Naxatras, Deaf Radio @ Fuzz Club, 13/05/22

Ο τέταρτος δίσκος των Naxatras μπορεί να πήγε λίγο πίσω αναφορικά με την κυκλοφορία του λόγω της πανδημίας, όμως τώρα που έχει πια βγει, όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Μετά από μια ευρωπαϊκή περιοδεία που διήρκησε ολόκληρο τον μήνα Απρίλιο, ήρθε και η σειρά της πατρίδας να βιώσει από κοντά τα νέα τραγούδια. Η κάθοδος των Θεσσαλονικέων περιείχε καλοδεχούμενη support εμφάνιση από τους Αθηναίους Deaf Radio, που ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστούνε πρώτοι στη σκηνή του Fuzz.

Με τον νέο, τότε, δίσκο τους να έχει βγει στα τέλη του '19, ο κορονοϊός έκοψε πρόωρα τη φόρα των Deaf Radio, όμως ευτυχώς φάνηκε ότι τη βρίσκουν και πάλι. Πολύ ευχάριστα διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά ότι το πρόγραμμα τηρήθηκε και το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή ακριβώς την αναμενόμενη ώρα, με τον κόσμο από κάτω να μην είναι πάρα πολύς - σκεφτείτε ότι ο εξώστης ήταν ακόμα κλειστός. Σταδιακά η μπάντα «λυνόταν» στη σκηνή και ο κόσμος ταυτόχρονα αυξανόταν από κάτω.

Σε σχέση με το studio υλικό τους η αίσθησή μου ήταν ότι οι Deaf Radio βαρούσαν λίγο παραπάνω στο σανίδι, πράγμα που εγώ τουλάχιστον εξέλαβα θετικά. Εντύπωση μου έκανε η ανταπόκριση του κόσμου, μιας και υπήρχαν αρκετοί φανατικοί που ήταν πολύ εξοικειωμένοι με τα κομμάτια και συμμετείχαν με όλη τους την καρδιά. Ακόμα και στο νέο τραγούδι "Model Society", που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγο καιρό, η ανταπόκριση ήταν πολύ δυνατή. Οι Deaf Radio αποδείχτηκαν πολύ κατάλληλοι για να ανοίξουνε τη συγκεκριμένη βραδιά.

Το Fuzz είχε πλέον γεμίσει πάνω και κάτω. Μετά τα απαραίτητα κουβαλήματα στη σκηνή, όλα είχαν ετοιμαστεί για να ξεκινήσουνε την εμφάνισή τους οι Naxatras, οι οποίοι μας είχαν δηλώσει ότι σκόπευαν να παίξουνε ολόκληρο τον καινούργιο τους δίσκο, συν κάποιες εκπλήξεις. Η αρχή πράγματι έγινε με το εισαγωγικό "Reflection (Birth)" ακολουθούμενο από το βαρύ, ψυχεδελικό riff του "Omega Madness". Ο ήχος είναι μπόμπα από την αρχή και η μπάντα φαίνεται πολύ συγκεντρωμένη. Πρώτο έξτρα καλούδι ήταν το "Proxima Centauri" από το "II", για να επανέλθουμε σε εποχές σημερινές με το στιβαρό "Journey To Narahmon".

Τα πλήκτρα του Παντελή Κάργα βρίσκονται σε περίοπτη θέση τόσο στη σκηνή, σε μια υπερυψωμένη εξέδρα λίγο πίσω και δεξιά, αλλά και ηχητικά, όπως άλλωστε σε ολόκληρο σχεδόν τον νέο δίσκο. Βρίσκω την παρουσία τους μια πολύ ευπρόσδεκτη εξέλιξη που έχει αναβαθμίσει τον ήχο των Naxatras και τους έχει δώσει μεγαλύτερο βάθος. Για την εκτέλεση του "The Answer", υποδεχτήκαμε στη σκηνή και τέσσερις επιπλέον μουσικούς, με έγχορδα όργανα, οι οποίοι έμειναν και για τα επόμενα τρία-τέσσερα κομμάτια και έδωσαν, κυριολεκτικά, μια διαφορετική νότα.

Το κλασσικό πια "Waves" επέφερε κύματα ενθουσιασμού από τις πρώτες νότες, ενώ το δίδυμο "Ride With Time" και "Radiant Stars" είναι από τα προσωπικά μου αγαπημένα σημεία στον νέο δίσκο και μου αρέσανε πάρα πολύ και ζωντανά. Πρόκειται για μικρά μεν κομμάτια, τα οποία όμως συμπυκνώνουν γλυκύτητα, funk, ωραία φωνητικά, μέσα σε λίγα λεπτά. Ίσως και λόγω αυτής μου της θετικής προδιάθεσης ήταν που στο "Machine" από τον προηγούμενο δίσκο, ψιλοβαρέθηκα στο σημείο με το kraut γύρισμα, να πω τη μαύρη μου αλήθεια.

Με το φλοϋδικό "Horizon" όμως η όρεξη επανήλθε και με το έπος (σ.σ. δικά τους τα λόγια) "The Battle Of The Crystal Fields" στανιάραμε για τα καλά. Το "All The Stars Collide Into A Single Ray" άφησε πολλούς ικανοποιημένους αν κρίνουμε από τις ιαχές που ακούστηκαν μόλις ξεδιάλυναν οι πρώτες νότες. Γεμάτοι και ευτυχείς, όπως φαινόταν από τις εκφράσεις κυρίως του μπασίστα τους Γιάννη Βαγενά, οι Θεσσαλονικείς εξαφανίστηκαν προσωρινά από τη σκηνή περνώντας ανάμεσα σε καπνούς - προϊόν τόσο του σχετικού εφέ, όσο δυστυχώς και του, υποτίθεται απαγορευμένου, τσιγάρου. Είχαν ήδη πιάσει τη μιάμιση ώρα.

Η επιστροφή σήμανε ταυτόχρονα και επιστροφή στο παρελθόν τους, με το encore να περιλαμβάνει μια δυναμική εκτέλεση του "I Am The Beyonder" από το ντεμπούτο και μια spaced-out του "The Great Attractor" από τον δεύτερο δίσκο. Σ’ αυτό το τελευταίο είναι αν θυμάμαι που φυτέψανε και κάνα-δυο διάσπαρτα γνωστά ριφάκια, όπως ας πούμε αυτό του "Hassan I Sahba" των Hawkwind, για να το κάνουνε λίγο πιο τζαμαριστό.

Μου άρεσε ως concept που στο κανονικό τους set οι Naxatras έπαιξαν ουσιαστικά ολόκληρο τον καινούργιο τους δίσκο με τη σειρά, παρεμβάλλοντας απλώς κάποια από τα παλιότερά τους κομμάτια ενδιάμεσα. Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, η πίστη σε μια νέα δουλειά μου φαίνεται πολύ θετικό και ωραίο πράγμα και οι Naxatras στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν ακόμα περισσότερο δίκιο να πιστεύουν στη δική τους νέα δουλειά, μιας και είναι και πολύ καλή. Αυτό που θα ήμουν περίεργος να τους δω να δοκιμάζουν, παρ’ όλο που ο φωτισμός ήταν ήδη ωραίος, είναι ίσως κάποιες ψυχεδελικές προβολές από πίσω τους την ώρα που παίζουν. Νομίζω ότι θα ανέβαζαν ακόμα περισσότερο το ήδη πολύ καλό τελικό αποτέλεσμα.