Tanith, Lokruz @ Κύτταρο, 05/11/23

Μόνο το γεγονός ότι οι Tanith έχουν βγάλει έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2019 και των τελευταίων ετών γενικότερα για τα δικά μου γούστα, που τον ακολούθησε φέτος ένας απόλυτα αντάξιος διάδοχος, ήταν αρκετό για να βρεθούμε το βράδυ της Κυριακής στο Κύτταρο. Την ίδια άποψη συμμερίστηκαν δυστυχώς λίγοι αλλά εκλεκτοί, για μια σειρά από λόγους στους οποίους θα αναφερθούμε στη συνέχεια. [Θ.Ξ.]

Μπήκαμε στο Κύτταρο λίγο αφότου ξεκίνησε το set των δικών μας Lokruz, που έχουν στο ενεργητικό τους έναν δίσκο μέχρι σήμερα. Μπορεί η είσοδός μας αλλά και η έναρξη να έγιναν με σχετική καθυστέρηση, όσο κι αν αργήσαμε όμως, ο κόσμος δυστυχώς ήταν πολύ λιγότερος απ’ ότι περιμέναμε κι απ’ ό,τι εν τέλει άξιζε σε μια πολύ καλή ξένη μπάντα και σε μια αντάξια ελληνική. Παρ’ όλα αυτά, το δυναμικό τρίο των Lokruz δεν πτοήθηκε και μας παρέδωσε ένα πολύ ωραίο σαρανταπεντάλεπτο με το στιβαρό μπάσο να κυριαρχεί, την κιθάρα να κεντάει και τα τύμπανα ενίοτε να υποστηρίζουν και ενίοτε να πρωταγωνιστούν.

Βυθισμένοι κι αυτοί στα '70s, όπως άλλωστε και οι headliners που θα βλέπαμε σε λίγο, οι Lokruz παντρεύουν επιτυχημένα το heavy rock και την ψυχεδέλεια με πιο σύγχρονους stoner ήχους. Μουσικά ήταν όλοι τους παικταράδες και αυτό φάνηκε όποτε τζαμάρανε. Ο ήχος που έβγάλαν ήταν τρομερός, απολαυστικός, ισοπεδωτικός και τον ευχαριστηθήκαμε δεόντως, αφού μεταξύ άλλων μας άνοιξε την όρεξη και για τα επόμενα. Το γεγονός ότι το παρευρισκόμενο κοινό παρέμεινε εντός στην πλειοψηφία του και τους απόλαυσε, είναι ενδεικτικό του ότι αποτέλεσαν τελικά μια εύστοχη επιλογή. [Π.Κ.]

Τους Tanith τους είχαμε δει για πρώτη φορά το 2019 μαζί με τους Riot V, υπό διαφορετικές συνθήκες σε ένα γεμάτο τότε Κύτταρο, όταν είχαν στις αποσκευές τους το καταπληκτικό "In Another Time". Τότε είχαμε απολαύσει βεβαίως όλα τα τραγούδια του ντεμπούτου, για κάποιο λόγο όμως η απόδοση απείχε από την τέλεια φετινή για αδιευκρίνιστους λόγους. Πιθανώς η θέση στο billing και η προσέλευση να επηρέασαν θετικά τον ήχο που βγήκε, ενώ φυσιολογικά η τετράδα είναι πιο δεμένη με περισσότερη εμπειρία.

Στα 80 περίπου λεπτά που διήρκεσε συνολικά, η εμφάνιση των Tanith άγγιξε την τελειότητα, με τρομερή απόδοση, τρομερό ήχο και βεβαίως τρομερά τραγούδια. Το σετ περιελάμβανε ολόκληρο το φετινό "Voyage" και πέντε ακόμη κομμάτια από το ντεμπούτο, οπότε ούτε εδώ θα πρέπει να υπάρχει κάποιο παράπονο. Και πώς να υπάρχει άλλωστε, καθώς όχι μόνο δεν υπήρχε ούτε ένα αδιάφορο τραγούδι, αλλά στο καθένα από τα δεκατέσσερα συνολικά έβρισκες τουλάχιστον ένα έως πολλά τρομερά σημεία, ενώ βεβαίως αρκετά έως πολλά ήταν τα σπουδαία στο σύνολό τους τραγούδια.

Υπό αυτή την έννοια, πραγματικά δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κάποιο. Λίγο περισσότερο, ίσως το "Olympus Βy Dawn" στην αρχή και το "Citadel (Galantia Pt. 1)" προς το τέλος, κρίνοντας και από τις αντιδράσεις του κοινού. Βεβαίως, οι Satan-νιές του κυρίου Tippins στο "Snow Tiger" δεν πέρασαν απαρατήρητες, ενώ στα κιτάπια μας καταγράφηκαν μεταξύ άλλων η ρεφρενάρα από τις πολλές της βραδιάς στο "Falling Wizard", το διπλοπέταλο στο "Adrasteia" αλλά και το «Rush με αριστερά» "Flame", όπως συμφωνήσαμε με τον φίλο μου τον Παύλο.

Καταλύτης ίσως να ήταν ο αλάνθαστος Keith Robinson πίσω από τα τύμπανα, που παρουσιάστηκε σαφώς καλύτερος από την προηγούμενη φορά, ανεβάζοντας συνολικά την ομάδα. Η Cindy Maynard με τις τρομερές μπασογραμμές της και ο θρύλος των Satan, Russ Tippins με τις τρομερές πενιές του ζευγάρωσαν ιδανικά τις φωνές τους σε πανέμορφες αρμονίες, με την Cindy να αναλαμβάνει τα περισσότερα φωνητικά και τον Russ τον ρόλο του frontman, με λίγα και καλά λόγια στα μικρά κενά. Στη θέση του Charles Newton και του sessionά στο στούντιο Andee Blacksugar, απολαύσαμε τον Dino Destroyer (Natur πρώην Throaat), έναν κιθαρισταρά που απέδειξε συνολικά ότι αξίζει την μονιμοποίηση, με παρουσιαστικό ανάμεσα σε Fast Eddie Clarke και Janick Gers.

Καθώς μιλάμε για μια hard rock μπάντα της τελευταίας πενταετίας, δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς από το κοινό ούτε τα μεγάλα sing along, ούτε ξύλο. Από την άλλη, παρά το αριθμητικό μειονέκτημα, η παρουσία μας έγινε αισθητή, όπως πιστεύω και το πόσο πολύ απολαύσαμε τη βραδιά. Για την τετράδα  τα έχουμε πει και θα το ξαναπούμε. Ο τρόπος που proto-metal, κλασικό prog και folk rock συνδυάζονται κάτω από την ομπρέλα του '70s hard rock είναι μοναδικός, όπως μοναδικές είναι και οι συνθετικές ικανότητες που επαναφέρουν στο σήμερα την χρυσή εποχή, μεταφέροντας παράλληλα εμάς σε άλλους κοσμούς.

Πραγματικά δεν ξέρω. Ίσως οι Tanith να απευθύνονται σε εκλεκτικό κοινό, όσο κι αν πιστεύω το αντίθετο. Ίσως για τον ευρύτερο χώρο που ανήκουν, η δεξαμενή ακολούθων, λανθασμένα, να είναι περιορισμένη. Αν ωστόσο κάποιος γουστάρει τη  μπάντα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν ξόδεψε λιγότερα από όσα κοστίζει σήμερα ένας καινούριος δίσκος για να τους δει. Από την άλλη, σε ένα τριήμερο που είχε πολλά live, αν κάποιοι προτίμησαν το γήπεδο ή το ντέρμπι, όπως έγινε και πριν δυο Κυριακές με τους Brian Downey's Alive And Dangerous, μάλλον κατάλαβαν πως δεν έκαναν και τη σωστότερη επιλογή. Όπως και να 'χει, με περισσότερο αέρα μπροστά, η φάση μπορεί να ρεφάρει κάπως σε τρεις Κυριακές με τους Century. Κατά τα άλλα, τιμή και δόξα στην Eat Metal Reords που μας έχει δώσει δύο φορές την ευκαιρία να δούμε ζωντανά τους Tanith. [Θ.Ξ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος & Πάνος Ζαρκαδούλας