Bob Dylan And His Band @ NEC, Birmingham

18/11/05, NEC, Birmingham (UK)

Στο ποδόσφαιρο συνηθίζουμε να λέμε πως η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή. Αντίστοιχα στη μουσική, κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος πως η αξία αυτού που διασκευάζει, δίνει αξία στον «διασκευαζόμενο». Και αν ήταν να επιλέξουμε το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα κάποιου του οποίου τα τραγούδια έχουν διασκευαστεί (ή απλώς αναπαραχθεί) από μερικούς εκ των σπουδαιότερων μουσικών, τότε αυτός δε θα ήταν άλλος από τον Bob Dylan. Από αυτή την άποψη και μόνο ο Dylan είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες που γεννήθηκαν ποτέ. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Ο Dylan είναι πάνω απ' όλα μια σπουδαία προσωπικότητα. Μια προσωπικότητα που κατάφερε να αναμείξει την ποίηση με το rock & roll ιδανικά. Ίσως καλύτερα από κάθε άλλον.

Αφού λοιπόν για άλλη μια φορά ο Bob δεν ήρθε σε μας (όχι ότι ευθύνεται αυτός βέβαια...), είπαμε να πάμε εμείς σε αυτόν. Που; Στην πόλη που γέννησε το heavy metal, το Birmingham. Εννοείται πως η συναυλία δε θα μπορούσε να διεξαχθεί πουθενά αλλού, παρά στη θρυλική Birmingham NEC Arena! Η πρόσβαση στη Birmingham NEC είναι πολύ εύκολη από κάθε σχεδόν μεγάλη πόλη της Αγγλίας, μιας και σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια υπάρχει σιδηροδρομικός σταθμός, ο οποίος εξυπηρετεί και το διεθνές αεροδρόμιο του Birmingham που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Η αλήθεια είναι πως είχα στο μυαλό μου τη Birmingham NEC Arena σαν ένα τεράστιο, επιβλητικό, γιατί όχι και υπερσύγχρονο κτήριο. Η πραγματικότητα βέβαια απέχει λίγο από τα παραπάνω. Το κτήριο δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό, οι κερκίδες είναι όλες μεταλλικές κατασκευές, ενώ οι διάδρομοι γύρω από αυτές είναι αρκετά στενοί, τόσο ώστε να προκαλούνται «μποτιλιαρίσματα» μέχρι την είσοδο στον κυρίως χώρο.

Τα εισιτήρια για τη συναυλία είχαν τελειώσει περίπου ενάμιση μήνα πριν, γι' αυτό και η «μαύρη» αγορά έξω από το χώρο της συναυλίας είχε την τιμητική της. Μέσα στην Arena πρέπει να υπήρχαν περί τους 12.000 θεατές, όλοι... καθιστοί! Η προσέλευση του κόσμου, δε, συνεχίστηκε σε σημαντικό ποσοστό ακόμα και μετά την έναρξη της συναυλίας.


Τα φώτα έσβησαν κατά τις 19:40. Από τα ηχεία ακούγεται το "Fanfare For The Common Man" του Aaron Copland, ακολουθεί μία σύντομη προσφώνηση και από το πουθενά ο Bob Dylan με τη μπάντα του ανεβαίνουν στη σκηνή ξεκινώντας αρκετά δυναμικά με το υπέροχο "Maggie's Farm". Ο φωτισμός είναι απλούστατος ενώ στο φόντο υπάρχει απλά μια τεράστια κουρτίνα. Ο ήχος είναι αρκετά καλός, ενώ το στήσιμο της μπάντας στη σκηνή σε συνδυασμό με το χαμηλό φωτισμό δίνουν την αίσθηση συναυλίας σε στυλ "Half Note". Το set list είναι υπέροχο, όλοι οι μουσικοί δίνουν ρέστα, τα blues, η folk και το rock εναλλάσσονται αρμονικά, ενώ οι νέες ενορχηστρώσεις κάποιων κλασικών κομματιών όπως τα "Visions Of Johanna", "The Lonesome Death Of Hattie Carroll", "Mr. Tambourine Man" και κυρίως του "Like A Rolling Stone" με στέλνουν αδιάβαστο.

Όλα τέλεια λοιπόν; Χμ... Όχι τόσο. Η γεύση που μου έμεινε στο τέλος ήταν μάλλον γλυκόπικρη. Και αυτό για πολύ απλούς λόγους. Δυστυχώς ο χρόνος έχει αφήσει για τα καλά τα σημάδια του στη φωνή του Dylan. Τα σκαμπανεβάσματα ήταν πολλά, σε κάποια σημεία μάλιστα το μόνο που ακουγόταν ήταν αποκρουστικά γρυλίσματα, τα οποία όπως καταλαβαίνετε έκαναν τη διάκριση των στίχων έργο εξαιρετικά δύσκολο. Εντάξει, ποτέ ο Dylan δεν είχε συγκλονιστική φωνή, αλλά όχι και έτσι! Δεύτερο αρνητικό; Η μηδενική αλληλεπίδραση ανάμεσα σε Dylan και κοινό. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο Dylan απευθύνθηκε όλη κι όλη μία φορά στο κοινό, και αυτή στο encore για να μας «συστήσει» τα μέλη της μπάντας. Ούτε ένα "ευχαριστώ", ούτε ένα νεύμα, τίποτα! Το μόνο που έκανε ήταν να κρατήσει δύο φυσαρμόνικες σε σχήμα νίκης (όχι της Κάρτσωνα) "V" στο τέλος. Από την άλλη το γεγονός πως καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας βρισκόταν στα πλήκτρα σε μία άκρη της σκηνής, πίσω μάλιστα από τον ένα εκ των δύο κιθαριστών, ξένισε όσους τον έβλεπαν ζωντανά πρώτη φορά... ανάμεσα τους κι εμένα. Χάθηκε να πάρει μία κιθάρα και να βγει μπροστά από τους άλλους; Έστω και για ένα δύο κομμάτια! Τέλος πάντων...


Δεν το συζητάω, η όλη εμπειρία του να δει κανείς τον Bob Dylan είναι σπουδαία. Τώρα για το αν εγώ δεν τον βρήκα όπως ακριβώς τον περίμενα μπορεί να είναι απλώς θέμα γούστου. Άλλωστε κάποιοι από τους πιο ένθερμους οπαδούς του έλεγαν μετά πως στο Birmingham έδωσε μία από τις καλύτερες συναυλίες του τα τελευταία χρόνια!

Setlist: Maggie's Farm / Tell Me That It Isn't True / Watching The River Flow / Just Like Tom Thumb's Blues / Ballad Of A Thin Man / Highway 61 Revisited / Mr. Tambourine Man / Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again / Chimes Of Freedom / 'Til I Fell In Love With You / Visions Of Johanna / Honest With Me / The Lonesome Death Of Hattie Carroll / Summer Days
Encore: Like A Rolling Stone / All Along The Watchtower