Jim Ghedi

Σε πείσμα των καιρών, της ολοένα και πιο κατακερματισμένης μας προσοχής και της υπερβολικής μουσικής που καταναλώνουμε, κάποιες φορές αρκούν λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβεις πως κάτι διαθέτει το άγγιγμα του ξεχωριστού. Ο, μέχρι πρότινος άγνωστος σε μένα, Jim Ghedi χρειάστηκε μόνο δέκα δευτερόλεπτα από το εναρκτήριο "Old Stones" για να υφάνει το ξόρκι του μέσα από την πρωτόγνωρη φωνή του. Εύκολα μετά από αυτό, όλα πήραν τον δρόμο τους.

Το "Wasteland" είναι το τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του, είναι όμως το πρώτο που συνέθεσε μετά από μια αρκετά μεγάλη διαμονή στην Ιρλανδία, με την εμπειρία του αυτή να φαίνεται πως τον επηρέασε βαθιά σε δύο τομείς: πρώτον, στο να επιστρέψει στην γενέτειρα του Sheffield και να την δει με νέο βλέμμα ως μια άγονη γη στο post-Brexit τοπίο και, δεύτερον, στο να ενσωματώσει τα τρομερά που συμβαίνουν στην μοντέρνα ιρλανδική πειραματική folk μέσα στην δική του μουσική.

Ενώ λοιπόν ο Ghedi, εκ πρώτης όψεως, αποτελεί γνήσιο εκφραστή της παραδοσιακής βρετανικής folk και του folk rock των 60s-70s, το "Wasteland" φανερώνει κι άλλα στοιχεία. Τα εναλλακτικά κουρδίσματα κάνουν συχνά την (φανερά downtuned) E χορδή να τρίζει, θυμίζοντας american primitivism. Οι δυσαρμονίες στο βιολί και τα drones που εμφανίζονται στο "What Will Become Of England" ή στο "Newtondale/Blue John" βροντοφωνάζουν από μακριά Lankum - ο υπέροχος Cormac McDiarmada έχει εξάλλου βάλει το χεράκι του στο άλμπουμ. Και τέλος, η ηλεκτρική κιθάρα ηχεί σε μερικές στιγμές παραμορφωμένη, όχι, σίγουρα αυτό δεν είναι ένα παραδοσιακό άλμπουμ.

Το "Wasteland" λοιπόν έρχεται να προστεθεί δίπλα στις δουλειές των Ιρλανδών Lankum, Landless, Lisa O’Neil, John Francis Flynn αλλά και των βρετανών Stick In The Wheel, στην εμπροσθοφυλακή των καλλιτεχνών που επαναπροσδιορίζουν την traditional folk. Μέσα από έναν προσεκτικό συνδυασμό νέων συνθέσεων και folk standards, ο Ghedi δημιουργεί μια εξαιρετική συλλογή τραγουδιών που καταφέρνει να σε μαγνητίσει και να σε μαγέψει, με πολιορκητικό κριό την εκπληκτικά μοναδική του φωνή. Μία φωνή απολύτως επική και καθηλωτική. Θα φανεί σαν παραλήρημα αν πω ότι μου φέρνει σαν μια αλλόκοτη μίξη του Luke Kelly των Dubliners και του Ντέμη Ρούσσου, ή ίσως απλώς φαντάζομαι πράγματα.

Το άλμπουμ έχει έναν διάχυτο ρομαντισμό και, ως γνωστόν, οι ρομαντισμοί καμιά φορά κρύβουν εθνικισμούς. Ευτυχώς όμως, ο Ghedi κοιτάει τα πράγματα μέσα από την ματιά της εργατικής τάξης, δίνοντας στις με-σφιγμένα-δόντια ερμηνείες του ένα πιο βαθύ, πικρό και μεγαλειώδες βίωμα: Το ομώνυμο θρηνεί για όσα έχουμε χάσει κάτω από το βάρος του καπιταλισμού, ενώ τα παραδοσιακά "Trafford Road Ballad" και το φανταστικό χορωδιακό "The Seasons" - τρομερή η επιρροή των Landless εδώ - αντηχούν λυρικά την ταξικές τους αλήθειες.

Δεν υπάρχει μέτρια στιγμή στο "Wasteland". Η ποικιλία του είναι μάλιστα αξιοθαύμαστη, κινούμενο από χορωδιακά τραγούδια και trad instrumental σε rock μπαλάντες όπως το "Old Stones" και το "Wishing Tree". Τα drones όμως του εκπληκτικού "What Will Become Of England" και το πραγματικά heavy - με κονονικότατα riffs! - "Sheaf & Feld" συγκλονίζουν και ταυτόχρονα υπόσχονται πράγματα για το μέλλον. Ο Ghedi μοιάζει σαν να ιχνηλατεί πιθανό μουσικό έδαφος κι όλα δείχνουν πως το θαύμα που ακούμε εδώ θα έχει και συνέχεια.

Διότι, ναι, το "Wasteland" αποτελεί ένα μικρό μουσικό θαύμα. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό άλμπουμ δέκα τραγουδιών που παντρεύει την αίσθηση μιας μουσικής αρχαίας και ταυτόχρονα επίκαιρης, ένα άλμπουμ με άποψη, με τόλμη και με χάρισμα. Πολιτικό, μεγαλόπρεπο, ωμό και αθεράπευτα ποιητικό, το "Wasteland" αποτελεί έναν μυστικό θρίαμβο και δεν έχω καμία αμφιβολία πως θα αποτελέσει ένα από τα καλύτερα και πιο ξεχωριστά folk άλμπουμ για το 2025. Μην χάσεις αυτό το άχρονο, ακατέργαστο διαμάντι. Συμπορεύσου - ο δρόμος για το σπίτι είναι πάντα ο πιο μακρύς και δύσκολος.

Bandcamp