Green Lung: «Θέλουμε ο επόμενος δίσκος μας να βγει #1 στο Rocking»

 Κι αν έχουν περάσει ύμνοι για τους Green Lung απ’ τα χέρια μας εδώ στο Rocking... Είναι σαφώς μία από τις πιο αγαπημένες μας μπάντες των τελευταίων ετών. Με τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους μέχρι στιγμής, οι Βρετανοί συνδυάζουν το hard rock, το heavy metal, τη γοτθική ατμόσφαιρα, την παράδοση και τους μύθους της πατρίδας τους, τον παγανισμό και τον αποκρυφισμό σε ένα πολύ ενδιαφέρον αμάλγαμα. Δε διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά με το ταλέντο τους έχουν καταφέρει να αφήσουν το σημάδι τους πάνω σε όσους έχουμε αφιερώσει χρόνο ακούγοντάς τους. We bear the mark!

Μετά από διαδοχικές αναβολές που ξεκινήσανε από το 2020, λόγω covid, οι Green Lung βρίσκουν τελικά τον δρόμο για την Αθήνα - η αγαπητή Θεσσαλονίκη είχε την τύχη να τους υποδεχτεί και να τους απολαύσει στο Street Mode Festival το 2019, στην πρώτη τους μάλιστα φεστιβαλική εμφάνιση εκτός της χώρας τους και θα τους ξαναδεί σε λίγο καιρό. Εν όψει αυτής της επίσκεψής τους, είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον τραγουδιστή Tom Templar, έναν άνθρωπο παθιασμένο με το δημιούργημά του και παθιασμένο με τη μουσική και τη λογοτεχνία γενικότερα. Ορίστε λοιπόν τα ενδιαφέροντα πράγματα που είχε να μας πει!

Καλησπέρα Tom! Έχετε κυκλοφορήσει νέο δίσκο, το "This Heathen Land", μας επισκέπτεστε για δύο συναυλίες κι εγώ έχω μερικές ερωτήσεις για σένα. Ξεκινάμε;

Βεβαίως!

Σε αυτή την ιστοσελίδα είμαστε τεράστιοι θαυμαστές των Green Lung…

(σ.σ. πηγαία και αγνά γέλια από τον Tom)

Κάθε χρόνο κάνουμε μια λίστα συντακτών με τους 30 καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Το "Woodland Rites" ήταν στο #30 το 2019, το "Black Harvest" ήταν στο #4 το 2021 και το "This Heathen Land" ήταν το #3 πέρυσι στη λίστα μας για το 2023!

Ουάου! Εντάξει, βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση!

Όταν κάνεις τον τρίτο σου δίσκο, πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι τυχαίος και εμείς ήμασταν πραγματικά έτοιμοι να το κάνουμε

Ναι, πάντα προς τα πάνω! Αλλά, ξεφεύγοντας από τη φούσκα που ζούμε, ποια είναι η αντίδραση του υπόλοιπου κόσμου στο "This Heathen Land"; Είναι έτοιμος να καταληφθεί από τους Green Lung;

(σ.σ. γέλια) Σίγουρα το πράγμα προχωράει πολύ πιο πέρα από ό,τι πιστεύαμε ποτέ. Νομίζω ότι αυτός ο δίσκος ήταν καταπληκτικός, πραγματικά. Η περσινή χρονιά είναι στο μυαλό μου μια θολούρα. Κάναμε την περιοδεία με τους Clutch και τον Ιανουάριο ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε, μπήκαμε κατευθείαν στο studio. Τελειώσαμε την ηχογράφηση περίπου στις αρχές Μαρτίου. Ο δίσκος κυρίευσε τις ζωές μας ολόκληρη τη χρονιά και υπήρχε πολλή δουλειά. Και σα να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να περιμένουμε και μέχρι τον Νοέμβριο, όταν δηλαδή κυκλοφόρησε, για να μάθουμε αν τελικά άξιζε τον κόπο. Ευτυχώς, νομίζω ότι σίγουρα άξιζε τον κόπο, είμαι πολύ χαρούμενος που κάναμε αυτόν τον δίσκο σε αυτή τη φάση της καριέρας μας. Όταν κάνεις τον τρίτο σου δίσκο, πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι τυχαίος και νιώθω ότι εμείς ήμασταν πραγματικά έτοιμοι να το κάνουμε. Ο δεύτερος δίσκος έχει την πίεση του να προσπαθήσεις να ξεπεράσεις το ντεμπούτο. Με το “This Heathen Land” προσωπικά ένιωσα λίγο πιο ελεύθερος. Φτιάξαμε έναν δίσκο που πραγματικά δοκίμασε τα όρια του τι είναι οι Green Lung, αλλά μου δίνει την αίσθηση ενός δίσκου που είναι 100% Green Lung και είμαστε όλοι μας περήφανοι για αυτό. Στην πατρίδα μας όλο αυτό είναι κάπως τρελό. Μεγάλωσα διαβάζοντας το περιοδικό Kerrang και ξαφνικά ήμασταν στο εξώφυλλό του. Όταν ξεκινήσαμε το συγκρότημα, αυτό δεν ήταν κάτι που πιστεύαμε ότι ήταν ποτέ δυνατό. Ήμασταν όλοι στα τέλη των '20s μας και είχαμε δει πολλές μπάντες να έχουν αποτύχει, πολλές μπάντες που το ότι είχαν παίξει σε μια παμπ και τους παρακολουθούσαν τρία άτομα ήταν ό,τι καλύτερο είχαν να επιδείξουν. Αυτό που μας έχει συμβεί είναι καταπληκτικό κι εμείς απλώς απολαμβάνουμε τη βόλτα, για να είμαι ειλικρινής. Ταυτόχρονα όμως, γινόμαστε και πιο φιλόδοξοι γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι οι άνθρωποι συνδέονται πραγματικά με τη μουσική μας και διαπιστώνουμε ότι αυτό που εμείς πιστεύαμε ότι ήταν σαν μια μικρή doomy, hard rock μπάντα θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Και νομίζω ότι αυτό είναι τελικά το διακύβευμα της φετινής χρονιάς για εμάς, δηλαδή το πώς μπορούμε να πάμε τις συναυλίες μας στο επόμενο επίπεδο και πού μπορούμε να πάμε από εδώ που βρισκόμαστε. Γιατί αυτό που μας έχει συμβεί είναι ένα πολύ όμορφο πράγμα και είναι συναρπαστικό το να αναθεωρείς τις φιλοδοξίες σου γι' αυτό. Η πρώτη μας φιλοδοξία ήταν να παίξουμε μερικές συναυλίες και ίσως να κάνουμε έναν δίσκο. Σήμερα πια όμως είναι κάτι σαν «τώρα θέλω να πάω τις συναυλίες μου στο επόμενο επίπεδο»… Οι Green Lung ήταν πάντα ένας μικρόκοσμος στον οποίο σχεδιάζουμε την τέχνη των δίσκων μας και είναι συναρπαστικό τον να κυκλοφορούμε αυτόν τον μικρόκοσμο στον δρόμο και να διασκεδάζουμε. Η Ελλάδα ήταν από τα πρώτα μέρη που παίξαμε στο εξωτερικό. Είχαμε παίξει στο Street Mode Festival το 2019 και μάλιστα ήταν το πρώτο φεστιβάλ που παίξαμε ποτέ και όλως περιέργως, ήταν στο εξωτερικό.

Το πρώτο φεστιβάλ που παίξατε ήταν εδώ; Σοβαρά τώρα;

Ναι, ναι! Το πρώτο μας φεστιβάλ ήταν στην Ελλάδα, δεν ήταν στην πατρίδα μας. Και θέλαμε πολύ να κάνουμε και κάποια club shows, αλλά δυστυχώς συνέβη η πανδημία (σ.σ. αναβλήθηκαν πολλές φορές οι συναυλίες τους στην Ελλάδα από το 2020). Στη συνέχεια μας πρότειναν την περιοδεία με τους Clutch και έπρεπε να την κάνουμε. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από το Street Mode και είμαστε μια πολύ διαφορετική μπάντα και θα είναι διασκεδαστικό να παίξουμε μπροστά στους οπαδούς που ήταν σε εκείνη τη συναυλία, αλλά και μπροστά σε πολλούς ανθρώπους που δεν θα μας έχουν ξαναδεί.

Η Ελλάδα ήταν μια από τις χώρες όπου οι άνθρωποι μας είχαν εκτιμήσει από αρκετά νωρίς

Το θυμάμαι ότι είχατε προγραμματίσει συναυλίες, αλλά είχαν αναβληθεί περίπου για πάντα λόγω της πανδημίας.

Ήταν πραγματικά απογοητευτικό επειδή αισθάνομαι ότι περιέργως, κρίνοντας από την online αποδοχή και κίνηση, η Ελλάδα ήταν μια από τις χώρες όπου οι άνθρωποι μας είχαν εκτιμήσει από αρκετά νωρίς. Πάντα υπάρχουν κάποια μέρη - στην περίπτωσή μας εσείς και η Σκανδιναβία - στα οποία γίνεσαι πιο γρήγορα δημοφιλής. Καταλήγεις σε μια κατάσταση όπου είσαι αρκετά δημοφιλής στο Ηνωμένο Βασίλειο, μέτρια δημοφιλής στη Γερμανία, λιγότερο δημοφιλής εδώ, περισσότερο εκεί... Η Ελλάδα φαινόταν πάντα να έχει σε εκτίμηση τους Green Lung.

Σας περιμένουμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το "This Heathen Land" μοιάζει περισσότερο με concept άλμπουμ σε σύγκριση με τα δύο πρώτα, καθώς φαίνεται ότι αντλήσατε έμπνευση από τη βρετανική λογοτεχνία. Ποιά ήταν η διαδικασία με την οποία το γράψατε;

Δεν ξεκινήσαμε έχοντας στο μυαλό μας ότι θα κάνουμε ένα concept άλμπουμ, δε σκεφτήκαμε να φτιάξουμε την ηχητική εκδοχή ενός είδους οδηγού για τη λαογραφία στη Βρετανία. Είχαμε γράψει ίσως δύο ή τρία τραγούδια, μετά κάναμε ένα διάλειμμα, ύστερα από καιρό γράψαμε δύο ή τρία ακόμα τραγούδια. Ήταν μια αρκετά μακρά διαδικασία, με κενά διαστήματα όπου δε συνέβαινε τίποτα στο ενδιάμεσο. Υπήρχαν όμως αυτές οι μικρές στιγμές ενέργειας όταν γράφαμε τα τραγούδια. Και δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι το τέλος της διαδικασίας γραφής, ότι κάθε τραγούδι είχε ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα, σαν να διαδραματιζόταν σε τοπικά μέρη στο Ηνωμένο Βασίλειο και ότι υπάρχει μια πραγματική αίσθηση τοποθεσίας σε κάθε τραγούδι. Ήταν τέτοια περίοδος πέρσι που θυμάμαι ότι μπήκα στο προβάδικό μας και σκέφτηκα «εντάξει, ας ονομάσουμε τον δίσκο “This Heathen Land” και ας είναι κάτι σαν μια κιβωτός, ένα ταξίδι, ένα βιβλίο οδηγιών». Ήταν κάτι που έγινε προφανές μόλις στο τέλος της διαδικασίας γραφής, αλλά στη συνέχεια καθοδήγησε κατά κάποιον τρόπο την ηχογράφηση. Για παράδειγμα, όταν ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε, πειραματιστήκαμε με κάποιους ήχους συνθεσάιζερ που ήταν σαν από ντοκιμαντέρ του BBC της δεκαετίας του '70 και προσπαθήσαμε να βάλουμε λίγο από αυτά στους ήχους του δίσκου. Το αποτέλεσμα είναι ένα εκσυγχρονισμένο, μετασκευασμένο πράγμα που για μένα έχει ενδιαφέρον και είναι κάτι το οποίο θέλω να ξανακάνω και να αναπτύξω. Δε λέω ότι θα κάνουμε έναν concept δίσκο όπου θα υπάρχει μια κεντρική ιστορία που θα τον διαπερνά, γιατί αυτό το βρίσκω αρκετά περιοριστικό όσον αφορά τη δημιουργικότητα, αλλά μου αρέσει η ιδέα να βρω τρόπους για να παρουσιάσω μια συλλογή τραγουδιών κάτω από ένα συνολικό πλαίσιο.

Επομένως θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά κάποιον τρόπο το κεντρικό θέμα σας αποκαλύφθηκε προς στο τέλος της διαδικασίας.

Ναι. Και αυτό είναι ασυνήθιστο. Μου αρέσει να πιστεύω ότι είμαι πολύ προσεκτικός στο να σχεδιάζω πράγματα, αλλά μερικές φορές πρέπει απλώς να το κάνεις...

Ειδικά όταν μιλάμε για την τέχνη.

Ναι, big time. Έχω πολύ καλή σχέση με τον Richard Wells, ο οποίος έχει σχεδιάσει τα artworks των "Woodland Rites", "Black Harvest" και "This Heathen Land" και διασκεδάζουμε πολύ να βάζουμε τις μικρές λεπτομέρειες, να εξετάζουμε και να αποφασίζουμε πώς θα μοιάζουν οι δίσκοι οπτικά. Και νομίζω ότι έχει γίνει πολύ σημαντικό μέρος του συγκροτήματος, με τον ίδιο τρόπο που οι δίσκοι των Iron Maiden θα έμοιαζαν πολύ διαφορετικοί χωρίς τον Eddie. Καθώς το συγκρότημα συνεχίζει και συνεχίζει, νομίζω ότι ο Richard είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ταυτότητάς του. Πραγματικά, δε θέλω να συνεργαστώ με κανέναν άλλον, οπότε ελπίζω να μην εξαφανιστεί ξαφνικά ή να ανατιναχτεί και να τον έχουμε πάντα κοντά μας.

Το να κάνουμε έναν concept δίσκο όπου θα υπάρχει μια κεντρική ιστορία που θα τον διαπερνά, είναι αρκετά περιοριστικό όσον αφορά τη δημιουργικότητα

Το εύχομαι! Μπορείς να μας πεις ποια είναι η Maxine;

Είναι πραγματικό πρόσωπο! Είναι η Maxine Sanders, η νονά της Alexandrian Witchcraft, η οποία είναι μια μορφή μαγείας που επινοήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '60 και είναι συνώνυμη με το κίνημα των χίπις και την αντικουλτούρα. Η Maxine λάτρευε τον ταμπλόιντ Τύπο και υπάρχουν φωτογραφίες της από εκείνη την εποχή όπου στέκεται γυμνή κρατώντας διάφορα σπαθιά, ήταν ένα πολύ περίεργο πρότυπο αντικουλτούρας. Κατά κάποιον τρόπο ήταν χίπισα, αλλά ήταν τόσο witchy και σκοτεινή που δεν ταίριαζε στην πραγματικότητα με τη flower power των χίπηδων. Λατρεύω τέτοια πράγματα, με ενδιαφέρουν πολύ όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήταν παρόντες στο Λονδίνο κατά το «καλοκαίρι της αγάπης» και δεν ήταν ντυμένοι με λουλούδια, αλλά ήταν ντυμένοι στα μαύρα ή κρατούσαν σπαθιά. Ενδιαφέρομαι για αυτούς τους ανθρώπους γιατί είναι τόσο περίεργοι και fucked up. Σε όλα αυτά τα ψυχεδελικά γεγονότα υπήρχε επίσης μπλεγμένη μια αίρεση που ονομαζόταν “The Process Church for the Final Judgment”. Φορούσαν μαύρες κάπες και είχαν ένα κεφάλι κατσίκας στο σήμα τους. Το περίεργο είναι ότι όταν φτιάξαμε το βίντεο για αυτό το τραγούδι, καταλήξαμε σε επαφή με τη Maxine Sanders, η οποία μάλιστα μας έστειλε και μερικά μέλη της σύναξης μαγισσών της. Κατέληξα να της στείλω ένα αντίτυπο του δίσκου.

Και ζει ακόμα;

Ναι! Τώρα είναι περίπου 80 ετών, είναι αρκετά μεγάλη. Λοιπόν, άκουσε το τραγούδι και της άρεσε. Νομίζω ότι της άρεσε το γεγονός ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να τραγουδούν για εκείνη, ότι ο μύθος της είναι ακόμα ζωντανός. Όταν το έγραψα, είχα διαβάσει την αυτοβιογραφία που ονομάζεται "Maxine Witch Queen" και σκέφτηκα όταν αν ένα βιβλίο ονομάζεται έτσι, ήδη ακούγεται σαν τραγούδι!

Αυτό είναι αλήθεια! (σ.σ. γέλια)

Οπότε δε χρειαζόμουν και πολλή ώθηση για να γράψω αυτό το τραγούδι…

Έχω μεγαλώσει στην επαρχία, στη μέση του πουθενά και ένα μεγάλο μέρος του τρόπου με τον οποίο αλληλεπιδρούσα με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν μέσα από το να διαβάζω βιβλία

Η occult λογοτεχνία και οι Green Lung πάνε χέρι-χέρι από την πρώτη μέρα. Τι είναι αυτό που σας προσκόλλησε τόσο πολύ σε αυτήν;

Νομίζω ότι πολλές από τις ταινίες που είναι σχετικές με την απόκρυφη τέχνη και κουλτούρα έχουν καλυφθεί από το heavy metal, όπως έχουν κάνει βασικά οι Electric Wizard. Μπάντες όπως οι Electric Wizard, οι Cathedral και πολλές από τον χώρο του black metal έχουν επηρεαστεί από ταινίες για τον αποκρυφισμό. Τα occult βιβλία από την άλλη είναι ένας κόσμος με τον οποίο οι μουσικοί δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ, νομίζω. Η πρωινή μου δουλειά, εκτός δηλαδή από το συγκρότημα, είναι στις εκδόσεις βιβλίων. Δουλεύω με τα βιβλία, μου αρέσουν τα βιβλία, έχω μεγαλώσει στην επαρχία, στη μέση του πουθενά και ένα μεγάλο μέρος του τρόπου με τον οποίο αλληλεπιδρούσα με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν μέσα από το να διαβάζω βιβλία. Ακόμα και αναφορικά με τη μουσική, μου αρέσουν τα μουσικά περιοδικά και μου αρέσει γενικώς να διαβάζω για τη μουσική - κάπως έτσι έχω ανακαλύψει κιόλας όλα αυτά τα περίεργα πράγματα που μου αρέσουν. Όταν ξεκινήσαμε τους Green Lung, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα βιβλία,είτε μυθιστορηματικά είτε όχι, που δεν έχουν προσεγγιστεί από το metal και που θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως να είχαν προσεγγιστεί από τον folk κόσμο, αλλά όχι από τον metal. Mια μεγάλη επιρροή μου σε αυτόν τον τομέα είναι αυτό το βιβλίο που έχω πίσω μου, το “Folklore, Myths and Legends of Britain” (σ.σ. το βγάζει από τη βιβλιοθήκη πίσω του και μου δείχνει το εξώφυλλο)

Α μάλιστα, κατάλαβα. Το έχω δει αυτό το έργο τέχνης... (σ.σ. γέλια)

Ναι, το έχουμε κλέψει! Είναι σαν ένας οδηγός για τη λαογραφία της Βρετανίας, από τόπο σε τόπο. Κάθε βιβλίο που είχα από τότε που ήμουν παιδί με έχει επηρεάσει, οπότε ήταν ωραίο να επιστρέψω στο παρελθόν μου και να πιστώσω τις πηγές μου. Επίσης, νομίζω ότι οι προηγούμενοι δίσκοι μας είχαν περισσότερο να κάνουν με τον τρόμο (σ.σ. horror), ενώ αυτός ο δίσκος έχει λίγο πιο ευρύ φάσμα επιρροών, έχει να κάνει με το folklore γενικότερα. Σε τραγούδια όπως το "The Ancient Ways" δεν υπάρχει καμία πτυχή τρόμου, το συγκεκριμένο έχει να κάνει με την εύρεση αυτών των αρχαίων μονοπατιών που εξακολουθούν να διασχίζουν τη Βρετανία και βασίζεται στο βιβλίο "Mythago Wood". Το "Song Of The Stones" είναι περισσότερο μια ιστορία φαντασμάτων παρά μια αληθινή ιστορία τρόμου. Και το "Maxine" είναι ένα ερωτικό τραγούδι για μια μάγισσα. Δε χρειάζεται να προσπαθούμε να βρούμε μια πτυχή τρόμου όλη την ώρα.

Θα έλεγα ότι βάζετε μια πιο διασκεδαστική πτυχή παρά μια τρομακτική στον τελευταίο δίσκο.

Βάλαμε επίσης και στοιχεία από τον ευρύτερο γοτθικό κόσμο και αυτό μας έδωσε περισσότερο χώρο για να γράψουμε. Ήταν κάτι ακόμα που μου άρεσε σε αυτόν τον δίσκο, ο οποίος νομίζω ότι έχει περισσότερο συναισθηματικό εύρος από τους προηγούμενους παρ’ όλο που δεν έχει κάποια μπαλάντα όπως το "May Queen" ή το "Graveyard Sun", που είναι πιο ήρεμα τραγούδια ανάμεσα σε αυτά με τα δυνατά riffs.

Στο επίπεδο που έχουμε φτάσει τώρα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε πιο φιλόδοξες παραγωγές επί σκηνής

Στην τελευταία συναυλία των Electric Wizard εδώ, υπήρχε μια μεγάλη οθόνη που έδειχνε σκηνές από ταινίες τρόμου. Ξέρεις, πράγματα όπως να σκοτώνουν ή να σταυρώνουν γυναίκες. Οι Electric Wizard έχουν ενσωματώσει αυτό το στοιχείο τρόμου στις συναυλίες τους. Κάτι τέτοιο σκέφτεστε κι εσείς ως επόμενο βήμα;

Νομίζω ότι ένα πολύ σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αναπτύξουμε τον κόσμο των Green Lung στη σκηνή περισσότερο. Οι χώροι στους οποίους παίζουμε γίνονται μεγαλύτεροι και πλέον έχουμε περιθώρια να το κάνουμε. Δεν μπορείς να κουβαλήσεις ένα μεγάλο σετ βίντεο στη σκηνή μιας μικρής παμπ, αλλά μπορείς όταν φτάνεις στο επίπεδο που έχουμε φτάσει εμείς τώρα. Είναι πραγματικά συναρπαστικό, πλέον έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε πιο φιλόδοξες παραγωγές επί σκηνής. Σίγουρα πάντως θέλουμε να έχουμε περισσότερα βίντεο.

Πριν από δύο χρόνια σας είδα στο Roadburn Festival…

Αλήθεια;

Ναι! Είχατε παίξει ολόκληρο το “Black Harvest”.

Η μία και μοναδική φορά!

Περίμενα πώς και πώς τη συναυλία σας. Στο τέλος ο φωτογράφος μας μας είπε ήταν η πιο δύσκολη συναυλία για να μπεις μετά την έναρξη, οι ουρές ήταν ατελείωτες.

Αλήθεια τώρα;

Ναι λέμε! Κατάφερε να μπει μόνο προς στο τέλος και να σας βγάλει μερικές φωτογραφίες. Οι μεγαλύτερες ουρές στο Roadburn ήταν για τους Green Lung!

Λοιπόν, τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο (σ.σ. άκου τα Κώστα!). Καταρχάς, δεν μπορώ καν να πιστέψω ότι παίξαμε Roadburn! Γιατί ειδικά το line up της συγκεκριμένης χρονιάς (σ.σ. 2022) ήταν αρκετά θορυβώδες και περίεργο κι εμείς ήμασταν κάτι σαν το fun party συγκρότημα. Ήθελα να πάω να το δω από παιδί αυτό το φεστιβάλ, οπότε το να παίξουμε κιόλας, ήταν καταπληκτικό. Θα ήθελα πολύ στο μέλλον να παίξουμε και ολόκληρο το "Woodland Rites" στο Roadburn, πιστεύω ότι θα είναι πολύ διασκεδαστικό.

Ίσως σε κάποια χρόνια, όταν θα έχει παλιώσει λίγο και ο κόσμος θα το θέλει περισσότερο.

Ναι, νομίζω ότι έχεις δίκιο.

Στους System Of A Down υπήρχαν δύο άτομα που γράφουν και που τραγουδούν. Αυτό το πράγμα είναι ικανό να διαλύσει μια μπάντα

Πώς λειτουργείτε μεταξύ σας τα μέλη της μπάντας;

Το συγκρότημα όπως είναι τώρα υπάρχει από τέλη 2019, αρχές 2020. Από την πανδημία, είμαστε τα ίδια πέντε παιδιά. Ο John, ο πληκτράς μας, έγινε μέλος μετά το "Woodland Rites". Δεν είχαμε πληκτρά πριν, οπότε άλλαξε όλον τον ήχο μας πολύ. Ο Joe, ο τωρινός μας μπασίστας, είναι ένας καταπληκτικός μουσικός και καταπληκτικός τραγουδιστής. Παίζει σαξόφωνο και κλαρίνο, παίζει κιθάρα, παίζει πιάνο. Τυχαίνει να παίζει μπάσο στους Green Lung, κάτι που είναι αστείο αν σκεφτεί κανείς τι μπορεί πραγματικά να κάνει. Είναι σημαντικός για εμάς, γιατί μας κάνει πολύ πιο πλούσιους μουσικά. Αυτό που είναι πραγματικά καλό σε εμάς ως πενταμελές συγκρότημα είναι ότι ο καθένας έχει μια ειδίκευση ή έναν ρόλο. Εγώ ας πούμε γράφω τους στίχους και ασχολούμαι με το artwork. Ο Scott γράφει το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής, ο John ασχολείται με αρκετά από τα τεχνολογικά πράγματα, ο Joe κάνει διάφορες διευθετήσεις, ο Matt κάνει ουσιαστικά project management και οργανώνει τις ζωντανές μας εμφανίσεις. Οπότε ο καθένας μας είναι καλός σε κάτι. Ειδικά ο Scott κι εγώ, ξοδέψαμε ο καθένας μας πολύ χρόνο - ίσως περίπου 10 χρόνια - ψάχνοντας κάποιον για να κάνουμε μουσική και δεν τον βρίσκαμε. Γιατί εγώ γράφω στίχους και ξέρω να κατευθύνω το οπτικό κομμάτι, αλλά δεν μπορώ να γράψω μουσική και χρειαζόμουν κάποιον να το κάνει, ενώ με τον Scott συμβαίνει το αντίθετο. Αυτό σημαίνει ότι εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλο κατά κάποιο τρόπο. Παίρνοντας ως παράδειγμα ένα συγκρότημα όπως οι System Of A Down, όπου υπάρχουν δύο άτομα που γράφουν και τα ίδια δύο άτομα τραγουδούν, μπορούμε να δούμε ότι αυτό το πράγμα είναι ικανό να διαλύσει μια μπάντα. Σε εμάς ο Scott έχει έναν ρόλο τύπου Steve Harris, ο οποίος είναι το αφεντικό. Αν στον Scott δεν αρέσει ένα τραγούδι, δεν πρόκειται να το κάνουμε. Αυτό είναι καλό, το να έχεις στο συγκρότημα κάποιον που να μπορεί να πει ότι ορισμένο υλικό είναι ή δεν είναι “Green Lung” είναι πολύ χρήσιμο. Εξακολουθεί να είναι συνεργατικό με τους περισσότερους από εμάς, αλλά αυτός έχει τον τελευταίο λόγο. Στο "Maxine" είχα βρει το ρεφρέν και το θέμα του τραγουδιού και μετά ο Scott έγραψε γύρω από αυτά. Άρα πηγαίνει πέρα δώθε μεταξύ μας. Μέχρι στιγμής, όλο αυτό λειτουργεί, συνεννοούμαστε και σπάνια έχουμε διαφωνίες. Μερικές φορές μπορεί να τσακωθούμε για κάτι, αλλά συνήθως οι καβγάδες μας κρατάνε λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα, επειδή είμαστε αρκετά μεγάλοι στην ηλικία. Ξεκινήσαμε το συγκρότημα στα τέλη των '20s μας, οπότε κανείς μας δεν ήταν κάποιος έφηβος που είχε όρεξη να τσακώνεται.

Σε εκείνη την ηλικία είχατε κάποια ωριμότητα.

Θα έλεγα ότι ήμασταν πολύ μεγάλοι γι’ αυτά τα σκατά.

Φοβάμαι ότι ποτέ δεν είσαι πολύ μεγάλος για αυτά τα σκατά…

Ίσως!

Διάβασα μια παλαιότερη συνέντευξή σου και ανέφερες ότι όλοι είχατε καθημερινές, πρωινές δουλειές. Εξακολουθεί να ισχύει;

Ναι, απολύτως. Εγώ σήμερα ας πούμε εργαζόμουν κανονικά. (σ.σ. κι εγώ Tom...)

Κάθε metal συγκρότημα που έκανε περιοδείες τη δεκαετία του '80 έχει ένα τραγούδι σαν το "Wasted Years", που εκφράζει τη βαρεμάρα τους γι’ αυτές

Σκέφτεστε να αφήσετε τις καθημερινές σας δουλειές για να γίνετε μουσικοί πλήρους απασχόλησης;

Κάθε τόσο μας περνάει από το μυαλό, όπως ας πούμε όταν κάναμε την περιοδεία με τους Clutch. Είναι μεν δελεαστικό, αλλά είναι και τόσο δύσκολο να βασίζεσαι πλήρως στη μουσική. Το να κρατάς το συγκρότημα στο δρόμο είναι αρκετά ακριβό. Αν περιοδεύαμε ακατάπαυστα, πιθανότατα θα μπορούσαμε να ζήσουμε από αυτό, αλλά τότε ας πούμε θα έπρεπε να μέναμε στο Λονδίνο κι εμένα δε θα μου άρεσε να μένω εκεί. Το να είσαι μουσικός χωρίς να είναι η δουλειά από την οποία βιοπορίζεσαι σε κάνει πιο ελεύθερο να κάνεις τη μουσική που θέλεις να κάνεις. Αν οι Green Lung ήταν η πλήρης απασχόλησή μας, ξαφνικά θα ανησυχούσαμε για το αν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε την υποθήκη μας ή για οποιοδήποτε άλλο σχετικό θέμα. Και τότε μπαίνεις στον πειρασμό να πας σε μια πιο εμπορική κατεύθυνση ή να πάρεις αποφάσεις που αφορούν τις επιχειρήσεις, όχι την τέχνη. Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει διαχρονικά στους Green Lung είναι ότι πάντα κάναμε ό,τι στο καλό θέλαμε, χωρίς να ανησυχούμε και τόσο πολύ για το αν θα λειτουργήσει. Αν λειτουργήσει, τότε αυτό είναι θαυμάσιο, παίρνουμε λίγα επιπλέον χρήματα. Αν δε λειτουργήσει, το αφήνουμε πίσω και προχωράμε, γιατί αγαπάμε τη μουσική. Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν βιοποριζόμουν από τη μουσική, ίσως και να μην ήταν τόσο αγχωτικό. Μερικές φορές μου είναι πάρα πολύ δύσκολο το να συνδυάσω τους Green Lung με τη δουλειά μου. Νομίζω όμως ότι ανήκω στην πλειοψηφία, οι περισσότεροι metal μουσικοί έχουν καθημερινές δουλειές, είναι πραγματικά σπάνιο να μην έχει κάποιος. Ορισμένοι μπορεί να μην έχουν καθημερινή δουλειά για ένα ή δύο χρόνια, αλλά κάποια στιγμή επιστρέφουν στο να έχουν, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Είναι ενδιαφέρουσα η ερώτησή σου πάντως, μερικές φορές νιώθω ότι το να ήμασταν πλήρως αφοσιωμένοι στους Green Lung θα μας γέμιζε πραγματικά. Εξακολουθώ να μου αρέσει να πηγαίνω σε περιοδείες γιατί είναι κάτι διαφορετικό από την κανονική μου ζωή, ενώ αν ήμουν σε περιοδεία όλη την ώρα… δεν έχεις παρά να ακούσεις το τραγούδι κάθε metal συγκροτήματος για το πόσο άθλιες είναι οι περιοδείες. Κάθε metal συγκρότημα που έκανε περιοδείες τη δεκαετία του '80 έχει ένα τραγούδι σαν το "Wasted Years", που εκφράζει τη βαρεμάρα τους. Εγώ τώρα λατρεύω τις γαμημένες περιοδείες. Γιατί είναι σαν διακοπές!

Όταν η μουσική είναι η πλήρης απασχόλησή σου, μπαίνεις στον πειρασμό να πας σε μια πιο εμπορική κατεύθυνση ή να πάρεις αποφάσεις που αφορούν τις επιχειρήσεις, όχι την τέχνη

Τώρα είναι διακοπές, αλλά για φαντάσου να ήταν η κανονική σου δουλειά! Καταλαβαίνω τι λες.

Μα όταν περιοδεύουμε, στην ουσία δουλεύουμε και μάλιστα πολύ! Αλλά είναι μια καλή και διασκεδαστική δουλειά και σε ανταμείβει. Όλη αυτή η φανταστική αγωνία, η αδρεναλίνη που έχεις όταν είσαι στη σκηνή αξίζει τον κόπο με το παραπάνω. Νομίζω ότι αν παίζαμε ακόμα σε μικροσκοπικές παμπ θα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Αλλά για εμάς όσο περνάει ο χρόνος η περιοδείες είναι όλο και πιο διασκεδαστικές και γίνονται όλο και μεγαλύτερες. Ίσως έρθει μια μέρα που θα θελήσουμε και θα μπορέσουμε να το κάνουμε σαν πλήρη απασχόληση. Ανέφερες πριν τους Electric Wizard. Νομίζω ότι ένα από τα σπουδαία πράγματα γύρω από αυτούς είναι το γεγονός ότι δεν παίζουν υπερβολικά συχνά ζωντανά. Έτσι, κάθε φορά που παίζουν, είναι ξεχωριστό. Νομίζω ότι κι εμείς δεν παίζουμε τόσο πολύ, η τελευταία περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν η πρώτη μας σε δύο χρόνια. Και η παράσταση που δίναμε κάθε βράδυ μας φαινόταν ξεχωριστή. Αν ήμασταν συνεχώς στο δρόμο, ίσως οι συναυλίες μας να ήταν λιγότερο ιδιαίτερες και για εμάς αλλά και για τους ακροατές μας.

Ίσως να είχατε και λιγότερη καλλιτεχνική ελευθερία.

Οπωσδήποτε.

Όταν σκέφτεστε τον εαυτό σας πριν από δύο χρόνια και σήμερα, ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά που εντοπίζετε;

(σ.σ. γέλια) Ξέρω ότι μπορώ να τραγουδήσω καλύτερα. Δεν έκαψα τη φωνή μου!

Είναι αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά όμως;

Οχι! Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι γνωρίζουμε πολύ περισσότερο τι είναι οι Green Lung. Νιώθω ότι πλέον όλη η μπάντα εργάζεται προς τον ίδιο σκοπό. Υπήρχαν στιγμές στο παρελθόν που το κάναμε αυτό κατά τύχη, ενώ τώρα το κάνουμε εν γνώσει μας. Αυτό είναι συναρπαστικό, είναι ένα πολύ καλό σημείο για να βρίσκεσαι από άποψη δημιουργίας. Έχουμε μια ισχυρή δισκογραφική, έναν πολύ καλό ατζέντη κρατήσεων και μερικές καλές, μακροπρόθεσμες συνεργασίες που μας δίνουν ευκαιρίες. Για παράδειγμα, πάντα ήθελα να παίξω στο Hellfest - θα το κάνουμε αυτό το καλοκαίρι. Γενικώς υπάρχουν αρκετά πράγματα που σιγά-σιγά αφαιρούμε από τη bucket list μας, πράγματα που ήθελα να κάνω από τότε που ήμουν παιδί. Τότε είναι που αρχίζεις να σκέφτεσαι…

...τι έπεται;

Βρεθήκαμε στο εξώφυλλο του Kerrang. Ποια είναι η νέα φιλοδοξία; Για μένα είναι το να κάνουμε τις συναυλίες μας όσο πιο επικές μπορούμε. Επίσης, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε και τον δίσκο #4, αλλά όχι να πιέζουμε πολύ τον εαυτό μας. Έχουμε κάνει τρεις δίσκους μέσα σε έξι χρόνια και αυτό μοιάζει πολύ με μπαμ-μπαμ-μπαμ. Θέλω να προσπαθήσω και να κάνω τον επόμενό μας τον καλύτερο που έχει γίνει ποτέ! Αυτό είναι μια πρόκληση, πάντα να θέλεις να κάνεις τον νέο σου δίσκο να είναι ο καλύτερος. Αν με τον τελευταίο μας δίσκο ήμασταν στο #3, θέλω να είμαι στο #2 ή στο #1 στο chart του Rocking.gr την επόμενη φορά… (σ.σ. γελάμε και οι δύο)

Είμαστε περισσότερο ένα hard rock συγκρότημα, αλλά πολύ επηρεασμένοι από το metal και έχουμε ουσιαστικά μια metal στιχουργική και θεματική προσέγγιση

Εμείς πάντως είμαστε θετικά προδιατεθειμένοι για τον επόμενο δίσκο σας. Όταν ήταν να βγει το “Black Harvest”, είχαμε το promo από πριν και θυμάμαι ότι ήμασταν μαζεμένοι στο σπίτι ενός φίλου, κάναμε μπάρμπεκιου και το ακούγαμε όλη τη μέρα. Ήταν δύο ή τρεις μήνες πριν βγει και είχαμε περάσει φοβερά. (σ.σ. η μασονία του Rocking ακούει τους δίσκους πριν κυκλοφορήσουν!)

Αυτό είναι υπέροχο! Είναι πολύ πρώτο!

Σου λέω, ακόμα το θυμάμαι.

Είναι πολύ πρώτο! Μου αρέσει η ιδέα των Green Lung ως μουσική μπάρμπεκιου! (σ.σ. γέλια)

Μουσική για μπάρμπεκιου και για μπύρα, αυτά τα δύο πάνε μαζί!

Ναι! (σ.σ. γέλια)

Θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας πιο πολύ ως metal ή ως hard rock;

Καλή ερώτηση. Νομίζω ότι είναι και τα δύο. Η περίοδος που αγαπάμε περισσότερο ο Scott κι εγώ είναι κάπου στο ‘74 με ‘75, όπου τα hard rock συγκροτήματα άρχισαν να γίνονται metal συγκροτήματα, αλλά χωρίς να παίζουν κάποιο συγκεκριμένο είδος metal. Δεν είναι σαν "ω, αυτός είναι ένας death metal δίσκος, αυτός είναι ένας δίσκος thrash, αυτός είναι ένας δίσκος power metal", αλλά είναι λίγο από όλα, δεν το είχαν οριστικοποιήσει ακόμα και υπήρχε μια μεγαλύτερη ελευθερία μουσικά. Εμείς πιθανότατα είμαστε περισσότερο ένα hard rock συγκρότημα, αλλά είμαστε πολύ επηρεασμένοι από το metal και έχουμε ουσιαστικά μια metal στιχουργική και θεματική προσέγγιση. Μας βλέπω ως ένα εκκεντρικό βρετανικό συγκρότημα όπως είναι οι Iron Maiden, οι Judas Priest, οι Black Sabbath ή οι Deep Purple. Ο κόσμος μιλάει γι' αυτά τα συγκροτήματα ως heavy metal, ως hard rock ή ως οτιδήποτε άλλο, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει και τόση σημασία, αρκεί που παίζουν δυνατά.

Ισχύει, όλοι αυτοί είναι πέρα από ταμπέλες και είδη.

Θα ήθελα οι άνθρωποι να σκέφτονται και τους Green Lung με αυτόν τον τρόπο. Όταν είχαμε πρωτοξεκινήσει όλοι έλεγαν «αυτοί είναι stoner rock συγκρότημα». Δε νομίζω ότι ο κόσμος το λέει πια αυτό.

Δε θα έλεγα ότι είστε stoner συγκρότημα.

Και δεν θα έλεγα ότι είμαστε doom metal συγκρότημα, σίγουρα. Μας έχουν χαρακτηρίσει και έτσι, αλλά είναι αστείο αυτό που σε αποκαλούν οι άνθρωποι. Μπορώ να το καταλάβω, μπορώ να δω ότι υπάρχει μια επιρροή, υπάρχει σίγουρα κάτι doom στον ήχο μας. Αλλά όχι, δεν είμαστε doom metal… Ίσως να είμαστε μια doomy hard rock μπάντα.

Το να είμαστε το hard rock συγκρότημα σε ένα metal billing είναι πραγματικά διασκεδαστικό

Το occult στοιχείο πιστεύω ότι είναι κρίσιμο.

Ναι, μας χαρακτηρίζει. Μου αρέσει να παίζω σε metal κοινό γιατί πιστεύω ότι το να είμαστε το hard rock συγκρότημα σε ένα metal billing είναι πραγματικά διασκεδαστικό. Ειδικά στο Damnation Festival, ο κόσμος άκουγε black metal, drone και θόρυβο όλη τη μέρα και μετά βγήκαμε εμείς και παίξαμε μερικές αρμονικές κιθάρες και όλοι γουστάρανε. Μου αρέσει να είμαστε το hard rock συγκρότημα για τους metal οπαδούς. Νομίζω ότι και οι Clutch το έχουν κάνει και αυτό. Επίσης, οι Opeth πλέον είναι περισσότερο ένα hard rock παρά ένα metal συγκρότημα.

Ή περισσότερο ένα progressive συγκρότημα.

Είναι ένα prog rock συγκρότημα, αλλά παίζουν σε metal κοινό και νομίζω ότι κάπως έτσι είμαστε κι εμείς. Δεν είμαστε metal, αλλά προσφέρουμε μουσική σε metal οπαδούς, αν αυτό έχει νόημα.

Οι Opeth τουλάχιστον παλιά ήταν metal! (σ.σ. γέλια)

Ναι… (σ.σ. γέλια)

Μπορείς να μας πεις μερικούς δίσκους που άκουσες τώρα τελευταία; (σ.σ. ψάχνει στη δισκοθήκη του και μου τους δείχνει)

Θα ξεκινήσω με το "New Lords" των Mindforce, είναι μια hardcore μπάντα και έχουν έναν Ιταλοαμερικανό τύπο να ουρλιάζει πάνω στα καλύτερα riffs που έχω ακούσει ποτέ. Είναι εκπληκτικοί, είναι ίσως το αγαπημένο μου συγκρότημα αυτή την εποχή. Μετά, το “Nightmare Logic” από Power Trip, καταπληκτικός thrash δίσκος, R.I.P Riley Gayle… Απλώς ένας τρελός, ενεργητικός δίσκος που πάντα με ενθουσιάζει όποτε βαριέμαι. Πώς στο καλό λέγεται το καινούργιο των Dying Fetus; Α, ναι, λέγεται "Make Them Beg For Death" (σ.σ. το λέει με αστείο τρόπο και γελάμε και οι δύο). Είναι μια μείξη death metal και hardcore, ενώ έχει και κάτι beat downs που με κάνουν να θέλω να γρονθοκοπήσω τον εαυτό μου στο πρόσωπο.

Είδα σήμερα στο youtube μια συναυλία τους που έγινε πριν από 10 μέρες και υπήρχαν κάποιοι οι οποίοι δε γρονθοκοπούσαν το δικό τους πρόσωπο ή το πρόσωπο κάποιου άλλου, αλλά έδιναν μπουνιές στον αέρα και τρελαινόντουσαν μόνοι τους.

Έχουν βγάλει τρομερό δίσκο. Τους θυμάμαι να δισκογραφούν από το το 2001, όταν ήμουν 11-12 χρονών. Το κάνουν εδώ και πολύ καιρό και ακόμα σκοτώνουν. Είναι τόσο καλοί. Επίσης, ακούω ένα τεραστίου μεγέθους box set των Reverend Bizarre που ονομάζεται "Slice Of Doom"

Αυτό το έχει βγάλει η προηγούμενη δισκογραφική σας!

Ναι, αυτοί οι τρελοί στη Svart! Ποιος στο διάολο βγάζει τέτοιους δίσκους; Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλει κανείς λεφτά από αυτό, κοστίζει περισσότερο να το φτιάξεις παρά να το πουλήσεις. Είναι μια doom μπάντα που μου αρέσει, είναι ίσως ό,τι πιο doom έχω ακούσει ποτέ. Επίσης, στις διακοπές των Χριστουγέννων αγόρασα το “First Daze Here” των Pentagram. Το έχω απολαύσει πραγματικά, είναι κάποια από τα πρώτα τους demos, έχει το "Forever My Queen", το "Be Forewarned". Τι περίεργη περίπτωση μπάντας... Πώς είναι ακόμα ζωντανοί αυτοί οι τύποι; Bobby Liebling… Τι μορφή!

Είσαι από τους ελάχιστους που για να μου πεις τι ακούς τσεκάρεις τους δίσκους σου, οι περισσότεροι τσεκάρουν το Spotify τους.

Είμαι της παλιάς σχολής!

Οι συναυλίες μας στην Ελλάδα θα είναι πάρτυ

Έχετε ήδη κοσμήσει άλλες πόλεις της Ελλάδας με την παρουσία σας, αλλά τώρα ήρθε και η ώρα μας στην Αθήνα. Παίζετε εδώ και στη Θεσσαλονίκη. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας και ποιες θα πρέπει να είναι οι δικές μας προσδοκίες;

Λοιπόν, νομίζω ότι το συγκρότημα έχει εξελιχθεί πάρα πολύ από την τελευταία φορά που παίξαμε στη Θεσσαλονίκη. Κανείς στην Ελλάδα δεν μας έχει δει πραγματικά πρόσφατα - εκτός κι αν κάποιοι είχατε την τύχη να φτάσετε μέχρι το Roadburn! - ειδικά σε περιβάλλον club. Να περιμένετε ένα setlist με υλικό και από τους τρεις δίσκους μας, θέλω πραγματικά ο κόσμος να ακούσει κάτι από όλους. Αν οι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει τα “Black Harvest” και “Woodland Rites”, θέλω να ακούσουν λίγο από όλα. Μόλις παίξαμε δέκα συναυλίες στο Ηνωμένο Βασίλειο και ήταν από τις καλύτερες που έχουμε κάνει ποτέ, προερχόμαστε από ένα πολύ καλό σερί και είμαι ενθουσιασμένος που θα επιστρέψουμε στο δρόμο και θα διατηρήσουμε αυτή την ενέργεια, γιατί τα κάναμε όλα όπως θέλαμε. Ναι, οι συναυλίες μας στην Ελλάδα θα είναι πάρτυ. Για εμάς θα είναι οι πρώτες συναυλίες για το 2024, ας τις κάνουμε λοιπόν μεγάλες.

Οι πρώτες σας συναυλίες για το 2024 θα είναι εδώ;

Ναι, και μετά πάμε στη βόρεια Ευρώπη. Αλλά, πρώτα θα είμαστε σ’ εσάς, οπότε πείτε στα πλήθη να προετοιμαστούν, γιατί τα χρειαζόμαστε!

Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, να είσαι σίγουρος! Το Brexit έχει κάνει λίγο δύσκολο για εμάς που δεν ζούμε στη Βρετανία να αγοράσουμε πράγματα από εκεί. Θα φέρετε αρκετό merch; Βινύλια, CDs, μπλουζάκια;

Θα φέρουμε πολλά πράγματα και από merch και από δίσκους, να μην ανησυχείτε για αυτό (σ.σ. να το δω και να μην το πιστέψω). Θα είναι ωραίο να μπορούμε να υπογράψουμε διάφορα αντικείμενα για τους οπαδούς μας. Καταλαβαίνουμε ότι προφανώς είναι πιο δύσκολο στην Ελλάδα να αγοράσεις πράγματα από τη Βρετανία, θα φέρουμε εμείς λοιπόν. Θα είναι ωραίο οι άνθρωποι να αγοράζουν χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψουν 16 λίρες για ένα CD. Μετά θα τους τα υπογράφουμε κιόλας. Fuck Brexit.

Tom, αυτό ήταν όλο από μέρους μου. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συζήτηση. Σας περιμένουμε!

Σε ευχαριστώ κι εγώ πολύ. Ανυπομονούμε κι εμείς να έρθουμε εκεί, τώρα πρέπει να κάνουμε μερικές πρόβες. Θα σε δούμε στις συναυλίες!