Sivert Hoyem @ Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου, 26/03/25

Το ότι οι Madrugada είναι δημοφιλείς στην Ελλάδα δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αυτή τους η δημοφιλία ακολουθεί και τον τραγουδιστή τους Sivert Hoyem, ο οποίος έχει έρθει και solo πολλές φορές για συναυλίες, με την τελευταία να είναι μόλις πέρσι. Εκτός όμως από τις full band συναυλίες με το προσωπικό του συγκρότημα, ο Sivert περιοδεύει ενίοτε και εντελώς μόνος του, με μοναδική συνοδεία της φωνής του μια κιθάρα. Με τέτοια φωνή, προφανώς τον παίρνει να το κάνει.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας solo/solo περιοδείας λοιπόν, πολύ λίγοι (δυστυχώς, από μια πλευρά) τυχεροί είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον Sivert Hoyem στο εξαιρετικό περιβάλλον της αγγλικανικής εκκλησίας του Αγίου Παύλου, στο κέντρο της Αθήνας. Ο ραδιοφωνικός σταθμός Pepper, που βρίσκεται πίσω από τη διοργάνωση των Pepper Church Sessions, είχε στήσει από νωρίς ένα κινητό στούντιο στον αύλειο χώρο του ναού, από όπου και κατάλαβα ότι μετέδιδε εκπομπή εκείνη τη μέρα. Καθώς ο κόσμος περνούσε τον πρώτο έλεγχο, μπορούσε να κάτσει στην αυλή για να πιει ένα ποτό μέχρι να έρθει η ώρα να ανοίξουν οι πόρτες.

Το «άρατε πύλας» εφαρμόστηκε λίγο πριν τις 8:30, οπότε και σιγά-σιγά αφήσαμε τα ποτήρια μας και ξεκινήσαμε να εισερχόμαστε στον κυρίως χώρο του ναού και, κυριολεκτικά, να πιάνει ο καθένας το στασίδι του. Το περιβάλλον φαινόταν ιδανικό για την περίσταση: πολύ ψηλός χώρος, ξύλινοι και ευρύχωροι πάγκοι, λιτό περιβάλλον και κάπου στ’ αριστερά, ένα μικρό εκκλησιαστικό όργανο που μας θύμιζε πού ακριβώς βρισκόμασταν.

Αφού λάβαμε θέσεις, η αναμονή ήταν ελάχιστη μέχρι να σβήσουν εντελώς τα φώτα και ο Sivert να μπει από μια πλαϊνή πόρτα και να σταθεί μπροστά μας με την κιθάρα του. Είχε έρθει από τη Νορβηγία αποκλειστικά για εμάς, μιας και η περιοδεία του είχε τελειώσει λίγο καιρό νωρίτερα. Η ανακοίνωση ότι τα κινητά ήταν ελεύθερα για βιντεάκια και stories με μόνη παραίνεση τα κατάλληλα ταγκαρίσματα αξιοποιήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας με μέτρο.

Στην αρχή πάντως όλοι ήμασταν βιδωμένοι στις θέσεις μας και παρακολουθήσαμε κατανυκτικά τα πρώτα κομμάτια. Ο Hoyem προφανώς και έχει ξανακάνει solo εμφανίσεις στην Ελλάδα, αλλά τέτοιο πράγμα πιστεύω πως όλοι μας πρώτη φορά βλέπαμε. Το περιβάλλον ήταν ιδανικό για να χτιστεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα για τα τραγούδια του και για να αναδειχτεί η εκπληκτική του φωνή. Το "Blown Away" και το φρέσκο "Dancing Headlights" ξεχώρισαν λίγο παραπάνω, αλλά το σκηνικό πραγματικά υπερέβαινε τα ίδια τα τραγούδια.

Δύο από τις μεγαλύτερες επιρροές του Hoyem είναι ο Bob Dylan και ο Leonard Cohen, τα τραγούδια των οποίων έχει περάσει πάρα πολύ χρόνο από τη ζωή του ακούγοντας. Το "Some Miserable Morning" από τον νέο του δίσκο μας περιέγραψε ότι μοιάζει να είναι 50% Dylan και 50% Cohen, αλλά πιστεύει να είναι 100% Hoyem. Και μάλιστα, σε παράδοση των σωστών country τραγουδιών, ο πρώτος του στίχος είναι και ο τίτλος του. Στον ναό μπορεί να μην ακούσαμε καμπάνες, αλλά η φωνή του Hoyem σε κομμάτια όπως αυτό, έκανε για δέκα. Το "Keepsake" μας είπε ότι το έπαιξε ζωντανά για δεύτερη φορά όλη κι όλη, για χάρη του μηχανικού ήχου του αλλά και γιατί το είχε παραμελήσει λίγο στην προηγούμενη περιοδεία.

Πριν το "Majesty" μας είπε πάλι την ιστορία για το πώς γνώρισε τη γυναίκα του σε μια περίοδο της ζωής του που έλιωνε καθημερινά στο μπαράκι "Barbarian" ενώ έμενε με τη μάνα του. Το "Aim For The Heart" το εμπνεύστηκε πριν 12-13 χρόνια που βρέθηκε με έναν φίλο του να κάνει road trip στη νοτιοδυτική Αμερική. Τα τοπία στα οποία περιηγήθηκε τότε ήταν βγαλμένα από ταινίες western που έβλεπε μικρός ή από τα βιβλία του Cormac McCarthy που διάβαζε μεγαλύτερος.

Κάπου εκεί ο Sivert μας ανέλυσε ότι μπορεί να μην είναι πολιτικοποιημένος συνθέτης, αλλά τα συναισθήματα που νιώθει για τον κόσμο βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα στα κομμάτια του. Διαπίστωσε πως η αισιοδοξία που υπήρχε από τότε που έπεσε το Τείχος (του Βερολίνου ντε!) μέχρι πολύ πρόσφατα έχει πλέον εξαϋλωθεί κι αυτό είναι αποκαρδιωτικό, γιατί ως άνθρωποι πραγματικά τη χρειαζόμαστε. Οπότε τώρα του βγαίνει μια απογοήτευση στα κομμάτια του, μιας και αυτή είναι διάχυτη γύρω μας. Το "Hollow", το αγαπημένο του κομμάτι στιχουργικά από το "Dancing Headlights", ήταν ένα χαρακτηριστικό πεσιμιστικό παράδειγμα.

Μετά από το Lana Del Rey song, το σπουδαίο "Born To Die", μας έπαιξε για κλείσιμο το δικό μου αγαπημένο από το "Dancing Headlights", δηλαδή το "Love Vs. The World" και μας χαιρέτησε κλείνοντάς μας το μάτι για το ότι θα είχαμε και συνέχεια. Αυτή ήρθε γρήγορα με το κλασσικό πια "Prisoner Of The Road" που δε λείπει ποτέ από τις συναυλίες του – άσε που δυστυχώς το θέμα του είναι όλο και πιο επίκαιρο. Παρομοίως κλασσικό ήταν και το "Honey Bee" από τον τελευταίο δίσκο των Madrugada πριν τη διάλυση. Κάνοντας την εισαγωγή για το "Moon Landing", απάντησε στις απογοητευμένες φωνές που ακούστηκαν μόλις ανακοίνωσε ότι θα είναι το τελευταίο κομμάτι λέγοντας ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο σε διάρκεια Pepper Church Session που έχει γίνει ποτέ.

Ο Sivert έκανε μια εντελώς solo περιοδεία, χωρίς συγκρότημα, για την προώθηση του "Dancing Headlights" αλλά και για την αποσυμπίεση του ίδιου από το να περιοδεύει με ολόκληρη ομάδα πίσω του. Στην Αθήνα είχαμε την τύχη να τον δούμε σε μια πολύ ιδιαίτερη συναυλία, σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος. Η συντριπτική πλειοψηφία των λιγότερων από 200 ατόμων εντός του ναού ήταν ήδη «πιστοί», οπότε ακόμα κι αν ο χώρος το επέτρεπε (ή και το επέβαλε), ο προσηλυτισμός ήταν αχρείαστος και περιττός. Μακάρι να επαναληφθεί κάποια στιγμή αυτό το μοναδικό event για να μπορέσουν κι άλλοι να έχουν την ευκαιρία να το απολαύσουν.

Φωτογραφίες: Βασίλης Νταγκαδάκης