Spineless, Agnes Vein @ Eightball, 18/01/25
Νοσταλγία, συγκίνηση αλλά και γερά θεμέλια για το μέλλον των Spineless
Πριν δυο δεκαετίες τα άνω λαδάδικα ήταν γεμάτα παλιά, σχεδόν παρατημένα κτίρια. Μόνο αν γνώριζες ή αν περνούσες την κατάλληλη ώρα άκουγες μουσική από τα ουκ ολίγα προβάδικα όπου έβρισκαν την στέγη τους όλα τα συγκροτήματα της πόλης. Μουσικοί και μη, βρισκόμασταν εκεί για διασκέδαση ή για να ζήσουμε το "history in the making" H Χρύσα Τσαλταμπάση, η οποία έχει περάσει και αυτή αμέτρητες ώρες στα εν λόγω κτίρια, μπορεί να έχει παραπάνω από μια δεκαετία να παίξει ζωντανά στην πόλη μας αλλά μόνο ανενεργή δεν ήταν όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Η απουσία όμως μας έκανε να ανυπομονούμε για την συγκεκριμένη βραδιά και το «κερασάκι στην τούρτα» που άκουγε στο όνομα Agnes Vein συμπλήρωσε ιδανικά το παζλ.
Κατά την άφιξη μας στον πάνω όροφο του Eightball (τον κάτω είχαν καπαρώσει με μεγάλη επιτυχία οι Ιταλοί Domine παρέα με τους Dark Nightmare και τους Steel Arctus) συναντηθήκαμε με πολλές γνώριμες φάτσες από το παρελθόν και γενικότερα η «παλιά φρουρά» τίμησε με την παρουσία της το event. Οι Agnes Vein βρίσκονταν ήδη στην σκηνή με την λιτή παρουσία τους αλλά και τον ηχητικό ογκόλιθο που διακατέχει την μουσική τους. Το "Melkor" από το "Duality" του 2010 μας θύμισε την μακροχρόνια παρουσία την μπάντας στην ελληνική σκηνή. Στο ίδιο «βασανιστικό» μοτίβο και το "Soulship" από τον ομώνυμο δίσκο ενώ τα υπόλοιπα τρία κομμάτια του set τους ανήκαν στο πιο πρόσφατο "Deathcall". Όσο εξαιρετική είναι η μουσική των Agnes Vein τόσο μοιάζει καταδικασμένη να απευθύνεται σε ένα σχετικά μικρό κοινό. Φυσικά αν είχαν την τύχη να γεννηθούν σε μια διαφορετική χώρα, κατά πάσα πιθανότητα θα παραμιλούσε πολύς κόσμος. Οι ίδιο δείχνουν εδώ και χρόνια να το έχουν αποδεχτεί και αρκούνται στο να μας προσφέρουν πολύ αξιόλογους δίσκους με κάθε ευκαιρία.
Melkor
Rara Null
Soulship
Sovereign Star
Vultures Hymn (Praise Bounteous)
H συνέχεια άνηκε στους Spineless οι οποίο ήρθαν να μας παρουσιάσουν τον πρόσφατο δίσκο τους, το περσινό "Dysphonia" το οποίο έλαβε πολύ θετικές κριτικές τόσο στην χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. Ο συγκεκριμένος δίσκος συνεχίζει το ύφος του ντεμπούτου αλλά μοιάζει ακόμα πιο συνειδητοποιημένος και συμπαγής. Σε συνθήκες live η τριάδα κατάφερε να αποδώσει πιστά τις συνθέσεις παρά τις αρκετές εναλλαγές στο μουσικό ύφος.
Κεντρική παρουσία φυσικά η Χρύσα Τσαλταμπάση η οποία κάνει πραγματικά ότι «γουστάρει» με την φωνή της παρουσιάζοντας μια αδιανόητη ποικιλομορφία φωνητικών. Η μεγάλη του Mike Patton σχολή, η Chelsea Wolfe και άλλες τόσες επιρροές, φιλτραρισμένες μέσα από χρόνια σπουδών και το μαγικό πρίσμα της καλλιτέχνιδος. Μετά την πρώτη δυναμική τριπλέτα του δίσκου, η Χρύσα στάθηκε πίσω από τα πλήκτρα για το μελαγχολικό "Μe" το οποίο φαντάζει βγαλμένο από το "Perdition City" των Ulver. Στο ίδιο σαγηνευτικό επίπεδο το "You" πριν η πολυπράγμων Χρύσα αναλάβει και την κιθάρα φέρνοντας μας άπειρες αναμνήσεις από το παρελθόν. Το "Dysphonia" ακούστηκε στην ολότητά του με κλείσιμο το "Never Ending Story" και την βοήθεια του Φώτη Διπλάρη και της Βάσως Μιχαηλίδη στα φωνητικά. Το δύσκολο μέρος για τους καλλιτέχνες είχε περάσει αλλά το τέλος της βραδιάς δεν είχε έρθει ακόμα.
Τρία κομμάτια από το επίσης πολύ δυνατό "Speaking Of Chaos And Relative Peace" έδεσαν απόλυτα με αυτά του "Dysphonia". Το ίδιο φυσικά δεν ισχύει για την διασκευή του "Do You See The Light" των SNAP! αλλά η Χρύσα δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη της για την 90s dance σκηνή. Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινής τόσο το συγκεκριμένο κομμάτι όσο και άλλα της εποχής περιλαμβάνουν πολύ όμορφες φωνητικές γραμμές οι οποίες ταιριάζουν απόλυτα στην τραγουδίστρια των Spineless.
Διασκευών συνέχεια με ένα medley από τα "Saturnine/Strange Machines" των The Gathering. Χαμόγελα αλλά και ανατριχίλες για όλο το κοινό αφού όσοι γνωρίζουμε περιμέναμε δυο δεκαετίες να ακούσουμε την Χρύσα να τιμά την ολλανδική μπάντα. Ιδανικό τέλος και μέσα σε εορταστικό κλίμα, η επανασύνδεση που ζητούσαμε για χρόνια. Ο Σάκης, ο Φοίβος και ο Ηλίας ανέβηκαν στην σκηνή μαζί με την Χρύσα όπως έκαναν για χρόνια. Το πρώτο "hit" των National Pornografik "Dizzy I Get" έκλεισε μια βραδιά η οποία εξελίχθηκε μαγικά με όλους τους πιθανούς τρόπους.
Μπορεί στην συγκεκριμένη βραδιά η νοσταλγία να έφτασε σε ανεξέλεγκτα επίπεδα, το ίδιο και η συγκίνηση. Δεν πρέπει να λησμονούμε όμως το βασικότερο στοιχείο το οποίο είναι το "Dysphonia" ο δίσκος ο οποίος μας τάραξε πέρσι και ήρθε να βάλει γερά θεμέλια για τις μελλοντικές κινήσεις των Spineless, ενός από τα πιο ταλαντούχα σχήματα των τελευταίων ετών.
Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας
Justice
Disease
Ode To My Procrastination
Me
You
To The Core
Where Am I_
Your Drama
NOZZ
Never Ending Story
Human Monster
King Of The World
Do You See The Light (διασκευή SNAP!)
Shallow Becomes You
Saturnine/Strange Machines (διασκευές The Gathering)
Dizzy I Get (μαζί με τους υπόλοιπους National Pornografik)