Satan

Είναι γεγονός πως το - κυριολεκτικό και μεταφορικό - "revival" της NWOBHM σκηνής (αλλά και του αντίστοιχου ήχου) έχει λειτουργήσει τελικά ως μια καλή ευκαιρία για τους μουσικούς του τότε πρωτοπόρου ρεύματος να βγάλουν τα όποια απωθημένα τους και το κοινό να δει εν δράσει μερικές σημαντικές μπάντες στην εξέλιξη της μεταλλικής ιστορίας. Σίγουρα, τα παραπάνω μονάχα ως αμελητέα δεν λογίζονται, μα, εξετάζοντας καθαρά τις δισκογραφικές προσπάθειες που ήρθαν στο φως από μπάντες του τότε, γίνεται εμφανές πως η επιστροφή στην ενεργό δράση μπορεί να έμοιαζε εύκολη στα λόγια, αλλά όχι και στις πράξεις (και δη στο δημιουργικό κομμάτι).

Προφανώς, στο αξίωμα του συνήθως μέτριου, στην καλύτερη τίμιου ή απλώς νοσταλγικού αποτελέσματος που παρουσιάζει η πλειονότητα των πιο πρόσφατων κυκλοφοριών από επανακάμπτουσες μπάντες εκείνης της εποχής, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον εν λόγω κανόνα˙ και οι Satan είναι πιθανότατα η πιο τρανταχτή αυτών των εξαιρέσεων. Έχοντας επιστρέψει στη δράση το 2011 κι έπειτα από ένα λήθαργο δεκαετιών, το "Life Sentence" αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στο χώρο του παραδοσιακού metal της τρέχουσας δεκαετίας, με τη δισκογραφική τους επανάκαμψη να συναγωνίζεται σε ποιότητα το θρυλικό "Court In The Act" ντεμπούτο τους, δίχως υπερβολή.

Με έναν δεύτερο δίσκο μέσα στα '10s ("Atom By Atom") που συνέχιζε σε υψηλά δημιουργικά επίπεδα (αν κι ελαφρώς κατώτερος του επιβλητικού "Life Sentence"), οι Satan όχι μόνο είχαν καταφέρει μια ιδανική επανεκκίνηση που όμοια της θα ζήλευε οποιοδήποτε σχήμα ανάλογου ή ακόμα και μεγαλύτερου βεληνεκούς δημοφιλίας, αλλά έθεσαν ταυτοχρόνως τον πήχη σε τέτοια ύψη, που έμοιαζε ως ευχή και κατάρα για κάποιο άλλο ανάλογο σχήμα η οποιαδήποτε σύγκριση.

Ας εστιάσουμε, ωστόσο, μονάχα στους Satan. Η επιλογή τους να συνεχίσουν συνεπώς τη δισκογραφική τους παρουσία, δίχως να καθυστερούν πάνω από δύο ή τρία χρόνια για κάθε νέα τους κυκλοφορία, φανερώνει ένα σχήμα που σίγουρα έχει πάρει στα σόβαρα αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που του έχει παρουσιαστεί, αλλά συγχρόνως μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά με τις οποιεσδήποτε απαιτήσεις υπάρχουν πλέον για εκείνο. Συνεχίζοντας να βρίσκονται σε έντονο δημιουργικό οίστρο, με το "Cruel Magic" οι Βρετανοί επιβεβαιώνουν πως αυτήν τη στιγμή πιθανότατα είναι το κορυφαίο σχήμα του NWOBHM ήχου που υπάρχει εκεί έξω, σμιλεύοντας έναν δίσκο που, ανεξαρτήτως ιδιαίτερων προτιμήσεων σε είδη και υποϊδιώματα, χαίρεσαι να τον ακούς.

Άλλωστε, μάλλον δεν γινόταν να συμβεί και διαφορετικά, όταν όλα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα τους είναι παρόντα κι εδώ, και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. Πραγματικά, είναι εντυπωσιακό το γεγονός της αειθαλούς παρουσίας του τρομερού Brian Ross, ενός τραγουδιστή ταγμένου στο χώρο (και με αδιάκοπη σχεδόν παρουσία σε αυτόν ακόμη και στα «πέτρινα χρόνια» του, κυρίως με τους Blitzkrieg) και με μια τόσο αναλλοίωτη χροιά και χαρακτηριστικό τρόπο ερμηνείας. Συγχρόνως, και με τα εκτελεστικά χαρίσματα (και την αδιαμφισβήτητη τεχνική κατάρτηση του συνόλου των μελών της μπάντας) να είναι γνωστά ήδη από το (κοντινό ή μακρινό) παρελθόν, δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση πως το "Cruel Magic" ανήκει στα πλέον ανώτερα τεχνικώς άλμπουμ του είδους, δίχως εν τέλει να το συνειδητοποιείς καλά-καλά.

Κι αν το rhythm section των English και Taylor πιθανότατα αδικείται από τον καθαρόαιμο heavy metal χαρακτήρα του δίσκου, δεν ισχύει το ίδιο και για το δίδυμο των Steve Ramsey και Russ Tippins, ένα από τα πιο παραγνωρισμένα κιθαριστικά δίδυμα που έχουν υπάρξει. Μιλάμε, πραγματικά, για φανταστικά κιθαριστικά μέρη, ιδανική συνεργασία μεταξύ τους σε δισολίες, lead και ρυθμικές εναλλαγές και θέματα που σου καρφώνονται μεμιάς στο μυαλό, όλα αυτά δοσμένα με τον πλέον αρμονικό τρόπο για τη λειτουργικότητα της κάθε σύνθεσης. Κι αυτό ακριβώς είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμα τους, το γεγονός πως τελικά έχουν να παρουσιάσουν πραγματικά τραγούδια με λόγο ύπαρξης και όχι απλές συνθέσεις/συρραφές τεχνικών ή απλά μεμονωμένα όμορφων θεμάτων.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι, καθώς πιστεύω πως ο δίσκος λειτουργεί άψογα στην ολότητα του, δίχως να περισσεύει κάποια σύνθεση και με διαφορετικές εξ αυτών να διεκδικούν των τίτλο των πιο αγαπημένων, μέρα με τη μέρα. Έχοντας, λοιπόν, καταφέρει ακόμη έναν καλλιτεχνικό θρίαμβο, οι Satan μπορούν να διεκδικήσουν με αξιώσεις τον άτυπο τίτλο της πιο φορμαρισμένης heavy metal μπάντας της δεκαετίας που διανύουμε. Αλλά ακόμη κι αυτό να μην ισχύει, εκείνο που δεδομένα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι πως το "Cruel Magic" είναι ένα άλμπουμ διαβολεμένα αξιοπρόσεκτο, που αξίζει το μέγιστο της προσοχής μας.