Velvet Revolver

Οι Velvet Revolver ανήκουν στην προνομιακή κατηγορία των νεοσύστατων συγκροτημάτων των οποίων η κάθε κίνηση είτε γίνεται πρώτο θέμα είτε σχολιάζεται έντονα. Μαγκιά τους; Ας όψεται το παρελθόν των μελών τους. Η μαγκιά του συγκεκριμένου συγκροτήματος έγκειται αλλού: Παρά τα χρόνια που όλοι λίγο πολύ κουβαλούν στις πλάτες τους (ο Slash για παράδειγμα είναι 42 ετών), κατάφεραν μέσα σε δύο μόλις δίσκους αυτό που ο πρώην συνεργάτης τους παλεύει (;) εδώ και δέκα χρόνια: Να προσφέρουν έναν φρέσκο και μοντέρνο hard rock δίσκο που μπορεί να λάβει περίοπτη θέση ανάμεσα στα κατορθώματα της νέας γενιάς.

Στο νέο τους δίσκο οι Velvet Revolver δεν ακούγονται σαν Guns N' Roses, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει λόγος να κάνουν κάτι τέτοιο. Έχουν το δικό τους hard rock / post grunge ήχο, το δικό τους αέρα και τη δικιά τους αισθητική.

Μπορεί το "Libertad" να μην περιέχει κάποιο κομμάτι που θα σου αφήνει την αίσθηση ότι θα μείνει κλασσικό, βγάζει όμως τον ηδονισμό και την "feeling good" αισθητική των κλασσικών rock & roll δίσκων. Θες να το ακούς δυνατά, θες να το βάλεις όταν τρέχεις με το αυτοκίνητο, θες σε κάθε riff να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι!

Προσωπικά δε ζητάω πολλά περισσότερα από δίσκους ανάλογου ύφους.

Δεν ξέρω αν οφείλεται αποκλειστικά στο μαγικό ραβδάκι του Brendan O'Brien (καθίστε καλά, ο άνθρωπος είναι ο σπουδαιότερος παραγωγός της τελευταίας δεκαετίας), όμως ο Slash ακούγεται πιο απελευθερωμένος από ποτέ, το rhythm section τσακίζει, ενώ ο Weiland αποστομώνει τους απανταχού επικριτές του: Δείχνει πολλά περισσότερα στοιχεία από ό,τι στον προκάτοχο του "Libertad", έχει μαγκιά, έχει πάθος, έχει στυλ... και ξεχωρίζει. Χίλιες φορές αυτός παρά κανένας ξεχασμένος ποζεράς των '80s (ναι, τον Bach εννοώ - sorry Παναγιώτη!).

Σταματήστε να περιμένετε το «απαυτωμένο» το "Chinese Democracy" και πάρτε το "Libertad" για να ακούσετε σύγχρονο, δυνατό και «riffάτο» hard rock.

Τρία χρόνια έχουν περάσει από το ντεμπούτο των Velvet Revolver, το "Contraband", το οποίο έγινε διπλά πλατινένο, δείχνοντας ότι το «βαρύ» όνομα των μελών του group μετράει ακόμα πολύ. Στο διάστημα αυτό οι Velvet περιόδευσαν εκτεταμένα, κάνοντας και μια στάση και στην Ελλάδα, είχαν να αντιμετωπίσουν και πάλι τα μέλη τους πολλά προσωπικά προβλήματα, ενώ υπήρχαν έντονες φήμες για μια επανένωση των Guns N' Roses το καλοκαίρι του 2006.

Τελικά αφού ξεπέρασαν τα προβλήματα τους, μπήκαν στο studio τον περασμένο Δεκέμβριο με έντονες φήμες για concept album και παραγωγό τον Brendan O' Brien (Stone Temple Pilots, Pearl Jam), έχοντας στο ενδιάμεσο δοκιμάσει / σκεφτεί τους Rick Rubin, Lenny Kravitz ως παραγωγούς.

Το album αποτελείτε από 13 τραγούδια, με μια διασκευή στο "Can't Get It Out Of My Head" των Electric Light Orchestra, όπου ο Slash σώζει κάπως την μέτρια διασκευή με το σόλο του, ενώ στο τέλος του τελευταίου τραγουδιού υπάρχει ένα hidden track, το "Don't Drop That Dime", στο oποίο φαίνεται καθαρά ότι το έκαναν για την πλακά τους, καθώς το country ύφος του κομματιού είναι εκτός του κλίματος του album.

Το "Libertad" ξεκινά με το "Let It Roll" το οποίο μαζί με το "Just Sixteen" είναι τα πιο aggressive τραγούδια του album, με τον Slash να θυμάται το ένδοξο παρελθόν του και να παίρνει πάνω του τα τραγούδια με τα σόλο του. Στη συνέχεια ρίχνουν τις ταχύτητες με το "Get Out The Door", το οποίο είναι γραμμένο από τον Dave Kushner και έχει έναν groovy ρυθμό, ενώ το "Pills, Demons, Etc" είναι γραμμένο εις μνήμην του αδελφού του Weiland, ο οποίος κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του album πέθανε από υπερβολική δόση.

Καλύτερες στιγμές του album είναι τα "Last Fight" -με τον Sorum στα drums να δίνει τον ρυθμό για το τραγούδι, το οποίο, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Duff, είναι ένα «Beatlesesque song»-, "Grave Dancer" και γενικότερα το group φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα στα ήρεμα κομμάτια του album, ενώ αποκλειστικά για κατέβασμα στο i-tunes υπάρχει το "Messages", το οποίο αυτοί που το έχουν ακούσει το θεωρούν το καλύτερο κομμάτι των Velvet.

H πρώτη ακρόαση του album θα σας απογοητεύσει πλήρως, αλλά εάν του δώσετε μια ευκαιρία θα καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι το album βρίσκεται πάνω κάτω στο ίδια επίπεδα με το Contraband. Κάποιοι θα το βρουν λίγο καλύτερο ή λίγο χειρότερο, αναλόγως με τις προσωπικές προτιμήσεις του κάθε ακροατή. Ο Kushner έχει εισάγει στοιχεία από Smashing Pumpkins σε τραγούδια όπως το "Mary Mary", ενώ το group προσπαθεί να εντάξει στο album punk, funky και Stones στοιχεία, ιδέα η οποία ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει. Ο Slash δίνει την αίσθηση «τι κάνω τώρα εγώ εδώ», καθώς το δίδυμο Weiland / Brein φαίνεται να έχει πάρει τα ηνία του group, με παράδειγμα τη διασκευή τους στο "Get Out The Door" η οποία ήταν πρόταση του Brein με τον Slash στην αρχή να μη θέλει να συμμετάσχει στο τραγούδι. Γενικότερα δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να είναι γραμμένο αποκλειστικά από τον Slash.

Στιχουργικά ο Weiland έχει αναλάβει όλους τους στίχους, οι οποίοι ανακυκλώνονται στα ίδια cliché και καταντάνε κουραστικοί από ένα σημείο και μετά, μη δίνοντας χώρο και στους υπολοίπους, που στο παρελθόν είχαν γράψει κομμάτια το οποία ο Weiland ούτε στο όνειρο του δεν είχε δει.

Μπορεί να φαίνομαι κάπως σκληρός στα λεγόμενα μου, αλλά από τον κύριο με το καπέλο περιμένω / απαιτώ τα καλύτερα. Αντί επιλόγου, τρεις ερωτήσεις που θα έχουν σκεφτεί πολλοί αναγνώστες.

- Θα υπάρξει άλλο album των Velvet Revolver;
- Πως θα ήταν τα πράγματα εάν στην θέση του Weiland είχαν πάρει τον Bach για παράδειγμα;
- Τελικά μετά από τρία χρόνια το "Contraband" θεωρείται καλό album;