Ψαρεύοντας στον Ιορδάνη ποταμό

Δεν ξέρω πόσο λογικό θα ήταν να διαβάσεις ένα άρθρο ψαρέματος στο rocking.gr, πόσο μάλλον τόσο στοχευμένο που να επικεντρώνεται στον Ιορδάνη ποταμό. Αν και για να ‘μαστε ειλικρινείς η οδυνηρή πραγματικότητα λέει ότι το πιθανότερο να ψαρέψει κανείς εκεί σήμερα, είναι πτώματα Παλαιστινίων. Τέλος πάντων, το πρώτο άρθρο της στήλης And I'm Writing With Broken Pens δεν έχει σκοπό να σταθεί ούτε στο ψάρεμα αλλά ούτε στη μαζική σφαγή Παλαιστινίων από τον Ισραηλινό στρατό τα τελευταία δυο χρόνια. Όχι, θα μιλήσουμε για ένα πολύ συγκεκριμένο φαινόμενο το οποίο βρίσκεται πίσω από ένα σκασμό ονόματα που κάνουν πάταγο τελευταία στο μοντέρνο metal. Το φαινόμενο Jordan Fish.

Ναι υποθέτω ότι η ερώτηση ποιος είναι ο Jordan Fish έπαιξε σε κάποια που διάβασαν το όνομα, ίσως πολλά ίσως λίγα, αλλά για να μην υπάρχουν αμφιβολίες πάμε να πούμε δυο πράγματα για το τι έχει κάνει τα τελευταία δεκατρία χρόνια στο metal.

«Γνωρίζω τον Jordan εδώ και δέκα χρόνια, υπήρχε πάντα η επιθυμία και από εμάς και από τον ίδιο να κάνουμε κάτι μαζί»
- Dan Searle (Architects)

Ωραία, προερχόμενος από το electronic pop σχήμα Worship, το 2012 δέχθηκε την πρόσκληση του Oli Sykes να συμμετέχει στη δημιουργία του τέταρτου δίσκου των Bring Me The Horizon "Sempiternal". Ο χαρισματικός frontman είχε βλέπετε ακούσει κι εκτιμούσε τη δουλειά του, οπότε τον κάλεσε να προσθέσει ηλεκτρονικά στοιχεία στο σύνολο. Τελικά αυτό μεγάλωσε κι ο Fish έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σύνθεση αλλά και τη διαμόρφωση του ήχου ενός δίσκου που άλλαξε το στάτους της μπάντας, το ύφος της, την απήχηση αλλά και την πορεία ολοκλήρου του metalcore, μη σου πω.

Από κει και πέρα, ως κανονικός πληκτράς, παραγωγός, συνθέτης και πολλά άλλα, συμμετείχε καθοριστικά στα "That's The Spirit", "Amo" και τα δυο "Post Human". Μετά σταμάτησε να είναι στους Bring Me και ανέλαβε την Poppy, με αποτέλεσμα να απογειωθεί η Poppy με το "Negative Spaces". Α, και με τους Architects στο τελευταίο τους άλμπουμ. Ναι, και τώρα περιμένουμε το House Of Protection να βγει, γιατί δούλεψε κι εκεί και κάτι μου λέει ότι θα απογειωθούν κι αυτοί. Τί άλλο; Ωραία, είναι μέσα στη σύνθεση όλου του "Unatoned" των Machine Head, και δεν είναι η πρώτη φορά που δουλεύει μαζί τους.

«Μερικοί άνθρωποι χρειάζονται ένα μικρό boost αυτοπεποίθησής, να τους σηκώσουν απαλά προς τα πάνω»
- Jordan Fish

Τώρα θα μου πεις ε και, πρώτη φορά είναι που ένας παραγωγός συμμετέχει σε πολλά, πολύ μεγάλα ή ανερχόμενα ονόματα; Όχι φυσικά, αλλά δεν είναι τόσο απλό με τον Fish. Όπου συμμετέχει είναι ξεκάθαρο ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στη σύνθεση αλλά και τον προσανατολισμό της μουσικής. Έχει ένα προσωπικό στυλ που επιβάλλεται ξεπερνώντας το legacy ακόμα και πολύ μεγάλων ονομάτων φέρνοντας τα στα δικά του μονοπάτια. Ταυτόχρονα γράφει συνέχεια και ασταμάτητα τρομερά χιτ, απίστευτα κολλητικά, με ρεφρενάρες και πολύ ωραία μουσική. Δεν μπορεί κανείς, και με κανέναν τρόπο, να αμφισβητήσει ότι είναι ένας τρομερά ταλαντούχος μουσικός. Επιπλέον όμως ξέρει όσο λίγοι την αγορά και τις τάσεις της - σε μεγάλο βαθμό τις διαμορφώνει κιόλας - και ξέρει πως να στρέψει τα φώτα εκεί που θέλει και με τον τρόπο που θέλει.

Κάπου εδώ είναι που αρχίζεις να τον βαφτίζεις νέο ηγέτη και θαυματοποιό του metal, αυτός είναι το μέλλον, πάρε Fish και θα δεις, και λοιπά τυπικά, σχεδόν γραφικά μοτίβα που σταθερά ακολουθούν οι οπαδοί της μουσικής αυτής, και όχι μόνο. Δε θα διαφωνήσω ότι είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα τέτοιες εκφράσεις για τη δουλειά του αλλά δυστυχώς, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις - ή σχεδόν πάντα, υπάρχει και μια άλλη πλευρά σε αυτή την ιστορία, όχι τόσο ευχάριστη ούτε τόσο αισιόδοξη.

«Εγώ και ο Jordan ήμασταν σαν μια οντότητα. Γίναμε το "Oli and Jordan Show" χωρίς καν να το καταλάβουμε»
- Oli Sykes

Τα συγκροτήματα αυτά που έχει αναλάβει ο κύριος μας και μεσσίας Jordan Fish, είχαν όλα έναν διακριτό και θαυμάσιο χαρακτήρα, έναν ξεχωριστό ήχο και μοναδικό όραμα για τη μουσική τους. Ακούγοντας το "Sempiternal" και το "Holy Hell" ή το "All Our Gods Have Abandoned Us" βλέπεις δύο πολύ διαφορετικές εκφράσεις της metalcore μουσικής εξέλιξης, για να μη μιλήσω για δίσκους των Machine Head. Στο σήμερα το μουσικό όραμα φαίνεται να κάνει φτερά σε όλες αυτές τις μπάντες, στη θέση του βλέπεις μια πορεία με προδιαγεγραμμένη την τεράστια εμπορική επιτυχία, γεμάτη μεν πολύ-πολύ ωραία τραγούδια, αλλά που θα μπορούσαν να ανήκουν όλα στη δισκογραφία μιας μπάντας με μόνο μικρές διαφοροποιήσεις, άντε εκτός από το κομμάτι φωνές.

«Ο Sam (Carter) είναι κάποιος που θα πίεζα. Αυτή είναι μια σχέση που θα μπορούσε να καταλήξει στο να φεύγει έξαλλος από το δωμάτιο κάθε δέκα μέρες! Τον ανεβάσαμε επίπεδο στο δίσκο»
- Jordan Fish

Το καινούργιο Architects είναι ένα τρομερό άλμπουμ που πετυχαίνει ακριβώς αυτό που στοχεύει, αλλά δεν είναι Architects. Είναι Bring Me The Horizon 2.0, ή ακόμα πιο σωστά είναι Jordan Fish. Οι κιθάρες δεν έχουν καμία άποψη, η παραγωγή δε θυμίζει καθόλου τα έπη του παρελθόντος και όλα στηρίζονται στις φοβερές, μελωδικές ιδέες που σκαρφίζεται κατά κύριο λόγο, αν όχι αποκλειστικά, ο καινούργιος ηγέτης τους. Στο ολόφρεσκο Spiritbox ο Fish τελικά δε συνεργάστηκε. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι τόσο καλό όσο το "The Sky, The Earth And All Between" που λέγαμε, αν και θα μου πεις τώρα ότι αυτό είναι και θέμα γούστου ή οπτικής - αλλά όχι το Architects είναι καλύτερο, όμως έχει ξεχωριστή και διακριτή προσωπικότητα, έχει μουσικό χαρακτήρα και δε θα το μπερδέψεις με κάποια άλλη μπάντα. Το σέβομαι αυτό, το θέλω και φοβάμαι ότι στην πορεία θα το χάσω από πολλές μπάντες που μου αρέσουν. Και στην τελική όλα πάνε καλά ακόμα, όσο γράφει μουσικάρες ο κύριος, τι θα γίνει όμως όταν και αν στερέψει αυτή η πηγή; Θα ξανα-μάθουν οι μπάντες αυτές να γράφουν δική τους μουσική ή απλά θα σβήσουν σιγά σιγά έχοντας χάσει τη μοναδικότητά τους;

Το φαινόμενο Jordan Fish είναι πολύ μεγάλο για το σήμερα του metal. Ίσως το μεγαλύτερο στα μέρη που κινείται. Έχω βαρεθεί όμως να βλέπω ίδιους ανθρώπους, με απρόσωπη εμφάνιση, πανομοιότυπο περπάτημα, παρόμοια φωνή, κούρεμα, ρούχα, απόψεις. Στη μουσική αγαπάω την ποικιλία, τις ιδέες, καινούργιες, διαφορετικές, ασυμβίβαστες. Βγάλε την ψυχή σου σ' αυτό που γράφεις κι αν πετύχει έχει καλώς. Λέγοντας αυτά θα ξαναβάλω το καινούργιο Architects να παίξει γιατί οι τραγουδάρες που έχει μέσα είναι όλες μία και μία. Δεν ξέρεις τι θες, θα μου πεις. Όχι ξέρω τι θέλω, το είχα αλλά φοβάμαι ότι μου το παίρνουν.