Release Athens (London Grammar, LP, Hooverphonic κ.ά) @ Πλατεία Νερού, 27/06/22

Ημέρα indie φεστιβαλικής γιορτής

Φτάνοντας στα μέσα της διαδρομής του φετινού Release Athens, μετά από μία νωθρή επανεκκίνηση, μία κάτι παραπάνω από θριαμβευτική επιστροφή, μία ημέρα γεμάτη χορό, μία με ατόφιο ατσάλι και μία με εγχώρια χρώματα, έφτασε η στιγμή για μία αφιέρωση στον indie ήχο. Από μόνη της, η παρουσία ενός σχήματος που βρίσκεται ακόμα πριν το στάδιο της καθιέρωσης και της αναπόφευκτης στασιμότητας που κατά κανόνα έρχεται μετά από αυτή, θα ήταν αρκετή για να μας τραβήξει προς το Φάληρο. Η πλαισίωση των πρωταγωνιστών της βραδιάς με γνωστά κι αγαπημένα ονόματα ήταν σωστά διαλεγμένη, προσθέτοντας πόντους σιγουριάς, και σε απολύτως καλοδεχούμενο φεστιβαλικό πνεύμα.

Όπως και στις προηγούμενες μέρες, το πρόγραμμα τηρήθηκε σε περισσότερο από ικανοποιητικό βαθμό. Στην περίπτωση των Daphne And The Fuzz αυτό σήμαινε ξεκίνημα με τον ήλιο να χτυπάει απευθείας στη σκηνή, μία σημαντική μερίδα του κόσμου που ακόμα μαζευόταν να κάνει τις πρώτες αναγνωριστικές βόλτες στον χώρο, μία άλλη να ψάχνει για σκιά, και ένα μικρό αλλά σεβαστό ποσοστό από γενναίες και γενναίους μπροστά στη σκηνή. Το βάρος αναμενόμενα έπεσε στο πρόσφατο "Bluffs", ο ήχος ειδικά σε μέση απόσταση ήταν ανέλπιστα καθαρός, τα περάσματα από το "2 AM" κούμπωσαν τέλεια και η διασκευή στο "Little Lies" έδωσε αυτό το κάτι για να σκάσουν τα πρώτα μεγάλα χαμόγελα.

Daphne And The Fuzz

Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, η διαρρύθμιση της σκηνής άλλαξε και ο D3lta με τη μπάντα του πήραν τις θέσεις τους. Με τη θερμοκρασία ακόμα στα ουράνια και το κοινό κατά βάση διασκορπισμένο, το κουαρτέτο δεν είχε ακριβώς το πιο εύκολο έργο. Υπό διαφορετικές συνθήκες, οι χαμηλωμένες ταχύτητες και οι μαζεμένες εντάσεις, σε συνδυασμό με τις γλυκές ερμηνείες του Ελληνοβρετανού δημιουργού, θα μπορούσαν να φτιάξουν μία πραγματικά ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Στο συγκεκριμένο πλαίσιο έμοιαζαν καταδικασμένες να χάνουν τον στόχο τους περίπου όσο συχνά τον πετύχαιναν. Τραγούδι το τραγούδι ωστόσο τα πατήματα βρίσκονταν, ενώ όταν οι ρυθμοί ανέβαιναν το αποτέλεσμα γυρνούσε με χαρακτηριστική άνεση.

Πάνε αισίως τρία καλοκαίρια από την τελευταία φορά που είχαμε την τύχη να δούμε τους Hooverphonic στην Πλατεία Νερού. Τότε που η πολυκοσμία στις συναυλίες μπορούσε κάπως να ισοσταθμιστεί από το γεγονός ότι τουλάχιστον ο εκάστοτε καλλιτέχνης έχει κοινό, τότε που πίσω από το μικρόφωνό του συγκροτήματος βρισκόταν η Luka Cruysberghs, είχαν ανέβει στην ίδια σκηνή στο πλευρό του Hozier και της Róisín Murphy. Από τότε μέχρι σήμερα πολλά πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει. Ο αξιοσέβαστου μεγέθους κατάλογος από μεγάλα τραγούδια δεν είναι ανάμεσα σε αυτά. Ούτε η ευκολία με την οποία μπορούν να κάνουν ακόμα και περαστικό να χαθεί μέσα σε μία μελωδία τους. Ούτε φυσικά το αντιεμπορικό attitude που είχαν ήδη από τη δεκαετία του '90.

Hooverphonic

Και τα άλλαξε; Μα η Geike Arnaert φυσικά! Η φωνή που έκανε έναν ολόκληρο κόσμο να τραγουδήσει κάπως, κάπου, κάποτε 'feel the vibe, feel the terror, feel the pain' γύρισε πίσω στο σπίτι της. Όποιοι μπορεί να περίμεναν αυτή η επιστροφή να συνοδευόταν από φανταχτερά φώτα και μεγάλα λόγια προφανώς κοιτάζουν την κατάσταση λάθος. Οι Βέλγοι ποτέ δεν ήταν πραγματικοί σούπερ σταρ και δεν θα γίνουν ξαφνικά στα πίσω-πίσω. Απλά πλέον μπορούν να δηλώσουν με κάθε επισημότητα ότι ανακτούν λίγη από τη χαμένη αίγλη τους, και κανείς να μην μπορεί να πει τίποτα. Η γοητεία του "Vinegar & Salt", οι αλλαγές των "Anger Never Dies" και "Romantic", τα ρίγη του "Eden", το νεύρο της "Jackie Cane", όλα ήταν ακριβώς εκεί που έπρεπε. Και το "Mad About You" λίγο πριν το σβήσιμο, όπως έπρεπε.

Το λογότυπο της LP, σε μπλε και κόκκινο νέον, εμφανίστηκε στη σκηνή την στιγμή που ο ουρανός είχε βαφτεί στα ίδια χρώματα, με τον ήλιο να βρίσκεται επιτέλους στην κάθοδό του. Αυτή η μικρή συγχρονία ήταν από τις πιο ευχάριστες πινελιές της βραδιάς και ένας οιωνός για την ποιότητα της εμφάνισης που θα ακολουθούσε. Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την LP στη χώρα μας, όμως υπήρχε ένα κοινό ενθουσιασμένο, με τον πυρήνα των πιο πιστών οπαδών να έχει ήδη μετακινηθεί μπροστά. Οι session μουσικοί έλαβαν τις θέσεις τους, και η LP παρουσιάστηκε καταχειροκροτούμενη, δείχνοντας χωρίς να χάνει χρόνο το εύρος, τη δύναμη, και το συναίσθημα της φωνής της. Με το γιουκαλίλι και το κρυστάλλινο σφύριγμά της ως σήματα κατατεθέν, μας συμπαρέσυρε χωρίς πολύ κόπο, σαν να επρόκειτο για ολοδική της συναυλία.

LP

Για περίπου ογδόντα λεπτά, και δεκαοχτώ (!) τραγούδια, η LP έσφυζε από ενέργεια. Όπως ήταν αναμενόμενο, το τελευταίο της άλμπουμ, "Churches", είχε την τιμητική του, με τα 2/3 των τραγουδιών του να βρίσκουν το δρόμο τους στο live. Η LP όχι μόνο έδειχνε μεγάλη αυτοπεποίθηση με το νέο της υλικό, αλλά και το κοινό έδειχνε να ανταποκρίνεται και να αγκαλιάζει τα νέα κομμάτια. Η σχέση που έχουμε στην Ελλάδα με την LP δεν είναι άγνωστη, και υπερτονίστηκε με τις χειρονομίες αγάπης που έκανε καθ’ όλη τη διάρκεια, ενώ το χαμόγελο σπάνια έφευγε από τα χείλη της. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι κλασικές στιγμές των δύο προηγούμενων άλμπουμ της, όπως η ευλαβική ιεροτελεστεία του "Muddy Waters". Highlight και το “Strange” με το συγκινητικό μήνυμα συμπερίληψης, κατά τη διάρκεια του οποίου ξεπετάχτηκαν και μερικά pride σημαιάκια στις πρώτες σειρές.

Τραγούδια όπως το "Yes" και το "No Witness", ξεχείλιζαν από μία αγνή ροκ διάθεση, είτε με ένα ηλεκτρισμένο κιθαριστικό solo, είτε με μία πιο οργανική ενορχήστρωση, ώστε έμοιαζαν ανώτερα της studio εκδοχής. Σε συνδυασμό με άλλες συνθέσεις, όπως το blues rock "The One That You Love", φάνηκε πόσο πολύ ταιριάζει αυτό το άγριο στυλ στη φωνή και τη σκηνική παρουσία της LP. Μεγάλος άσσος στο μανίκι της και ο κιθαρίστας Alex Feder, ο οποίος όχι μόνο εμπλούτιζε κάθε κομμάτι με το παίξιμό του, αλλά έδειχνε να έχει μία εξαιρετική χημεία μαζί της, ώστε τα μικρά του γεμίσματα να συνδιαλέγονται με την φωνή της, να αλληλεπιδρούν, και να μπλέκονται. Μάλιστα κέρδισε και το χειροκρότημά του στο ανεβαστικό "One Last Time", που συνέγραψαν στην Αθήνα.

LP

Χωρίς να πάρουν ανάσα, η LP και οι μουσικοί της έκλεισαν την συναυλία τους με το τραγούδι που ξέρουν ακόμη κι όσοι ζουν κάτω από μία πέτρα, δηλαδή το "Lost On You", προκαλώντας τον αναμενόμενο πανικό. Με τον χρόνο του προγράμματος να πιέζει, η LP μας ευχαρίστησε και μας αποχαιρέτησε στα ελληνικά με ένα «γεια σου» (που το ακούσαμε και νωρίτερα σε στίχο του "Goodbye") και κατέβηκε από τη σκηνή με τον ίδιο λιτό τρόπο όπως ανέβηκε. Με μία χορταστική συναυλία, και μία τρομακτική επίδειξη φωνητικών ικανοτήτων που εντυπωσιάζει πολύ περισσότερο όταν τη βιώνεις ζωντανά, αποχαιρετίσαμε την μικροκαμωμένη LP με την τεράστια σκηνική παρουσία, και αναμένουμε την επόμενη εμφάνισή της, που απ’ όσο υποπτευόμαστε δεν πρόκειται να αργήσει.

SETLIST

When We Touch
Goodbye
Girls Go Wild
Everybody’s Falling In Love
When We're High
Yes
How Low Can You Go
The One That You Love
Can’t Let You Leave
Muddy Waters
My Body
Safe Here
No Witness
Strange
Special
Dreamer
One Last Time
Lost On You

Ετοιμαζόμασταν καιρό για το ραντεβού με τους London Grammar. Μετά την ακύρωση της εμφάνισης από το Release Festival του 2018, κι έχοντας πλέον ένα ακόμη άλμπουμ στο βιογραφικό τους, είχε έρθει η ώρα να δούμε ιδίοις όμμασι την τριάδα από το Nottingham, κι αν οι υψηλές μας προσδοκίες θα δικαιωθούν. Με τα φώτα και τα visuals στις οθόνες να δημιουργούν μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα, η μπάντα μας καλοσώρισε με το ομότιτλο κομμάτι του τελευταίου τους δίσκου, "Californian Soil". Η Hannah Reid αναλαμβάνοντας και χρέη μπασίστριας αναμενόμενα συγκέντρωσε τα βλέμματα, με την αιθέρια φωνή της να μοιάζει αψεγάδιαστη.

London Grammar

Από την αρχή φάνηκε πως η παρουσίαση του νέου υλικού θα ήταν βασική προτεραιότητα στο σετ, με το "Missing" να μας βάζει σε πιο groovy μονοπάτια. Κάπου εδώ φάνηκε πως ίσως μια σκηνή σαν αυτή του Release να είναι λίγο πιο μεγάλη από ότι μπορούν να υποστηρίξουν οι London Grammar με τη σκηνική τους παρουσία. Η συνέχεια με το "Hey Now" από το ντεμπούτο έριξε λίγο τους τόνους αλλά η μαγευτική ατμόσφαιρα ήταν αρκετή για να αποδείξει το ερμηνευτικό ταλέντο που διαθέτει η Hannah αλλά και πόσο ταιριαστά πλαισιώνεται από τους Dominic 'Dot' Major (πλήκτρα, κρουστά) και Dan Rothman (κιθάρα).

London Grammar

Επιστροφή στο "Californian Soil", με τα επόμενα πέντε κομμάτια να ξεδιπλώνουν τις διαφορετικές πτυχές του ήχου της μπάντας, με το περίτεχνο μπλέξιμο ηλεκτρονικών στοιχείων και rock επιρροών να παρουσιάζει αν μη τι άλλο ένα ηχητικό πλουραλισμό. Τα προηχογραφημένα μέρη αναγκαστικά γεμίζουν το κενό που αφήνει η παρουσία τριών ατόμων πάνω στη σκηνή, ωστόσο σε κάποιες φάσεις ενίσχυσαν το συναίσθημα ότι ίσως ένας κλειστός χώρος να τους ταίριαζε καλύτερα. Στο "Baby It’s You", αρκετός κόσμος κουνήθηκε στο groovy κάλεσμα των London Grammar, με την Hannah να κατεβαίνει από τη σκηνή και να αλληλεπιδρά με τον κόσμο που βρισκόταν στην πρώτη σειρά.

London Grammar

Είχε έρθει η ώρα του "Truth Is A Beautiful Thing", ξεκινώντας με το "Big Picture" και συνεχίζοντας με το εκπληκτικό "Hell To The Liars", το οποίο παρά τις μικροαλλαγές και τα φωνητικά ατοπήματα παραμένει ένα από τα κορυφαία κομμάτια της μπάντας, κάτι που φάνηκε και στη σκηνή. Κρίμα που ο δίσκος αυτός αδικήθηκε συνολικά στο σετ, θα θέλαμε να ακούσουμε κάτι παραπάνω δεδομένου του ότι ήταν και η παρθενική εμφάνισή τους στη χώρα μας. Στο "Wasting My Young Years", ένα πανέμορφο κομμάτι, ίσως η κόπωση ίσως και η πολύ απαιτητική ερμηνεία είχαν ως αποτέλεσμα να παρατηρήσουμε κι εδώ μερικά φωνητικά λαθάκια. Χαλάλι όμως, γιατί και στο "Strong" είδαμε μια ουσιαστική ερμηνεία, και κυρίως μια μπάντα που μπορεί να μην έχει κάτι «ξεσηκωτικό» στον ήχο της, αλλά καταφέρνει να μας ταξιδέψει με τη μελαγχολική μελωδικότητά της.

London Grammar

Κλείνοντας τη μια ώρα, η Hannah ανακοίνωσε πως είχαν ένα ακόμη τραγούδι, με αρκετούς από εμάς να τσεκάρουμε τα ρολόγια μας για να σιγουρευτούμε ότι καταλάβαμε σωστά. Κλείσιμο με το φανταστικό "Metal And Dust", με τα τύμπανα να αναλαμβάνουν πιο ενεργό ρόλο και να δίνουν την απαιτούμενη ένταση. Κι εδώ τα προηχογραφημένα μέρη «κλώτσησαν» λιγάκι, αφού σε στιγμές ακούγαμε σε πλήρη ένταση φωνητικά που δεν αποδίδονταν εκείνη τη στιγμή ζωντανά. Η παγίδα της φορτωμένης παραγωγής θα έλεγε κανείς, ή απλά η σύγχρονη τάξη πραγμάτων. Ένα όμορφο κλείσιμο σε κάθε περίπτωση, υπερβολικά πρόωρο όμως. Η μπάντα επανήλθε για το encore, με το "Lose Your Head", και τον κόσμο να συνοδεύει με παλαμάκια. Αναμφίβολα ένα κομμάτι γραμμένο για live, το οποίο κι ευχαριστηθήκαμε, ενώ η extended version με το πιο ηλεκτρονικό remix ήταν σίγουρα στοχευμένη επιλογή για να κλείσει με χορό και χαμόγελα.

Άξιζε η αναμονή τόσων χρόνων; Δικαιολογούν οι London Grammar το hype που έχουν δημιουργήσει; Επί της ουσίας ναι, αλλά δεν γίνεται να περάσει στα ψιλά το γεγονός ότι έπαιξαν μόλις μια ώρα και κάτι. Για headlining παρουσία, μας χάρισαν όμορφες στιγμές, ωστόσο στο τέλος έμεινε ένα αίσθημα ανεκπλήρωτης υπόσχεσης. Λίγο το κουτσουρεμένο setlist, λίγο το μέγεθος της σκηνής που σε στιγμές τους «κατάπιε», αν και το ευχαριστηθήκαμε (όσο κράτησε), ίσως μας χρωστάνε μια εμφάνιση σε ένα χώρο στα δικά τους μέτρα, και με τη διάρκεια που αξίζει στη μουσική τους, αλλά και σ' εμάς ως ακροατές.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST

Californian Soil
Missing
Hey Now
Lord It's A Feeling
Talking
I Need The Night
How Does It Feel
Baby It's You
Big Picture
Hell To The Liars
Wasting My Young Years
Strong
Metal & Dust

Encore:

Lose Your Head (Camelphat Remix outro)

  • SHARE
  • TWEET