Ζωρζ Πιλαλί @ Gagarin 205, 07/10/23

Με τη φράση «θάνατος, ζωή σε λόγου μας» μας καλωσόρισε ο Ζωρζ Πιλαλί στο Gagarin 205 και τη «γνήσια λαϊκή παράσταση» με τίτλο "Οχλοδοξία" που παρουσίασε με την εκλεκτή ομάδα των συνεργατών του.

Το στήσιμο του χώρου ομοίαζε σε μουσική σκηνή ή ακόμη και θερινό σινεμά, με καρέκλες και διάσπαρτα τραπέζια στο κάτω μέρος που γέμισαν με άνεση, και ορθίους στον εξώστη με ελάχιστη διαφορά στο αντίτιμο.

Συνολικά το αποτέλεσμα δεν είναι πολύ διαφορετικό από όσα είχαμε δει και ακούσει παλαιότερα στο Stage Vol. 1 ή το An Groundfloor Live Stage (Θεός σχωρέστα), είναι όμως πάντοτε απολαυστικό.

Απολαυστικό για τους γνώστες και πρωτόγνωρο για τους μη μυημένους, αντανακλώντας την ταραχώδη πορεία του Πιλαλί στα μουσικά και κοινωνικά δρώμενα της χώρας αυτής τις τελευταίες αρκετές δεκαετίας.

Με το ίδιο φισφιριλέ πουκάμισο, την καθιερωμένη «δρακουλιάρικη» κραυγή, τις καθιερωμένες απαγγελίες ανάμεσα στα τραγούδια και τα πάσης φύσης δρώμενα, ο κεντρικός καλλιτέχνης κέρδισε για μία ακόμα φορά παλιούς και νέους ακροατές.

Δεν πτοήθηκε από τα τεχνικής φύσεως προβλήματα στις προβολές, ούτε κόστισε η απουσία της μέτζο σοπράνο Ανδονίκης Σκουλά και της σοπράνο Γεωργίας Τσετσώνη, αν και η παρουσία τους σίγουρα θα έδινε έναν διαφορετικό τόνο.

Για ένα τρίωρο με τη μεσολάβηση ενός όχι μεγάλου σε διάρκεια διαλείμματος ακούσαμε συνολικά 21 τραγούδια και ένα σωρό στυλ, από βαρύ και ατμοσφαιρικό rock, μέχρι ξερά blues και γνήσια λαϊκά άσματα.

Το ευέλικτο στήσιμο της μπάντας με τον εξαιρετικό Κυριάκο Δαρίβα στα τύμπανα, υπηρέτησε άψογα το απαιτητικό υλικό, βγάζοντας ασπροπρόσωπο τον Πιλαλί, είτε εκείνος έφερε την κιθάρα του, είτε όχι.

Αξιόλογοι στους ρόλους τους κερδίζοντας επάξια το μερίδιο που τους αναλογεί ήταν φυσικά και υπόλοιποι μουσικοί, ο Μιχάλης Σκουλάκης στο ηλεκτρικό κοντραμπάσο και ο Χρήστος Ψαρομίλυγκος στο βιολί, καθώς και οι  Δημήτρης Δημητριάδης και Δημήτρης Μπέλλος σε πιάνο και synthesizer αντίστοιχα.

Στο πρώτο μέρος, όλα κύλησαν ιδανικά, από το εναρκτήριο "Τεκετζής" μέχρι και το δωδέκατο κατά σειρά "Ζουζού-Κοκό", προϊόν της γνωστής περιπέτειας με τον Δημήτρη Πουλικάκο κάποτε στη Νάξο.

Λίγο περισσότερο  με συγκίνησαν  οι "Μετανάστες" λόγω καταγωγής, ο "Χωροφύλακας" λόγω μουσικών καταβολών και βεβαίως το "Blues '68", επειδή πάντα ήθελαν να βρεθώ ανατολικά του Κεντάκι.

Ήθελα να έχω ζήσει και την εποχή με τις «καλές δονήσεις», ευτυχώς όμως προηγήθηκε "Μια Αληθινή Ροκ Εντ Ρολ Ιστορία Στο Χαρτί", όπως στο δίσκο του 1986, για να μην ξεχνάμε από που είμαστε και τί θα κάνουμε όταν γίνει πόλεμος.

Θριαμβευτική ήταν η επιστροφή μετά το διάλειμμα με τον "Πεσσόα" να προκαλεί εκρήξεις κεφιού στη πλατεία, για να ακολουθήσουν "Οι Τζιμιγιώργηδες" και οι "Βετεράνοι Των Λεοφορείων" στο πιο συνεκτικό δεύτερο μέρος.

Τον επίλογο έβαλαν στο φινάλε οι μεγάλες επιτυχίες "Μπατσόνια", "Η Μπετονιέρα", "Ωδή Στη ψ@λή Του Μηλιώνη" και "Τεκετζής" στο reprise, με αποτέλεσμα γέματοι συγκινήσεις να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για τα σπίτια μας. Και του χρόνου.