«A Buyer's Guide»: The Hellacopters

Έχετε λίγο χρόνο να σας μιλήσουμε για τους Σουηδούς σωτήρες του rock 'n' roll;

Ο drummer των Entombed, Nicke Andersson, πήρε τον παιδικό του φίλο Kenny Håkansson και δύο roadies της μπάντας, τον Andreas Tyrone "Dregen" Svensson που ταυτόχρονα έπαιζε κιθάρα στους Backyard Babies και τον Robert "Robban" Eriksson και το 1994 φτιάξανε τους Hellacopters. Δεν ήταν ούτε καλά-καλά 25 χρονών, όμως είχαν ήδη πίσω τους παρακαταθήκη και καριέρα. Μια εξήγηση για το ότι οι Σουηδοί είναι τόσο πολύ δραστήριοι στη μουσική είναι ότι από παιδιά έχουν πολλές ευκαιρίες να έρθουν σε επαφή μαζί της. Δεν τους βάζουν κάτι στο γάλα, αλλά το ίδιο το εκπαιδευτικό τους σύστημα ευνοεί το ζύμωμα των παιδιών με τη μουσική, τους επιτρέπει να εκμεταλλευτούν μια πιθανή κλίση που μπορεί να έχουν σε κάποιο μουσικό όργανο, τους παρέχει χώρους για να μπορούν να παίζουν.

Hellacopters

Αρχικά οι Hellacopters ήταν ένα side project των Nicke και Dregen μέσω του οποίου θα διατρανώνανε την αγάπη τους στο rock 'n' roll. Ο Nicke αποχώρησε τελικά από τους Entombed για να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στους Hellacopters, αλλά ο Dregen μετά το "Payin' The Dues" αποχώρησε από τους Hellacopters και επέστρεψε στην αγκάλη των Backyard Babies, μιας και δεν είχε χρόνο και για τους δύο. Η απώλεια του Dregen όμως, αντί να τους φρενάρει, τους γκάζωσε. Βγάλανε το τρομερό "Grande Rock" και για την περιοδεία του πήρανε τον Robert "Strings" Dahlqvist, o οποίος συνεισέφερε σε μερικούς από τους πιο ώριμους δίσκους της μπάντας. Γιατί τέτοιοι είναι το "High Visibility", το "By The Grace Of God" και το "Rock And Roll is Dead". Δυστυχώς ο Strings μας άφησε πριν πέντε χρόνια, εντελώς πρόωρα.

Hellacopters

Την περίοδο του "Rock And Roll Is Dead" είχαν ακουστεί κάποιες φήμες περί διάλυσης. Μάλιστα, κάπου τότε ήταν που είχαν κλειστεί και εμφανίσεις στην Ελλάδα, οι οποίες τελικά ακυρώθηκαν, χωρίς να ανακοινωθεί ποτέ ο λόγος. Κόντρα στις φήμες, οι Hellacopters κυκλοφόρησαν έναν δίσκο (το "Head Off") με τον οποίο απέτειναν φόρο τιμές σε ορισμένες από τις επιρροές τους, διασκευάζοντας τραγούδια από συγκροτήματα που τους σχημάτισαν. Αμέσως μετά όμως, το διέλυσαν και επικεντρώθηκαν σε άλλα ενδιαφέροντα. Με αφορμή τα 20 χρόνια από το ντεμπούτο τους "Supershitty To The Max!", επανασυνδέθηκαν το 2016 με την αρχική σύνθεση (δηλαδή με Dregen και χωρίς Strings) για λίγες συναυλίες. Το μικρόβιο όμως είχε μπει για τα καλά μέσα τους και το αποτέλεσμα είναι να τους έχουμε και πάλι full time κοντά μας, ενώ σε λίγες ημέρες θα τους απολαύσουμε επιτέλους και για πρώτη φορά ζωντανά στα πλαίσια του Release Athens 2022.

Δίσκο με τον δίσκο, οι Hellacopters βρήκανε την ταυτότητά τους. Και αυτή έγραφε στο επάγγελμα, "high energy rock 'n' roll", όπως το δηλώνουν οι ίδιοι και όπως επιβεβαιώνει η μουσική τους. Πάμε να δούμε τις προτάσεις μας, ενώ στην αντίστοιχη Spotify Playlist που σας ετοιμάσαμε μπορείτε να ακούσετε τις επιλογές μας!

 
Hellacopters - Grande Rock

Grande Rock
(White Jazz Records, 1999)

Μετά τα δύο πρώτα, ας τα πούμε λίγο πιο άγουρα, βήματα, είχε έρθει η ώρα να ευθυγραμμιστούνε τα άστρα και να πάρουμε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του rock 'n' roll των χειμάρρων από τη Στοκχόλμη. Το "Grande Rock" από την εναρκτήρια νότα του "Action De Grâce" μπαίνει μέσα στο μυαλό του ακροατή και δε φεύγει πριν την τελευταία του "Renvoyer". Νότα μπαίνει, νότα βγαίνει, και το ζουμί κέρδος. Όλος σχεδόν ο (σύντομος) δίσκος είναι στα κόκκινα και μη σας ξεγελάει το ύπουλο "Welcome To Hell", γιατί τον τίτλο του τον εννοεί. Οι άνθρωποι βαφτίσανε ένα τραγούδι τους "Paul Stanley" και αμέσως μετά βάλανε ένα riff βγαλμένο από το "Jumpin' Jack Flash" στο "The Devil Stole The Beat From The Lord", δηλώνοντας απερίφραστα τις δύο μεγαλύτερες επιρροές και αγάπες τους. Ακούστε τα μαζί με "Dogday Mornings", "Move Right Out Of Here" και "Lonely" κι αν μείνετε στεγνοί, μάλλον δεν έχετε καν σφυγμό! [Π.Κ.]

Hellacopters - By The Grace Of God

By The Grace Of God
(Universal / Liquor And Poker Music, 2002)

Κάθε φορά που μπαίνει το ομότιτλο κομμάτι σκέφτομαι πως αυτός ο δίσκος κυκλοφόρησε μέσα σε κάτι λιγότερο από δεκαετία, κατά την οποία, ο μέγας Andersson και τα αλάνια που είχε δίπλα του, σάρωναν. Δίσκο με δίσκο, εμβάθυναν στην τέχνη τους με τρόπο που ενέπνεε ισάξια σεβασμό ως προς τις επιρροές τους όσο και αυτόφωτο ταλέντο και άποψη. Κατά μια έννοια, αυτή η ακολουθία εδώ έφτασε στο απώγειό της, αφού το οργιαστικό "By The Grace of God" διακατέχεται από μια διαβολική ενέργεια. Ο κεραυνός έπεσε, και δεν ξέγραψε. Το άλμπουμ ηχεί ως ένα εντυπωσιακό best-of με τη διαδοχή των συνθέσεων να μην παρουσιάζει τέλμα ποτέ, τα κιθαριστικά σόλο, leads και licks αν και ηχούν ως καίρια τοποθετημένα δεν παραλείπουν να εδραιώσουν τη νέα εποχή της μπάντας. Βλέπετε, μια στροφή που υποφαινόταν, εδώ αποκαλύφθηκε σε όλη την μουσική της μεγαλοπρέπεια, και το "By The Grace Of God" είναι πολλά περισσότερα από γυαλισμένα, ραδιοφωνικά '70s. Είναι φωτιά. [Α.Ζ.]

 
Hellacopters - Supershitty To The Max!

Supershitty To The Max!
(White Jazz / Toys Factory / Man's Ruin, 1996)

Το ντεμπούτο των Hellacopters διακατέχεται από ένα underground μύθο. Ηχογραφημένο ζωντανά σε 26 ώρες στα θρυλικά Sunlight Studios, κυκλοφόρησε σε διαφορετικές εκδόσεις ανάλογα την περιοχή, ενώ προσέφερε στο νεοσύστατο σχήμα και ένα Σουηδικό Grammy, ένα χρόνο πριν support-άρουν τους Kiss σε τοπική περιοδεία. Η ουσία όμως, και ας μου επιτραπεί, βρίσκεται αλλού. Ο ήχος που έπιασαν εδώ οι Σουηδοί, ήταν ένα σοκ, όχι μόνο για τους ακολούθους του, έως τότε swedeath metal μεσσία, Nicke Andersson, αλλά και για rock οπαδούς που έβλεπαν τον ήχο να προσαρμόζεται στις, εν μέρει αντιαισθητικές, απαιτήσεις της επερχόμενης ψηφιακής εποχής. Το lo-fi του δίσκου είναι εξίσου κρίσιμο με τις χειμαρρώδεις κομματάρες, τα τύμπανα, τα πλήκτρα, την μπασάρα και το distortion. Ο άθλος των Hellacopters, πρώτος από αρκετούς που θα ακολουθούσαν, ήταν μια σφαλιάρα, που ένωσε οπαδούς από διαφορετικά κιθαριστικά ρεύματα, δίνοντας παράλληλα πνοή στη σουηδική σκηνή. Το "Supershitty To The Max!" είναι η αποθέωση του αναλογικού, ένα ιερό κειμήλιο του βρώμικου, παθιασμένου και ενεργητικού garage/punk rock, ένα καταφύγιο για όποτε νιώσεις πως η μουσική αυτή χάνει τη σπίθα της. Ever got the feelin' you've been cheated? Σίγουρα όχι εδώ πάντως. [A.Z.]

Hellacopters - High Visibility

High Visibility
(Polar/Universal, 2000)

Οι Hellacopters είχαν εντυπωσιάσει από τα πρώτα τους βήματα και το άγουρο, αλλά τελικά βραβευμένο, "Supershitty To The Max!". ¨Ήταν ο τέταρτος δίσκος όμως αυτός που τους κατέταξε για πάντα στην κορυφή του ευρωπαϊκού rock 'n' roll. Το "High Visibility" ήταν τότε ο πιο ώριμος και μελωδικός δίσκος τους ενώ ακόμα και σήμερα τοποθετείται με χαρακτηριστική ευκολία στις κορυφαίες θέσεις της δισκογραφίας τους. Μαζί με το "By The Grace Of God" που ακολούθησε, ο ήχος του "High Visibility" είναι ακριβώς αυτό που ακόμα και σήμερα περιγράφουμε ως "high-energy rock 'n' roll", μια περιγραφή τόσο ταιριαστή όσο καμία άλλη. Το ξέφρενο "Hopeless Case Of A Kid In Denial", το άκρως πιασάρικο "Toys And Flavors" καθώς και το σχεδόν ακουστικό "No Song Unheard" είναι μονάχα μερικές από τις χαρακτηριστικές στιγμές ενός δίσκου που δείχνει το αστείρευτο ταλέντο του Nicke Andersson και της παρέας του. [Γ.Β.]

 
Hellacopters - Payin' The Dues

Payin' The Dues
(White Jazz Records, 1997)

Οι Hellacopters το 1997 κυκλοφορούν το δεύτερο τους δίσκο ο οποίος διατηρεί την  ωμή αγριότητα του ντεμπούτου τους. Ο δίσκος πήγε τόσο καλά στην Ευρώπη που ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Nicke Andersson (γνωστός και ως Nicke Hellacopter) αποφάσισε να εγκαταλείψει την ασφάλεια της καθημερινής του δουλειάς για να επικεντρωθεί στο συγκρότημα. Το "Payin' The Dues", δυστυχώς το τελευταίο που περιελάμβανε το ταλέντο του κιθαρίστα Dregen, πέτυχε να τοποθετήσει τους Hellacopters σε ένα garage-rock βάθρο. Το ντεμπούτο τους, "Supershitty to The Max", είχε ηχογραφηθεί σε χρόνο μηδέν (λιγότερο από τριάντα ώρες στούντιο από την αρχή μέχρι το τέλος, το οποίο είναι εξωφρενικά γρήγορο) και ξεσήκωσε όποιον αμφισβητούσε τη δύναμη του Rock στη δεκαετία του '90. Με το "Payin' the Dues", ήρθε η ώρα για το συγκρότημα να αποδείξει ότι άξιζε τη διαφημιστική εκστρατεία - ειδικά στη χώρα τους αφού έπρεπε να απαντήσουν για το σουηδικό Grammy που κέρδισαν εξαιτίας του πρώτου δίσκου τους. Και όντως απέδειξαν την αξία τους... ξανά και ξανά, εκ των πραγμάτων. [Α.Χ.]

Hellacopters - Rock And Roll Is Dead

Rock And Roll Is Dead
(Universal Music, 2005)

Το "Rock & Roll Is Dead" είναι το έκτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος και είναι ο διάδοχος του δίσκου "By The Graze Of God". Πάρα την αντίφαση του τίτλου μέσου αυτού του άλμπουμ αποδεικνύουν ότι υπάρχουν τρόποι να κάνεις το rock n roll να φαντάζει φρέσκο και σημερινό. Αυτό ισχύει για τον ήχο, που είναι μια από τις πιο δυνατές πτυχές του άλμπουμ. Προφανώς, δεν ανακαλύπτουν κάτι καινούργιο αλλά φροντίζουν κάθε φορά να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και παραδίδοντας ποιοτικό υλικό στο κοινό τους. Πρόκειται για μια βόλτα χαράς μέσα από κομμάτια που όπως το "I Might Come See You Tonight" και το "Before the Fall" τα οποία είναι φτιαγμένα καθαρά για τους φαν της μπάντας. Εύστοχα και μικρά σε διάρκεια κομμάτια με ζωντανές κιθάρες και φυσικά τα απαραίτητα επιδεικτικά σόλο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου. [A.X.]

Hellacopters - Eyes Of Oblivion

Eyes Of Oblivion
(Nuclear Blast Records, 2022)

Διαλύθηκαν. Επανενώθηκαν. Αναμενόμενα θα έβγαζαν και δίσκο. Δεκατέσσερα, ή μήπως καλύτερα δεκαεπτά χρόνια, ήταν υπεραρκετά. Οκ, προφανώς γέρασαν, και η γκαραζοκλωτσοπατινάδα τους έχει καταλαγιάσει χρόνια τώρα, με τις μπλουζ καταβολές να έχουν ανθίσει. Δεν παραγνωρίζεται η ηχητική τους πορεία και διαμόρφωση ανά τα χρόνια. Ο Dregen επέστρεψε, ο Dahlqvist δεν είναι πια εδώ, ο Håkansson μας λείπει. Τι είναι λοιπόν το "Eyes of Oblivion"; Μια ακόμη «μεγάλη επιστροφή» ιστορικής μπάντας που η νοσταλγία μας ρίχνει στάχτη στα μάτια, μετατρέποντας τον τίτλο του σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία; Όχι. Είναι ένας δίσκος που κάθε ακρόαση σε γεμίζει συγκίνηση, σε κάνει να θες να ξεσκονίσεις το air-guitar σου και να βγάλεις από την ντουλάπα εκείνο το σκισμένο μπλουζάκι με το λογότυπό τους, ξέρεις, γιατί, όλα είναι εδώ, αλλαγμένα, ίδια, εξίσου ποιοτικά, εξίσου πορωτικά, με κομματάρες, ποικιλομορφία, άποψη, και μια γαλάζια ηλεκτρισμένη αύρα που υπενθυμίζει το πόσο στιβαρές είναι οι ηχητικές ρίζες όταν ποτίζονται με νερό του σήμερα. Μπαντάρα ρε. [Α.Ζ.]

 
Hellacopters - Cream Of The Crap Vol. 1

Cream Of The Crap Vol. 1
(Psychout Records, 2002)

Εάν είστε επιρρεπείς στο να συλλέγετε δίσκους, θα εκπλαγείτε από την εκπληκτική απόδοση αυτής της μπάντας. Τα δεκαοχτώ κομμάτια εδώ σάς δίνουν ένα εξαιρετικό δείγμα των πολλών ήχων που έχουν αντιμετωπίσει με επιτυχία οι Hellacopters, όπως ο μεγαλειώδεις R&B/rock συνθέσεις του "Crimson Ballroom", οι κλασικές ροκ υφές του "Makes it Alright", το death-grunge του "Killing Allan" και το ξέφρενο πανκ  του "Tilt City".Οι διασκευές κυμαίνονται από καλές "I Got a Right" έως εντελώς περιττές "Gimme Shelter", αλλά ταιριάζουν καλά με τα αυθεντικά τραγούδια του άλμπουμ. Ομολογουμένως, αυτός ο δίσκος δεν είναι η καλύτερη έναρξη για να ξεκινήσει κάποιος την περιήγησή του στη δισκογραφία της μπάντας και δεν είναι απαραίτητο για όσους δεν είναι σκληροί θαυμαστές, αλλά εξακολουθεί να είναι μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στη μουσική βιβλιοθήκη. [A.X.]

 
Hellacopters - Head Off

Head Off
(Wild Kingdom, 2008)

Οι φήμες για την διάλυση των Hellacopters είχαν αρχίσει μετά την κυκλοφορία του "Rock & Roll Is Dead". Για καλή μας τύχη οι Σουηδοί πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν το "Head Off" τρία χρόνια αργότερα και να περιοδεύσουν, πριν μας αποχαιρετήσουν (προσωρινά). Οι μόνοι λόγοι που το συγκεκριμένο άλμπουμ κατατάσσεται στην συγκεκριμένη κατηγορία (only on discount) είναι ότι αφενός κανένας δίσκος των Hellacopters δεν δικαιολογεί αυτή την «ταμπέλα», αφετέρου το "Head Off" δεν περιέχει συνθέσεις των Σουηδών. Οι δώδεκα διασκευές που περιλαμβάνονται όμως προσφέρουν άπειρη διασκέδαση ενώ ταυτόχρονα μας έμαθαν ένα σωρό νέες μπάντες. Αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός του Nicke Andersson, να «διδάξει» με έναν ακόμα τρόπο rock 'n' roll στον κόσμο. Εν κατακλείδι, φυσικά και δεν θα έπρεπε κανείς να ξεκινήσει το μαγικό ταξίδι στον κόσμο των Hellacopters με το "Head Off", σίγουρα όμως αξίζει, και αυτό, την προσοχή σας. [Γ.Β.]

 
Hellacopters - Goodnight Cleveland

Goodnight Cleveland
(Escapi, 2003)

Κανονική live κυκλοφορία δεν έχουν βγάλει ακόμα οι Σουηδάρες μας, οπότε στη συγκεκριμένη θέση τοποθετούμε το documentary που σκαρώσανε από την περιοδεία του 2002 στην Αμερική. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι δεν δείχνει τίποτα supermen, αλλά πέντε καθημερινούς ανθρώπους που είναι χαρούμενοι με την ευκαιρία που έχουν να παίξουν τη μουσική τους σε μια άλλη ήπειρο, μπροστά σε μη ομοεθνείς τους. Μεταφορά εξοπλισμού, soundchecks, σκηνές από ξενοδοχεία, συνομιλίες με οπαδούς, αλλά και ορισμένες τρομερές εκτελέσεις κομματιών όπως το "Soulseller", το "No Song Unheard," και το "(Gotta Get Some Action) Now!" αποτελούν το κυρίως μέρος αυτής της προσγειωμένης κυκλοφορίας. Το δευτερεύον μέρος έχει υλικό από την τελευταία συναυλία της περιοδείας στη Νέα Υόρκη, αλλά και σκηνές από παλιότερες, πιο χυμαλέες, εμφανίσεις στην πατρίδα τους. Ίσως αυτό να είναι και το διαμαντάκι που ψάχνει ένας οπαδός. [Π.Κ.]

A Compilation

Spotify Playlist

1. "(Gotta Get Some Action) Now!" ("Supershitty To The Max!")
2. "Born Broke" ("Supershitty To The Max!")
3. "How Could I Care" ("Supershitty To The Max!")
4. "Riot On The Rocks" ("Payin' The Dues")
5. "Soulseller" ("Payin' The Dues")
6. "Alright Already Now" (Grande Rock)
7. "Welcome To Hell" (Grande Rock)
8. "The Devil Stole The Beat From The Lord" (Grande Rock)
9. "Hopeless Case Of A Kid In Denial" ("High Visibility")
10.  "Toys And Flavors" ("High Visibility")
11.  "No Song Unheard" ("High Visibility")
12. "By The Grace Of God" ("By The Grace Of God")
13.  "Carry Me Home" ("By The Grace Of God")
14.  "It's Good But It Just Aint Right" ("By The Grace Of God")
15.  "Everything's On T.V." ("Rock & Roll Is Dead")
16.  "I'm In The Band" ("Rock & Roll Is Dead")
17.  "So Sorry I Could Die" ("Eyes of Oblivion")
18.  "Eyes Of Oblivion" ("Eyes of Oblivion")

  • SHARE
  • TWEET