Το δάκρυ των ουρανών

Ο Νίκος Παπαδογιάννης νιώθει τυχερός που πέρασε από την αυλή των δύο «βασιλιάδων» όταν εκείνοι πέρασαν από την Ελλάδα

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 20/05/2015 @ 10:31
Κάποτε περίμενα τις blues συναυλίες ως μάννα εξ ουρανού. Blues από το Σικάγο, blues από τον Μισισσιπή, blues από τη Γαλλία, blues από τη Θεσσαλονίκη, όλα καλά μου φαίνονταν, δεν κολλούσα στις λεπτομέρειες. Στο Half Note, στο Ρόδον, σε κάτι άλλα μπαράκια που δεν θυμάμαι πια πώς τα λένε, σε καλοκαιρινά φεστιβάλ, παντού. Εάν είχα 10 ευρώ για κάθε μία που έχω παρακολουθήσει, θα έβγαζα το αεροπορικό εισιτήριο για το Μέμφις και το νοίκι της πρώτης δεκαετίας. Εψαχνα μάλιστα για σπάνια βινύλια στα ελάχιστα ειδικευμένα δισκάδικα γύρω από την Ομόνοια, αγόραζα βιβλία με τα άπαντα των αγίων της blues, τις νύχτες ονειρευόμουν ότι γινόμουν μαύρος και πουλούσα την ψυχή μου στον διάβολο. Είχα, θυμάμαι, ένα δίδυμο πόθο: να δω ζωντανά το Δίδυμο των Βασιλιάδων. Τον Albert King και τον B.B. King.

Περισσότερο μου άρεσε ο πρώτος, με την κιθάρα που κελαηδούσε και με την υπέροχη, γλυκιά φωνή. Του B.B. η μουσική μου φαινόταν κάπως πιο εύληπτη, σαν να απευθυνόταν στις μάζες. Εμείς οι ολίγοι που τρέχαμε τις Δευτέρες στα Half Note και στις θεματικές βραδιές της Amstel Bock στο Ρόδον δεν νιώθαμε μάζες, αλλά γκουρμέδες. Έτσι τουλάχιστον βαυκαλιζόμασταν.

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα, μέσα σε ένα ευλογημένο δωδεκάμηνο, από τον Ιούλιο του 1991 μέχρι τον Ιούνιο του 1992. Πρώτος μπήκε στο αεροπλάνο για την Αθήνα ο Β.Β. Κing, για χάρη του οποίου ο Λυκαβηττός γέμισε μέχρι τα ορεινά και μέχρι τα βραχάκια. Ακμαίος, ωραίος και δημοφιλέστατoς στις μάζες που λέγαμε, αφού ήταν σχετικά πρόσφατη η συνεργασία του με τους U2 στο "Rattle And Hum". Εναν χρόνο αργότερα, ακολούθησε τα χνάρια του ο κατά δύο χρόνια πρεσβύτερος Albert King, με κλονισμένη την υγεία του, σχεδόν υποβασταζόμενος, αλλά σεληνιασμένος κάτω από ολόγιομο φεγγάρι. Καθισμένος σε ένα χαμηλό σκαμνί, έκανε την κιθάρα του να κλάψει και τον ουρανό να θρηνήσει: "Τhe Sky Is Crying", τραγούδησε. Ηταν καλοκαίρι του 1992 και ο 69-xρονος Albert King είχε μπροστά του έξι μήνες ζωής.

Ο Β.Β. King έμελλε να ζήσει άλλα 23 χρόνια και να φύγει ήρεμα, στον ύπνο του, χωρίς να ταλαιπωρηθεί. Oι «three kings of the blues guitar», Freddie, Albert και B.B., ενώθηκαν ξανά στον ουρανό και τον κάνουν να κλαίει τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού. Το κεράκι τους, στο σπίτι μου, θα μείνει για πάντα αναμμένο.
  • SHARE
  • TWEET