Paradise Lost

Θέλοντας να εξετάσει τη goth metal σκηνή, ο σκηνοθέτης Diran Noubar μας έδωσε το documentary "Over The Madness", το οποίο και επικεντρώθηκε στην ιστορία και την επίδραση του group το οποίο ουσιαστικά εφηύρε και ηγήθηκε του ιδιώματος, δηλαδή των Paradise Lost. Μέσα από συνεντεύξεις των ίδιων των μελών του σχήματος αλλά και άλλων μουσικών που συνδέονται (;) με τους Paradise Lost, ο δημιουργός προσπάθησε να μας δώσει μια σφαιρική εικόνα τόσο για το ίδιο το σχήμα, όσο και για τη βρετανική σκηνή των αρχών του '90. Τα κατάφερε; Ας πάμε να δούμε.

Η αλήθεια είναι ότι η θέαση του εν λόγω dvd μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, καθότι είμαι μεγάλος οπαδός του σχήματος και όταν έμαθα για το εγχείρημα περίμενα το παρόν documentary πως και πως. Η βρετανική goth / ατμοσφαιρική σκηνή μου αρέσει όσο λίγες και περίμενα πως μια ταινία για τους άρχοντες του συγκεκριμένου ήχου θα μας πληροφορούσε για πολλά από τα πράγματα που δεν ξέραμε. Δυστυχώς, αν και οι προθέσεις ήταν αγαθές, το αποτέλεσμα είναι και άνισο και μετριότατο.

Κατ' αρχήν ας ξεκινήσουμε με τα θετικά: η ταινία είναι στηριγμένη κατά κύριο λόγο σε συνεντεύξεις των μελών του σχήματος και ιδιαίτερα στα λόγια του ιδρυτή και μοναδικού του συνθέτη, Greg Mackintosh. Ο συμπαθής κιθαρίστας με περισσή άνεση στο φακό μας πληροφορεί για πολλά και ενδιαφέροντα γύρω από το σχήμα, όπως για τις πρώτες του μέρες, για σκηνικά από συναυλίες και περιοδείες, για την αλλαγή των drummer και για τη «σκοτεινή» περίοδο ανάμεσα στα "One Second" και "Symbol Of Life" albums, όπου το σχήμα ζορίστηκε συναισθηματικά και καλλιτεχνικά. Έχοντας λοιπόν ως βάση τα λόγια του Greg, η ιστορία διανθίζεται και με τα λόγια των υπολοίπων (περισσότερο μιλάει ο Aaron Aedy και είναι λογικό, καθώς από προσωπική εμπειρία μπορώ να σας πω ότι είναι λαλίστατος), καθώς και με λόγια του πρώην (και πρώτου) drummer τους, Matt Archer. Σχόλια για το σχήμα κάνουν επίσης και οι Aaron Stainthorpe (My Dying Bride), Cristina Scabbia (Lacuna Coil) και Mat Greenway (Napalm Death). O σκηνοθέτης με ένα εξαιρετικό μοντάζ προσπαθεί να συνδυάσει τα λεγόμενα όλων των παραπάνω και στα 80 λεπτά της ταινίας μας παρουσιάζει τους Paradise Lost από τα πρώτα τους βήματα, μέχρι και το δέκατο, ομώνυμο album τους.

Δυστυχώς όμως τα προβλήματα του παρόντος είναι πάμπολλα και ως εκ τούτου δε μπορώ παρά να τα αναφέρω. Για αρχή το dvd δεν έχει υπότιτλους σε καμία γλώσσα και στα περισσότερά του σημεία είναι κινηματογραφημένο σε δημόσιους χώρους με πολύ θόρυβο. Αν συνδυάσετε τα παραπάνω γεγονότα με τη βαριά βρετανική προφορά όλων των ατόμων που μιλούν, θα καταλάβετε ότι το ποσοστό των λεγομένων που θα «πιάσετε» είναι άμεσα συναρτώμενο με το επίπεδο των αγγλικών σας. Στη συνέχεια εντύπωση προκαλεί το γεγονός του μη σχολιασμού της απομάκρυνσης του Lee Morris (δεύτερου drummer του σχήματος), καθώς και η απουσία δηλώσεων του ίδιου. Επίσης απορίας άξιο είναι γιατί δεν υπάρχουν καθόλου δηλώσεις από οπαδούς, μέλη fan club ή κριτικούς του metal χώρου. Αντ' αυτών, ο σκηνοθέτης διανθίζει την ταινία με δηλώσεις ανθρώπων (πέρα του Stainthorpe) άσχετων με το σχήμα, στις οποίες σπαταλάνε περισσότερο χρόνο μιλώντας για τους ίδιους και τη μπάντα τους, παρά για τους Paradise Lost. Όταν οι Lacuna Coil είναι τόσο άσχετοι με το σχήμα, αναρωτιέμαι πως προτιμήθηκαν έναντι των Anathema φερ' ειπείν, μαζί με τους οποίους οι Lost έφτιαξαν τη συγκεκριμένη σκηνή. Επιπρόσθετα, το documentary περιέχει ελάχιστα στιγμιότυπα από συναυλίες, ξεχνάει εντελώς το "Seals The Sense" ep και δεν περιέχει καμιά αναφορά σε στίχους και artwork, δηλαδή σε δύο από τα μεγάλα ατού του σχήματος.

Ο δεύτερος δίσκος της συλλεκτικής έκδοσης περιέχει ολόκληρες τις συνεντεύξεις των Scabbia, Greenway και Mackintosh, οι οποίες (πέραν αυτής του Greg βεβαίως) στην uncut version τους είναι παντελώς αδιάφορες. Επίσης περιέχει μια παρουσίαση ειδικών memorabilίων των Paradise Lost (το οποίο έχει ένα ενδιαφέρον) από τον συμπαθέστατο Aaron και κάποια backstage και rehearsing στιγμιότυπα από την Ελλάδα, τα οποία είναι κακοσκηνοθετημένα και αδιάφορα τόσο πολύ, που με εκνεύρισαν.

Δυστυχώς μια κυκλοφορία που θα μπορούσε να είναι εξαιρετική, υποβιβάστηκε σε μια αξιοπρεπή κυκλοφορία για αγγλομαθείς hardcore οπαδούς του σχήματος, σαν και του λόγου μου. Αναμένοντας το live dvd των Paradise Lost μέσα στην χρονιά, ξαναβάζω στο player το περσινό εξαιρετικό "In Requiem".