Ο Jack White και ο χαμένος μπούσουλας

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ακούει νυχθημερόν τον δίσκο που έφερε ανάσα φρεσκάδας και αναζήτησης στο βαριεστημένο σκηνικό

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 04/04/2018 @ 15:55

O νέος δίσκος του Jack White ονομάζεται "Boarding House Reach". Γιατί δεν τον έλεγε κατευθείαν Album Of The Year, να τελειώνουμε; Δεν είναι να πεις, ότι του λείπει η αυτοπεποίθηση σε βαθμό υπεροψίας...

Τώρα που πήρα φόρα με τις υπερβολές, επιτρέψτε μου μία δεύτερη. Μέσα σε ένα τριήμερο, άκουσα το περί ου ο λόγος άλμπουμ της ως τώρα χρονιάς περισσότερες φορές από όσες άκουσα το "Blunderbuss", το "Lazaretto" και τους τρεις δίσκους των Dead Weather μαζί. Παρόλο που, σπεύδω να σημειώσω, μου άρεσαν αρκετά και οι πέντε.

Μία τελευταία υπερβολή, πριν επιστρέψω στη γνωστή μου μετριοπάθεια. Ο Jack White άφησε το στίγμα του στο blues/rock, indie ή όπως αλλιώς αγαπάτε να το βαφτίσετε στερέωμα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον μουσικό, τα τελευταία 20 χρόνια. Εάν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Ο ίδιος κατορθώνει να εφευρίσκει τον εαυτό του ξανά και ξανά, με αφετηρία εκείνη τη μεταμόρφωσή του με τη μάσκα των Raconteurs, στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Τότε πήγα και τον είδα, παρέα με τον εξίσου (αν όχι περισσότερο) ορκισμένο φαν Γιώργο Συρίγο της γνωστής οικογενείας, καταδρομική εκστρατεία της μίας βραδιάς σε ένα πάρκο του Τορίνο, με σαπόρτ τους Vampire Weekend.

Πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 2008. Το Blue Veins και το Carolina Drama ακούστηκαν το ένα μετά το άλλο, στο φινάλε της συναυλίας. Παραμένουν, μέχρι σήμερα, στο πάνθεον των αγαπημένων μου.

Ποτέ, όμως, ο White δεν επανίδρυσε την καλλιτεχνική του υπόσταση σε τέτοιο βαθμό, όσο με το φετινό, απροσδόκητο, "Boarding House Reach". Τα πέντε άλμπουμ του που προηγήθηκαν, για να μη προσθέσω τους Raconteurs και τα τελευταία των White Stripes και τα βγάλω 8-9, έμοιαζαν με παραλλαγές σε ένα γνωστό θέμα, με ασκήσεις στριφνές όπου όμως ήξερες εξαρχής τη λύση. Μπορούσες να τα θαυμάσεις, αλλά δεν πρόσφεραν ζωτικό χώρο για να χαθείς μέσα τους.

Δεν λέω «να τα αγαπήσεις», διότι ουδέποτε ήταν αυτό το ζητούμενο, στη μυστηριώδη υπόθεση Jack White. Ο «Τζακούλης» είναι σχεδόν ασυμπάθιστος, στα όρια του συφιλιδικού. Η δήθεν αδελφή και στην πραγματικότητα σύζυγος που εμφανίστηκε τον πρώτο καιρό στο πλευρό του, ακόμα χειρότερη. Αλλά δεν πρόκειται να τους παντρευτούμε. Καλά καλά δεν ξέρουμε με σιγουριά αν παντρεύτηκαν μεταξύ τους.

Στο "Boarding House Reach", o Jack White άνοιξε το παράθυρο για να μπουν όλες οι καλές ιδέες του κόσμου, μαζί με μερικές κακές. Δεν φοβήθηκε να ξανοιχτεί σε θολά νερά ούτε φόρεσε μπρατσάκια για να κολυμπήσει στα άπατα. Το διαβόητο ραπάρισμα στο "Ice Station Zebra" κάνει τα αυτιά να υποφέρουν, αλλά είναι θαυμαστό στην τόλμη του.

Η γελοιότητα, άλλωστε, ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την περσόνα του White, από την εποχή της ερυθρόλευκης φορεσιάς κιόλας, και πότιζε τη μουσική του από την κορυφή ως τα νύχια. Εδώ ο λεγάμενος την αγκαλιάζει χωρίς δισταγμό.

Στα 44 λεπτά του άλμπουμ συνυπάρχουν ηλεκτρονικές ακροβασίες, πιάνα της δεκαετίας του '20, κιθαριστικά ξεσπάσματα, νανουρίσματα, πειραματισμοί στα όρια της τζαζ, μπλουζ στα όρια του μέταλ. Πρόκειται για ένα καμουφλαρισμένο εξάχορδο χιπ-χοπ για την -αισίως- τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Η πολυσυλλεκτικότητα του εγχειρήματος, όχι πάντοτε εύστοχη αλλά πάντοτε θελτκική, φέρνει στο μυαλό τον Prince και ακόμη περισσότερο τους Jon Spencer Blues Explosion. Δεν μοιάζει πολύ με Jack White όπως τον γνωρίσαμε, αλλά ουδείς δικαιούται να ισχυριστεί ότι γνωρίζει τον Jack White.

Το χειρότερο που βρίσκω να γράψω για αυτόν τον δίσκο, τον οποίο ανυπομονώ να ακούσω στο προσεχές Werchter, είναι ότι του λείπουν η χαρά και ο αυθορμητισμός. Μοιάζει αρκετά επιτηδευμένος και προϊόν περισσότερο φαιάς ουσίας, παρά ψυχής. Αλλά αυτό το στοιχείο είναι μόνιμος παρονομαστής στην καριέρα του White. Aλλάζει μόνο ο αριθμητής, ο οποίος μεγαλώνει ή μικραίνει το κλάσμα.

Διαβάζω σε ξένα Μέσα, ότι μετά από χρόνια δημιουργικής πελαγοδρόμησης ο Jack έχασε, επιτέλους, τον μπούσουλα. Στην περίπτωσή του, ο χαμένος μπούσουλας είναι το καλύτερο νέο που μπορούσα να φανταστώ. Το καράβι ξανοίγεται ξανά στα ανοιχτά και πάντως μακριά από τα βράχια.

  • SHARE
  • TWEET