Graveyard, Night Knight @ Gagarin 205, 25/06/16

Φτάνοντας στο Gagarin το βράδυ του Σαββάτου η εικόνα που αντίκρισα ήταν αποκαρδιωτική από άποψη προσέλευσης και η φάση μύριζε έντονα φιάσκο. Ευτυχώς, όσο περνούσε η ώρα ο αριθμός των συγκεντρωμένων αυξανόταν και αν και οι Night Knight εμφανίστηκαν μπροστά σε μισογεμάτο χώρο δεκάπεντε λεπτά αργότερα από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, τελικά μέχρι να έρθει η ώρα των Σουηδών οι οπαδοί τους έσπευσαν να γεμίσουν σχεδόν το venue, αν και η όλη προσέλευση ήταν πολύ μικρότερη σε σχέση με τον προ τριετίας πανζουρλισμό και το ασφυκτικό τότε sold out.

Κ.Π.

Στη μέχρι τώρα ύπαρξη των Night Knight, η συναυλία του Σαββάτου ήταν η πιο σημαντική. Για πρώτη φορά ξέφυγαν από το παρεΐστικα οικείο περιβάλλον το οποίο ηθελημένα δημιουργούσαν στα προηγούμενα live τους (βλ. Tango With Lions και Moa Bones) και έπαιξαν μπροστά σε ακροατές συγγενικού είδους και όχι απεσταλμένους του Parov Stelar ή του Aoki, με το άτυπο στοίχημα να είναι αν θα γίνουν και δυνητικά δικοί τους. Ίσως γι' αυτό να παρουσιάστηκαν φανερά πιο μαζεμένοι και συγκεντρωμένοι. Με σύμμαχο τον ήχο προσέδωσαν μία στοχευμένα blouse-y και hard rock υφή στο δεδομένα soft rock ντεμπούτο τους.

Το επιλεχθέν setlist αποδείχθηκε άνισα κατανεμημένο, με συνεχείς αυξομοιώσεις έντασης και ενέργειας, αποτυγχάνοντας να διαλύσει τα ενοχλητικά πηγαδάκια και να ταρακουνήσει τα στάσιμα κεφάλια, με το ομώνυμο "God Is A Motherfucker" να είναι το μόνο που τα κατάφερε. Πιο συγκεκριμένα, τα ψηφιακά του reverb αντικαταστάθηκαν από τα τραχιά φωνητικά του Προβή χαρίζοντας έτσι μία ακατέργαστη δυναμική στο εμφανές highlight της performance τους, που ακόμα κι αν οι συμπαίκτες δεν τελείωσαν ταυτόχρονα, η κορύφωση ήταν αναπόδραστα μοιραία.

Τέλος, ο άσος στο μανίκι τους - το drum solo του Γιαννίκιου στο "Nadia" επισκίασε τις χαμηλές κιθάρες αφήνοντας την πιο έντονη γεύση στους παρευρισκόμενους, πείθοντάς τους παράλληλα να αναζητήσουν την μπάντα όχι για το hype του εκάστοτε μέλους της, αλλά για τη σταθερή ποιότητά της.

Set list: Born Again / Between My Legs / Crystal Rivers / Turn Back Blues / Story Of A Fool / God Is A Motherfucker / Set It On Fire / Nadia

Τ.Π.

Παρά την με καθυστέρηση έναρξη του support, οι Σουηδοί Graveyard βγήκαν στην ώρα τους πέφτοντας κατευθείαν στα βαθειά και στενάχωρα νερά του "Slow Motion Countdown". Από την πρώτη στιγμή φάνηκαν μερικά πράγματα που δεν θα άλλαζαν -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- στην πορεία του live. Το πρώτο ήταν η φοβερή απόδοση της μπάντας. Ο Nillsson έκανε καταπληκτική διαχείριση της φωνής του τροποποιώντας κάποια δύσκολα σημεία στο πλαίσιο της οικονομίας δυνάμεων, ο Morck ήταν ωραίος και τα φωνητικά του σε τραγούδια όπως το "From A Hole In The Wall" έδωσαν τις απαραίτητες ανάσες στον Joakim, o Sjoberg ήταν θηρίο πίσω από το λιτό του drum set και ο Ramm είχε μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο όλο ηχητικό αποτέλεσμα με το παίξιμο της κιθάρας του.

Αυτό πάντως που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η απάθεια του κοινού, το οποίο εκδηλωνόταν μόνο όταν τελείωναν τα τραγούδια ή κατόπιν παρότρυνσης από την μπάντα. Από άποψης επικοινωνίας τα πράγματα για ακόμα μια φορά ήταν ...Σουηδικά και κρατήθηκαν σε λίγες κουβέντες από τον Joakim και έναν μικρό λόγο από τον Sojberg με το πέρας του live.

Στα της εμφάνισης τώρα, οι Σουηδοί φάνηκαν φοβερά δεμένοι σαν μπάντα, πολύ προβαρισμένοι, είχαν πολύ καλό ήχο και απέδωσαν καταπληκτικά το set list που επέλεξαν -από το οποίο έλαμψαν δια της απουσίας τους κάποια σπουδαία τραγούδια- ενώ δεν έλειψαν τα τζαμαρίσματα και οι αυτοσχεδιασμοί ανά σημεία.

Η βραδιά κύλησε σαν τραινάκι λούνα παρκ καθώς τα αργά bluese-y κομμάτια διαδεχόντουσαν τα πιο έντονα και γρήγορα και τούμπαλιν, κρατώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο αμείωτο το ενδιαφέρον. Ακούσαμε σπουδαίες εκτελέσεις των "Exit 97", "The Suits, The Law & The Uniform", "The Apple And The Tree" και του "Uncomfortably Numb" με το οποίο έκλεισαν το κανονικό μέρος της εμφάνισής τους. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην μεγάλη εκτέλεση του "Too Much Is Not Enough" και το τρίφωνο της front line που αντικατέστησε την γυναικεία χορωδία της στουντιακής εκδοχής.

Μέσα σε αποθέωση ο Nilsson βγήκε μόνος του στη σκηνή για να ξεκινήσει το encore με μια έντονη και συναισθηματική εκτέλεση του "Stay For A Song" και στη συνέχεια μόνο ανατριχίλες με την τριάδα "Hisingen Blues", "Ain’t Fit To Live Here" και φυσικά του απόλυτου closer "The Siren", το οποίο μέσα σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια μας έστειλε όλους για τα σπίτια μας απόλυτα ικανοποιημένους.

Υ.Γ. Καθότι ελαφρώς πιωμένος και σχετικά νέος στην καινούρια τεχνολογία, φεύγοντας από τη συναυλία κατάφερα να σβήσω τις σημειώσεις που κρατούσα για το set list στο κινητό οπότε η σειρά των τραγουδιών ελέγχεται για την ακρίβεια της.

Κ.Π.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής