Bauhaus: To φιάσκο της χρονιάς

Ο Νίκος Παπαδογιάννης γράφει για την πολυσυζητημένη εμφάνιση των Bauhaus στο Release Festival

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 13/06/2022 @ 12:00

Oι Bauhaus ήταν η πρώτη συναυλία της ζωής μου: στις 14 Μαΐου 1983, στο Σπόρτινγκ, που τότε ήταν ο μοναδικός «συναυλιακός χώρος» με σκεπή στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να στεγάζει στενάζοντας ακόμα και συγκροτήματα Γαργαντούες, όπως οι Police. Τότε ήμουν 16,5 ετών, ενώ τώρα... - την προσθαφαίρεση μπορείτε να την κάνετε και μόνοι σας.

Την εμφάνισή τους στην πρεμιέρα του φετινού Release, δεύτερη πάντως εν Αθήναις και τρίτη εν Ελλάδι μέσα σε μία τετραετία, την περίμενα πώς και πώς. Το τελευταίο που φανταζόμουν, ήταν ότι 85 λεπτά μετά την έναρξή της θα βρισκόμουν ήδη στο σπίτι μου, 20 χιλιόμετρα μακριά από την Πλατεία Νερού. Και ότι θα αναγκαζόμουν να περιγράψω ένα φιάσκο.

Το 1983 ο Peter Murphy είχε φιδίσιο κορμί και έμοιαζε με ξωτικό, ενώ σήμερα στα 65 του θυμίζει περισσότερο Πρώσσο αυτοκράτορα με τσιγκελωτό παχύ λευκό μουστάκι, γκριζόλευκα μάτια και ξυρισμένο κρανίο. Δεν είναι ο τύπος που θέλεις να τσακωθείς μαζί του.

Για κακή τύχη όλων μας, ο Murphy έκανε μόνο εχθρούς την περασμένη Τετάρτη στο Release. «Εσύ φταις», φώναξε με τη βρετανική προφορά του σε έναν αόρατο τεχνικό στο πλάι της σκηνής, αποχωρώντας προς στα σκοτάδια του παρασκηνίου: «It's your fault!»

Τα προβλήματα με τον ήχο του αρχικά ορεξάτου Murphy ξεκίνησαν στο τέταρτο τραγούδι, δηλαδή στο "God In An Alcove". «Το μικρόφωνό μου κάνει συνεχώς διακοπές» ("My mic is cutting out"), έλεγε και ξανάλεγε προς τους τεχνικούς, από το μικρόφωνο που έκανε συνεχώς διακοπές.

Μέχρι τότε τραγουδούσε τους στίχους, από εκεί και μετά άρχισε να τους φτύνει. Το "In Fear Of Fear" το είπε σαν καρικατούρα, ενώ το (πολυαγαπημένο μου) "Spy In The Cab", που είναι και απαιτητικό, αρνήθηκε να το ξεκινήσει: «Ντάνι, δεν θα πω το "Spy", πάμε κατ' ευθείαν στο "Parties"», φώναξε στον κιθαρίστα Daniel Ash.

Tελικά ακούστηκε εκτός σειράς το "Stigmata Martyr", στη διάρκεια του οποίου ο Murphy τραγουδούσε από το πίσω μέρος της σκηνής, ενώ παράλληλα πάλευε αγκαλιά με μια κονσόλα να διορθώσει το πρόβλημα. «Δεν έχω καλή επιστροφή στα αυτιά μου», έλεγε στον τεχνικό.

Ολοφάνερα ζοχαδιασμένος, έδωσε εντολή να παιχτούν δύο τραγούδια με εκτεταμένα ορχηστρικά μέρη ("She's In Parties", "Bela Lugosi's Dead"), μαζί με το "Kick In The Eye", εκτοξεύοντας στον κάλαθο των αχρήστων οτιδήποτε άλλο υπήρχε στο σετλίστ: "The Passion Of Lovers", "Silent Hedges", "Dark Entries", το "Sister Midnight" του Iggy Pop.

Η πρώτη «καληνύχτα» ακούστηκε σοκαριστικά νωρίς, μόλις 48 λεπτά μετά την έναρξη, αλλά οι μόνοι που ξαφνιάστηκαν ήταν εκείνοι που ασχολούνταν αποκλειστικά με τις σέλφι και με το Ίνσταγκραμ. Το πρόβλημα στον ήχο ήταν εμφανές διά γυμνού ωτός, αφού το μικρόφωνο έκανε διακοπές και ο ήχος ερχόταν στην πλατεία σπασμένος.

Να έφταιγε άραγε το αλλόκοτο στυλ του Murphy, o οποίος μετακινεί συνεχώς το μικρόφωνο μέσα-έξω, μία κοντά και μία μακριά από το στόμα του, θαρρείς και θέλει να παίξει με τα νεύρα του ηχολήπτη; Υποθέτω ότι οι τεχνικοί γνωρίζουν αυτή την ιδιαιτερότητα ή θα έπρεπε να τη γνωρίζουν.

Οι Βauhaus επέστρεψαν στη σκηνή για ένα ανόρεχτο encore, μας ευχαρίστησαν που γεμίσαμε την πλατεία αλλά το πρόβλημα παρέμεινε άλυτο και το "Telegram Sam" εξελίχθηκε σε παρωδία. Ο Murphy ξέρασε βρίζοντας την πρώτη στροφή του "Ziggy Stardust" χωρίς να ακούει το παραμικρό στα αυτιά του και μας καληνύχτισε οριστικά και αμετάκλητα, βλαστημώντας τον ατυχή τεχνικό της σκηνής. To απόλυτο μίνιμουμ των 40 λεπτών, πέρα από το οποίο προβλέπονται ρήτρες, αποζημιώσεις κ.ο.κ., είχε μόλις συμπληρωθεί.

Ο κιθαρίστας Αsh αποτελείωσε εκών άκων τον ύμνο του Bowie τραγουδώντας όπως όπως και ο κακεντρεχής δίπλα μου ευχήθηκε να χαλάσει και το δικό του μικρόφωνο. Τα φώτα άναψαν και χιλιάδες κόσμος έκλαψε τα ωραία του λεφτά. Ένα πιο άγριο κοινό θα τα είχε κάνει ρημαδιό. Εμείς αποχωρήσαμε ησύχως, παρ' όλο που τα φάλτσα από το παραδιπλανό πλωτό σκυλάδικο δοκίμαζαν τα ήδη τεντωμένα νεύρα μας.

Οι -κάποιου είδους- εξηγήσεις δόθηκαν το επόμενο βράδυ, αφού πρώτα πλημμύρισαν τα social media με το πατροπαράδοτο ξεφωνητό ενάντια στους διοργανωτές. O Peter Murphy απολογήθηκε μέσω Facebook και έδωσε τον λόγο στον ηχολήπτη σκηνής, σύμφωνα με τον οποίο υπήρξε ολοκληρωτική και ανεξήγητη κατάρρευση του wireless συστήματος. Το Release παρέλαβε τη σκυτάλη 1-2 ώρες αργότερα και αποποιήθηκε της ευθύνης, επισημαίνοντας ότι τα συγκροτήματα (και ιδίως οι headliners) είναι υπεύθυνα για τον ήχο τους και για τους σχετικούς ελέγχους. Σημειώνω, πάντως, ότι -μικρότερα- προβλήματα αντιμετώπισαν και οι dEUS και οι Jesus And Mary Chain.

«Η αλήθεια είναι πως κανένας τυφώνας, κανένα μαγνητικό πεδίο και κανένα περίεργο φυσικό φαινόμενο δεν αποτέλεσε την αιτία για τα χθεσινά προβλήματα», ισχυρίστηκαν οι διοργανωτές. «Δυστυχώς, αυτό που τα δημιούργησε ήταν η ανικανότητα ορισμένων από τους τεχνικούς που οι ίδιοι οι Bauhaus έχουν επιλέξει ως συνεργάτες τους». Εδώ θα βρείτε όλη την αλληλογραφία που ακολούθησε τη συναυλία.

Ο άμοιρος ευθυνών για την τέλεια καταιγίδα Peter Μurphy είχε κάθε δίκιο να δυσανασχετεί, αλλά δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση με τη ασυμβίβαστη συμπεριφορά και με τον εκευρισμό του. Θα μπορούσε, ίσως, να δείξει περισσότερη υπομονή και διαλλακτικότητα.

Τα 45 χρόνια του στο κουρμπέτι και το τευτονικό μουστάκι δεν τον κάνουν απαραίτητα πριμαντόνα. Μπορεί να τραγουδάει τραγούδια του Bowie και του Iggy, αλλά δεν είναι ούτε Bowie ούτε Iggy. Ούτε φυσικά Nick Cave, για να μη ξεχνάμε το επόμενο μεγάλο ραντεβού του σκότους.

Το μοναδικό προικιό που αποκόμισα από τη συναυλία που περίμενα ανυπόμονα ήταν το απόκοσμο βλέμμα του Murphy προς τον ουρανό στο "Bela Lugosi's Dead", το διπλό γοτθικό τζακπότ από τα νιάτα μου με τα "Double Dare", "In The Flat Field", ένα τατουάζ "SHE'S IN PARTIES" σε μία γυναικεία πλάτη μπροστά μου και τα αμέτρητα μπλουζάκια BAUHAUS από σχεδόν συνομηλίκους μου, αλλά και νεώτερους, στην πλατεία.

Πού ήταν όλοι αυτοί οι ορκισμένοι οπαδοί, τον καιρό που ο Murphy, o Ash, o David J και ο Kevin Haskins ήταν στα ντουζένια τους; Το επίσημο αφήγημα πλασάρει σήμερα τους Bauhaus ως «εμβληματικό συγκρότημα», αλλά σας διαβεβαιώ ότι το 1983 στο Σπόρτινγκ ήμασταν τρεις κι ο κούκος για να χορέψουμε μαζί τους τον χορό του Αγίου Βίτου. Το ίδιο και τον Δεκέμβρη του 2018, όταν έπαιξαν ολόκληρο το άλμπουμ "In The Flat Field" 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, στο παραπλεύρως Τάεκβοντο.

Ολόκληρη η συναυλία (μόνο audio) ανέβηκε στο YouTube με αποδελτιωμένους τους επί σκηνής διαλόγους δύο μέρες μετά τη μη ολοκλήρωσή της, ώστε να κάνει αυτοψία ο καλοπροαίρετος ακροατής και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Θα τη βρείτε εδώ

Το κουτσουρεμένο setlist: Rosegarden Funeral Of Sores / Double Dare / In The Flat Field / A God In An Alcove / Stigmata Martyr / She's In Parties / Kick In The Eye / Bela Lugosi's Dead / Telegram Sam / Ziggy Stardust

  • SHARE
  • TWEET