Dream Fest (Dream Theater, Animals As Leaders, Minus One, Jason Richardson) @ Gazi Music Hall, 02/07/19

Από την τελευταία φορά στη Μαλακάσα πέρασαν κιόλας οκτώ χρόνια. Τα οποία είναι μάλλον αρκετά, δεδομένου ότι οι Dream Theater μας είχαν καλομάθει και μας επισκέπτονταν κάθε 2-3 χρόνια. Φέτος λοιπόν η νεοσύστατη Eventation, ως πρώτη της απόπειρα ανάμιξης με τα συναυλιακά δρώμενα της Ελλάδας, επέλεξε να φέρει το πακέτο με το οποίο περιοδεύουν οι Dream Theater στην Ευρώπη, στο πλαίσιο προώθησης του "Distance Over Time".

Η (δικαιολογημένη) παρεξήγηση σχετικά με την εκτέλεση ολόκληρου του "Scenes From A Memory" αποσαφηνίστηκε κυριολεκτικά στο παρά πέντε. Παρ' όλο που μάλλον η μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών δεν ικανοποιήθηκε με την αποσαφήνιση, ο κόσμος εξακολουθούσε να αγοράζει ή να αναζητά εισιτήρια ακόμα και έξω από το Gazi Music Hall, γεγονός που έδειχνε τη δίψα να δει ζωντανά και πάλι το συγκρότημα που έχει ταυτίσει το όνομά του με το είδος του progressive metal.

Οι ουρές έξω από το Gazi Music Hall την ώρα που ανοίξανε οι πόρτες, επιβεβαίωσαν αυτή τη δίψα. Σιγά-σιγά και ομαλά, ο (πολύς) κόσμος άρχισε να μπαίνει στον χώρο και να κατευθύνεται προς τη θέση του - είτε όρθιος μπροστά, είτε όρθιος πίσω, είτε καθιστός στον εξώστη, είτε όρθιος στο πίσω μέρος του εξώστη, φορώντας το αντίστοιχο βραχιολάκι μετά το σκάνάρισμα του εισιτηρίου. Καλή on site πρώτη εντύπωση λοιπόν για τη διοργάνωση.

Jason Richardson

Ακριβώς την ώρα που προβλεπόταν από το πρόγραμμα του event, ο κιθαρίστας Jason Richardson και ο drummer του ανέβηκαν στη σκηνή του Gazi Music Hall κι ενώ ο κόσμος εξακολουθούσε να μπαίνει στον χώρο. Διαπιστώσαμε ότι η σκηνή ήταν σχετικά χαμηλή, φτάνοντας μετά βίας στο στήθος των ατόμων που βρίσκονταν στην πρώτη σειρά. Παρ' όλη την κιθαριστική δεξιοτεχνία του Richardson, η οποία ήταν ολοφάνερη, δυστυχώς το μισάωρο set του ντουέτου δεν κατάφερε να μας «κερδίσει».

Νομίζω πως το βασικότερο deal breaker ήταν τα προηχογραφημένα μέρη και ειδικά τα lead φωνητικά, τα οποία κυριαρχούσαν σε ορισμένα από τα κομμάτια. Ο Richardson ανέφερε κάτι για απώλεια του εξοπλισμού τους μόλις λίγες μέρες πριν, όμως πιστεύω ότι αυτό δεν περιλάμβανε το ότι του κλέψανε και τον τραγουδιστή! Όπως και να ‘χει, ήταν λίγο αμήχανο να ακούμε φωνή να βγαίνει από τα ηχεία χωρίς να βλέπουμε κάποιον πάνω στη σκηνή να τραγουδάει. Προσπερνάμε.

Minus One

Με το πρόγραμμα να εξακολουθεί να τηρείται απολύτως, ακριβώς στις 19:30 οι Κύπριοι Minus One έλαβαν θέσεις και ξεκίνησαν με ένα ωραίο hard rock-ίζον κομμάτι με όμορφα, διπλά, ελαφρώς southern κιθαριστικά leads. Από τις μπάντες που είδαμε όλο το βράδυ, ο ήχος τους ήταν αυτός που μάλλον απείχε περισσότερο από το progressive λοξοκοιτάζοντας λίγο προς το hard rock. Τα τραγούδια τους και η σκηνική τους παρουσία ήταν αρκετά ικανοποιητικά, ενώ τα solo τους ήταν επίσης ταιριαστά με το ύφος - ειδικά τα πιο αργά!

Στ’ αυτιά μας ο ήχος από τη θέση που βρισκόμασταν (τέρμα πίσω στον εξώστη) ήταν πολύ καλός, με το μπάσο να ακούγεται όσο ογκώδες θέλαμε. Οι Minus One τα κατέφεραν επίσης αρκετά καλά και στις διφωνίες που επιχείρησαν, με την ωραία φωνή του Αντρέα Καπάταη να ξεχωρίζει σε κάθε περίπτωση.

Το (επίσης) μισάωρο set των Minus One έκλεισε με ένα medley, το τελευταίο μέρος του οποίου ήταν το μισό "Bohemian Rhapsody" των Queen, με τις αντιδράσεις του κοινού να είναι ενθουσιώδεις απέναντι στην εκτέλεση ενός εκ των πιο σπουδαίων και ιστορικών τραγουδιών που έχουν γραφτεί ποτέ. Ο Καπάταης το έβγαλε πολύ καλά. Προσωπικά, θα επιδιώξω να τους ξαναδώ. Π.Κ.

Animals As Leaders

Μπορεί να έχουμε ένα μικρό παράπονο για το ότι η πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Dream Theater έγινε «φεστιβάλ», αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να δούμε μια από τις πιο hot μπάντες του σύγχρονου progressive ήχου στη χώρα μας. Μια μπάντα που έχει προκαλέσει αίσθηση με το υπερτεχνικό της παίξιμο, που μπαστάρδεψε το Djent με jazz και fusion στοιχεία, καταφέρνοντας να δημιουργήσει έναν ξεχωριστό ήχο.

Γύρω στις 20:20, ξεκίνησαν τη μουσική τους παράνοια με το "Tempting Time" από το πρώτο τους άλμπουμ, με έναν πολύ καλό ήχο (τουλάχιστον στον εξώστη που ήμασταν εμείς), και το κοινό να ανταποκρίνεται πολύ θετικά, κάτι που ίσως δεν περίμενε η μπάντα, αλλά φάνηκε να απολαμβάνει κρίνοντας από τα χαμόγελά τους επί σκηνής.

Η συνέχεια με το "Ectogenesis" φάνηκε προβληματική, αφού το κομμάτι διακόπηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων, απ’όσο μπόρεσα να δω κάτι συνέβη με τα πετάλια του Matt (τα βασανίζει κι αυτός πολύ). Η καθυστέρηση ήταν λίγο μεγαλύτερη από το αναμενόμενο, και ο Javier Reyes άρχισε να χαζολογάει με την κιθάρα, παίζοντας μέχρι και κατι που ρυθμικά έφερνε σε χασάπικο, μια χαριτωμένη φάση μέχρι να διορθωθούν τα όποια προβλήματα. Δυστυχώς αυτή η καθυστέρηση έχω την αίσθηση πως μας κόστισε σίγουρα ένα κομμάτι από το σετ, αλλά αυτό δεν πτόησε τη μπάντα που σε όσο χρόνο της απέμενε μας άφησε με το στόμα ανοικτό.

Προσωπικά ξεχώρισα το φοβερό "The Brain Dance" με την υπέροχη κλασσικο/ακουστική κιθάρα, το "Woven Web" με το απίστευτο drumming αλλά και φυσικά το κλείσιμο με το "CAFO", που είδα μέχρι και τον σεκιουριτά δίπλα μου να κάνει headbanging. Ακόμη και άτομα που δεν τους είχαν ακούσει, άκουγα να δηλώνουν εντυπωσιασμένοι από τη μουσική και το παίξιμό τους. Όπως είπε και ο Tosin Abasi, οι έλληνες φαίνεται να αγαπούν πολύ το progressive metal, και νομίζω πως οι Animals As Leaders έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις, παρά τα προβλήματα. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια με περισσότερες Djent μπάντες να έρχονται εφόσον φαίνεται πως κοινό υπάρχει. Ν.Κ.

Dream Theater

Μπορεί πολλοί να έχουν παράπονα από τους Dream Theater στη μετα-Portnoy εποχή, αλλά η προσέλευση του κόσμου νομίζω ήταν ενδεικτική του ότι το "Distance Over Time" κρίνεται μια επιτυχημένη επιστροφή στον ήχο τους. Βέβαια πέρασαν και οκτώ χρόνια από τη φοβερή τους εμφάνιση στη Μαλακάσα, οπότε θεωρώ δεδομένο ότι υπήρχε μια ανυπομονησία γι' αυτήν την εμφάνιση.

Πριν προχωρήσω στην ουσία της συναυλίας, δε γίνεται να παραβλέψω όλα τα προβλήματα της διοργάνωσης, έναν συνδυασμό κακής ορατότητας προς τη σκηνή για όσους βρίσκονταν κάτω, προβληματικού ήχου για μεγάλο μέρος κόσμου που ήταν πιο πίσω (στο "general admission"), κακού εξαερισμού και υψηλής θερμοκρασίας. Είναι κρίμα για κόσμο που πλήρωσε ένα αξιοσέβαστο ποσό για το εισιτήριο και πόσο μάλλον κόσμο που ταξίδεψε στην Αθήνα για να δει την αγαπημένη του μπάντα να μην μπορεί να τους δει και να τους ακούσει όπως έπρεπε. Απ' όσο μπορώ να γνωρίζω υπήρχε και θέμα ασφάλειας, με πολύ στριμωξίδι, κόσμο στις σκάλες και τις πόρτες που θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα. Μπορεί η διοργανώτρια εταιρία να είναι καινούργια στη χώρα μας, αλλά σε τέτοιου επιπέδου συναυλία θα έπρεπε να έχει προσέξει περισσότερο τις συνθήκες ή εν τέλει να έχει βρει έναν πιο κατάλληλο χώρο.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, πάμε τώρα στην εμφάνιση της μπάντας. Να αναφέρω πως ήμασταν στον τέρμα πάνω εξώστη, οπότε με αυτό δεδομένο θα είναι και τα όποια σχόλια περί ήχου, τον οποίο βρήκα εξαιρετικό από την αρχή, ισορροπημένο, όσο δυνατό έπρεπε, και με κάθε όργανο να έχει το χώρο που χρειαζόταν.

Ξεκίνημα με ένα animation, κάτι συνηθισμένο πλέον για τους Dream Theater, που κάνει μια αναφορά στα παλιότερα άλμπουμ της μπάντας, πριν ξεκινήσουν δυναμικά με το "Untethered Angel". Από την αρχή μου έκανε εντύπωση ο John Myung που ήταν περισσότερο κινητικός από ότι τον είχα συνηθίσει (και απ' ό,τι θυμόμουν από την τελευταία φορά), Petrucci και Rudess σταθερές αξίες, ο Mangini με το δικό του στυλ είναι πραγματικά κτήνος πίσω από τα τύμπανα, προσπαθώντας παράλληλα με γκριμάτσες και διάφορα κολπάκια να αλληλεπιδράσει με το κοινό. Ο LaBrie παρά τους φόβους μου ήταν αξιοπρεπής, και φάνηκε να γουστάρει τη ζωντάνια του κόσμου.

Συνέχεια με το "A Nightmare To Remember", που με όλες του τις δυναμικές αποδώθηκε φοβερά, τον κόσμο να συμμετέχει με παλαμάκια στα δυνατά riff, τον Mangini σίφουνα και τον LaBrie να αναλαμβάνει το "Day After Day" κομμάτι που κάποτε έλεγε ο Portnoy, κάπως πιο μελωδικό και όχι απαραίτητα αταίριαστο. Δε σας κρύβω ότι ο Mangini μου κέντριζε συνέχεια το ενδιαφέρον, τόσο με το μανιασμένο παίξιμό του, όσο και με τα διάφορα μικρά κολπάκια που κάνει και ακολουθεί τα άλλα όργανα. Έξυπνος χωρίς να αλλάζει τον χαρακτήρα των κομματιών.

Επιστροφή στο "Distance Over Time", με το "Fall Into The Light", το Metallica-like riff να μας κουνάει ρυθμικά, τον LaBrie ομολογουμένως να ζορίζεται λιγάκι, ενώ το ακουστικό πέρασμα με τη sing-along μελωδία ήταν λίγο χαμένη ευκαιρία, με τον κόσμο να μην τραγουδάει όπως θα περίμενα. Όπως και το "Untethered Angel", στα καινούρια κομμάτια φαίνεται πως γράφτηκαν για να παίζονται live, και έχουν ενέργεια και ζωντάνια που μας είχε λείψει στο "The Astonishing".

Απο κει και μετά, το live πήρε τα πάνω του, με το αγαπημένο "Peruvian Skies" σε μια φοβερή εκτέλεση, τον κόσμο να τραγουδά και τον Petrucci να μας κάνει να ανατριχιάσουμε με το σόλο του. Ακόμη καλύτερη απόδοση και απο το 2011, με τον Mangini να φαίνεται πως έχει βρεί πλέον τη θέση του στη μπάντα και παίρνει πρωτοβουλίες παικτικά. Σε αυτό το σημείο ο LaBrie σχολίασε το γεγονός ότι το τσιγάρο ήταν αρκετά ενοχλητικό (και δε θα διαφωνήσω), ζητώντας από τους θεριακλήδες να κάνουν υπομονή μέχρι το τέλος της συναυλίας, ενώ ανέθεσε στον Petrucci χαριτολογώντας να πάει να κανονίσει κάποιον από το κοινό που άναψε εκείνη τη στιγμή τσιγάρο. Ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα που ακόμη ο κόσμος καπνίζει σε κλειστούς χώρους, αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν αλλάζει εύκολα η συνήθεια.

To προσωπικό αγαπημένο "Barstool Warrior" που ακολούθησε μας έφερε στο μυαλό εποχές "Images & Words", ενώ ο LaBrie και πάλι ακουγόταν ζορισμένος σε σημεία, αλλά το πάλευε. Νομίζω πάντως πως το κομμάτι θα καθιερωθεί ως ένα από τα καλύτερά τους, έχει ενέργεια, συναίσθημα, γενικά όλα τα στοιχεία που κάνουν τους Dream Theater αυτό που είναι.

Νομίζω η απογείωση του live ήρθε στη συνέχεια, με το "In The Presence Of Enemies Pt.1" να μας πάει πίσω στο παρεξηγημένο "Systematic Chaos", που νομίζω πως ήταν καλύτερο και από το στούντιο, και το δίδυμο Petrucci - Rudess να παραδίδει για άλλη μια φορά σεμινάριο. Ο ήχος του Petrucci ήταν απίστευτος ειδικά στο σόλο, κάνοντας την κιθάρα να τραγουδά και τις τρίχες μας να σηκώνονται κάγκελο.

Η καθαρά instrumental στιγμή της βραδιάς ήταν το "The Dance Of Eternity", όπου όλοι κοίταζαν με ανοικτό το στόμα την τετράδα να θυμίζει ότι ακόμη και τώρα παραμένει στην κορυφή του χώρου. Βέβαια στο πίσω μέρος του μυαλού μας ήταν το γεγονός πως θα θέλαμε να δούμε ολόκληρο το "Scenes" όπως πολλοί περίμεναν, αλλά και πάλι αυτό δε μειώνει το πόσο επική ήταν η στιγμή, ενώ το σόλο του Myung έδειξε ότι ο στωϊκός του χαρακτήρας μας κάνει να ξεχνάμε πόσο βασικό κομμάτι της μπάντας είναι. Στα καπάκια ήρθε το "Lie" να μας ξεσηκώσει, τον κόσμο να τραγουδάει δυνατά και τον LaBrie να είναι πολύ καλός, αβαντάροντας και τον κόσμο γυρνώντας το μικρόφωνο προς το μέρος του.

Το κλείσιμο του σετ ήρθε με τους διαστημικούς ήχους του "Pale Blue Dot", τον Mangini σχεδόν σαρκαστικά να παίζει πράγματα με το ένα χέρι που άλλοι δεν παίζουν με δυο, και νομίζω πως η ενέργεια του κομματιού στο live το ανεβάζει μερικά σκαλιά σε σχέση με τη στουντιακή του απόδοση, ειδικά στο ρυθμικό, κοφτό riff του. To παρανοϊκό instrumental πέρασμα ήταν ισοπεδωτικό, και κάπου εκεί ο LaBrie άρχισε να μας χαιρετάει.

Φυσικά, ήρθε και το αναμενόμενο encore, με το ξεσηκωτικό "As I Am" να σείει τον χώρο, ενώ τα Game Of Thrones visuals στην οθόνη πίσω μου φάνηκαν αρκετά κακόγουστα και άσχετα. Ωστόσο, η μπάντα τα σάρωσε όλα, κόσμος χοροπηδούσε και τραγουδούσε δυνατά το ρεφρέν, ενώ ο Petrucci με το σόλο του μας έλιωσε. Όπως παραδέχτηκε και ο LaBrie, "you guys know how to fucking rock" και μας άφησε με την υπόσχεση πως θα επιστρέψουν σύντομα. Μακάρι, γιατί η αλήθεια είναι πως παρά την καλή τους εμφάνιση, τόσο οι κακές συνθήκες διοργάνωσης όσο και το για τα δεδομένα τους κουτσουρεμένο σετ, μας άφησαν μια γλυκόπικρη αίσθηση. Αξίζει να πω επίσης πως ο Mangini φάνηκε να έχει ιδιαίτερη αγάπη από τους μπροστινούς, που του είχαν φτιάξει ένα πανό το οποίο και υπέγραψε πριν την υπόκλιση.

Βγαίνοντας προς τα έξω, ένα μίγμα συναισθημάτων υπήρχε στον κόσμο, με πολλά παράπονα για τον ήχο, τη ζέστη αλλά και την κακή ορατότητα. Θα μπορούσα να πω πως ίσως ήταν λίγο χαμένη ευκαιρία για ένα φανταστικό live, αφού τόσος κόσμος δεν το ευχαριστήθηκε, με πολλούς μάλιστα να φεύγουν πριν καν να τελειώσει η συναυλία. Ελπίζω μόνο να μην είναι αυτό αποτρεπτικός παράγοντας για κάποια επόμενη εμφάνισή τους στη χώρα μας, αφού όσον αφορά στη μπάντα, είδαμε πως ακόμη το έχουν και μπορούν να συγκινήσουν. Ως την επόμενη φορά, keep the dream alive. Ν.Κ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography