οι Wiper-ικές του μελωδίες με φόρτισαν σημαντικά, προσπαθώντας να επεξεργαστώ όλα όσα συνέβαιναν μπροστά μου.

Περνώντας από κάθε κυκλοφορία και EP τους, ακόμη και από τη συλλογή με b-sides και alternate εκδοχές του προαναφερθέντος άλμπουμ τους, οι Syndrome 81 γνώρισαν την αποθέωση. Οι πιο oi! punk στιγμές τους ομολογουμένως κέρδισαν τις πιο έντονες αντιδράσεις, με τις τσίτες του “Une Vie Pour Rien” ή το χάος του “A Coup De Degene” να επιφέρουν πανζουρλισμό. Οι Syndrome 81, με ένα φοβερό frontman, δεν σταμάτησαν πουθενά. Μας ευχαριστούσαν διαρκώς, ενίσχυαν τη σύνδεσή τους με εμάς, αγκαλιάστηκαν και αποθεώθηκαν, διασκεύασαν και Oi Boys, και κάπου προς το τέλος, το μαγευτικό “Dans Les Rues Du Brest”, έδωσε στη νύχτα αυτά τα όμορφα μυστήρια χρώματα που την κάνουν ζωντανή, φλογερή ανάμνηση.

Οι Syndrome 81 έκλεισαν την πρώτη ημέρα του Vive Le Punk σε υψηλούς τόνους, δίχως υπερβολές, αλλά με μια εμφάνιση που μπαίνει αυτόματα στις κορυφαίες της διοργάνωσης. Και αυτή, ήρθε με ένα νέο, «καυτό» σχήμα ως επικεφαλής. Γιατί τίποτα δεν μένει στάσιμο. Το βράδυ της Παρασκευής κύλισε άψογα, υπό μια σπουδαία διοργάνωση, και ένα γλυκόπικρο συναίσθημα που εκτονώνεται μόνο μέσω μιας μουσικής γιορτής, να μας κατακλύζει. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Ειρήνη Τάτση