Grave Digger

Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις μπαντών, οι οποίες παρέμειναν πιστές στον ήχο που τις έκανε αναγνωρίσιμες, χωρίς να αποκλίνουν ιδιαίτερα από αυτόν δίσκο με τον δίσκο. Χωρίς αμφιβολία, οι Grave Digger είναι μια από αυτές, με τους Βεστφαλούς metallers να φτάνουν αισίως στη 17η κατά σειρά κυκλοφορία τους (δίχως να συμπεριλαμβάνεται ο μοναδικός δίσκος τους ως Digger), το "Healed By Metal".

Παρά τον αρκετά κλισέ τίτλο του, το νέο άλμπουμ της παρέας του Chris Boltendahl αναμενόταν με μια συγκρατημένη αισιοδοξία στους κύκλους των οπαδών τους, αλλά και των φίλων του παραδοσιακού μεταλλικού ήχου, μιας και το "Return Of The Reaper", το ας-πούμε-sequel του κλασσικού πλέον "The Reaper" του 1993, αποτέλεσε μια ευχάριστη εξαίρεση μέσα στη θάλασσα της μετριότητας των τελευταίων πολλών δίσκων τους.

Σίγουρα, κανείς δεν περιμένει από τους Grave Digger να ξαναβγάλουν ένα "Tunes Of War", ούτε καν ένα "Excalibur", το οποίο και υπήρξε το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ τους. Ωστόσο, το γεγονός πως η προηγούμενη δεκαετία τους βρήκε να προσπαθούν περισσότερο να θυμίσουν τα περασμένα τους μεγαλεία, παρά να προσφέρουν κάτι ουσιαστικά άξιο λόγου, έδειχνε μια μπάντα που έχει αφήσει τα δημιουργικά της χρόνια να περάσουν.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως το "Return Of The Reaper" έδειξε πως υπάρχει ακόμη κάποια συνθετική σπίθα στους βετεράνους metallers, κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει σε μεγάλο βαθμό και ο επερχόμενος νέος δίσκος τους (και πρώτος με τον πληκτρά Marcus Kniep). Σίγουρα, οι «Accept με στεροειδή» συνθετικές τους μανιέρες είναι αναλλοίωτες κι εδώ, μα επιτέλους ακούμε ξανά ένα άλμπουμ των Γερμανών με συνολικό λόγο ύπαρξης, μακριά από τη λογική του παραγεμίσματος με fillers κι ένα-δυο σοβαρά κομμάτια για να θολώνουν τα νερά της καλλιτεχνικής ανεπάρκειας.

Άλλωστε, ο δίσκος βρίθει κομματιών που ξεχωρίζουν από την πρώτη κιόλας ακρόαση, όπως το ομότιτλο εναρκτήριο χιτάκι (με το πιο-cheesy-πεθαίνεις video clip του), τα βγαλμένα από το ένδοξο παρελθόν της μπάντας "Call For War" και "The Hangman’s Eye", αλλά και το "Kill Ritual" με το ορμητικό του τέμπο και τα μελωδικά leads του. Από κοντά βρίσκεται και το riff-άτο "When Night Falls", ενώ στο "Lawbreaker" το συνθετικό «δάνειο» από την "Painkiller" περίοδο των Judas Priest περισσότερο λογίζεται ως ένας εμφανής φόρος τιμής στους Βρετανούς θρύλους, παρά ως κάτι αρνητικά υφιστάμενο.

Σαφώς, το γεγονός της συνθετικής κάμψης των προηγούμενων χρόνων δίνει επιπλέον πόντους στο "Healed By Metal", παρά το γεγονός πως τελικά αποτελεί απλώς μια τυπικά καλή κυκλοφορία για τον χώρο του heavy/power. Ωστόσο, στον μικρόκοσμο της δισκογραφίας της μπάντας, ο νέος δίσκος μπαίνει άνετα στο πρώτο μισό της ποιοτικής κατάταξης της, ξεκινώντας ένα ανέλπιστο σερί αξιόλογων κυκλοφοριών, το πρώτο έπειτα από πολλά χρόνια μετριοπάθειας και σκαμπανεβασμάτων.