Death Disco Athens Open Air Festival Day 2 (The Sisters Of Mercy, Absolute Body Control, She Past Away, Mecano Un-Ltd., κ.ά.) @ Τεχνόπολη, 23/07/23

Η δεύτερη ημέρα του Death Disco Athens Open Air Festival αναμενόμενα θα προσέλκυε περισσότερο το ενδιαφέρον του εγχώριου κοινού. Συγκροτήματα όπως οι The Sisters Of Mercy, της μεγάλης και κλασικής των ‘80s σχολής, διαθέτουν μέχρι και σήμερα ακλόνητο έρεισμα στο εναλλακτικό, και δη gothic, κοινό. Έτσι, με την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ να έχει κάνει ήδη αίσθηση, και με την προσέλευση να είναι μεγαλύτερη συγκριτικά, και άκρως ικανοποιητική, το πρώτο open air φεστιβάλ του Death Disco ολοκληρώθηκε με τρόπο μαζικό, σε μια συναυλιακή ημέρα που διέθετε εξαιρετικά εγχώρια και μη συγκροτήματα, παλαιότερα και νέα. Ας γυρίσουμε πίσω το χρόνο στις 19:00 το απόγευμα όμως.

Όπως και την πρώτη ημέρα, αυλαία στο φεστιβάλ άνοιξε ένα εγχώριο σχήμα. Οι Data Fragments, εκκίνησαν δυναμικά την καυτή ημέρα, μπροστά σε ένα πολυπληθέστερο κοινό του αντίστοιχου χθεσινού. H post-punk τετράδα, με την ενεργητική τους προσέγγιση στο ιδίωμα, κέρδισε μονομιάς τα παρευρισκόμενα άτομα. Με έναν ‘80s παλαιομοδίτικο αέρα που εκτιμήθηκε δεόντως, το συγκρότημα παρουσίασε μέσα σε μισή ώρα τραγούδια μέσα από το προ τριετίας ομότιτλο άλμπουμ του και όχι μόνο, κινώντας εύκολα το ενδιαφέρον, χάρη στις δεμένες του συνθέσεις. Κοινώς, με riffs και rhythm section τέρμα συμπαγή και ανά σημεία ξεσηκωτικά, οι Data Fragments αποτέλεσαν μια ιδανική έναρξη για το φεστιβάλ, δίνοντας του ένα εντονότερο κιθαριστικό χρώμα. Όταν δε, οι μελωδίες στα synths συντονίζονταν με τις κιθαριστικές αρμονίες, αφήνοντας υποσχέσεις, έγινε αντιληπτό πως οφείλουμε να τους παρακολουθούμε στενότερα.

Ελληνικής σκηνής συνέχεια, με τους Mechanimal να είναι η πρώτη μπάντα του Machine Work Stage. Το πολύπειρο industrial/coldwave σχήμα, επιχείρησε να «δροσίσει» με το ιδίωμά του τους παρευρισκόμενους της κλειστής σκηνής. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως σε σχέση με χθες λειτουργούσαν περισσότερα κλιματιστικά μηχανήματα καθώς και μεγάλοι ανεμιστήρες, βελτιώνοντας αισθητά τις συνθήκες παρακολούθησης. Παρακολουθώντας το μισάωρο σετ των βετεράνων της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής, συνειδητοποίησα πως το υλικό τους, δεν δυσκολεύτηκε να συνδεθεί ακόμη και με το πιο αμύητο κοινό. Οι drone/motorik πειραματισμοί (από έγχορδα και synths) καθώς και τα ασφυκτικά ηχοτοπία της τριάδας, σε συνδυασμό με τις επιβλητικές φωνητικές ερμηνείες του Freddie F., έδωσαν μια διαφορετική πτυχή στο φεστιβάλ. Η δισκογραφία των Mechanimal αξίζει συζήτηση από μόνη της και ευελπιστώ πως όσα άτομα παρακολούθησαν την εμφάνισή τους θα επιχειρήσουν να την εξερευνήσουν.

Η προσθήκη των Actors στο lineup του διημέρου, απέδειξε πως το DDOAF είναι ένα φεστιβάλ που τολμάει. Οι Καναδοί post-punks αποτελούν ένα από τα πιο καυτά ονόματα του underground, γεγονός που απέδειξε και η εναρκτήρια τριάδα του σετ τους με τα εθιστικά "Love U More", "Like Suicide" και "Only Lonely" μέσα από το φανταστικό "Acts Of Worship". Όταν συστήνεσαι με τρεις single-άρες στο εγχώριο κοινό, δύσκολο να μην απογειωθεί η εμφάνισή σου. Ταγμένοι στις ‘80s αναφορές τους, με εξαιρετικά δεύτερα γυναικεία φωνητικά και ιδιαίτερα επικοινωνιακοί και ειλικρινείς, οι Actors δεν άργησαν να πείσουν την πλειοψηφία των παρευρισκομένων να συμμετέχουν στο show. Το κοινό ακολουθούσε κάθε πρόσταγμά τους, και παρά τα μικρά ηχητικά σκαμπανευάσματα, το 40λεπτο του σετ τους κύλησε υπερβολικά άνετα και cool. Στο "Killing Time (Is Over)" τους είδαμε να αγριεύουν με κιθαριστικές παραμορφώσεις, και στο φινάλε με το "Face Meets Glass" να μας κάνουν να χανόμαστε στα synth-ετικά ηχοχρώματα. Με μπασογραμμές και τυμπανιστικούς ρυθμούς εντυπωσιακά δυναμικά και διαυγή, οι Actors αποτέλεσαν ένα από τα κερδισμένα στοιχήματα του φεστιβάλ. Μας υποσχέθηκαν πως θα μας επισκεφθούν εκ νέου του χρόνου, και εμείς ανυπομονούμε όσο δεν πάει, γιατί πρόκειται περί μπαντάρας. Και ας μας πόνεσε η απουσία του "Strangers". [Α.Ζ.]

Επιστροφή στον κλειστό και κλιματιζόμενο χώρο της δεύτερης σκηνής για τη σημερινή μορφή μιας σπουδαίας μπάντας της συγκεκριμένης σκηνής, των Ολλανδών Mecano Un-Ltd. Ο ηγέτης τους Dirk Polak μας είχε προειδοποιήσει ότι θα φοράει το ίδιο πουκάμισο που φορούσε και την προηγούμενη φορά που μας είχε επισκεφτεί, στο Rockwave Festival του μακρινού πια 2006. Και όντως, πραγματοποίησε την υπόσχεσή του και φόρεσε το λευκό πουκάμισο στο οποίο διακρίνεται πολύ ευκρινώς η με μαύρα γράμματα γραμμένη λέξη «χαρμολύπη». Δεν ξέρω αν οι ίδιοι πιστεύουν ότι η συγκεκριμένη λέξη χαρακτηρίζει τη μουσική τους, προσωπικά πάντως μου φαίνεται κάτι διαφορετικό από αυτόν τον όρο.

Μπορεί στη σκηνή να βρίσκονταν πολλοί μουσικοί, όμως το όργανο που ξεχώριζε από την πρώτη στιγμή ήταν το επιβλητικό μπάσο. Με αυτό να ηγείται, οι Mecano Un-Ltd. μας παρέδωσαν μαθήματα παλιού new wave. Κατηφορίζοντας προς το κλείσιμο, τα αισθήματα ένιωθα ότι εντείνονταν. Το "In Still Life" ήταν μία από τις πιο δυνατές στιγμές της εμφάνισης, ενώ στο "Untitled" έγινε ο μεγαλύτερος χαμός, με τον Polak να φτύνει εκφραστικά τους στίχους και όλους μας να ακολουθούμε το γρήγορο χειροκρότημα με το οποίο μας έδινε τον ρυθμό. Ο χώρος είχε αρχίσει να αδειάζει για χάρη των She Past Away, αλλά υπήρχε λίγος χρόνος για ένα ακόμα τραγούδι. Στο τέλος λοιπόν μας κέρασαν μια ταχύτατη εκτέλεση του "Face Cover Face" από τις punk μέρες του ’78, για αποχαιρετισμό. Μια σπουδαία μπάντα αναθέρμανε στις σχέσεις της μαζί μας με ένα «γεμάτο» set με διάρκεια μιας ώρας και με μεγάλο ιστορικό βάρος. [Π.Κ.]

«Μερακλής» είναι μια λέξη που φαίνεται να έχει μια ετυμολογία από τα τούρκικα και σημαίνει το άτομο που έχει μεράκι. Οι She Past Away τιμώντας με το παραπάνω το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, είναι δύο τέτοια άτομα.Το αγαπημένο τούρκικο ντουέτο, αν και κάτοικοι Πορτογαλίας πλέον επέστρεψε σε μια σκηνή που το λατρεύει και την λατρεύουν. Στα λόγια, η ζέστη έμοιαζε να λυγίζει τους She Past Away. "We were told that this was gonna be hot, but this is killing". Στην πράξη όμως, τίποτα δεν σε σκοτώνει αν είσαι όντως ένα ήδη νεκρό σπλάχνο της νύχτας που έχεις μόνο μια μοναδική λύτρωση, παγιδευμένο μέσα στη ζωή και το θάνατο: το χορό.

Ο Volkan, ιθύνων νους των She Past Away με την έμπιστη κιθάρα του - και όχι μπάσο - δίνει το έναυσμα και αποδίδει τα απαιτητικά και βαθειά, χαρακτηριστικά φωνητικά του στο απόλυτο καθ’ όλη τη διάρκεια του set των She Past Away. O Doruk, συνοδοιπόρος του τα τελευταία οκτώ χρόνια και υπεύθυνος για τους ηλεκτρονικούς ήχους, στις επάλξεις με τις ρομποτικές κινήσεις του που θυμίζουν έντονα τους Kraftwerk. Οι δύο τους, συνομολογούν σε μια εμφάνιση που εξάντλησε κάθε ίχνος ενέργειας μέσα στη ζέστη - με όλη την καλή έννοια. Μέχρι και καπνογόνο είδαμε να αναβει κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους.

Με αποκορυφώματα ίσως τα γνωστότερα πλέον κομμάτια τους, "Insanlar", "Bozbulanik" και φυσικά τα "Kasvetli Kutlama" και "Katarsis" και μια φωτιστική συνοδεία άξια του επιπέδου τους, οι She Past Away ανέπτυξαν και με τους τρεις δίσκους- ντοκουμέντα τους τη ρητορεία του όμορφου σκοταδιού και πως αυτό πηγάζει από τις καυτές συνοικίες της καλοκαιρινής μεσογείου. Ίσως κερασάκι σε αυτό το γλυκό μαύρης σοκολάτας, το γεγονός πως το κοινό, σαφώς περισσότερο από τη χθεσινή μέρα, ήρθε έτοιμο να πολεμήσει τη ζέστη μα κυρίως, ελεύθερο. Το set των She Past Away ήταν ίσως η χρονική στιγμή του φεστιβάλ που παρατήρησα πως η υπόσχεση του Death Disco Open Air να είναι αυτό το μέρος ένας χώρος ασφαλής, έγινε πράξη. Μαυροντυμένοι κυρίως άνθρωποι αγκάλιασαν το σώμα τους με την αμφίεση που αρμόζει στον καιρό χωρίς κανείς να τους κοιτά στραβά, πόσο μάλλον να κάνει κάποια ασέβαστη απόπειρα να τους αγγίξει. Αυτή την παιδεία τη θέλουμε μεταξύ μας ως οπαδοί της σκοτεινής μουσικής, για να μπορούμε όλοι να χορεύουμε με άνεση στους ήχους του "Disco Anksiyete". Είτε των She Past Away, είτε αυτό που βιώνουμε καθημερινά. [Ε.Τ.]

Με τη μικρή σκηνή να έχει γίνει δεύτερο σπίτι μας, υποδεχτήκαμε το μαυροφορεμένο βελγικό ντουέτο των Absolute Body Control. Ο τραγουδιστής Dirk Ivens και ο …facilitator Eric Van Wonterghem έγιναν δεκτοί από έναν όχι πολύ γεμάτο χώρο, αρχικά. Η χαμηλή σκηνή εξακολουθούσε να είναι πρόβλημα, αλλά ο κλιματισμός ήταν ομολογουμένως σωτήριος για όποιον στεκόταν κοντά στα κλιματιστικά σώματα ή στους ανεμιστήρες. Ο κόσμος πύκνωσε καθώς τελείωσαν οι She Past Away από δίπλα.

Ο Eric Van Wonterghem καθόταν πίσω από τα απέριττα μηχανήματά του και κεντούσε διάφορες μελωδίες πάνω στα στρώματα ήχου που ξερνούσαν τα ηχεία, φτιάχνοντας σκοτεινές ατμόσφαιρες και εξελίσσοντας τα κομμάτια. Ο Dirk Ivens δε σταμάτησε δευτερόλεπτο να πωρώνεται και να πωρώνει κι εμάς, που πλέον μετριόμασταν σε καμιά τριακοσιαριά φανατικών. Ειδικά τα διαδοχικά παιγμένα "Figures" και "Surrender No Resistance", ήταν τα πιο ξεσηκωτικά κομμάτια του πρώτου μισού του set. Κάπου εκεί, ένα ζευγάρι ξένων διαμαρτυρήθηκε έντονα σε ένα ζευγάρι Ελλήνων που καπνίζανε στον κλειστό χώρο. Ενημερώθηκαν στην πράξη για τη χώρα στην οποία βρίσκονταν και η ζωή συνεχίστηκε ακάθεκτη. Μέχρι και το οπτικό κομμάτι της παράστασης, τα visuals δηλαδή που προβάλλονταν στον τοίχο στο πίσω μέρος της σκηνής, ήταν ασπρόμαυρο και συνόδευε τέλεια τη σκοτεινή και μινιμαλιστική διάθεση της μουσικής.

Το επιβλητικό "So Obvious" το έλεγες και οριακά κεφάτο, ενώ ο Iwens είχε κυριολεκτικά ξεβιδωθεί στον χορό. Λίγο μετά μας χαιρέτησαν, κάπως απότομα, και αποχώρησαν. Το σκεφτήκαμε να φύγουμε για τους Sisters Of Mercy, που είχαν ξεκινήσει να παίζουν λίγο πιο δίπλα, αλλά η όχι και τόσο έντονη επιθυμία μας να το κάνουμε μας αντάμειψε με δύο επιπλέον κομμάτια, ως encore. Μπορεί να ήμασταν λίγοι αυτοί που παραμείναμε, αλλά λίγο ακόμα χτύπημα και λίγη περισσότερη ενέργεια που δώσαμε, δε μας κακόπεσε καθόλου. Τα "Warm Leatherette" και "Love At First Sight" ήταν λοιπόν τα κομμάτια που έκλεισαν την πρώτη και πολύ επιτυχημένη εμφάνιση των Absolute Body Control στην Ελλάδα. Καλοδεχούμενο το ηλεκτρονικό τους σκοτάδι! [Π.Κ.]

Ο ενθουσιασμός που θα έβλεπα τους Sisters Of Mercy ζωντανά ήταν μεγάλος, αλλά και ομολογουμένως αβάσιμος, μιας και οι τελευταίες συναυλίες που έδωσαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, άφησαν πικρή επίγευση. Με την ελπίδα να πεθαίνει, όμως, τελευταία, υπήρχε ένα διάχυτο hype για τις αδερφές του ελέους, που οξυνόταν με κάθε μπλουζάκι τους που έβλεπα στο κοινό. Κι εν τέλει οι προσδοκίες μου δεν ματαιώθηκαν, ούτε και ικανοποιήθηκαν. Εξαρτάται πώς επιλέγεις να δεις το ποτήρι.

Είναι ίσως ευκολότερο να το δεις μισοάδειο. Ο Eldtrich είναι μία ανεπανάληπτη περσόνα, αλλά και ο πιο αδύναμος κρίκος του σχήματος που ο ίδιος δημιούργησε. Ακόμη κι αν βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τον εντελώς underground χαρακτήρα κάπου δεκαπέντε κομματιών που έχει κάνει διάσημα χωρίς να τα κυκλοφορήσει ποτέ επίσημα και βασιζόμαστε σε πρόχειρα bootleg ηχογραφήσεις (το τέταρτο άλμπουμ των Sisters of Mercy δεν θα στείλει, κοιμηθείτε), είναι κρίμα να μην τα απολαμβάνουμε τουλάχιστον ζωντανά σε μία ποιοτική εκδοχή.

Η φωνή του Eldritch διατηρεί τη χροιά και την μεγαλοπρέπειά της, αλλά πρέπει να τις αναζητήσεις κάπου μεταξύ ψιθύρων και βραχνάδας. Ορισμένα τραγούδια, ειδικά στην αρχή, αγανακτούσα να καταλάβω ποια είναι (στο "Ribbons" π.χ. κοιτούσα στραβωμένος προς τη σκηνή). Με μία σκηνική παρουσία αμήχανη, κρυμμένος πίσω από τους δύο μπροστάρηδες κιθαρίστες, Ben Christo και Dylan Smith, φαινόταν να βασίζεται μόνο στο "Μαύρο γυαλί και τσιγάρο"^TM για να διατηρήσει το μύθο του frontman.

Ακόμη κι έτσι, όμως, μπορούμε ακόμη να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο. Αρχικά, στα περισσότερα κομμάτια, ακόμη και σε νέα αριστουργήματα όπως το "But Genevieve", το κοινό σήκωνε το live. Από το "Dominion / Mother Russia" και μετά, νιώθαμε πια ότι βλέπαμε κανονική συναυλία, με τον κόσμο να χορεύει, να φωνάζει τους στίχους, να σφυρίζει, να ενθουσιάζεται, να χειροκροτά και να συμμετέχει στο τελικό αποτέλεσμα. Ίσως αυτό λειτούργησε διαλεκτικά, ώστε και το ίδιο το συγκρότημα να βελτιώνεται με κάθε λεπτό που περνάει. Στο "Doctor Jeep", μάλιστα, ένιωθα ότι είχε δυναμώσει κι ο ήχος, ή έστω έπαιζαν με περισσότερη ορμή και όρεξη.

Έπειτα, αν μπορούσες να συμβιβαστείς με τα φωνητικά, τότε δεν έμενε κάποιο άλλο ουσιαστικό παράπονο να γίνει για τον ήχο. Ναι, δεν υπήρχε το εύρος του στούντιο, αλλά αυτή η μουντάδα κι η ωμότητα που ακούγαμε ήταν συνεπής τόσο με την goth, όσο και με τη rock ταυτότητά τους. Στο "When I’m On Fire" που ακούσαμε και το κιθαριστικό σόλο στην σωστή ένταση, το αποτέλεσμα ήταν τέλειο, ενώ η τελική, ιστορική, τριάδα του "Lucretia My Reflection", ‘Temple of Love", και "This Corrosion" ήταν στα υψηλά στάνταρ που θα ελπίζαμε να έχουν τα αγαπημένα μας κομμάτια.

«Ήταν πολύ καλοί», είπε ο φίλος που είχαμε πάει μαζί, και τους άκουγε για πρώτη φορά. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι Sisters of Mercy έχουν επιλέξει ένα δυσπρόσιτο, ζωντανό, underground, κι αντιεμπορικό χαρακτήρα, και τον τηρούν στο έπακρο, ενώ παράλληλα παίζουν και τιμούν κομμάτια που σχημάτισαν είδη και συνειδήσεις πριν σαράντα χρόνια. Οι προσδοκίες ότι θα δούμε μία εμφάνιση που κανένας δεν μας υποσχέθηκε, εξάλλου, είναι δικό μας πρόβλημα, κι αντίστοιχα η απογοήτευση ή η ικανοποίησή μας. I don't know, why you gotta be so undemanding, σκέφτομαι τον Eldtrich να λέει, και αναρωτιέμαι, όντως, γιατί; [Μ.Κ.Ο.]

Το Death Disco Athens Open Air στις δύο ημέρες του αποδείχθηκε εξαιρετικό και ανανεωτικό. Οι βελτιώσεις της δεύτερης ημέρας καθώς και ο τρόπος που χτίστηκε το line-up, παρουσιάζουν μια διοργάνωση που δεν δείχνει πρόθυμη να συμβιβαστεί. Με ενδιαφέροντα εγχώρια σχήματα και με επένδυση καλλιτέχνες που δεν μεταφράζονται απαραίτητα σε ασφαλείς επιλογές, με εξαιρετικό ήχο και διοργάνωση. Όπως προείπαμε, η εν λόγω σκηνή φαίνεται να βρίσκει ένα φεστιβαλικό σημείο αναφοράς, με την ανταπόκριση και τη στήριξη του εγχειρήματος να το πιστοποιούν. Συνεπώς, η ανυπομονησία για την επόμενη αντίστοιχη διοργάνωση, καθώς και την προσέγγιση που θα ακολουθήσει, είναι μεγάλη. Το Death Disco Athens Open Air έριξε αυλαία προσφέροντας ένα υπέροχο διήμερο εναλλακτικής μουσικής. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες κειμένου: Ευαγγελία Σαμαρτζή, Μαριλία Φωτοπούλου
Φωτογραφίες gallery: Μιχάλης Κουρής