Power metal sequels - αλήθειες και ψέματα

Το In The Heat Of The Night επιστρέφει, ψαχουλεύοντας μερικά αμφιλεγόμενα άλμπουμ από μπάντες του χώρου

Από τον Σπύρο Κούκα, 13/08/2021 @ 13:11

Με τη στήλη να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα τις «καλοκαιρινές διακοπές» της, η επιστροφή με νέα θεματολογία έμοιαζε, παραμονές Δεκαπενταύγουστου, ως ένα πρόβλημα για δυνατούς λύτες. Έτσι, τσεκάροντας τις σημειώσεις με τα σίγουρα θέματα, εκείνο των αμφιλεγόμενων sequels που τελικά δεν είναι τόσο άσχημα όσο εδραιώθηκαν στο νου τη στιγμή που κυκλοφόρησαν, υπήρξε το "pinch of salt" που έδωσε την ώθηση για την επανεκκίνηση μας - με όση συνέπεια μπορεί να έχει αυτή ως προς τις συνέχειες της.

Sequels και power metal, λοιπόν, μια ιστορία πονεμένη από μόνη της αναλογιζόμενοι την άνοδο και την πτώση του είδους ανά τον καιρό, αλλά κι ένας τομέας που λόγω θυμικού, αναμνήσεων και προσδοκιών έχει αδικήσει αρκετά τίμια άλμπουμ του χώρου. Δίχως άλλες καθυστερήσεις, ας δούμε κάποια από αυτά, παρακάτω...

Gamma Ray - Land Of The Free II

Gamma Ray - Land Of The Free II

Και μόνο η ιδέα να τολμήσει να διαδεχτεί ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ που έχει γεννήσει το ευρωπαϊκό power metal στερέωμα θα πρέπει να υπήρξε παράγοντας άγχους για τον Kai Hansen, τέτοιο που θα τον οδήγησε να χάσει κάτι παραπάνω από τον ύπνο του εκείνη την περίοδο (no pun intended). Φανταστείτε, λοιπόν, σε τί κατάσταση βρισκόταν η σκηνή εν έτει 2007 που ακόμη και ο Πατέρας του είδους, ένα σχεδόν ανέγγιχτο τοτέμ εντός των power metal κιταπιών, αναγκάστηκε να επανέλθει στη «Γη της Ελευθερίας» του δίχως ιδιαίτερο δισταγμό, κι έπειτα από ένα άλμπουμ (βλέπε "Majestic") που δεν γνώρισε ακριβώς θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς. Τελικά, αυτό υπήρξε και το «πρόβλημα» του "Land Of The Free II": οι υπερβολικές προσδοκίες και η αναπόφευκτη σύγκριση με το κλασικότερο-των-κλασικών πρώτο μέρος υπήρξαν άδικες απέναντι του, καθώς εκείνο παρουσίαζε τους πιο εμπνευσμένους και γεμάτους αυτοπεποίθηση Gamma Ray της post-millennium περιόδου. Υπό άλλον τίτλο, το άλμπουμ θα αντιμετωπιζόταν σίγουρα διαφορετικά, έστω κι αν έχανε σε στιγμιαίες εντυπώσεις όταν πρωτοκυκλοφορούσε.

Helloween - Keeper Of The Seven Keys - The Legacy

Helloween - Keeper Of The Seven Keys - The Legacy

Η ιδέα επιστροφής στον "Keeper…" χωροχρόνο στριφογύριζε καιρό στο νου του Michael Weikath, καθώς ήδη από το 1994 υπήρχαν σκέψεις να τιτλοφορηθεί ως το τρίτο "Keeper…" το τελικά ονομαζόμενο "Master Of The Rings". Στο "The Time Of The Oath" είδαμε, δε, και την επιστροφή του Φύλακα στο εξώφυλλο, με την μπάντα να δηλώνει πως το μυαλό τους βρισκόταν σε εκείνη την παρελθοντική και θριαμβευτική για την ίδια περίοδο όταν συνέθεταν το υλικό του. Fast Forward μερικά χρόνια αργότερα, η αποδόμηση της μπαντάρας που δημιούργησε το "Dark Ride" και το reboot που επιχειρούνταν με τους Sascha Gerstner και Dani Loble πλέον στις τάξεις της, χρειαζόταν έναν ισχυρό «κράχτη» για να τραβήξει τα βλέμματα ξανά προς το μέρος των Κολοκύθων. Όπερ και εγένετο, με το "Keeper Of The Seven Keys - The Legacy" να έρχεται να ταράξει τα ύδατα του είδους το 2005, μόνο και μόνο απλώς με τον τίτλο που έφερε στο εξώφυλλο του. Άνισο σαν άλμπουμ, το "Legacy" παρουσίαζε μερικές από τις πιο επιβλητικές κι επικότροπες ιδέες της μπάντας, λυγίζοντας, ωστόσο, από το βάρος των προσδοκιών και από το καθεστώς διπλού δίσκου που το συνόδευε. Συνθέσεις όπως το εναρκτήριο "King For A Thousand Years" ανήκουν ανάμεσα στα καλύτερα δείγματα γραφής που έχει παρουσιάσει ποτέ το σχήμα, με την αλήθεια να παραμένει ότι με οποιονδήποτε άλλο τίτλο, η τελική ετυμηγορία και η ιστορική θύμηση του άλμπουμ πιθανότατα θα το ήθελε σε καλύτερη μοίρα από αυτήν που κρίνεται πια.

Labyrinth - Return To Heaven Denied II: A Midnight Autumn’s Dream

Labyrinth - Return To Heaven Denied II: A Midnight Autumn’s Dream

Δύο περιόδους έχουν ουσιαστικά οι αγαπημένοι Ιταλοί power metallers, εκείνη με τον Olaf Thorsen στις τάξεις τους, και την ενδιάμεση επταετία που εκείνος είχε εστιάσει στους Vision Divine. Μια επταετία καταστροφική σε μεγάλο βαθμό για το σχήμα από την Τοσκάνη, κυρίως σε εμπορικό επίπεδο, κάτι που τους «ανάγκασε» σε μια εσπευσμένη επιστροφή στις ρίζες τους - και συγκεκριμένα στο ρομαντικό μεγαλείο του "Return To Heaven Denied". Έτσι, το "A Midnight Autumn’s Dream" φέρει και πάλι ατόφια τη συνθετική σφραγίδα του Thorsen, έχει σε μεγάλα κέφια τους Tiranti και De Paoli και φέρνει στο νου - οπτικά και μουσικά - το πρώτο μέρος του με τρόπο νοσταλγικό και τίμιο, κερδίζοντας επάξια μια θέση στα πιο ψηλά στρώματα της δισκογραφίας της μπάντας.

Stratovarius - Elements Pt II

Stratovarius - Elements Pt II

«Πώς να καταστρέψετε μια σπουδαία μπάντα σε λιγότερο από δύο χρόνια» - αυτός θα ήταν ένας ταιριαστός υπότιτλος για την περίοδο 2003 - 2005 σε ό,τι αφορούσε τους Φινλανδούς power metallers. Το κυνήγι της μεγαλύτερης εμπορικής επιτυχίας, σε συνδυασμό με τις αναταραχές που συνέβαιναν στα ενδότερα της μπάντας, με πρωταγωνιστή συνήθως τον Timo Tolkki (κι εξαιτίας των προβλημάτων ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε από τότε) είχαν σαν αποτέλεσμα το καράβι των Stratovarius να οδεύει ολοταχώς προς τα βράχια της ανυποληψίας. Το "Elements Pt I" πρέπει να θεωρείται το τελευταίο εξαιρετικό άλμπουμ που μας έδωσε η κλασική περίοδος του σχήματος, με τις συμφωνικές και μεγαλόπνοες εμπνεύσεις του Tolkki να ξεδιπλώνονται σε όλο τους το μεγαλείο, με το δεύτερο μέρος που ακολουθησε, μερικούς μήνες αργότερα, να κρατά αρκετές πιο straightforward power metal στιγμές, αλλά και μπόλικα συνθετικά «περισσεύματα» από εκείνα τα δημιουργικά sessions. Και πάλι, όμως, ξεχνώντας εκουσίως το ανεκδιήγητο ομότιτλο άλμπουμ που ακολούθησε, το "Elements Pt II" υπήρξε το πραγματικό κύκνειο άσμα της κορυφαίας περιόδου των Φινλανδών, συμπέφτοντας με την πτώση του ιδιώματος τους κατά τρόπο όχι-και-τόσο-συμπτωματικό.

Grave Digger - The Clans Will Rise Again

Grave Digger - The Clans Will Rise Again

Οι Γερμανοί metallers πρέπει να θεωρούνται οι απόλυτοι μάστορες στα sequels παλιότερων, επιτυχημένων άλμπουμ τους, αφού έχουν επιστρέψει σε κάποια από αυτά όχι μία, όχι δύο, αλλά, για την ώρα, τρεις φορές, με ποικίλα αποτελέσματα. Τα "The Clans Will Rise Again", "Fields Of Blood" και "Return Of The Reaper" είναι τρία άλμπουμ - συνέχειες που ήρθαν στη δύσκολη δεκαετία 2010 - 2020, υπενθυμίζοντας μας τα κλασικά "Tunes Of War" και "The Reaper", αλλά κι ερχόμενα σε ευθεία σύγκριση μαζί τους, βρισκόμενα - αναμενόμενα - να χάνουν στο ζύγι. Το πρώτο, δε, από αυτά, το "The Clans Will Rise Again" μάς συστήνει τον νεοεισελθόντα - τότε - Axel Ritt στην μπάντα, η οποία επανερχόταν στη σύνθεση με έναν μόνο κιθαρίστα έπειτα από το «πείραμα» του "Ballads Of A Hangman" (με κιθαρίστες τους Manni Schmidt και Thilo Hermann), επιδιώκοντας να εκμεταλλευτεί το συνεχιζόμενο(λόγω του γνωστού ύμνου που περιέχει) momentum του δημοφιλέστερου της άλμπουμ. Το αν τα κατάφερε στο βαθμό που επιθυμούσε είναι μια άλλη ιστορία, αλλά, έντεκα χρόνια μετά, το "The Clans Will Rise Again" ακούγεται καλύτερο απ’ ότι τότε, αλλά ίσως και από πολλά από τα άλμπουμ που το ακολούθησαν κατόπιν.

Royal Hunt - Paradox II: Collision Course

Royal Hunt - Paradox II: Collision Course

Εκεί που το συμφωνικό power και το prog τέμνονται, εκεί θα βρούμε και τους Royal Hunt, μια εξαίσια μπάντα άρτια καταρτισμένων μουσικών με μια δισκογραφία γεμάτη από μουσικά καλούδια. Ανάμεσα σε αυτά, και το δεύτερο μέρος του κλασικού "Paradox" άλμπουμ τους, αυτήν τη φορά με τον Mark Boals πίσω από το μικρόφωνο. Ένα sequel που τιμάει τις ρίζες του, έχοντας έξυπνες παραπομπές στο πρώτο μέρος, αλλά δίχως να προσπαθεί να το κοπιάρει για να σταθεί ενδιαφέρον, το "Collision Course" κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν το reunion με τον DC Cooper προσπαθήσε να κάνει το ακροατήριο να εστιάσει και πάλι προς το μέρος των Δανών, όντας ένα άκρατα μουσικό άλμπουμ σε ένα χώρο που βριθούσε από αντιγραφείς κάθε λογής.

Rebellion - A Tragedy In Steel Part II: Shakespeare’s King Lear

Rebellion - A Tragedy In Steel Part II: Shakespeare’s King Lear

Για όσους πιθανόν δεν γνωρίζουν και τόσο καλά την ιστορία των Rebellion, οι Γερμανοί είναι η μπάντα που δημιούργησαν οι Uwe Lulis και Tommi Gottlich έπειτα από την αποχώρηση τους από τους Grave Digger, παίρνοντας μαζί τους και το όνομα της μεγαλύτερης επιτυχίας εκείνων και παίζοντας κατά τα πρότυπα τους. Πάνω σε αυτό το Accept-ικό, στακάτο heavy/power βασίστηκαν και στο ντεμπούτο τους, αλλά και στις μετέπειτα δουλειές τους, με το sequel του "Shakespeare’s Macbeth - A Tragedy In Steel" να έρχεται μόλις τρία χρόνια πριν και να πραγματεύεται στιχουργικά με το γνωστό έργο του William Shakespeare, τον «Βασιλιά Ληρ». Στον μικρόκοσμο του ευρωπαϊκού heavy/power, το αποτέλεσμα υπήρξε κάτι παραπάνω από τίμιο, έστω κι αν διασωθέντες από το αρχικό line-up της μπάντας παραμένουν μονάχα ο Tommi Gottlich και ο Michael Seifert, με τον τελευταίο να έχει βελτιώσει αισθητά τις ερμηνευτικές του ικανότητες όσο περνούν τα χρόνια.

  • SHARE
  • TWEET