Μουσικά Καρέ #1

Εννιά τραγούδια παίρνουν μορφή σε έναν διάλογο μεταξύ της μουσικής και των comics!

Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 18/05/2021 @ 14:27

Μουσικά Καρέ #1
Εκδόσεις: Μικρός Ήρως

Φαντάζομαι συμβαίνει και σε εσάς, ακούγοντας τους στίχους ενός τραγουδιού, να το μετατρέπετε στο μυαλό σας σε εικόνες. Και φυσικά, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις, ο καθένας μας θα δημιουργήσει διαφορετικές εικόνες, αφού η τέχνη (η καλή τουλάχιστον) σπάνια μαρτυρά καθολικές και κοινώς αποδεκτές, αλήθειες. Όμως, σίγουρα, από όποια άποψη και αν το δει κανείς, η προσέγγιση του κάθε ατόμου και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ένα τραγούδι παρουσιάζει ενδιαφέρον και πάντα μπορεί να αποτελέσει μια καλή αφορμή για να ανοίξει μία νέα συζήτηση.

Πάνω σε αυτό το concept, οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως κυκλοφόρησαν ένα comic που απευθύνεται, όχι μόνο στους φίλους της Ένατης Τέχνης, αλλά και στην ευγενή - συνήθως τουλάχιστον - τάξη των μουσικόφιλων. Εννιά τραγούδια λοιπόν εικονογραφούνται από εννιά καταξιωμένους εγχώριους δημιουργούς, σε ένα τεύχος που συνδυάζει την καλή μουσική με την τέχνη των comics.

Μουσικά Καρέ

Το πιο εντυπωσιακό όμως στοιχείο του, είναι ο τρόπος που τα "Μουσικά Καρέ" αναδεικνύουν τον τρόπο που ο κάθε δημιουργός αντιλαμβάνεται τι σημαίνει «εικονογραφώ ένα τραγούδι». Για παράδειγμα, ο Θανάσης Καραμπάλιος, περισσότερο γνωστός για τη σειρά "1800", πήρε τους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου για τον "Μαύρο Γάτο", ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια που έχει τραγουδήσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, και τους μετέτρεψε σε καρέ, χωρίς να επέμβει στη ροή της ιστορίας ή να παρεκκλίνει από αυτήν. Σημαντικό ρόλο βέβαια σε αυτό παίζει και το ότι η δομή του συγκεκριμένου κομματιού είναι τέτοια που δύσκολα κανείς μπορεί να αυτοσχεδιάσει χωρίς να αλλοιώσει τη βασική του ιδέα. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πλήρως ενώ η «παιχνιδιάρικη» προσέγγιση, και ειδικά το τελευταίο panel, απαλύνει λίγο τη δραματική πτυχή της ιστορίας. Στην ίδια γραμμή κινείται και ο Περικλής Κουλιφέτης, ο οποίος εικονογραφεί το εμβληματικό κομμάτι της δεκαετίας του 1970, "Δημοσθένους Λέξεις" του Διονύση Σαββόπουλου. Και, ως γνωστόν, σε αντίθεση με τους δημιουργούς τους, τα τραγούδια σπάνια απογοητεύουν. Και η πιστή προσέγγιση του Κουλιφέτη πετυχαίνει να αναδείξει περίτεχνα όλες τις διαχρονικές αρετές του.

Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, η Αρινέλα Κοτσίκο, δημιουργός του "Fallen Light", παίρνει το "Don't Stop Me Now" των Queen και μας το παρουσιάζει μέσα από μια απολύτως υποκειμενική προσέγγιση που σίγουρα θα ξαφνιάσει τους περισσότερους αναγνώστες, ενώ ο Νικόλας Κούρτης χρησιμοποιεί τους στίχους του "I Am the Fire" των Halestorm ως αφετηρία για να μας πει τη δικιά του ιστορία, ξεδιπλώνοντας παράλληλα τις σχεδιαστικές του ικανότητες. Στην ίδια λογική, ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης, δημιουργός της σειράς "Ανώνυμος ο Αθηναίος", επιλέγει να μας δώσει μια αποδομημένη εκδοχή του "Έρημα Καράβια" που από τη μία πατάει στους στίχους του κομματιού και από την άλλη, μέσα από εξαιρετικά προσεχτικές εναλλαγές των panels, μας διηγείται μια δική του, άκρως ενδιαφέρουσα, αν κι ελαφρώς πεσιμιστική, ιστορία.

Από την άλλη, ο Σταύρος Κιουτσιούκης που, χωρίς αμφιβολία αποτελεί έναν από τους πιο παραγωγικούς και ποιοτικούς εγχώριους δημιουργούς, με αφορμή τους Jet και το "Are You Gonna Be My Girl?", μέσα σε λίγα panels καταφέρνει να δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο, να μας πει μια αστεία ιστορία, και να μας θυμίσει τι ωραία που ήταν τότε που πηγαίναμε σε συναυλίες! Αντίστοιχα, εστιάζοντας περισσότερο στην ιστορία που θέλει να μας διηγηθεί και λιγότερο στο ίδιο το τραγούδι, η Αγγελική Σαλαμαλίκη, περισσότερο γνωστή από τη σειρά "Η Μητρόπολη του Χρυσού", μας ταξιδεύει στη δεκαετία του 1930 και χρησιμοποιεί το "Τράβα Ρε Μάγκα και Αλάνι" ως βάση για να μας παρουσιάσει ένα ολιγοσέλιδο comic γεμάτο έρωτα, πάθος, και προδοσία, που ξεχωρίζει χάρη στο υπέροχο σχέδιο της Σαλαμαλίκη, αλλά και τον τρόπο που επέλεξε να χρησιμοποιήσει τη χρωματική της παλέτα.

Αποδεικνύοντας πως δεν φοβάται τις προκλήσεις, ο Νικόλας Στεφαδούρος επέλεξε να εικονογραφήσει το "Wonderwall" των Oasis, ένα άκρως δημοφιλές τραγούδι που σημαίνει πολλά για χιλιάδες ακροατές και στην Ελλάδα. Η προσέγγιση του είναι σίγουρα πρωτότυπη, ενώ οι στίχοι λειτουργούν περισσότερο ως αφετηρία για να ξεδιπλώσει το προσωπικό του όραμα. Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα με τον τρόπο που χειρίστηκε το τραγούδι αλλά πιστεύω πως το αποτέλεσμα παρουσιάζει ενδιαφέρον και, σίγουρα, δίνει μια άλλη προοπτική στους στίχους του Noel Gallagher. Η τελευταία και μεγαλύτερη ιστορία του τεύχους ανήκει στον Κώστα Φραγκιαδάκη, ο οποίος παίρνει την επιτυχία "Camouflage" του Stan Ridgway και μας την παρουσιάζει ως μια πολεμική περιπέτεια γεμάτη αδρεναλίνη, αλλά και σεναριακά τεχνάσματα που κρατούν σε εγρήγορση τον αναγνώστη.

Συνολικά, το "Μουσικά Καρέ" αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα που δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα στην τέχνη των comics και τη μουσική, ενώ εντυπωσιάζει χάρη στον πλουραλισμό του από άποψη κομματιών, ιστοριών, σχεδίου και προσέγγισης. Ειδική μνεία δε, πρέπει να γίνει στο εξώφυλλο του Νίκου Κούτση, που από μόνο του είναι ένας λόγος για να αγοράσει κανείς το κόμικ, στον πρόλογο που υπογράφει ο Θοδωρής Μανίκας, και στη συνέντευξη του Νίκου Πορτοκάλογλου που συμπληρώνει το τεύχος. Το #1 δίπλα στον τίτλο του εξωφύλλου μας αφήνει ελπίδες πως στο μέλλον μπορεί να υπάρξει και συνέχεια. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ σίγουρα ανυπομονώ.

  • SHARE
  • TWEET