Baroness

Παίδες ευλογείτε. Τη σήμερον ημέρα, η δυστυχία του metal ιδιώματος πηγάζει από την ακαλαισθησία των απανταχού φαύλων δημιουργών, που αρκούνται στην παραγωγή ανούσιας επιχρυσωμένης μηχανικής πολυπλοκότητας ή, στον αντίποδα, απλουστευμένης δογματικής πενίας. Μια στο τόσο, όμως, κάποιος τολμά να φέρει στο φως του ήλιου (ή της σελήνης) ηχητικά μηνύματα που χοροστατούν τα κλέη της ανθρώπινης ψυχής και να τα σκαλίσει στα ψηφιακά αυλάκια ενός πλαστικού δίσκου.

Το "Red Album" είναι ο πρώτος δίσκος του κουαρτέτου των Baroness και είναι ο φορέας του πιο ονειρικού και ποιητικού εξωφύλλου. Σχεδιασμένο από τον ίδιο τον John Dyer Baizley (φωνή και κιθάρα των Baroness), σχεδόν ύπουλα, μας μαρτυράει το περιεχόμενο. Αυτό το "Red Album" δε θα μπορούσε να φέρει κάποιο λιτό κατακόκκινο της φωτιάς εξώφυλλο. Όχι. Εδώ, αυτό το χρώμα βρίσκεται κρυμμένο πίσω από αποχρώσεις και αναρριχητικούς σχηματισμούς. Θέλει να το ψάξεις και, στην πορεία, να γίνεις κι εσύ μέρος της ψευδοακατάστατης εικόνας, καθώς αποδέχεσαι πως δε θα το βρεις ποτέ.

Οι Baroness απαξιώνουν την έννοια του χρόνου. Οι εισαγωγές των συνθέσεων θα διαρκέσουν όχι όσο πρέπει, μα όσο θέλουν εκείνες. Τα riff δε θα γίνουν επίμονοι μουσαφίρηδες, θα χορέψουν στον αέρα μέχρι να αποτυπωθούν στον τοίχο και θα παρακολουθήσουν τη μετάλλαξη των επομένων. Η φωνή του Baizley θα αφοσιωθεί σε μονότονες καθαρτικές βραχνές κραυγές, αφήνοντας ενίοτε το τραγούδι στα τύμπανα. Τα φωνητικά έχουν ξεπλύνει το brutal στοιχείο των τριών ep που προηγήθηκαν και αποδίδουν, παραδόξως, εντονότερα τους στίχους, χωρίς όμως να αναζητούν πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο ήχος δεν είναι κοφτερός σαν ξυράφι, είναι ήχος που επουλώνει. Οι δομές φλέγονται. Δεν αναζητούν την τελειότητα, αναζητούν το βάθος. Η πολυπλοκότητα είναι αβίαστη, δεν προκαλεί, δεν εκπλήσσει επιτηδευμένα, ούτε καθοδηγείται από οικοδομικές προσταγές. Όταν άλλοι μετρούν χρόνους και «στοπ, πάμε σόλο», οι Baroness ρεμβάζουν ανάμεσα στις φλόγες της ψευδαίσθησης της ελευθερίας.

Η μουσική έχει σκάψει τη φαντασμαγορία του progressive, έχει ηλεκτρολύσει τη στιβαρότητα του sludge και έχει συμφιλιωθεί με το alternative. Πρωτοστατεί ο πόνος και όχι η οργή. Θα τολμούσα να ισχυριστώ πως αναβλύζει εγωκεντρική ναρκωτική αίσθηση, ανάλογη των Tool, χωρίς όμως αυτή να παράγεται από εξωγήινους, αλλά από τους πιο απελπιστικά θνητούς ανθρώπους.

Η αίγλη του ύφους δεν αρκείται στο ανακάτεμα υλικών που έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί από Isis, Neurosis, Mastodon και Kylesa. Έγχρωμοι NWBHM κιθαρισμοί βρίσκουν τη θέση τους πάνω σ' ένα doom πνιγμένο σε southern stoner groove-ισμούς. Εξακόσια εξήκοντα και έξι δευτερόλεπτα σιωπής μετά το τέλος του τελευταίου κομματιού, οι Baroness αποκαλύπτουν το στοιχείο που τους διαφοροποιεί. Η όλη μουσική δήλωση αφήνει άναυδο.

Η Βαρόνη δεν ουρλιάζει υστερικά, ούτε χαστουκίζει. Σε πιάνει γερά από το σβέρκο κι ακουμπά το μέτωπό της στο δικό σου. Γεννά την πιο εσωτερική ένταση. Η φαιά ουσία ματώνει και γίνεται κόκκινη ουσία.