Tarja, Marko Hietala, Symphonity @ Gagarin 205, 08/04/25

Οι Nightwish είναι το συγκρότημα που έρχεται πρώτο στο, δικό μου τουλάχιστον, μυαλό όταν ακούμε τον όρο «συμφωνικό metal». Οι ημέρες που έζησαν οι Φινλανδοί όταν τραγουδίστριά τους ήταν η Tarja Turunen ήταν καλλιτεχνικά μεστές, με δίσκους όπως τα “Oceanborn”, “Wishmaster”, “Century Child” και “Once” να φέρνουν αρκετό κόσμο στο ιδίωμα και ουσιαστικά να το κάνουν γνωστότερο στο ευρύ κοινό. Ας μην ξεχνάμε πως πριν 20 χρόνια οι Nightwish είχαν παίξει στον Λυκαβηττό, πράγμα που δε νομίζω να ονειρεύονταν καν άλλα συγκροτήματα αυτού του ήχου εκείνη την εποχή.

Πολύ νερό έχει κυλήσει από τότε στα μουσικά αυλάκια. Η Tarja αποχώρησε από τους Nightwish λίγο μετά το “Once” για να ακολουθήσει προσωπική καριέρα – ένα αναμενόμενο βήμα που τόσες και τόσοι που βρίσκονται πίσω από τα μικρόφωνα κάνουν κάποια στιγμή. Το θέμα είναι ότι πριν πολύ λίγα χρόνια, αποχώρησε και ο Marko Hietala, ο έτερος τραγουδιστής της πρώτης περιόδου. Οι δύο παλιοί συνοδοιπόροι συνεργάστηκαν σε μια κοινή περιοδεία που πέρασε αυτούσια από τα μέρη μας. Ευτυχώς, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που στην Ελλάδα από αυτές οι περιοδείες περνάνε μόνο οι headliners.

Οι Τσέχοι Symphonity ανοίγουν τις συναυλίες αυτής της περιοδείας των δύο καλλιτεχνών από την Φινλανδία. Είχαν ένα μισάωρο στη διάθεσή τους, το οποίο και γέμισαν με πέντε κομμάτια του power που παίζουν. Δηλαδή, περάσαμε μισή ώρα με κεφάτο, προβλεπόμενο, ευρωπαϊκό power, χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα. Ο σεσσιονάς τραγουδιστής David Åkesson είχε άνεση με το κοινό αλλά και καλό εύρος φωνής, ενώ το “Gates Of Fantasy” ήταν το κομμάτι ύστερα από το οποίο οι Symphonity χειροκροτήθηκαν περισσότερο. Αμέσως μετά ζητήσανε τη βοήθειά μας (για την ακρίβεια, τη βοήθεια των φακών των κινητών μας) για το ταξιδιάρικο “Dreaming Of Home” και σε μια άλλου τύπου έκκληση βοήθειας, τελείωσαν με το “Give Me Your Helping Hand”. Τίμιο άνοιγμα.

Λίγα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη ώρα, ο Marko Heitala με τη μπάντα που τον συνοδεύει προχώρησε μπροστά από τον τεράστιο δράκο που κρεμόταν στο πίσω μέρος της σκηνής, λουσμένος σε μπλε φως. Ο Marko έλαβε θέση στο κέντρο της σκηνής, φορώντας τις τεράστιες ωτοασπίδες του και ξεκίνησε το set του με το “Frankenstein’s Wife”. Το οποίο όσο περισσότερο άκουγα, τόσο περισσότερο μου θύμιζε pop άκουσμα κατά βάθος, με τα πλήκτρα να είναι βγαλμένα βαθιά από τη δεκαετία του ’80 και να φέρνουν στο μυαλό μπάντες όπως οι Journey.

Ο πρώτος solo δίσκος του Heitala που βγήκε το ’19 έχει τίτλο “ Mustan sydämen rovio” και όλα τα τραγούδια σε αυτόν είναι στη μητρική του γλώσσα. Ασχέτως αν αργότερα επανεκδόθηκε και στα αγγλικά, ο Marko μας εξέφρασε την φινλανδική του υπερηφάνεια και μας είπε συνολικά τρία τραγούδια από εκεί, στη γλώσσα του. Το μεγαλύτερο κομμάτι του setlist όμως βασίστηκε στο φετινό “Roses from the Deep”. Το “Rebel Of The North” ήταν λίγο τυπικό, αλλά τα “Impatient Zero” και “The Dragon Must Die” ήταν αρκετά καλύτερα, με ωραία σολάκια στις κιθάρες.

Το ομότιτλο ήταν η μεγαλύτερη υπερπαραγωγή, με τα φώτα από τα κινητά μας να δημιουργούνε Gagarin constellations. Η Tarja συνόδευσε τον παλιό της συνοδοιπόρο στο “Left On Mars” υπό μεγάλες επευφημίες, ενώ λίγο πριν το τέλος ο Marko κέρδισε τον σεβασμό μου με αυτά που ανέφερε για τους εγκληματίες που διοικούνε τα κράτη, που βομβαρδίζουν παιδικά νοσοκομεία, «φωτογραφίζοντας» πεντακάθαρα συγκεκριμένους κυβερνήτες της εποχής μας. Με την προτροπή να ακολουθήσουν τον ιδεολογικό τους ηγέτη στο πιο έξυπνο πράγμα που έκανε (που ήταν και το τελευταίο πράγμα που έκανε), μας αποχαιρέτησαν με μια ωραία και λίγο διαφορετική εκτέλεση του “War Pigs” των Sabbath που τελείωσε με drum solo.

Είχε έρθει η στιγμή για την επανεμφάνιση της αδιαμφισβήτητης βασίλισσας του συμφωνικού metal. Η Tarja έχει γράψει ιστορία με τους Nightwish. Ιστορία η οποία δεν μπορεί να διαγραφεί, ακόμα κι αν έχει φύγει από αυτούς εδώ και δυο δεκαετίες. Έχοντας να δει την Tarja στην Ελλάδα από το μακρινό πια 2017, ο κόσμος που ακολουθεί αυτό το παρακλάδι του metal φρόντισε να ξεπουλήσουν τα εισιτήρια της συναυλίας αρκετό καιρό πριν από την πραγματοποίησή της.

Μπροστά σε ένα κατάμεστο Gagarin λοιπόν, η κυρία Turunen και τα πέντε μέλη της μπάντας της εμφανίστηκαν λίγο μετά τις δέκα με το “Eye Of The Storm” και το ωραίο του ρεφραινάκι. Με τα πρώτα ελληνικά της Tarja, που μας καλησπέρισε και μας είπε ότι χαίρεται που ήταν πάλι εκεί, έγινε από κάτω ο χαμός, με μια γυναικεία φωνή που ούρλιαξε «είσαι καύλα!» να ξεχωρίζει μέσα από τις υπόλοιπες. Κάτι προηχογραφημένα δεύτερα με χαλάσανε λίγο στο “Demons In You”, αλλά δυστυχώς έτσι πάει η φάση αν θέλεις να έχεις αποτέλεσμα κοντά στο στουντιακό όταν υπάρχουν τέτοιες πολυφωνίες.

Πριν από το “I Feel Immortal” η Tarja μας συμβούλευσε να έχουμε όνειρα και ότι μέσα σε αυτά δε χωράει κανένας φόβος. Μάλιστα, θυμήθηκε την πρώτη φορά που μας ήρθε solo, οπότε και αναρωτιόταν αν θα ήταν κανείς μας εκεί. Μας μας ευχαρίστησε που ήμασταν όλοι τότε και που είμαστε όλοι ακόμα. Το “Oasis”, το πρώτο κομμάτι που έγραψε ποτέ, το είπε μόνη της με ένα πιανάκι στο κέντρο της σκηνής ενώ το “Shadow Play” ήταν μια μακροσκελής σύνθεση που τα είχε όλα – και όλη τη μπάντα να παίζει μόνη της στο τέλος για να κλείσει το κομμάτι.

Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα για να τραγουδήσουνε και πάλι μαζί οι δύο παλιοί συνεργάτες. Το “Dead To The World” δεν είχε συστάσεις αλλά μπήκανε κατ’ ευθείαν στο ψητό, ενώ είπαν και δύο κομμάτια από την προσωπική καριέρα της Tarja, τα “Dark Star” και “Dead Promises”. Μόλις καταλάβαμε από τα λεγόμενα του Marko ποιο θα ήταν το επόμενο κομμάτι, ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο για τη βραδιά και το “Planet Hell” ξεχύθηκε από τα ηχεία. Τα κομμάτια των Nightwish ήταν αυτά που κέρδισαν με ευκολία το μεγαλύτερο χειροκρότημα και τη μεγαλύτερη συμμετοχή, δείχνοντας ποια ήταν χρυσή τους εποχή.

Τα ”I Walk Alone” και “Victim Of Ritual” ήταν τα τελευταία του κανονικού set, αλλά η συνέχεια δεν άργησε. Tarja και Marko βγήκανε και πάλι μαζί για το “Wish I Had An Angel”, που μάλλον ήταν η πιο δυνατή στιγμή όλης της βραδιάς αναφορικά με την πώρωση και την ανταπόκρισή μας. Το “Until My Last Breath” ήταν άλλη μία επίδειξη δύναμης και εύρους φωνής από την αξιοθαύμαστη Tarja, η οποία έβγαλε όλο το show μη χάνοντας νότα.

Εκτός του ότι η Tarja είχε πολλά χρόνια να έρθει στην Ελλάδα, πάρα πολύς ήταν ο κόσμος που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τη δει στην ίδια σκηνή με τον Marko Heitala. Αυτό το reunion των τραγουδιστών των Nighwish επί σκηνής ήταν ένα μεγάλο γεγονός για όσους έσπευσαν να γεμίσουν το Gagarin και νομίζω πως όλοι πήραν περίπου αυτό που ήθελαν. Περισσότερο κομμάτια από Nightwish μάλλον όλοι επιθυμούσαμε, αλλά η περιοδεία είναι Tarja και Marko Heitala, οπότε με αυτό το δεδομένο, μια χαρά είμαστε. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την εκπληκτικά καθαρή ατμόσφαιρα, μιας και όλοι σεβάστηκαν καλλιτέχνες και συνοπαδούς. Πάντα τέτοια, σε όλα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος