Firewind @ Κύτταρο, 20-21/12/12

Εν μέσω της περιοδείας για το τελευταίο τους άλμπουμ, "Few Against Many", oι Firewind αποφάσισαν να γιορτάσουν τα δέκα χρόνια της ύπαρξης τους με τέσσερα special shows στη χώρα μας. Την Πέμπτη και την Παρασκευή που μας πέρασε έλαβαν χώρα στο Κύτταρο τα δύο αθηναϊκά live (είχαν προηγηθεί τα δύο της συμπρωτεύουσας το Σαββατοκύριακο 14 και 15 του μήνα) με τη βασική ιδέα να έχει ως εξής: μικροί σχετικά χώροι, διαφορετικό για κάθε ημέρα setlist, κομμάτια και από τα επτά άλμπουμ του group, μεταξύ των οποίων μερικά που δεν είχαν παιχτεί ποτέ ζωντανά. Εκτός από την ευκαιρία να ξαναδούμε ζωντανά ένα συγκρότημα που έβαλε την Ελλάδα στο παγκόσμιο χάρτη του power metal (κάτι τέτοιο φάνταζε άπιαστο όνειρο στα 90s), συνέτρεχαν λοιπόν επιπλέον λόγοι που θα έκαναν τα δύο αυτά live ξεχωριστά.

Πέμπτη 20/12/12

Λίγο μετά τις 21:30 το βράδυ της Πέμπτης πέρασα την είσοδο του club για να συναντήσω αρκετό κόσμο και να αντικρίσω στο βάθος τη σκηνή, όπου δέσποζε με φόντο το λογότυπο και το έμβλημα των Firewind ένας μικρός τοίχος από ενισχυτές εκατέρωθεν του drum set. Η προγραμματισμένη ώρα έναρξης τηρείται με εγγλέζικη συνέπεια καθώς ακριβώς στις 22:00 η πεντάδα κάνει την εμφάνισή της με το "The Ark Of Lies" και από τα πρώτα δευτερόλεπτα αντιλαμβάνομαι τη πρόκειται να ακολουθήσει. Πραγματικά massive ήχος κατακλύζει το χώρο, δυνατός και καθαρός, με άψογη απόδοση από τον Gus και την παρέα του. Το πρώτο moshpit δημιουργείται με την αναγγελία του "Few Against Many", δείγμα του πόσο έχει αγαπηθεί το νέο άλμπουμ από το κοινό.



Μετά από τρία speedαριστά κομμάτια για αρχή, ακολουθούν άλλα τρία περισσότερο ρυθμικά και μελωδικά για να φτάσουμε σε ένα από τα highlights της βραδιάς. Το "The Fire And The Fury" είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα και πιο πωρωτικά instrumental που έχουν γραφτεί και σαν τέτοιο αποδόθηκε, με τους τρεις κυρίους να επιδίδονται σε ανελέητο headbanging κατά το riff. Στη μονομαχία κιθάρας-πλήκτων δε, πιάσαμε και μια «κατεβασιά» από "Misirlou", για να ακολουθήσει σύντομο solo από τον Gus. Εξαιρετικό το sing-along στο "Deliverance" και ένα μικρό solo από τον Bob οδηγεί στο "Angels Forgive Me". Με ιδιαίτερο ενθουσιασμό αντιμετωπίζονται από το κοινό τα δύο παλιά "Waiting Still" και "Firewind Raging". Ο κόσμος τραγουδά πλέον για τα καλά και η δυνατή τριάδα "Mercenary Man" - "Glorious" - "Tyranny" δημιουργεί τον ανάλογο χαμό και κλείνει με το καλύτερο τρόπο το main set.



Η πεντάδα αποσύρεται για να πάρει ανάσες και τη σχετική αμηχανία διαδέχεται η ιαχή «κι άλλο, κι άλλο», την οποία είχα μάλλον πολλά χρόνια ν' ακούσω σε live! Στο πρώτο encore, "Into The Fire", το headbanging δίνει και παίρνει! Για τη συνέχεια ο Gus καλωσορίζει στη σκηνή την Μάχη από τους Visions Of Atlantis για τις ανάγκες του "Breaking The Silence". Πολύ όμορφο το ντουέτο με τον Apollo και ακόμα καλύτερη η διασκευή της βραδιάς στο "Breaking The Law". Το τι συνέβη μπορείτε εύκολα να φανταστείτε! Τελευταίο κομμάτι της πρώτης μέρας είναι το "Falling To Pieces", η συνολική διάρκεια 110 λεπτά και το ραντεβού ανανεώνεται για το επόμενο βράδυ.

Setlist:

The Ark Of Lies (Days Of Defiance)
Till The End Of Time (Allegiance)
Few Against Many (Few Against Many)
Cold As Ice (Days Of Defiance)
Brother’s Keeper (Burning Earth)
Warrior (Between Heaven And Hell)
The Fire And The Fury (Burning Earth)
Escape From Tomorrow (Forged By Fire)
Deliverance (Allegiance)
Angels Forgive Me (Premonition)
Waiting Still (Burning Earth)
Firewind Raging (Between Heaven And Hell)
My Loneliness (Premonition)
Mercenary Man (Premonition)
Glorius (Few Against Many)
Tyranny (Forged By Fire)
----------
Into The Fire (Premonition)
Breaking The Silence (with Maxi Nil) (Allegiance)
Breaking The Law (Judas Priest cover) (Days Of Defiance)
Falling To Pieces (Allegiance)

---

Παρασκευή 21/12/12

Με ιδιαίτερα καλές εντυπώσεις από την εμφάνιση της Πέμπτης, και αφού στάθηκα περισσότερο τυχερός στην εξεύρεση μιας καλής θέσης parking,  εισήλθα στο Κύτταρο λίγα λεπτά μετά τις 21:00. Το σκηνικό φυσικά ήταν το ίδιο, αλλά ο κόσμος εμφανώς περισσότερος. Εξασφαλίζοντας δε τη καλύτερη δυνατή ορατότητα βρισκόμενος στα σκαλιά που οδηγούν στον εξώστη, περίμενα να ξεκινήσει το live παρατηρώντας κυριολεκτικά αφ’ υψηλού το νεανικό κοινό που είχε στήσει σκηνικό metal club υπό τους ήχους των Metallica και των Manowar.



Ακριβώς στις 22:00 και πάλι η αναμονή λαμβάνει τέλος, αντί για intro ακούγεται από τα ηχεία το "Gangman Style" με το κοινό από κάτω να εκτροχιάζεται και οι Firewind καταλαμβάνουν τη σκηνή. Γερό μπάσιμο με το "Head Up High" να δίνει το σύνθημα για ένα ξέφρενο πάρτυ από την αρχή και το κοινό να ανταποκρίνεται πλήρως. Μέχρι και το "Few Against Many" το γκάζι ακουμπάει στο πάτωμα! Μικρή ανάσα παίρνουμε μόνο στο πιο ρυθμικό και καθόλα απολαυστικό "I Will Not Fight Alone". Ο Apollo κάνει το γνωστό παιχνιδάκι με το κόσμο πριν το "Losing My Mind" και το "World On Fire" ακολουθεί solo από τον Gus. Με ενδιάμεση στάση ένα φοβερό "Long Gone Tomorrow", απολαμβάνουμε το solo πιάνο του Bob και χειροκροτούμε ιδιαίτερα όταν ενσωματώνει τα intro του "Black Diamond" των Stratovarius και του "Edge Of Thorns" των Savatage. Συγκινητικός και ο Apollo στην εξαιρετική μπαλάντα που λέγεται "Edge Of A Dream". Πανικός φυσικά στο "Mercenary Man" και sing-along στο "Insanity", για να κλείσει main set με moshing στο "Between Heaven And Hell".



Φυσικά δεν ήταν δυνατό να λείπει ένα πλούσιο encore. Πρώτο κομμάτι το "Steal Them Blind" και απολαυστικό (όπως και τη Πέμπτη) το ντουέτο Μάχης και Apollo στο "Breaking The Silence". Η metal διασκευή του "Maniac" («she's a maniac, maniac on the floor» από την ταινία "Flashdance") ήταν εξαιρετική με το group να μας αφήνει ξανά με το "Falling To Pieces" όπου ο Gus είδε, όπως ζήτησε, το κοινό να χοροπηδάει. Οι Firewind μας αποχαιρετούν πλέον γύρω στις δώδεκα μέσα σε γενικό ενθουσιασμό και όλοι μένουν με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Setlist:

Head Up High (Premonition)
Wall Of Sound (Few Against Many)
Allegiance (Allegiance)
Destination Forever (Between Heaven And Hell)
Few Against Many (Few Against Many)
I Will Not Fight Alone (Between Heaven And Hell)
Kill To Live (Forged By Fire)
Heading For The Dawn (Days Of Defiance)
Losing My Mind (Few Against Many)
World On Fire (Days Of Defiance)
Long Gone Tomorrow (Few Against Many)
Edge Of A Dream (Few Against Many)
Mercenary Man (Premonition)
S.K.G. (Days Of Defiance)
Insanity (Allegiance)
I Am The Anger (Burning Earth)
Between Heaven And Hell (Between Heaven And Hell)
----------
Steal Them Blind (Burning Earth)
Breaking The Silence (with Maxi Nil) (Allegiance)
Maniac (Michael Sembello cover) (Premonition)
Falling To Pieces (Allegiance)

Κρίνοντας συνολικά κάθε βραδιά, αλλά συγκρίνοντάς τες και μεταξύ τους θα έλεγα ότι η δεύτερη υπερείχε στα σημεία της πρώτης. Η απόδοση του group ήταν και τις δύο βραδιές εξαιρετική, αλλά κόσμος τη Παρασκευή, περισσότερος (σε σύγκριση με τη Πέμπτη όπου υπήρχε ένα μικρό κενό στα δεξιά όπου μπορούσες να σταθείς με άνεση) και πιο ενθουσιώδης στις αντιδράσεις του έκανε τη διαφορά. Έλειψαν και δύο παρατραγουδάκια που συνέβησαν τη Πέμπτη, το πρώτο όταν ο Gus αναφερόμενος στη Θεσσαλονίκη, τόνισε με τη χαρακτηριστική προφορά το «λ» για προξενήσει το γέλιο μεγάλης μερίδας και να «δικαιολογηθεί» ότι έτσι μιλάνε στη συμπρωτεύουσα (αν και αυθόρμητη, απαράδεκτη αντίδραση από το κοινό) και το δεύτερο η αντίδραση του Apollo προς έναν «οπαδό»: «κάποιος εδώ θέλει να τραγουδήσει, θέλεις να ανέβεις πάνω;» για να κλείσει λέγοντας «take it easy, dude». Μάλλον δεν άρεσε στον Apollo αυτό του άκουσε... Είναι όπως στο γήπεδο, αν δε σου αρέσει ένας παίκτης, κάθεσαι σπίτι σου ή δεν ξαναπάς, εκτός κι αν η ομάδα είναι τόσο χάλια που αντιδράει όλο το γήπεδο. Οι Firewind όμως έπαιξαν πολύ καλή μπάλα και τις δύο μέρες:



Gus G: Αξίζει 100% ό,τι έχει καταφέρει (κι έχει καταφέρει πολλά)
Bob Katsionis: Κιθαρίστας ή πληκτράς; Και τα δύο βέβαια (και ταυτόχρονα!)
Apollo: Πολύ καλή φωνή φυσικά, ακόμα καλύτερος σαν (ένας από τους τρεις) frontman
Petros Christo: Ιδανικός στο ρόλο του, δεν είναι τυχαία μαζί με τον Gus σχεδόν από την αρχή.
Johan Nunez: Τόσο άνετος που έπαιζε λες και έκανε ποδήλατο (και δεν έχανε πεταλιά!)



Ακόμη και τα σόλο, σύντομα και περιεκτικά δεν κούρασαν καθόλου για να μην πω ότι κι ένα drum solo το ήθελα. Ο ήχος ήταν με μία λέξη εκπληκτικός, με μοναδικές εξαιρέσεις τα φωνητικά που χάνονταν σε κάποια σημεία τη πρώτη μέρα και τη δίκαση που μπούκωνε ελαφρά τη δεύτερη, αμφότερα πιθανώς λόγω της θέσης που βρισκόμουν. Το νεανικό κοινό ήταν αρκετά ενθουσιώδες και εκδηλωτικό, ειδικά τη δεύτερη μέρα όπου αρκετοί επιδόθηκαν σε crowdsurfing. Κι αν κάποιοι σχολιάζουν δηκτικά το γεγονός ότι ο πυρήνας των οπαδών του group αποτελείται από εφήβους, εμένα αυτό δε με ενοχλεί καθόλου. Αντιθέτως βλέποντας αυτά τα παιδιά, είδα ανάμεσα τους τον εαυτό μου στα τέλη των 90s να αποκομίζει τις πρώτες του συναυλιακές εμπειρίες και χαίρομαι διότι αν μην τι άλλο με τους Firewind παίρνουν καλές βάσεις. Να σημειωθεί τέλος ότι όπως γνωρίζαμε και επιβεβαίωσε ο Gus, τα τέσσερα επετειακά shows ηχογραφήθηκαν για να αποτελέσουν το επόμενο live άλμπουμ της μπάντας. Τι καλύτερο λοιπόν απ' το να υπάρχει κι ένα ντοκουμέντο από αυτές τις βραδιές όπου απ' ότι φαίνεται όλοι περάσαμε υπέροχα!

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν