Ο Άμλετ του μαχαλά

Ο Νίκος Παπαδογιάννης παρακολούθησε το περίφημο φεστιβάλ του Roskilde με σλάλομ ανάμεσα στα αντίσκηνα και στάζει μέλι για τον Eminem

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 13/07/2018 @ 16:13

Οι headliners του τετραημέρου στο φετινό φεστιβάλ του Roskilde, αυτού που έγινε διαβόητο για τους λάθος λόγους το έτος 2000- είχαν τη δική τους, περιπετειώδη ιστορία.

Ο Nick Cave εξαντλήθηκε τόσο πολύ από την απίστευτη έκλυση ενέργειας με την οποία πότισε την 90λεπτη παράστασή του, 61 Mαΐων παρακαλώ, ώστε ματαίωσε τόσο το πατροπαράδοτο προσκλητήριο εκατοντάδων θεατών στη σκηνή (για το "Stagger Lee" και το "Push The Sky Away"), όσο και το encore. Άδικα περιμέναμε με σάλια που έτρεχαν το ντιρέκτ του "Mercy Seat" και το άπερκατ του "City Of Refuge". Ο Δανός κονφερασιέ που βγήκε στο προσκήνιο για την πρόωρη «καληνύχτα» κινδύνευσε με πατσαβούριασμα.

Στο φινάλε της εμφάνισης των Gorillaz, που έκλειναν το φεστιβάλ, ο τυπάκος που ραπάρει στο "Clint Eastwood" (ονόματι Del The Funky Homosapien) έπεσε από τη σκηνή και τσακίστηκε. Από ύψος 4-5 μέτρων. Ο άνθρωπος κατέληξε στο νοσοκομείο (όπου παραμένει μέχρι σήμερα) και η παράσταση διακόπηκε κακήν κακώς. Το αγαπημένο τραγούδι κλειδώθηκε, και αυτό, στο συρτάρι. Ακούσαμε τουλάχιστον από τον Damon Albarn τα εναρκτήρια 40 δευτερόλεπτα και το πρώτο "I'm happy, I'm feeling glad...".

Για τον Bruno Mars έχω να γράψω μόνο το εξής. Δεν περίμενα ποτέ να προτιμήσω μία ξενάγηση στο κάστρο του Άμλετ από μία συναυλιακή βραδιά της οποίας το εισιτήριο (70 ευρώ) αναπαυόταν ήδη στην τσέπη μου. Τον αγνοήσαμε επιδεικτικά, τον Μπρούνο, κυριευμένοι από τον φόβο του απόλυτου ξενερώματος. Η μπάλα συμπεράσυρε τους Interpol, τον Stormzy και τη μεταμεσονύκτια παράσταση των My Bloody Valentine. Ώρα έναρξης των ΜΒV, η 2η πρωινή. Νύχτα Τετάρτης προς Πέμπτη.

Όσο για τον Εminem, της Τρίτης; Αχ, ο Eminem...

Εκείνοι που αγόρασαν το 4ήμερο εισιτήριο για να δουν ειδικά αυτόν, λόγου χάριν εμείς, αισθάνθηκαν απόλυτα δικαιωμένοι. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την παρθενική του εμφάνιση, ήρωας και αντιήρωας περιπετειών που θα μπορούσαν να τον λυγίσουν, ο ακριβοθώρητος Marshall Bruce Mathers έχει ακόμη την αυτοπεποίθηση, αλλά και το υλικό, του ανθρώπου που μπορεί να κατακτήσει τον πλανήτη με ένα νεύμα. «Καλησπέρα, κρύψτε τα γυναικόπαιδα…».

Σύμφωνοι, περισσότερο εμπειρία παρά συναυλία. Ωστόσο, δεν υπάρχει τρόπος να εγείρει κανείς ένσταση και αντίρρηση, αντιμέτωπος με το σετ των 15-20 σουξέ που αποτελεί τον κύριο όγκο των συναυλιών του Eminem. Και παίζει τα πάντα ο αφιλότιμος, συχνά σε συντομευμένη βερσιόν, για να χωρέσουν όλα σε 100 οργιαστικά λεπτά.

Ο Μr Porter έμεινε από την αρχή ως το τέλος στη σκηνή για το λεκτικό πινγκ-πονγκ, η Skylar Grey ανέλαβε τα γυναικεία μέρη, η φωνή του 46χρονου («στεγνού» από το 2008) Eminem ήταν στιβαρή σαν να ακούς δίσκο, η ενέργεια που ξοδεύτηκε γέμισε τους κουβάδες και η ζωή σταμάτησε άμα τη εμφανίσει του.

Στο encore, με το καταιγιστικό "Lose Yourself", καταλήξαμε να χορεύουμε αγκαλιασμένοι με κάτι Βραζιλιάνους. Η αρένα είχε τουλάχιστον 100-110 χιλιάδες κόσμο. Ο Εminem αναρωτιόταν φωναχτά, μέχρι πού φτάνει το ανθρωπομάνι. Ήταν η μεγαλύτερη σε όγκο συναυλία που έχω δει στη ζωή μου. Μόνο οι εθελοντές του φεστιβάλ ξεπερνούν τους 20.000.

Η St Vincent, κατά κόσμον Annie Clark, με το πορτοκαλί φορεματάκι και την εκκωφαντική κιθάρα, με έκανε να αναρωτιέμαι αν με κάποια χρονομηχανή έβλεπα μπροστά μου την PJ Harvey του 1998. Δεν διαθέτει το όνομα ή την αύρα ή την απήχηση των headliners, αλλά ήταν το χαϊλάιτ του τετραημέρου. Ο David Byrne ήταν συναρπαστικός και ξεσηκωτικός, σε ένα βουτηγμένο στον διονυσιασμό παλκοσένικο, με κομπανία 12 αεικίνητων μουσικών και κάτι γιγάντιες κουρτίνες για σκηνικό. Ο 66χρονος Byrne αντιμετωπίζεται, δικαίως, ως θεότητα.

Massive Attack, με Dal Naja και Daddy G, ήταν ένας υπέροχος αναχρονισμός. Στους Fleet Foxes (με τον πολύ καλό πρόσφατο δίσκο) μετρούσαμε χιπστεράδικα μούσια και man-buns μέχρι που μας πήρε ο ύπνος. Οι Νine Inch Nails ήταν η κόλαση επί της γης, έτη φωτός ανώτεροι από εκείνη τη συναυλία στον Βύρωνα. Ο Vince Staples δεν μας είπε τίποτε. Οι Clutch ήταν ολοφάνερα εκτός κλίματος φεστιβάλ, οπότε μετανιώσαμε και κάνουμε μεταβολή πριν φτάσουμε στη σκηνή "Αpollo" όπου έπαιζαν.

H Dua Lipa, Λονδρέζα με Κοσοβάρους γονείς, ξεκίνησε με το "It's Coming Home", αλλά κατά τα λοιπά ήταν συμπαθής. Ο Albarn και άλλοι δύο Gorillaz εμφανίστηκε με φανέλα της Εθνικής Αγγλίας, δύο ώρες μετά την πρόκριση των «Λιονταριών» στα ημιτελικά του Μουντιάλ. Δεν βρήκαμε μπλουζάκια St Vincent και αγοράσαμε St Pauli. Ελληνικά δεν ακούσαμε πουθενά, αλλά είδαμε μία γαλανόλευκη να κυματίζει υπερήφανη στο κάμπινγκ.

Ο καιρός μας έκανε όλα τα χατίρια και δεν έριξε σταγόνα. Το Roskilde είναι ένα καλά οργανωμένο φεστιβάλ, αλλά οι αφίσες από το παρελθόν, κολλημένες σε μία κοντόχοντρη κολώνα, μιλούσαν για περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Roskilde 1996 (τέσσερα χρόνια πριν την τραγωδία με τους 9 νεκρούς): David Bowie, Nick Cave, Red Hot Chili Peppers, Rage Against The Machine, Sex Pistols, Patti Smith, Neil Young, Alanis Morrissette, Cocteau Twins, The Fall, Cypress Hill, Bush, Sepultura, Slayer, Bad Religion, Underworld και πολλοί άλλοι στο ίδιο τετραήμερο!

Το παρθενικό φεστιβάλ στη μεσαιωνική πόλη Ροσκίλντε (μισή ώρα έξω από την Κοπεγχάγη) έγινε το 1971, οπότε οι αφίσες ξεκινούσαν από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '70, με Procol Harum, Frank Zappa, Captain Beefheart, Black Sabbath, Βοb Dylan και άλλα θαυμαστά. Εμάς μας έδωσαν τον Μπρούνο τον Μαρς...

Τα κάμπινγκ χωράνε τουλάχιστον 20.000 κόσμο και γεμίζουν μέχρι σκασμού. Οι σκηνές δεν στήνονται έξω από τον χώρο του φεστιβάλ, αλλά μέσα από τις πύλες. Πάει να πει, ότι τα πέριξ των μουσικών σκηνών θυμίζουν απέραντο μαχαλά και, με το πέρασμα των ημερών, μυρίζουν ολοένα περισσότερο (όχι μόνο μπάφο, αλλά και) κατρουλιό.

Τα αγοράκια έχουν να επιλέξουν από μία πλούσια γκάμα «όρθιων» ουρητηρίων, αλλά για τις κοπέλες η προσφορά υπερβαίνει τη ζήτηση και την ανάγκη. Είναι πραγματικά εκπληκτικό, πόσο γρήγορα μία εκθαμβωτική κουκλάρα γίνεται αποκρουστική όταν κατεβάζει τα βρακιά και κατουράει ανάμεσα στον κόσμο (όπως κάνουν πολλές).

Καλά, για τους μπρουτάλ άντρες που κάνουν το ίδιο τα λόγια έχουν στερέψει. Θα πεθάνω και δεν θα έχω καταλάβει, πώς πλησιάζει οποιαδήποτε γυναίκα έναν μαντράχαλο που βγάζει το πουλί του στα καλά καθούμενα και κατουράει όπου του καπνίσει. Ουφ, τα είπα και -με το συμπάθιο- ξαλάφρωσα...

  • SHARE
  • TWEET