In The Woods...

Δεν χρειάζεται να αναλωθούμε για να εξιστορήσουμε εκ νέου την ιστορία των Νορβηγών In The Woods… Τα τρία πρώτα άλμπουμ της progressive/avant-garde μπάντας αποτελούν κοσμήματα του metal των ‘90s, με το κάθε ένα να διαθέτει μια αναγνωρίσιμη και μοναδική ταυτότητα. Έκτοτε, η επανένωση της μπάντας στα ‘10s, με τον Anders Kobro στα τύμπανα ως μοναδικό αυθεντικό μέλος, τους βρήκε να κυκλοφορούν το συναισθηματικά φορτισμένο και ρομαντικό "Pure" το 2016, και τον κλώνο των late-‘90s στιγμών τους, "Cease The Day" το 2018, όπου είχαν εκ νέου αλλαγές μελών. Το "Diversum" του 2022, με τον Bernt Fjellestad πλέον στα φωνητικά, βρήκε τη δεύτερη ζωή του σχήματος να έχει κατασταλλάξει στον ήχο της, γεγονός που δεν αλλάζει με το νέο "Otra".

Πράγματι, το τέταρτο άλμπουμ της τρέχουσας μετενσάρκωσης της μπάντας, και έβδομο συνολικά, αποτελεί την πιο στατική τους στιγμή. Τα 47 λεπτά του δίσκου κινούνται εξ’ ολοκλήρου στην post-"Omnio" πτυχή του ήχου τους, δηλαδή έμφαση στις ατμόσφαιρες, progressive/doom metal λογική, αρκετές δόσεις Green Carnation, σποραδικά brutal ξεσπάσματα, μελαγχολία, και άλλη πιο επική μελαγχολία, υποτονικότητα. Τα επτά κομμάτια του δίσκου, όλα διάρκειας άνω των 5μιση λεπτών, και επικεντρώνονται θεματικά σε ιστορίες γύρω από τον ομώνυμο ποταμό Otra, παραδόσεις παγανιστικές, πολεμικές ιστορίες, μύθους.

Υπό αυτή την έννοια, οι ακροάσεις του "Otra" όντως διατηρούν την ικανότητα του escapism, με τη φωνή του Fjellestad να είναι ζεστή και γοητευτική, αλλά παραμένουν πεζές. Η βασική προβληματική που αναδύεται από το "Otra", είναι πως πλέον, το συγκρότημα των In The Woods…, δεν έχει ξεκάθαρη στόχευση για να κεντρίσει το ενδιαφέρον καθαρά μουσικά. Άρτιες συνθετικά και εκτελεστικά συνθέσεις όπως το "A Misinterpretation Of I" ή το "The Crimson Crown", που ακόμη και αυτές ηχούν ως Enslaved της τελευταίας 10ετίας αν είχαν παραδοθεί στην επανάληψη, δεν μπορούν να διασώσουν την όποια πλήξη. Κομμάτια σαν το "The Kiss And The Lie" ή το εναρκτήριο "The Things You Shouldn’t Know", οικοδομούνται πάνω σε ουσιώδεις συνθετικές ιδέες, αλλά χάνονται στο ξεχείλωμα και την ανακύκλωση, ή την αναμπουμπούλα σύντομων εκλάμψεων.

Για να αποφύγω κάθε καλόπιστη επισήμανση, όχι, δεν υπάρχουν απαιτήσεις για ένα νέο "Strange In Stereo", αλλά τουλάχιστον για ένα δίσκο πιο κοντά στο "Pure". Οι In The Woods…, κάνουν επιφανειακά πολλά πράγματα σωστά και ορθόδοξα, εμβαθύνοντας όμως δεν διαθέτουν τίποτα για να σε πιάσει από την καρδιά, και να σε καλέσει να επιστρέψεις σε αυτό το δίσκο, πέρα από την όποια θύμισή του. Η έντονη στροφή προς την σκανδιναβική prog/extreme μελαγχολία, τους φέρνει πιο κοντά στους Madder Mortem πχ παρά στους Borknagar ή τους Manes, με τη διαφορά όμως πως και οι πρώτοι δύνανται ακόμη να συγκινούν.

Η τυπολατρεία των In The Woods…, τους στερεί συναισθήματος στη μουσική τους, με την παραγωγή να μην βοηθά ιδιαίτερα στην «κάλυψη» του πανταχού παρόντος πρίμου mid-tempo. Το φινάλε του δίσκου με το "The Wandering Deity" είναι μια μερική επιστροφή στην κανονικότητα, αφήνοντας ψήγματα υποσχέσεων για τις όποιες δυναμικές της μπάντας σήμερα. Ομολογουμένως, το "Otra" φαντάζει ως η πιο αδύναμη κυκλοφορία της μετενσάρκωσης των In The Woods…, κυρίως όμως δείγνει μια μπάντα συμβιβασμένη σε μια μέση λύση, ενταγμένη σε έναν κύκλο σύνθεσης – κυκλοφορίας – συναυλιών και τούμπαλιν.

Προφανώς, δεν βρισκόμαστε σε θέση για υποδείξεις, αλλά το πλοίο του θησέα που είναι το σχήμα σήμερα φαίνεται να θυμίζει ελάχιστα συνολικά την αύρα που το επανέφερε στη ζωή δημιουργικά πριν μια δεκαετία. Δεν ξέρω πως μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά μερικές φορές καλό είναι να μην διαταράζεις τόσο την καρδιά του δάσους και να την αφήνεις να αναπαυθεί ανέγγιχτη.

Bandcamp
Youtube