Daphne And The Fuzz: «Όνειρο είναι να ταξιδέψουμε παντού με τη μουσική μας»

Την απολαύσαμε πάνω από μια κατσαρόλα με μαυρομάτικα φασόλια, περιμένοντάς τα να βράσουν, να τραγουδά και να χορεύει "Burn Down Your House" στο ομώνυμο video clip. Την ακούσαμε να παραδέχεται ότι είναι ταυτόχρονα πολύ ρεαλίστρια και πολύ ονειροπόλα. Της αρέσει η αυτοαναφορικότητα στην τέχνη, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους, όπως μας λέει, που αγαπά την «Περιφρόνηση» του Godard! Ας τη γνωρίσουμε, λοιπόν, λίγο καλύτερα, αφού η Δάφνη Λάζου, με την χαρακτηριστική ειλικρίνεια στο βλέμμα, μας μιλάει για μουσική, κινηματογράφο, το Παρίσι, το debut άλμπουμ των Daphne And The Fuzz, λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή του Rockwave Festival ως το opening act των Lana Del Rey και Allah-Las την Τρίτη 19 Ιουλίου.

Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από την ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου σας ομώνυμου, full length άλμπουμ. Το βάζεις στο πικ-απ να το ακούσεις, όταν είσαι σπίτι;

Μέχρι να βγει, και όταν βγήκε για τις επόμενες δύο εβδομάδες το άκουγα αρκετά. Πλέον, δεν το ακούω σχεδόν καθόλου, μόνο όταν το παίζουμε live. Και μου κάνει εντύπωση που ακούγοντας ένα κομμάτι του, συνεχίζει και μου αρέσει ακόμα. Παρόλο που θα ήθελα να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό στο μέλλον, χαίρομαι που αυτό το άλμπουμ λειτουργεί έτσι, και δεν το έχω βαρεθεί, όπως ας πούμε τα "Doop Doop" και "F.M.R", που πλέον μου φαίνονται πολύ πιο πίσω.

Τα κομμάτια του γράφτηκαν μέσα σε διάστημα τεσσάρων χρόνων. Γιατί πήρε τόσο χρόνο η ολοκλήρωσή του;

Γιατί θέλαμε να βρούμε τον ήχο μας και τους στόχους μας. Είχε πολύ διαφορετική μορφή το συγκρότημα πριν τον δίσκο, δηλαδή στο τέλος του 2014 πήρε αυτήν τη μορφή που έχει σήμερα. Είχαμε άλλα μέλη, άλλον παραγωγό, άλλη εταιρεία και τελικά δεν λειτουργούσε όλο αυτό, γιατί δεν είχαμε όλοι τους ίδιους στόχους για το τι θέλουμε να βγάλουμε προς τα έξω. Επίσης δεν είχαμε τα ίδια ακούσματα. Οπότε, ενώ τα περισσότερα κομμάτια υπήρχαν, τέσσερα μόνο γράφτηκαν εκ των υστέρων, δεν είχαμε καταφέρει να τα δουλέψουμε και να πούμε ότι το αποτέλεσμα μας αρέσει και μας αντιπροσωπεύει όλους.

Και κυκλοφορεί ένας δίσκος με εμφανείς επιρροές του παρελθόντος. Πόσο σας αντιπροσωπεύει;

Το αποτέλεσμα σίγουρα μας αντιπροσωπεύει. Η αλήθεια είναι ότι έχω μια μεγάλη αγάπη για τα '60s - '70s, κυρίως για τον pop και πιο ψυχεδελικό ήχο. Δηλαδή οι Zombies και οι Beatles με έχουν καθορίσει σίγουρα, νομίζω και πολύ κόσμο, μετά και οι Doors και οι Rolling Stones. Οι Beatles έχουν το τρομερό song-writing, ενώ οι Rolling Stones την τρομερή performance και το όλο rock 'n' roll  attitude. M’ αρέσει, λοιπόν, όλη αυτή η σκηνή. Αλλά και το πώς θεωρούσαν τότε τη μουσική, που ήταν μέρος της κουλτούρας των ανθρώπων.

Ενώ σήμερα πιστεύεις, η μουσική δεν παίζει τον ίδιο ρόλο;

Ίσως δεν το ζούμε τόσο πολύ γιατί είμαστε στο «τώρα». Αυτό ισχύει και στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα. Θέλω να πω ότι αν σκεφτούμε την άνθιση της pop και rock μουσικής, σκεφτόμαστε ότι το μπαμ έγινε τότε, '60s - '70s, που ήταν όλοι sex drugs και rock 'n' roll. Ήταν τότε που αναπτύχθηκαν τόσα συγκροτήματα, η πολιτική κατάσταση ήταν διαφορετική, τότε ξεκίνησε η εξέγερση των νέων.

Όπως μου είπες, στα groups που σε έχουν καθορίσει συγκαταλέγονται και οι Beatles. Και ενώ από τα αγαπημένα σου άλμπουμ τους είναι το "Magical Mystery Tour", στο δικό σας άλμπουμ ακούμε έντονες αναφορές στο "Abbey Road". Πώς έγινε αυτή η επιλογή;

Δεν ήταν μόνο δική μου απόφαση. Ήταν όλης της μπάντας και του παραγωγού, πολύ βασικό. Γιατί υπήρχαν κομμάτια που είχαν γραφτεί σε όλο αυτό το διάστημα, που το ένα ήταν πιο soul το άλλο πιο pop. Και στο "Abbey Road", τα κομμάτια του, γι’ αυτό και δεν είναι αγαπημένος μου, είναι τόσο ποικιλόμορφα, είναι λίγο σαν compilation, ακούς πολλά διαφορετικά πραγματάκια μέσα του. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό και να πάμε τον ήχο προς τα εκεί, αφού είχαν γραφτεί ήδη τα κομμάτια και ψάχναμε την αισθητική. Το "Abbey Road" νοιώσαμε πως έχει έναν διαχρονικό ήχο. Έχει τα melotrons που δίνουν τον vintage ήχο, αλλά ταυτόχρονα και το song-writing, που στα περισσότερα κομμάτια του, όχι σε όλα, είναι πολύ pop και ταιριάζει και με τη δική μου γραφή.

Βέβαια, το άλμπουμ δεν είναι απλά μια αντιγραφή του "Abbey Road", έχει και το προσωπικό στοιχείο.

Αυτό που λες ήταν και ο μεγαλύτερός μας φόβος. Νομίζω ότι έχει να κάνει και με τα ίδια τα κομμάτια, το πώς τα έγραψα, σ’ ένα πιάνο και με μια φωνή. Το "I’ll Shine", για παράδειγμα, για κάποιο δικό μου προσωπικό μου λόγο, είναι επηρεασμένο από ένα κομμάτι της Lana Del Rey. Δεν φαίνεται, όμως, αυτό. Είχα ακούσει ένα κομμάτι της και πριν γράψω το "I’ll Shine", σκεφτόμουν ότι είναι φανταστικό και ότι θα ήθελα κι εγώ να γράψω ένα σαν κι αυτό. Πάντα όταν γράφεις ένα κομμάτι, μπορεί να έχεις μια αφορμή, αλλά λειτουργούν μέσα σου αυθόρμητα και υποσυνείδητα όλες οι υπόλοιπες επιρροές που έχεις.

Το άκουσμα του δίσκου έχει ήδη απομακρυνθεί από την περίοδο του "Doop Doop" και του "F.M.R". Αλήθεια ο τίτλος του τελευταίου προκύπτει από το Point Ephémère στην Quai de Valmy; Έμεινες για κάποιο διάστημα εκεί, σωστά, τι σου άρεσε περισσότερο στην πόλη των Beaux Arts;

Ακριβώς, ο τίτλος είναι από το Point Ephémère! Ήταν προσωπικό κόλλημα να πάω στο Παρίσι. Το αγαπημένο μου μέρος είναι το Canal Saint-Martin, όπου βρίσκεται και το Point Ephémère. Μου άρεσε ότι το Παρίσι είναι μια χαοτική πόλη, λίγο αποξενωμένη στο κέντρο της, έχει τόσα πολλά μουσεία, τόσους πολλούς τουρίστες. Το κανάλι ήταν το πρώτο μέρος που είδα και γνώρισα, στο οποίο μαζεύονταν μόνο Γάλλοι και multicultural φοιτητές και δεν είχε τουρίστες. Οπότε, αυτό το κανάλι έχει κάτι που το κάνει να το επισκέπτονται άνθρωποι από 15 μέχρι 35 χρονών και βάλε, έχει μια πολύ ωραία αύρα. Στην Αθήνα δεν έχουμε κανάλι! Πώς να το κάνεις, είναι κάτι ξεχωριστό! Έμεινα, λοιπόν, τέσσερις μήνες. Οι δύο πρώτοι μήνες ήταν χάλια, ήταν και η πρώτη φορά μακριά από την οικογένειά μου. Αλλά πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι, υπήρχαν και πολλά πρακτικά θέματα. Έπρεπε, ας πούμε, να κανονίζω το τηλέφωνό μου, διάφορα πράγματα του σπιτιού, και ενώ δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με τέτοια στην Ελλάδα, εκεί έπρεπε να τα κάνω και να συνεννοούμαι με Παριζιάνους στα γαλλικά που ήταν πολύ δύσκολο. Όμως, μου άρεσε όταν πήγαινα σε συναυλίες μόνη μου. Είχε γενικά τρομερό ενδιαφέρον η πόλη.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα διακρίνεις τη διαφορά των δύο πόλεων, νοιώθεις νοσταλγία;

Την διαφορά την έβλεπα και πριν γυρίσω, που μου έλειπε η ελληνική ζεστασιά και η ζέστη. Γιατί έφυγα Ιούνιο από το Παρίσι και ήμουν ακόμα με μάλλινα. Μου έλειπε το να συναντάω ανθρώπους και μην είναι τόσο clean cut. Πριν φύγω έλεγα ότι η Αθήνα είναι η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο, χωρίς να έχω ταξιδέψει, γιατί έλεγα ότι μπορείς να βγεις ό,τι ώρα να είναι και να βρεις να κάνεις κάτι. Συναντάς συνέχεια κόσμο, που δεν υπάρχει αυτό στο εξωτερικό, όμως εν τέλει και αυτό με κούρασε. Γιατί απλά δεν έχεις τόσες πολλές ευκαιρίες, όπως αν ζεις σε άλλες πόλεις του εξωτερικού και αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα καταλάβει πριν πάω στο Παρίσι. Στην Αθήνα μου αρέσει ότι είναι ουσιαστικά μια άναρχη πόλη, στην οποία το ένα κτήριο είναι σκατά το άλλο είναι πανέμορφο. Το Παρίσι είναι τόσο όμορφο, που σου βγάζει ότι είναι και πολύ αποξενωμένο. Γι’ αυτό και το κανάλι μου άρεσε τόσο, γιατί σου βγάζει κάπως το χύμα.

Με την επιστροφή σου, το "Doop Doop" έχει ήδη γίνει γνωστό κερδίζοντας αρκετό airplay σε ραδιόφωνα. Σε ξάφνιασε όλο αυτό; Πώς ένοιωθες που ήσουν μακριά;

Τρεις μέρες πριν γυρίσω στην Ελλάδα βγήκε το "Doop Doop", το οποίο είχαμε γράψει με την πρώτη σύνθεση της μπάντας, πριν φύγω. Οπότε, ναι, είχα και αυτό το βάρος ότι όλα γίνονται στην Αθήνα κι εγώ είμαι μακριά. Έγινε αυτός ο χαμός με το τραγούδι, δεν περίμενα να πάει τόσο γρήγορα, μου φάνηκε περίεργο, γιατί δεν ήμασταν μια μπάντα γνωστή, δεν είχαμε κάνει κάτι άλλο μέχρι τότε. Και την επόμενη χρονιά βγαίνει το "F.M.R".

Σε όλο αυτό το διάστημα παρατηρείς αλλαγές στον εαυτό σου, σχετικά με το πώς βλέπεις την μουσική;

Μιλώντας μόνο για τη μουσική δημιουργία, στο Παρίσι είδα πολλές συναυλίες και άνοιξαν τ’ αφτιά μου. Επίσης, συναισθηματικά, η εμπειρία αυτή ήταν το σημείο που με έκανε να μεγαλώσω. Δηλαδή από τα 21 έως τα 24, που είμαι τώρα, βλέπω έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο. Όταν ξεκινήσαμε δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, απλά έτυχε, μετά έγιναν πολύ πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Πλέον μπορώ να βάλω στόχους και έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση στο να κάνω αυτό που μου αρέσει.

Σε έχει βοηθήσει σ’ αυτό και το ότι είσαι παιδί του ωδείου ή ενστερνίζεσαι τη γνώμη εκείνων που υποστηρίζουν ότι το ωδείο επιβάλλει αφοσίωση στη φόρμα;

Συμφωνώ μ’ αυτό, ότι υπάρχει η περίπτωση να σε «κλειδώσει» το ωδείο. Προσωπικά, είχα ξεκινήσει πιάνο με τη μαμά μου, μου μάθαινε λίγο από αυτά που παρακολουθούσε στα μαθήματα πιάνου. Η μαμά μου είναι φιλόλογος και έκανε μουσικοκινητική αγωγή σε παιδιά, το σύστημα Orff, οπότε ήμουν από μικρή μέσα στη μουσική. Πήγαινα από μικρή σε ωδείο, πολλές φορές δεν το άντεχα. Σταματούσα, ξεκινούσα πάλι, κι ενώ ήθελα να τελειοποιήσω το πιάνο, να μάθω να παίζω καλά, δεν άντεξα αυτήν τη διαδικασία και δεν τελειοποίησα ούτε το κλασικό, ούτε το jazz πιάνο. Οπότε, και νοιώθω παιδί του ωδείου και δεν νοιώθω καθόλου. Μου άνοιξε πολλές πόρτες, γιατί γνώρισα πολύ καλούς καθηγητές, που δεν ήταν και τόσο «ωδειακοί», που βοηθούσαν τη φαντασία μου στο πώς να παίζω όχι μόνο αυτό που διαβάζω, αλλά και στο να δημιουργώ μόνη μου. Ο αυτοσχεδιασμός που μάθαινα στο jazz πιάνο βοηθάει πολύ. Νομίζω ότι κάποιος που παίζει εμπειρικά πιάνο, γράφει πιο εύκολα κομμάτια, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να παίξει κλασικό πιάνο. Κάποιος που ξέρει κλασικό πιάνο, του είναι πιο εύκολο να πειραματιστεί και με άλλα είδη, χωρίς να σημαίνει -απαραίτητα- πως του είναι εύκολο να γράψει και δικά του κομμάτια. Οπότε, από τη μία πλευρά είναι η πειθαρχία κι από την άλλη η φαντασία. Μπορεί να υπερισχύσει -κάποια στιγμή- το ένα, αλλά χρειάζονται και τα δύο.

Έχω την εντύπωση ότι ως προς τον τρόπο που δουλεύεις, είσαι ένα μοναχικό άτομο. Είναι επιλογή σου ή έτυχε;

Θα ξεκινήσω λέγοντάς σου ότι είμαι μοναχοπαίδι και ότι όταν ήμουν μικρή, παρέα μου ήταν ο εαυτός μου και οι γονείς μου. Έμαθα να κάνω πράγματα μόνη μου, να παίζω μόνη μου παιχνίδια, να γράφω μόνη μου. Είχα μάλιστα αναπτύξει μια θεωρία ότι όλα έτσι γίνονται, γι’ αυτό θέλω να έχω τον πλήρη έλεγχο των πάντων. Αυτό βέβαια κυρίως στη σκηνοθεσία, το είχα πολύ έντονα, και μου έλεγαν συνεχώς ότι δεν γίνεται να κάνω ταινίες μόνη μου, δεν είναι εφικτό. Και στη μουσική, όμως, την ίδια θεωρία είχα. Επειδή, λοιπόν, ήρθε πολύ φυσικά η μπάντα και ο δίσκος και επειδή δεν είχα σκεφτεί εκ των προτέρων ότι θέλω να το κάνω επάγγελμα, αυτή η διαδικασία με έκανε να καταλάβω τη σημασία της συλλογικής προσπάθειας. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να οργανώνω, ίσως δεν προσπαθώ. Και τώρα στη σχολή (σκηνοθεσίας) το ίδιο πρόβλημα έχω, δεν μπορώ να οργανώσω τον κόσμο για να έρθει να με βοηθήσει, και τελικά κάθομαι και τα κάνω όλα μόνη μου. Στη μουσική έκατσε πολύ καλά, έμαθα ότι προφανώς όταν έχεις κι άλλα άτομα το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον, από το να κάθεσαι να παίζεις μόνη σου κομμάτια στο πιάνο. Δεν μου είναι πάντως εύκολο να συνεργαστώ με κάποιον κατά τη δημιουργική διαδικασία.

Αυτήν την περίοδο παίρνεις μαθήματα κινηματογράφου. Αγαπημένοι σου σκηνοθέτες;

Από τους πιο παλιούς μου αρέσουν πολύ ο Godard και ο Bunuel, ο Kubrick γιατί κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα και παρ' όλο που δεν έμεινε ποτέ σε ένα είδος, βλέπεις την υπογραφή του σε όλες του τις ταινίες, οι οποίες είναι τελείως ολοκληρωμένες. Έχουν τρομερή μουσική, τρομερή φωτογραφία, τρομερή σκηνογραφία και βγάζουν κάτι μαγικό. Επίσης, μου αρέσει πολύ ο Terry Gilliam. Μου αρέσουν τα θέματα των ταινιών του, η αναζήτηση του ποιος είμαι, πού πηγαίνω τι έχει νόημα τελικά! Μου αρέσουν αυτές οι ταινίες, με απλά σενάρια, απλές δομές που τελικά ο πρωταγωνιστής ψάχνει τον εαυτό του.

Ως παιδί της πόλης και κάτοικος της Γης, τι μπορεί να σε εξοργίσει ζώντας σ’ αυτήν;

Η αδιαφορία του κόσμου για το τι συμβαίνει γύρω του, κάτι που μπορεί να κάνω κι εγώ, αλλά προσπαθώ πολύ να μην το κάνω.

Ως ονειροπόλα, γιατί θέλεις η μουσική σου να ταξιδέψει ως τον πλανήτη Άρη;

Για μένα είναι όνειρο να ταξιδέψω στον κόσμο με τη μουσική μου. Θέλω να φτάσει μέχρι τον Άρη, γιατί είναι όπου πιο μακριά μπορεί να πάει κάτι και υποτίθεται ότι εκεί θα υπάρξει ζωή!! Το κομμάτι "Journey To Mars" ήταν μια έμπνευση από το τρομερό, που μου φάνηκε, ότι η NASA, αν δεν κάνω λάθος, κανονίζει τους πρώτους ταξιδιώτες, κι έβλεπα τις συνεντεύξεις των ανθρώπων που θέλουν να πάνε one way στον Άρη, και θα είναι οι πρώτοι άποικοί του, νομίζω το 2021. Είχα σοκαριστεί όταν τους άκουγα να λένε ότι «ok, δεν έχω κάτι να χάσω, δεν συμβαίνει και κάτι στη γη που να με κρατήσει, θέλω να αλλάξω την ανθρωπότητα, θέλω να είμαι ο πρώτος άνθρωπος που θα πατήσει στον Άρη και να μείνω εκεί να φτιάξω την αποικία μου». Είναι εθελοντές! Δεν ξέρω αν θα γίνει όντως, αλλά πριν από δυο χρόνια που είδα αυτό το ντοκιμαντέρ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, οπότε σκέφτηκα γιατί να μην φτάσει ως εκεί και η μουσική μου!

Προς το παρόν η μουσική σας θα φτάσει σε διάφορα καλοκαιρινά φεστιβάλ, όπως στο UP Festival 14-16 Ιουλίου στην Αμοργό, και στο Rockwave στις 19 Ιουλίου, αφού είστε το opening act για τους Lana Del Ray και Allah-Las! Εσύ πήγες σε κάποιο, ως θεατής;

Πήγα στο Rockwave για τους Last Shadow Puppets και τους Whereswilder. Οι υπόλοιπες μπάντες που έπαιζαν δεν ήταν τόσο του στυλ μου.

Αυτό το debut άλμπουμ μοιάζει με ένα introduction. Η συνέχεια ποια θα είναι;

Είναι ακριβώς αυτό που λες ο πρώτος δίσκος. Και μου αρέσει που συμβαίνει αυτό. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι θα ήθελα να κοιτάζει λίγο περισσότερο στο μέλλον, όμως το χαίρομαι όπως είναι. Μακάρι να μπορέσουμε να το εξελίξουμε αυτό το πράγμα. Τώρα, για το μέλλον, θέλω να μελετήσω -αυτό το καλοκαίρι- την ηλεκτρονική μουσική, να τη μάθω όσο μπορώ, χωρίς να σημαίνει ότι ο επόμενος δίσκος θα είναι ηλεκτρονικός. Θέλω να την κατακτήσω ως ένα σημείο, για να μπορώ να γράψω και κάτι άλλο πέρα από αυτό που γράφω μέχρι στιγμής, γιατί νομίζω ότι αν δεν έχεις τα απαραίτητα εργαλεία, πάλι στο ίδιο μέρος θα καθίσεις! Πρέπει να πας παρακάτω για να πάει και η μουσική σου παρακάτω!

Οι Daphne And The Fuzz είναι:
Δάφνη Λάζου - φωνή
Γιάννης Ράλλης - κιθάρες
Ορέστης Μπενέκας - πλήκτρα
Βασίλης Νησσόπουλος - μπάσο
Δημήτρης Δουμουλιάκας - τύμπανα

daphneandthefuzz.com
facebook.com/DaphneAndTheFuzz
inner-ear.gr/catalogue/artist/daphne-and-the-fuzz/daphne-and-the-fuzz

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Daphne And The Fuzz" από την Κέρη Καραλή