Βάλε μέσα τους Sepultura
Ο Νίκος Παπαδογιάννης θυμάται τους καλλιτέχνες που είδε live σε Τελετές Ολυμπιακών Αγώνων και αναρωτιέται τι μαγειρεύουν στο Ρίο
Στοιχηματίζω ότι κανένας από εσάς δεν μπορεί να ξεστομίσει την παρακάτω πρόταση χωρίς να μεγαλώσει η μύτη του: έχω δει live τους Gladys Knight, Celine Dion, Stevie Wonder, Boyz II Men, Tito Puente, Gloria Estefan, BB King, Wynton Marsalis, Little Richard, Al Green, Pointer Sisters, Sheila E, Faith Hill, Savage Garden, Kylie Minogue, Midnight Oil, INXS, Men At Work, Olivia Newton-John, Bjork, Leona Lewis, Jimmy Page, Placido Domingo, Wei Wei και πολλούς άλλους που είναι αδύνατο να θυμηθώ.
Και όλα αυτά, μέσα σε οκτώ, συνολικά, βραδιές. Μα, υπάρχει τέτοιο φεστιβάλ; Βεβαίως υπάρχει. Διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια, έχει ονοματεπώνυμο και είναι ξακουστό σε ολόκληρη την υφήλιο: «Ολυμπιακοί Αγώνες».
Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτά είναι τα τυχερά του επαγγέλματος. Οι καλλιτέχνες που προανέφερα τραγούδησαν στις Τελετές Έναρξης και Λήξης της Ατλάντα (οι καλοί), του Σίντνεϊ (οι Αυστραλοί), της Αθήνας (η τρελή) και του Πεκίνου (οι λοιποί).
Δυστυχώς έχασα το brit μουσικό υπερθέαμα του 2012 στο Λονδίνο, αλλά θα έχω να θυμάμαι για πάντα ότι ένα ζεστό βράδυ του '96 παρακολούθησα, στην Ατλάντα, ένα φαντασμαγορικό πάνθεον ημίθεων μουσικών που μαζεύτηκαν για να τιμήσουν τους αθλητές της υφηλίου. Οι περισσότεροι συνάδελφοι στην εξέδρα Τύπου έγραφαν πυρετωδώς, αλλά εγώ χόρευα μανιωδώς.
Οι Αγώνες της Ατλάντα έγραψαν ιστορία για το απερίγραπτο χάλι τους, αλλά ήταν η χαρά του μουσικόφιλου, ιδίως εκείνου που αγαπάει τα blues, τη jazz, τη folk και ό,τι άλλο μπορεί να περικλείσει ο όρος-ομπρέλα "americana". Στο κέντρο της πόλης είχε στηθεί ένα αυτοσχέδιο House Of Blues, όπου κάθε βράδυ έπαιζε και ένας (ή περισσότεροι) από τους κολοσσούς της «λαϊκής» σκηνής: από Chuck Berry μέχρι BB King και από Tito Puente μέχρι Bob Dylan.
Στo Oλυμπιακό Πάρκο γίνονταν κάθε μέρα τέσσερεις-πέντε συναυλίες και το κέφι δεν σταματούσε ποτέ. Τη μέρα που έσκασε η βόμβα έπαιζε η δημοφιλέστατη τότε Joan Osborne, ενώ ένα βράδυ, επιστρέφοντας από την άρση βαρών, άκουσα από ένα μικρό παρκάκι της πρώτες νότες του In-A-Gadda-Da-Vida και, ω ναι, ανακάλυψα ότι έπαιζαν, δωρεάν, μπροστά σε καμιά 200αριά xίππυς, οι θαλεροί Iron Butterfly! Δεν πίστευα στην τύχη μου.
Στο Σίντνεϊ και στο Πεκίνο δεν είχε βέβαια τέτοια καλούδια, ενώ η αμίμητη Αθήνα δίδαξε στον πλανήτη τι εστί Άννα Βίσση και Σάκης Ρουβάς. Λησμόνησα να σας πω ότι έχω δει από κοντά και δύο Μουντιάλ, όπου, μεταξύ άλλων, άκουσα ουρανοκατέβατη στο χορτάρι του Pasadena Rose Bowl (καταμεσήμερο, μες στο λιοπύρι, δύο ώρες πριν τον τελικό του 1994) τη Whitney Houston. Χάθηκε να γινόταν η διοργάνωση το 1984, να έβλεπα κανέναν Bruce; Αν και είναι περισσότερο του μπέιζμπολ ο δικός μου, παρά του «σόκερ»...
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς ετοιμάζουν οι Βραζιλιάνοι για τις Τελετές Έναρξης και Λήξης των Αγώνων του Ρίο. Yποψιάζομαι ότι θα πέσει Caetano Veloso και Astrud Gilberto και "Tropicalia" και "Girl From Ipanema" και σάμπα και καρναβάλι σύννεφο. Μέχρι που θα ακούμε Κοπακαμπάνα και θα πηδάμε στη θάλασσα για να σωθούμε.
Αν κρίνω, βέβαια, από τα σκληροπυρηνικά γούστα των Βραζιλιάνων, θα χρειαστεί καμιά μπάντα thrash metal για να ξεσηκώσει τη νεολαία στις κερκίδες. Αλήθεια, οι Sepultura Βραζιλιάνοι δεν είναι; Yπάρχουν ακόμη, άραγε; Τι απέγινε ο Max Cavalera; Συμπαθάτε με, αλλά έχω χάσει μερικά τεύχη.
