Υπόγεια Ρεύματα, Δημήτρης Μητσοτάκης (Ενδελέχεια), Magic De Spell @ Κύτταρο 27/01/24

Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου βρέθηκα στο Κύτταρο για το καθιερωμένο ραντεβού των Magic De Spell, Δημήτρη Μητσοτάκη των Ενδελέχεια και Υπόγεια Ρεύματα, με τους τελευταίους να γιορτάζουν επίσης τα 30 χρόνια τους ως μπάντα. Είχα καιρό να ακούσω ζωντανά ελληνόφωνη μουσική, παρότι σημάδεψε τα τρυφερά μου χρόνια μέσα σε παρέες γεμάτες κιθάρες, ανεμελιά και επανάσταση στο αίμα. Οι τρεις αυτές μπάντες μας έδωσαν μια βραδιά που μου θύμισε γιατί μερικοί στίχοι σε ταξιδεύουν, γιατί γουστάρω κιθάρες στη διαπασών και χορό σαν τρελός, γιατί το να φωνάζω στίχους στο διπλανό μου και να γίνομαι μια παρέα είναι μαγκιά και μαγικό.

Oι Magic De Spell ήταν εκπληκτικοί. O xώρος ήταν ήδη γεμάτος, με ζεστό κλίμα, φιλική ατμόσφαιρα και χαμόγελα. Όλα άλλαξαν μόλις εμφανίστηκε το πρώτο εικαστικό της μπάντας - έδιναν ήδη το στίγμα ενός live με ταυτότητα, και όπως θα διαπιστώναμε, γεμάτο συγκίνηση. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι ο Μιχάλης Σκαράκης γέμιζε το χώρο του Κυττάρου με τη φωνή του. Με δυνατή παρουσία επάνω στη σκηνή, έκανε τον κάθε στίχο να ξυπνάει αναμνήσεις και τον κόσμο να ενθουσιάζεται.

Καθώς το live προχωρούσε, τα βλέμματα έκλεψε η ηλεκτρική κιθάρα, με τον Βαγγέλη Θεοδωράκη να βγαίνει μπροστά και να μαγνητίζει με το παίξιμό του. Τα riff ήταν άρτια  παιγμένα και ο ήχος έδενε με το υλικό, ενώ ξεχώρισα σαν στιγμή και το σόλο του μπάσου από τον Γιώργο Αρχοντάκη, που αν και ήρεμη δύναμη έβγαζε όλη την σιγουριά και την ταπεινότητα ενός θρύλου του ελληνικού ροκ.

Η μπάντα προχωρούσε στο ρεπερτόριό της με άψογη εναλλαγή μεταξύ των κομματιών και η απόλαυση του κοινού ήταν προφανής, με φωνές, χορό και αγκαλιές. Όλα εξερράγησαν λίγο μετά την αναφορά του τραγουδιστή στο ζήτημα της Παλαιστίνης. Η μπαλάντα που ακολούθησε μας έκανε όλους να θυμηθούμε την ανθρωπιά μας σε ένα κόσμο που μοιάζει να μην αλλάζει και θέλει να την λησμονήσουμε, ενώ το αμέσως επόμενο κομμάτι, το "Sarajevo (Φώναξε)", εκτόξευσε την ενέργεια στα ύψη. Ο κόσμος σε κάθε ρεφρέν βρισκόταν σε παραλήρημα, ενώ οι Magic De Spell μεταμορφώθηκαν σε τιτάνες. Μέχρι να τελειώσει το κομμάτι, το κατάμεστο Κύτταρο έμοιαζε πια με rock αρένα.

Με το που βρέθηκαν στη σκηνή, ο Δημήτρης Μητσοτάκης και η μπάντα του ανέβασαν τις στροφές. Με τρομερά δεμένο παίξιμο και σκληρό, επιβλητικό ήχο, από το πρώτο κιόλας κομμάτι καταλάβαμε ότι θα ακούσουμε κάτι διαφορετικό. Η νοσταλγία έδωσε τη θέση της τον ωμό ρεαλισμό των στίχων του Δημήτρη, και ξαφνικά έμοιαζε σαν να είχαμε από πάντα ανάγκη από λίγη βρωμιά για να αγγίξουμε την κάθαρση.

Το show που βλέπαμε ήταν εντυπωσιακό, με τη χημεία στις ηλεκτρικές κιθάρες να ξεχωρίζει. Τόσο τα κεραύνεια σόλο του Δημήτρη Κοσκινά, όσο και το φρέσκο παίξιμο του Οδυσσέα Τζιρίτα αλλά και η μεταξύ τους χημεία, μάγευαν. Το χαμόγελο και η σκηνική παρουσία του Παντελή Πέτρου στο μπάσο μας χάριζαν άφθονη ενέργεια και ο κόσμος έμοιαζε να απολαμβάνει, να βυθίζεται στη μουσική. Κομμάτι στο κομμάτι η κατάσταση αγρίευε, με την ερμηνεία του Δημήτρη να γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή. Φυσικά όταν ακούσαμε το "Βουτιά Από Ψηλά" των Ενδελέχεια, το Κύτταρο βούλιαξε. Έκλεισαν το πρόγραμμά τους με χαρά και γεμάτοι χαμόγελα, αφήνοντας το κοινό χορτασμένο αλλά και ανυπόμονο για τo final act.

Τα Υπόγεια Ρεύματα ανέβηκαν στη σκηνή και κάπου εκεί καταλάβαμε γιατί ήταν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς. Η ιστορία τους είναι αδιαμφισβήτητη και ο τρόπος με τον οποίο στέκονταν, ένιωθαν άνεση, έκαναν παιχνίδι με τον κόσμο μα πάνω από όλα απολάμβαναν κάθε νότα, σαγήνευε. Προς μεγάλη μου έκπληξη και σε αντίθεση με τα σημερινά δεδομένα, η φωνή του Γρηγόρη Κλιούμη ήταν καλύτερη και από τους δίσκους! Υπέροχος, εκφραστικός, με συναίσθημα σε κάθε φράση, κατάλαβα τι σημαίνει να κρατάς την κιθάρα και να λες ό,τι έχεις να πεις με τρόπο αναντικατάστατο.

Ο Νίκος Γιούσεφ φρόντισε να μιλάει συχνά με το κοινό, δένοντάς μας όλους σε μια παρέα που γιορτάζει την μεγάλη διαδρομή αυτών των μουσικών. Ξεχώρισα ακόμη το παίξιμο του Γρηγόρη και τον άψογο ήχο του στην ηλεκτρική. Στα αρνητικά, θα έλεγα ότι το πρόγραμμα έμοιαζε αυθόρμητο, κάτι που σε μια πιο μικρή σκηνή ίσως να ταίριαζε πολύ, εδώ όμως η σειρά και η εναλλαγή των κομματιών άφησε την ενέργεια να πέσει.

Η βραδιά έκλεισε με μέλη από όλα τα συγκροτήματα να ενώνονται και να παίζουν μαζί, θυμίζοντάς μας την ανθρωπιά και την ατίθαση ψυχή που κουβαλάει και θα μας χαρίζει για πάντα, ο μοναδικός ήχος που ακούει στο όνομα ελληνικό ροκ. Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε οπαδό του, να γίνει μέρος αυτής της ζωντανής ροκ σκηνής. 

Κείμενο: Τόλης Παππάς
Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας