Deaf Radio

Modern Panic

Ιhaveadrum (2019)
Οκτώ κοινοτυπίες μέχρι να φτάσουμε στην Αστυπάλαια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν ξέρω αν οι Deaf Radio αποτελούν το νέο "next big thing" της εγχώριας σκηνής, αυτό που σίγουρα ακούω στη μουσική τους είναι δειλά βήματα πάνω σε δοκιμασμένες μουσικές συνταγές και μέχρι ώρας τους βγαίνει σε καλό. Το γεγονός λοιπόν πως επηρεάζονται από τον τρόπο που ο Josh Homme δίνει πνοή στα έργα του είναι κάτι που αντιληφθήκαμε όταν ακούσαμε το πρώτο τους άλμπουμ "Alarm" και δύο χρόνια αργότερα μέσω του "Modern Panic" μας παρουσιάζουν την εξέλιξή τους.

Η τριβή με το νέο τους μουσικό εγχείρημα ξεκίνησε στο άκουσμα του τραγουδιού "Astypalea" το οποίο μας έδωσε μήνυμα πως το συγκρότημα παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κατάφερε να συγκεντρωθεί στο νησί, με αποτέλεσμα τη δημιουργία των δικών του ύμνων. Πολλαπλά χτυπήματα φωνητικών, ψυχεδέλειας, και απλών ροκ γυρισμάτων στην κιθάρα με έπεισαν πως θέλουν να πειραματιστούν, να εξερευνήσουν και το rock 'n' roll τους να αποκτήσει τόσο μια επίγεια όσο και μια απόκοσμή υπόσταση. Χρησιμοποίησαν λοιπόν το πιο δυνατό τους χαρτί στον δίσκο για να μας προσελκύσουν να τον ανακαλύψουμε σε βάθος.

Περνώντας στο "Animals" τα πράγματα άρχισαν να γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέροντα δίνοντας μας την εντύπωση πως γι’ αυτόν τον δίσκο έχουν εργαστεί αρκετά. Στο μυαλό το ακροατή εισβάλλουν ηχητικά κύματα ευαισθησίας και συναισθήματος. Όμως όλα αυτά έρχονται σε μια συσκευασία επιφανειακών στίχων για ένα θέμα πάνω στο οποίο έχουν εργαστεί πολλοί καλλιτέχνες καταλήγοντας στο ίδιο συμπέρασμα, ότι δηλαδή η αγάπη νικάει όλα τα εμπόδια. Στο κόσμο που έφτιαξε για εμάς το συγκρότημα γίνονται θαύματα, αλλά δυστυχώς η κοινωνία λειτουργεί με πολύ πιο σκληρούς όρους και τέτοιοι στίχοι φαντάζουν αν όχι περιττοί, ιδανικοί για ιστορίες ενός ροζ σύννεφου. Βέβαια το τραγούδι συνοδεύεται από ένα αξιόλογο οπτικό υλικό του Evan Maragkoudakis στο οποίο θίγονται με έμμεσο τρόπο ζητήματα ρατσισμού και ομοφοβίας. Επίσης, στα θετικά του "Modern Panic" συγκαταλέγεται και η επιμέλεια στο κομμάτι της παραγωγής του δίσκου καθώς έχουν κατορθώσει όλα τα κομμάτια να χαρακτηρίζονται από υψηλή ευκρίνεια με αποτέλεσμα ακόμη και στις πιο δυναμικές στους στιγμές να έχουμε άποψη για το κάθε όργανο.

Δεν το κάνω επίτηδες αλλά ακούγοντας το "Intro" και το "Death Club" σκάει αμέσως στο μυαλό μου ο τρόπος που έχουν τοποθετηθεί τα τραγούδια "This Lullaby" και "Medication" στον δίσκο "Lullabies To Paralyze" των Queens Of The Stone Age. To γκάζι λοιπόν στο "Death Club" με σκοπό την παραλαβή της σκυτάλης από το ξεσηκωτικό "Aggravation" αναδεικνύει τα heavy rock εφόδια τους και την ανάγκη τους για τη δημιουργία riff και φωνητικών στιγμών ιδανικών για μια live εμφάνιση με punk στοιχεία όπως άλλωστε προστάζει και το κομμάτι. Η ακρόαση του δίσκου συνεχίζει με το "Dance Like A Reptile", το οποίο κάθε φορά που το ακούω νομίζω πως έβαλα καταλάθος να παίζει Breathe After Coma, και γίνεται όλο και πιο κοινότυπη στην μπροστά στις μελωδίες των "Colours" και "Fossils".

Προσπερνώντας τους συνηθισμένους και εύπεπτους ρυθμούς πέφτω πάνω στο αισθαντικό "Modern Panic" και στον ατόφιο ήχο από τα τύμπανα στις στιγμές που όλα τα άλλα όργανα σταματούν με αποτέλεσμα τη δεύτερη πιο συγκεντρωμένη ματιά πάνω στο υλικό του δίσκου. Ορμώμενη από αυτήν τη μελωδία που χαράκτηκε στη μνήμη μου λόγω της αρμονίας της σύνθεσης και της blues ιδιοσυγκρασίας που συνάντησα στο "Gas Station People" αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να μπλέκεται το συγκρότημα με generic και κοινότυπα στοιχεία; Αν κάτι μας μένει στο τέλος της ακρόασης του δίσκου αυτό είναι η ανάγκη των Deaf Radio να ανακαλύψουν ήχους «έξω από το κουτί». Οι ανακυκλωμένες μελωδίες δεν θα έπρεπε να έχουν θέσει στο άλμπουμ. Ο πειραματισμός, το ταλέντο και οι ιδέες είναι εκεί για το συγκρότημα και η Αστυπάλαια που τόσο αγαπούν βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα μακριά. Ας την ανακαλύψουν ακόμα περισσότερο.

  • SHARE
  • TWEET