Night Knight, Tango With Lions @ An Club, 10/03/16

Το "hot topic" των τελευταίων ετών στις συζητήσεις μουσικόφιλων και η αγαπημένη ερώτηση κάθε γραφιά σε συνέντευξη ελληνικού συγκροτήματος είναι η ύπαρξη, και η φύση κατ' επέκταση, της εγχώριας σκηνής. Η συγκεκριμένη γραφιάς-μουσικόφιλη μάλιστα, το είχε θίξει σε προηγούμενη ανταπόκριση των Night Knight, όπου κάπως της είχε κακοφανεί που σ' ένα live ήταν όλοι γνωστοί, αν όχι μεταξύ τους, με τους μουσικούς. Εκεί λοιπόν που είχε βγάλει πόρισμα και ετυμηγορία, η εισαγωγή του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου, σχεδόν ένα χρόνο μετά, περί της διαφοράς του 17χρονου μουσικού που επιζητά να κερδίζει καινούργιο κοινό φορά με την φορά και του 30χρονου που συγκινείται, χαίρεται και νιώθει ευλογημένος με το να παίζει σ' ένα οικείο περιβάλλον, της άλλαξε την -κάτω απ' την σκηνή- οπτική. Τότε, και για πρώτη φορά, συνειδητοποίησε το ακατανίκητο συναίσθημα και το γέμισμα του να ανεβαίνεις στην σκηνή και από κάτω να έχεις γνώριμες φάτσες φίλων και γνωστών που επιστρέφουν προκειμένου να σου δείξουν ότι είναι εκεί για σένα.

Στο ίδιο μελό mood παρακολούθησε τους Tango With Lions. Το παράδοξα όμορφο του set τους ήταν ότι κατάφεραν να προβάλλουν αβίαστα τις τρεις διαφορετικές ηχητικές φάσεις που έχει περάσει η μπάντα και το πώς εκείνη εξελίχθηκε από ένα project της Kat σε μία κολεκτίβα, καταλήγοντας σ' ένα ολοκληρωμένο και δεμένο σχήμα.

Αν παραβλέψουμε την πραγματική χρονολογική δημιουργία των κομματιών, η αρχή της performance τους είχε το άγχος και τις δυσκολίες ήχου του 2008. Στο "A Long Walk", όμως, κλιμακώθηκε. Τα τρεμάμενα φωνητικά σταθεροποιήθηκαν και εναρμονίστηκαν με την "ηλεκτρισμένη" ηλεκτρική κιθάρα του Παραμυθιώτη, το setlist απέκτησε αλληλουχία και η μπάντα τον ίδιο παλμό. Από 'κει και έπειτα, όσο η τρομπέτα του καλεσμένου Πασχαλίδη ζέσταινε το μελαγχολικά ρομαντικό κλίμα, τόσο ο ήχος τους γλύκαινε, πείθοντάς μας να εγκρίνουμε κάθε νέο και υποσχόμενο δείγμα δουλειάς τους, που μπορεί να ενέχει μικρές παραλλαγές, αλλά πλησιάζει πιο κοντά από ποτέ στον ήχο των Tango With Lions.

Το φινάλε αποτέλεσε, αναμενόμενα, η επιτυχία "In A Bar", αφιερωμένη στους ιππότες που ακολουθούσαν, κινώντας το ενδιαφέρον τόσο για την επερχόμενη δισκογραφική επιστροφή του σχήματος, όσο και για έναν πιο ενεργό χαρακτήρα.

Slippery Roads/ Black/ House On Fire/ On The Floor/ People Stare/ Rainy Fall/ Obituary/ Sad Big Blue Eyes/ A Long Walk/ The Light/ News/ Limbo/ Over The Neon Lights/ In A Bar

Το δυναμικό riff του "Between My Legs" σήμανε την έναρξη των αποκαλούμενων και Νάη Νάη, ταυτόχρονα έκανε σαφές το είδος που θα πέσει η ζυγαριά του δίσκου αυτή τη φορά. Το πολυτάλαντο αυτό supergroup έχει την τάση να παραμορφώνει τα κομμάτια απ' τη studio version, κάνοντας τα live του μονίμως συναρπαστικά. Αυτή τη φορά τα έκανε όλα λίγο πιο rock, με αποτέλεσμα τα highlights τους να γίνουν εντονότερα αλλά και να αποκαλυφθούν ορισμένες επιρροές.

Την τελευταία στροφή του εξόφθαλμα πολιτικού κομματιού "The Story Of A Fool" διέκοψε η απότομη εισαγωγή του "Born Again", ενώ τα εμφανώς βελτιωμένα, αλλά ακόμα αταίριαστα στα δικά μου αυτιά, δεύτερα φωνητικά αφαίρεσαν λιγάκι απ' την ενέργεια του. Τα μικρά αυτά παραστρατήματα όμως, ξεχάστηκαν γρήγορα με την τριάδα που επεφύλασσε η συνέχεια. Η ωδή στον Springsteen "Turn Back Blues" δηλαδή, το τραβηγμένο σε διάρκεια και ενισχυμένο από reverb "God Is A Motherfucker" και το καθαρόαιμο blues "Hang Me Out To Dry" έκαναν την ατμόσφαιρα πυκνή και απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Το τελευταίο συγκεγκριμένα, έδωσε το ελεύθερο στον Λιάκο να ξεδιπλώσει την μαεστρία του στο ανατριχιαστικό σόλο που πρόσμενε η βραδιά απ' την αρχή της και να διδάξει μαζί τη σωστή θέση κιθάρας-χεριών.

Αφού ο Γιαννακόπουλος έκανε αφιέρωση στα νεογέννητα παιδιά των φίλων του και έκανε τον Προβή να μπει σε σκέψεις, παίχθηκε το άκρως συναισθηματικό "Nadia", το οποίο περιείχε ένα σόλο-έκπληξη απ' τον καλύτερο drummer της Ελλάδος(sic), ο οποίος εκτόνωσε την οργή και την έντασή του με καθηλωτικό τρόπο, κερδίζοντας ουρλιαχτά, χειροκροτήματα, brofist και παραλίγο standing ovation.

Το τέλος πλησίασε με το "Set It On Fire" και το πιο κοντινό παίξιμο του Γιαννακόπουλου σε Κουντουρόγιαννη που έχω δει, παραλείποντας το "Turn Back Time" και επισπεύδοντας στο encore, διότι είναι και καθημερινή και κάποιοι δουλεύουν. Η διασκευή που επιλέχθηκε ήταν το "Hey Hey, My My" που κοντράρισε αυτή των Fleetwood Mac της προηγούμενης συναυλίας, αλλά εν τέλει έχασε. Νικητής κηρύχθηκε για άλλη μία φορά το κοινό, που φάνηκε να πέρασε καλά καθ' όλη τη διάρκεια κι έπειτα η μπάντα που "αναρριχάται" χωρίς συμβιβασμούς, αλλά με πηγαία θέληση, κάνοντάς την συνεχώς καλύτερη και προετοιμασμένη για να ανοίγει Graveyard-ς.