«A Buyer’s Guide»: Grave Digger

Δισκογραφικός οδηγός για την ιστορική γερμανική μπάντα

Από τον Σπύρο Κούκα, 10/01/2017 @ 12:17

Μπορεί να μη γνωρίζουν πλέον τις δόξες του παρελθόντος, μα οι Γερμανοί heavy/power metallers Grave Digger αποτελούν ακόμη ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του ιδιώματός τους. Έχοντας περάσει από αρκετά σκαμπανεβάσματα, ιδίως στις πρώτες μέρες της, η παρέα του φιλέλληνα Chris Boltendahl κατάφερε, χάρη στις '90s δουλειές της, να θεωρείται πλέον ένα αξιοσέβαστο όνομα, επιστρέφοντας ξανά στις αξιομνημόνευτες κυκλοφορίες με τα πρόσφατα "Return Of The Reaper" και "Healed By Metal" άλμπουμ. Έτσι, βρήκαμε αφορμή για μια εκτενή παρουσίαση της σημαντικής δισκογραφικής τους πορείας, για να θυμηθούμε την αξιοσημείωτη προσφορά τους στον σκληρό ήχο. And the clans are still marching...

 
Grave Digger - Heart Of Darkness

Heart Of Darkness
(GUN, 1993)

Ο πιο παραγνωρισμένος εκ των κορυφαίων δίσκων των Γερμανών μεταλλουργών αποτελεί μεγάλη προσωπική αδυναμία για αρκετούς λόγους. Η σκοτεινή κι επική ανά στιγμές ατμόσφαιρα του και το μοχθηρό heavy metal feeling που εσωκλείει, του προσδίδει μια γοητεία στην οποία δύσκολα αντιστέκεσαι, ενώ η πρωτόλεια ακόμη προσέγγιση σε ό,τι αφορά το catchiness των συνθέσεων, στα δικά μου αυτιά μοιάζει απολύτως ευπρόσδεκτη. Παράλληλα, το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου ανήκει, ασυζητητί, στις κορυφαίες συνθέσεις της μπάντας, με τον Boltendahl να παραδίδει την πιο απαιτητική και συναισθηματική ερμηνεία ολόκληρης της πολύχρονης καριέρας του. Ο ευσεβής πόθος να συνέχιζαν στο ίδιο μοτίβο με το συγκεκριμένο αριστούργημα, παρά τη δεδομένη αγάπη για τους δίσκους που ακολούθησαν, χαρίζει στο "Heart Of Darkness" τη θέση του αγαπημένου μου Grave Digger δίσκου, αλλά και τον τίτλο του αριστουργήματος της πρώιμης περιόδου της μπάντας, πριν τα πομπώδη ιστορικά concept καταλήξουν αυτοσκοπός της ύπαρξής τους.

Grave Digger - Tunes Of War

Tunes Of War
(GUN, 1996)

Όσα και να γράψω θα είναι λίγα για να περιγράψουν το απόλυτο highlight της καριέρας των Grave Digger, το έπος του "Tunes Of War". Ο δίσκος που έμπασε την παρέα του Chris Boltendahl στη συνομοταξία των μεγάλων μπαντών αποτελεί κυριολεκτικά κυκλοφορία καριέρας, καθώς λόγω της ποιοτικής κι εμπορικής επιτυχίας του κατάφερε να διατηρήσει τους Βεστφαλούς ενεργούς κι ακμαίους μέχρι και σήμερα, παρά τη συνθετική ξηρασία που ακολούθησε. Με θέμα τον αγώνα των Σκοτσέζων για ανεξαρτησία από τον αγγλικό ζυγό και συνεπικουρούμενοι από την απήχηση του blockbuster "Braveheart" με πρωταγωνιστή τον Mel Gibson, οι Grave Digger εδώ βρίσκονται στην κορυφή του συνθετικού κι εκτελεστικού οράματός τους, κερδίζοντας την καλλιτεχνική αθανασία. Οι κιθάρες του Uwe Lulis οργιάζουν, ο Boltendahl ακούγεται λες κι έχει κάνει γαργάρες με καρφιά προτού ηχογραφήσει τα μέρη του, ενώ το rhythm section των Arnold/Gottlich προσφέρει τη στιβαρότητα που απαιτείται, με το "Rebellion (The Clans Are Marching)" να ξεχωρίζει ως μια από τις χαρακτηριστικότερες συνθέσεις του power metal ήχου. Απλώς απαραίτητο.

 

Grave Digger - Knights Of The Cross

Knights Of The Cross
(GUN, 1998)

Ακόμη ένας κορυφαίος δίσκος, το "Knights Of The Cross" έχει το μοναδικό μειονέκτημα πως έπρεπε να διαδεχτεί το "Tunes Of War". Κατά τα λοιπά, το άλμπουμ πατάει στα χνάρια του προκατόχου του, με την μπάντα να καταπιάνεται με τα γεγονότα των Σταυροφοριών από τη γέννηση μέχρι την πτώση του Τάγματος και να συνεχίζει μουσικά την ανάμειξη του heavy/power ήχου με καίριες δόσεις πομπώδους κι επικού συναισθήματος. Μάλιστα, το line-up του δίσκου είναι και το μακροβιότερο στην ιστορία της μπάντας (από την άποψη της μεμονωμένης ύπαρξης του κάθε μουσικού σε αυτό), με τον Jens Becker να παίρνει τη θέση του Tomi Gottlich στο μπάσο και να συνεχίζει σε αυτήν τη θέση μέχρι και σήμερα και τον H.P. Katzenburg να εγκαινιάζει τη θέση του πληκτρά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Grave Digger - The Reaper

The Reaper
(GUN, 1993)

Έπειτα από την παταγώδη αποτυχία του Digger project, για μια πενταετία δεν υπήρχε το όνομα των Grave Digger στον ορίζοντα. Κάπου το 1991, όμως, το δίδυμο των Chris Boltendahl και Uwe Lulis αποφάσισε να επαναδραστηριοποιήσει το ξεχασμένο από πολλούς σχήμα, ηχογραφώντας το "Return Of The Reaper" demo που αποτέλεσε και τον προπομπό του παρόντος δίσκου. Ακολουθώντας πλέον μια σκοτεινότερη και τραχύτερη συνθετική και στιχουργική οπτική, το "The Reaper" όρισε την επιτυχή επανεκκίνηση των Grave Digger, χαρίζοντας τους τόσο τον χώρο που τους αναλογούσε στη κλασσικομεταλλική σκηνή των μέσων των '90s, όσο και τον χρόνο για να τα καταφέρουν καλύτερα σε αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία για καριέρα που τους δόθηκε. Κρίνοντας, μάλιστα, και από τη βαρύτητα που του έχει προσδώσει η ίδια η μπάντα, αποφασίζοντας κιόλας να κυκλοφορήσει ετεροχρονισμένα το sequel του, σε μια προσπάθεια να ξαναβάλει την καριέρα της σε σωστή τροχιά, το "The Reaper" στέκεται ξεκάθαρα ως μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες των Grave Digger, κι όχι μονάχα για λόγους που αφορούν το μουσικό του περιεχόμενο.

 
Grave Digger - Excalibur

Excalibur
(GUN, 1999)

Το τελευταίο μέρος της τριλογίας των «μεσαιωνικών» άλμπουμ της μπάντας συνεχίζει και τη διατηρεί σε υψηλές πτήσεις, έχοντας κεντρικό θέμα τον αγγλικό μύθο των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης και χαρίζοντας της μια θέση στα σημαντικότερα ονόματα εκείνης της εποχής. Δικαίως, βέβαια, μιας και το "Excalibur" προσφέρει μια ακόμη πιο straightforward εκδοχή των κορυφών των προηγηθέντων "Tunes Of War" και "Knights Of The Cross", χάνοντας τη δυναμική του, συγκριτικά με αυτά, στα πιο δευτερεύοντα του τραγούδια. Ακόμη κι έτσι, κομμάτια σαν το "Pendragon", το ομότιτλο ή το "Morgane Le Fay" αφήνουν τη σημαία του heavy metal να ανεμίζει αγέρωχα, αποτελώντας ταυτόχρονα την κληρονομιά των Γερμανών metallers, μια κληρονομιά που δεν γίνεται να αμαυρωθεί παρά την κατρακύλα που ακολούθησε στα '00s.

 

Grave Digger - Rheingold

Rheingold
(Nuclear Blast, 2003)

Το πρώτο άλμπουμ των νεκροθαφτών από το Gladbeck με την κραταιά πλέον Nuclear Blast σφραγίζει ταυτόχρονα και το τέλος της πιο δημιουργικής περιόδου τους. Με concept εμπνευσμένο από το «Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» του Wilhelm Richard Wagner κι εξίσου εμπνευσμένο περιεχόμενο, το "Rheingold" στέκεται περήφανα ως η τελευταία αξιοπρόσεκτη κυκλοφορία των Grave Digger και η μοναδική μέσα στη χιλιετία που διανύουμε που μπορεί να συγκριθεί ευθέως με τις παλαιότερες κυκλοφορίες τους, μεγάλο παράσημο δίχως άλλο. 

 

Grave Digger - Heavy Metal Breakdown

Heavy Metal Breakdown
(Noise, 1984)

Το ντεμπούτο των Γερμανών, πάνω από τριάντα χρόνια πριν, αποτελεί ακόμη ένα βρώμικο, άξεστο, μπουνταλάδικο αλλά κάργα πορωτικό δείγμα heavy metal της εποχής του. Πραγματικά, πιθανότατα μιλάμε για έναν δίσκο που, πέραν του γεγονότος πως πούλησε αρκετά καλά την εποχή που πρωτοβγήκε (έδωσε γύρω στα 40.000 αντίτυπα σε πωλήσεις), καταφέρνει, με έναν περίεργο τρόπο, να χρησιμοποιεί υπέρ του όλα τα επί μέρους μειονεκτήματα που παρουσιάζει. Έτσι, μπορεί η αγγλική προφορά του Chris Boltendahl να είναι ιδιαιτέρως βαριά και ξενική και παρέα με τους ασύλληπτα κακογραμμένους και cheesy στίχους να προκαλούν αρχικώς αμηχανία, μπορεί η μπαλάντα "Yesterday" να ξεκινά μια παράδοση που θέλει τους Grave Digger να μην μπορούν να γράψουν μια μπαλάντα της προκοπής, μα τελικά το συνολικό αποτέλεσμα, με κορωνίδα το ομότιτλο κομμάτι, δείχνει μια μπάντα ικανή να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω για την καριέρα της, κάτι που επιβεβαιώθηκε από τη συνολική της πορεία μέσα στα χρόνια.

 

 
Grave Digger - The Last Supper

The Last Supper
(Nuclear Blast, 2005)

Η ουσιαστική συνθετική κάμψη της μπάντας εδώ βρίσκει το σημείο έναρξης της, παρά το γεγονός πως ο δίσκος δεν είναι τελικά τόσο κακός όσο κάποιες κριτικές της εποχής άφηναν να εννοηθεί. Το πραγματικό πρόβλημα του δίσκου είναι ότι η μπάντα καταπιάνεται με ένα σημαντικό ιστορικό/θρησκευτικό concept (το Μυστικό Δείπνο και τις τελευταίες ώρες του Ιησού Χριστού πριν τη Σταύρωση), το οποίο εν τέλει αποπροσανατόλισε κοινό και κριτικούς από την ουσία του άλμπουμ, τη μουσική καθεαυτή. Με την μπάντα να παίρνει αρκετά και σημαντικά συνθετικά ρίσκα, ακολουθώντας μια σαφώς πιο μελωδική προσέγγιση απ' ό,τι συνήθιζε (με την ομότιτλη σύνθεση να εκπλήσσει με τη χρήση πιάνου), το "The Last Supper" υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να ανήκει στις καλύτερες κυκλοφορίες της μπάντας, αλλά λίγο το ανομοιογενές, αποπροσανατολισμένο περιεχόμενο του, λίγο η έλλειψη οποιουδήποτε βάθους στον στιχουργικό τομέα, το κατατάσσει ως μια κυκλοφορία που έχει αρκετούς υποστηρικτές αλλά ακόμη περισσότερους εναντίον της.

 
Grave Digger - The Clans Will Rise Again

The Clans Will Rise Again
(Napalm, 2010)

Οι επιστροφές σε concept και τίτλους του παρελθόντος, συνήθως φανερώνουν έντονα τα σημάδια της παρακμής σε μια μπάντα και οι Grave Digger δεν αποτελούν εξαίρεση. Επιστροφή, λοιπόν, στη θεματολογία του "Tunes Of War", του σημαντικότερου έργου τους, με ένα αφηρημένο θέμα σχετικά με την ιστορία και τους ανθρώπους της Σκωτίας και νέο κιθαρίστα τον Axel Ritt (των Domain). Όλα καλά κι ωραία μέχρι εδώ. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, το εξής: γιατί κάποιος να προτιμήσει να ακούσει το "The Clans..." αντί του αρτιότερου, πιο ολοκληρωμένου και γενικά ανώτερου σε κάθε σημείο του "Tunes Of War"; Ειδικά, μάλιστα, όταν από μόνο του το αποτέλεσμα που προσφέρεται εδώ, δίχως τις εύλογες κι αυθόρμητες συγκρίσεις με το παρελθόν, συναγωνίζεται τις μετριότερες των στιγμών από τη συνολική δισκογραφία της μπάντας. Ευτυχώς για τους Grave Digger, η επόμενη προσπάθεια τους να χρησιμοποιήσουν τη θύμηση κάποιου σημαντικού δίσκου τους υπήρξε σαφώς πιο επιτυχημένη, με το "Return Of The Reaper" να έχει αυτόνομο λόγο ύπαρξης. Ετούτο εδώ, όμως, περισσότερο κηλιδώνει την κληρονομιά των Βεστφαλών metallers παρά προσφέρει κάποιο σοβαρό επιχείρημα για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του.

 

 
Grave Digger - 25 To Live

25 To Live
(Nuclear Blast, 2005)

Η επετειακή αυτή ζωντανή ηχογράφηση για τον εορτασμό των 25 χρόνων από την ίδρυση της μπάντας πραγματοποιήθηκε στο Sao Paolo της Βραζιλίας, σε μια πραγματικά εντυπωσιακή εμφάνιση της. Το setlist μοιάζει άρτιο, οι αντιδράσεις του κοινού είναι το λιγότερο ένθερμες και το μοναδικό μειονέκτημα της κυκλοφορίας, το ελλιπές οπτικό υλικό της DVD έκδοσης δεν μπορεί να σταθεί ικανός παράγοντας για να αμφισβητήσει τη θέση του "25 To Live" στο παρόν αφιέρωμα, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχουν πιο σοβαροί ανταγωνιστές μέσα στη δισκογραφία του σχήματος.

A Compilation

Η μεγάλη και διαρκώς επεκτεινόμενη δισκογραφία της μπάντας έχει να επιδείξει κάμποσα αξιοπρόσεκτα κομμάτια, ξεκινώντας από τις πρώτες κιόλας μέρες της. Παραλείποντας εκουσίως να συμπεριλάβουμε αρκετά κομμάτια από την ύστερη, πιο άνομβρη περίοδο της μπάντας, ώστε να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ύμνοι της από τα '90s, διαλέξαμε τα τραγούδια εκείνα που δίνουν μια γενικότερη εικόνα για το ποιόν των βετεράνων νεκροθαφτών.

1. Heavy Metal Breakdown (Heavy Metal Breakdown)
2. Witch Hunter (Witch Hunter)
3. The Reaper (The Reaper)
4. Shadows Of A Moonless Night (The Reaper)
5. Heart Of Darkness (Heart Of Darkness) 
6. The Grave Dancer (Heart Of Darkness)
7. Rebellion (The Clans Are Marching) (Tunes Of War)
8. William Wallace (Braveheart) (Tunes Of War)
9. Scotland United (Tunes Of War)
10. Knights Of The Cross (Knights Of The Cross)
11. Lionheart (Knights Of The Cross) 
12. The Keeper Of The Holy Grail (Knights Of The Cross)
13. Pendragon (Excalibur)
14. Excalibur (Excalibur)
15. Valhalla (Rheingold) 
16. The Last Supper (The Last Supper) 
17. Hell Funeral (Return Of The Reaper)
18. Call For War (Healed By Metal)

  • SHARE
  • TWEET