Hällas, Saturday Night Satan @ Gazarte, 08/02/25

Παρότι πρόκειται για σχετικά νέο σχήμα με λίγες κυκλοφορίες στο ενερητικό του, η πρώτη εμφάνιση των Hällas στην Αθήνα είχε προοικονομηθεί ως συναυλιακό απωθημένο που επιτέλους θα εκπληρωνόταν. Ο συνδυασμός της heavy έκφρασης του progreesive και του pomp rock με τις δίδυμες κιθάρες των Wishbone Ash που οραματίστηκαν και πέτυχαν οι Σουηδοί έχει αγγίξει βαθιά τουλάχιστον το εγχώριο κοινό του επικού protometal, ενώ η εξαιρετική παρουσία στο Mammothfest της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Οκτώβριο ενίσχυσε την προσμονή.

Για αρκετούς, αν όχι για τους περισσότερους, το event θα είχε και χαρακτήρα γνωριμίας με το ground stage του Gazarte. Τα βασικά και θετικά είναι ότι η σκηνή βρίσκεται αρκετά ψηλά, γεγονός που επιτρέπει πολύ καλή οπτική και στις πιο πίσω σειρές του μακρόστενου χώρου, η πρόσβαση στις τουαλέτες είναι σχεδόν ιδανική, εξαιρετική λύση για καπνίζοντες και μη είναι ο παράπλευρος υπαίθριος χώρος, ενώ ο ήχος σε γενικές γραμμές κρίνεται πάρα πολύ καλός. Την βραδιά άνοιξαν οι Saturday Night Satan, καταγράφοντας μία ακόμη παρουσία ενώπιον του αθηναϊκού κοινού, και καταφέρνοντας με χαρακτηριστική άνεση να ανεβάσουν αισθητά την πολύ χαμηλή ακόμα και για αυτή την εποχή θερμοκρασία.

Αναμενόμενα βασίστηκαν στο ντεμπούτο τους "All Things Black" που ακόμη δεν έχει κλείσει χρόνο, παρουσιάζοντάς το στο σύνολό του, εξαιρουμένου του καταληκτικού "Of Love Αnd Τhe Void". Με την Κατερίνα σταθερότατη σε θέση frontwoman, τον Δημήτρη εκτός από μπασογραμμές να συνεισφέρει δεύτερα φωνητικά, και βεβαίως μερικά εντυπωσιακά σόλο, η εξάδα (δύο κιθάρες και πλήκτρα) των Saturday Night Satan απέδωσε χωρίς ψεγάδια ή αδυναμίες heavy rock με αναφορές στα '70s και τα '90s, κατά τόπους σκληρό ή ανεβαστικό, με ξεκάθαρο occult χαρακτήρα και σαφέστατα εντός των protometal προδιαγραφών της βραδιάς.

Φαίνεται ότι ορθά τα καλύτερα κρατήθηκαν για το τελευταίο τρίτο του σχεδόν 50λεπτου σετ. Καταρχάς με την άψογη απόδοση του timeless classic "Am I Evil". Η διασκευή στον διαχρονικό ύμνο των Diamond Head και του New Wave Of British Heavy Metal κυκλοφόρησε επίσημα τις προηγούμενες ημέρες με την προοπτική για γίνει fan favorite στις συναυλίες. Άχαστο «στοίχημα» στην θεωρία, πετυχημένο απόλυτα στην πράξη. Έχω μια εντύπωση ότι πολύ δύσκολα θα βρεθεί μεταλλάς που να μην έχει χαραγμένα στη μνήμη του τα αρκετά διαφορετικά μέρη αυτού του έπους και την έμπνευση που κουβαλάει, χωρίς υπερβολή από τις περιπτώσεις που αν το «σπάσεις» θα μπορούσες να βγάλεις μισό δίσκο.

Ξεχωριστό από το υπόλοιπο υλικό, το ατμοσφαιρικό "By Τhe River" άλλαξε υπέροχα τον τόνο. Όταν φαντάζεσαι ότι αυτό το τραγούδι θα μπορούσαν να το έχουν ερμηνεύσει με τον δικό τους τρόπο τόσο ο Ozzy, όσο και το Dio, τότε κάτι καλό έχει συμβεί. Το φινάλε με το όσο πιο κοντά σε hit γίνεται "Devil Ιn Disguise" και το εξαίσιο ρεφρέν του σήμανε με τον καλύτερο τρόπο την αντίστροφη μέτρηση για το πολυαναμενόμενο διαγαλαξιακό ταξίδι με καπετάνιο τον Marcus Petersson και επιβάτες όλους εμάς. (Θ.Ξ.)

Ούσα, μαζί με την πλειοψηφία της παρέας μου από τους μουρλούς Αθηναίους που είχαμε ταξιδέψει στη συμπρωτεύουσα στο άκουσμα της συμπερίληψης των Hallas στο line-up του Mammothfest, θα επρόκειτο για τη δεύτερη ουσιαστικά συναυλιακή μου συνδιαλλαγή με το συγκρότημα ζωντανά στην Ελλάδα. Είχε λοιπόν για εμένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθήσω πως θα λειτουργούσε η δυναμική μιας βραδιάς κυρίως αφιερωμένης σε αυτούς. Με ένα setlist ελαφρά – αλλά σημαντικά – εμπλουτισμένο από την προηγούμενη τους εμφάνιση και το προτέρημα να μην ανεβαίνουν στη σκηνή μετά από τη συγκλονιστική παρουσία των Burst, οι Hallas φάνηκαν πανέτοιμοι να αποδείξουν τι σημαίνει μουσικό αστρικό ταξίδι και στην Αθήνα.

Με τον ήχο να μην ξεκινά ιδανικά και τη φωνή να βρίσκεται σε χαμηλότερες εντάσεις από τις κιθάρες, ένα άγχος δημιουργήθηκε, αλλά σύντομα εξαϋλώθηκε σε αστερόσκονη μιας που ήταν εμφανώς παρατηρήσιμο ότι οι όποιες μικρές παραφωνίες διορθώνονταν συνεχώς. Αυτό που παρατηρήσαμε και την προηγούμενη φορά, μα και φυσικά έλαμψε και στην εμφάνιση του Σαββάτου, είναι ο βαθμός στον οποίο οι Hallas έχουν επιτύχει να παίζουν σαν ένα καλογυαλισμένο εργαλείο. Αναπόφευκτη σύνδεση με βάση και την χαρακτηριστική θεματολογία της μουσικής τους, το γιγαντιαίο ρομπότ Ramrod από το Σερίφη του Διαστήματος, που πιλοτάριζε όλη η ομάδα σαν να ήταν μια οντότητα. Αυτή τη φορά όμως αντί να πολεμά κακούς εξωγήινους, μεταμορφώθηκε σε διαστρικό βάρδο που μας πήρε τα μυαλά.

Η αρχή γίνεται παρόμοια και με την προηγούμενη φορά. Τα “Birth/Into Darkness” και “Stygian Depths” προβάλλουν τον αναγνωρίσιμο ήχο των Hallas ζεσταίνοντας το χώρο σε μια ατμόσφαιρα αγαλλίασης, ενώ το “Repentance” λάμπει ως μια δυνατή προσθήκη στα κομμάτια που έχουν επιλέξει να παρουσιάσουν στις τελευταίες συναυλίες τους. Στο σύνολό τους, οι Hallas ντυμένοι με κοντές μαύρε μπέρτες και στραφταλιζέ πουκάμισα, εντυπωσιάζουν με την κινητικότητα και την ενέργεια τους. Σίγουρα πάντως λίγο πιο μπροστά μας μένουν, η καθοριστικής σημασίας παρουσία των πλήκτρων του Nicklas Malmqvist αλλά και η δυναμική περσόνα του τραγουδιστή και μπασίστα Tommy Alexandersson που συγκεντρώνει τα βλέμματα πάνω του όχι μόνο με τη φωνή αλλά και τον τρόπο του να παρασύρει το κοινό.

Το οποίο κοινό, παρά το τσουχτερό κρύο φάνηκε να χορεύει, να τραγουδά και να δισκεδάζει με την ψυχή του τις σαγηνευτικές μελωδίες που έβγαιναν από τις κιθάρες των Rickard Swahn και Marcus Petersson. Η αλήθεια να λέγεται, η Θεσσαλονίκη κουβαλούσε πάνω της λίγη περισσότερη τρέλα με τη συναυλία εκεί να χαρακτηρίζεται πιο κοντά στα heavy metal χαρακτηριστικά της μπάντας, ενώ αντίστοιχα αυτή της Αθήνας είχε λίγο περισσότερο συναίσθημα, χορό και ψυχεδέλεια. Μια πολύ ωραία αντίθεση και ισόποσα ενδιαφέροντα κλίματα, αν με ρωτάτε. Πως να μην έχεις όμως τη δυνατότητα να προκαλέσεις και τα δύο με κομμάτια σαν και τα “Tear of A Traitor”, “Carry On”, “Star Rider” ή “The Astral Seer”; Το προσωπικό και παρεΐστικο highlight της βραδιάς βέβαια ήταν η εκτέλεση του “Labyrinth Of Distant Echoes” που δεν είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε στη Θεσσαλονίκη, σε συνδυασμό με την κομματάρα “The Golden City Of Semyra”. Σε μια νύχτα που μόνο ως γλυκιά μπορώ να χαρακτηρίσω, οι Hallas απέδειξαν την τιτάνια σημασία τους ως σύγχρονο – περίπου - metal συγκρότημα των καιρών μας και πως μάλλον έχουν να μας προσφέρουν πολλά. Μας αποχαιρέτησαν με την ομώνυμη σύνθεσή τους και το προαναφερθέν “The Astral Seer”. (E.T.)

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης