Rock Culture #22: We Want Sounds, στα άδυτα μίας δισκογραφικής με εκλεκτικές επανεκδόσεις

Η ισχυροποίηση του βινυλίου και η διατήρηση του κύρους της μουσικής σε φυσική μορφή από συλλέκτες και γενικώς μουσικόφιλους έχει το παράπλευρο (;) καλό ότι επιτρέπει την επανέκδοση σε βινύλιο, αλλά και CD, δίσκων που για τον οποιοδήποτε λόγο ξεχάστηκαν μέσα στα χρόνια ή απέκτησαν μία σπανιότητα που καθιστά απαγορευτική την πρόσβαση στο ευρύ κοινό. Ακόμα περισσότερο επιτρέπει την επαφή με έργα που απευθύνθηκαν σε άλλους πολιτισμούς, κουλτούρες ή απλώς άλλο αγοραστικό κοινό. Μία εταιρεία που φαίνεται να μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι αυτό τα τελευταία χρόνια και δουλεύει με όρους μουσικοφιλίας και, εν τέλει, παρέας είναι η We Want Sounds. Η επιλεκτική της φύση και ο τρόπος προσέγγισης της μουσικής μας ιντρίγκαρε αρκετά ώστε να μάθουμε περισσότερα γι' αυτήν και εμμέσως για τον γενικότερο τρόπο λειτουργίας αντίστοιχων προσπαθειών.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος κοιτάζοντας τον κατάλογο των κυκλοφοριών της We Want Sounds, είναι η ποικιλία μουσικών ειδών και καταβολών των καλλιτεχνών που περιλαμβάνει. Βασική στόχευση φαίνεται να υπάρχει στη λεγόμενη «μαύρη» μουσική, από jazz μέχρι funk. Σε αυτό το κομμάτι συνεισφέρει αρκετά η συνεργασία με τη δισκογραφική Mainstream που έδρασε από τα μέσα των '60s μέχρι τα μέσα των '70s και έχει στα ράφια της αρκετά διαμαντάκια, ίσως όχι από τις φίρμες των ειδών αυτών αλλά από ποιοτικότατους, ίσως ελαφρώς παραγνωρισμένους καλλιτέχνες. Ξεχωρίζει ανάμεσα στη συνεργασία τους αυτή η μία και μοναδική LP κυκλοφορία της Alice Clark, ένα αριστούργημα της soul jazz που αδικήθηκε την εποχή του για να αποκτήσει φήμη όταν πλέον ήταν δυσεύρετο. Ανεξάρτητα όμως από τη Mainstream φαίνεται να υπάρχει μία ιδιαίτερη ικανότητα να εντοπίζονται δίσκοι με grooves και breaks, από αυτούς που ξεψαχνίζουν όλοι οι hip-hop καλλιτέχνες για να βρουν τα επόμενα samples. Τέτοια περίπτωση είναι το "Windows Of The Mind" του Billy Brooks.

Δεύτερος τομέας όπου εστιάζει η We Want Sounds φαίνεται να είναι τα soundtracks. Μουσικές από ταινίες πού ξέρετε ή δεν ξέρετε, χωρίς περιορισμό στο ηχητικό είδος που υπηρετούν, επανασυστήνονται σε ένα κοινό που πιθανόν τις αγνοεί. Παρότι οι ταινίες έχουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά να καλέσουν τον ακροατή να τις δει μετά την επαφή του με το soundtrack, αυτό τελικά δεν είναι απαραίτητο αφού η μουσική στέκεται αναξέρτητη. Εδώ δεν μπορούμε να μην ξεχωρίσουμε ως κυκλοφορίες τα δύο soundtrack δύο μεγάλων μαέστρων. Από τη μία το "Peur Sur La Ville" του πρόσφάτως μακαρίτη Ennio Morricone και από την άλλη τo υποψήφιο για Grammy soundtrack του "Serpico" του δικού μας Μίκη Θεοδωράκη.

Τελευταίος, αλλά ίσως και πιο ενδιαφέρον κύκλος κυκλοφοριών είναι αυτός που, ελλείψει καλύτερου ονόματος θα βάφτιζα... εξωτικών αγορών. Και με αυτό εννοώ μουσικές προερχόμενες από χώρες εκτός των συνηθισμένων καλλιτεχνικών ραντάρ του Δυτικού κόσμου, είτε αυτές έχουν κάποιο παραδοσιακό στοιχείο, είτε όχι αλλά σε κάθε περίπτωση αρκετά ιδιοσυγκρασιακές. Με διαφορά μεγαλύτερο βάρος φαίνεται να έχει πέσει εδώ στην ιαπωνική αγορά με σκοπό να φέρει στο προσκήνιο μία καλά κρυμμένη ποιότητα. Και αν λίγο ως πολύ ο Ryuichi Sakamoto είναι ένα όνομα που έχει ξεφύγει από τα σύνορα της πατρίδας του και αποτελεί σημαντική επένδυση και ναυαρχίδα για κάθε εταιρεία που τον έχει στον κατάλογό της, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για παράδειγμα για την Akiko Yano (την Kate Bush της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου) ή ένα σωρό ακόμα μάγων των synth, της pop, της funk και των συνδυασμών τους. Εναλλακτικά, μπορεί κάποιος να εξερευνήσει πιο αραβικούς ήχους από το Λίβανο ή την Αίγυπτο, με τη Fairuz να δεσπόζει (έτσι κι αλλιώς) πάνω από όλους ως μία από τις σπουδαιότερες (αν όχι η σπουδαιότερη) γυναικεία φωνή που έβγαλε ποτέ ο αραβικός κόσμος.

Οι προσεκτικά επιλεγμένες κυκλοφορίες αποκαλύπτουν μία ιδιαίτερη φιλοσοφία μιάς εταιρείας που δε λειτουργεί ακριβώς με εμπορικά στοιχεία αλλά ταυτόχρονα επιθυμεί τη διάδοση της μουσικής της σε όσο το συνατόν περισσότερα αυτιά. Στην προσπάθεια να αναλύσουμε περισσότερο τη φιλοσοφία της We Want Sounds, αλλά και τελικά να καταλάβουμε καλύτερα πώς στήνεται και πώς λειτουργεί μία τέτοιου είδους «μικρή και ευέλικτη» εταιρεία, επικοινωνήσαμε με τον Matt από την ομάδα της We Want Sounds, ο οποίος αποδείχθηκε εξαιρετικός συνομιλητής.

Ευχαριστούμε τη Rockarolla που έχει την αποκλειστική εισαγωγή της We Want Sounds στην Ελλάδα και συνεισέφερε στο να πραγματοποιηθεί η συνέντευξη.

Παρακαλώ δώσε μας μία σύνοψη της σύλληψης και της φιλοσοφίας της We Want Sounds.

H We Want Sounds είναι μία δισκογραφική που ξεκίνησε το 2016 με τη φιλοδοξία να κυκλοφορήσει μουσική που μας αρέσει και που θεωρούμε ότι μπορεί να εκτιμηθεί από ένα ευρύ κοινό. Γενήθηκε στο Παρίσι και αποτελείται από μια ομάδα φίλων με κοινό τρόπο σκέψης κάποιοι εκ των οποίων δουλεύουν στη μουσική βιομηχανία ενώ άλλοι είναι συλλέκτες. Η ιδέα είναι να φέρουμε περισσότερες από μία οπτικές στο τραπέζι.

Έχετε ένα πολύ ευθύ motto: "Great Music From Artists WE Like". Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Πως αναζητάτε και επιλέγετε τις επανεκδόσεις σας;

Βασίζουμε την επιλογή μας στο ένστικτό μας και σε μουσική που εκτιμούμε, οπότε είναι μία ελέυθερη διαδικασία. Δεν αξιώνουμε να μορφώσουμε ανθρώπους ή να υπαγορεύσουμε τι είναι καλό και τι όχι. Βασίζεται καθαρά στα δικά μας γούστα και τις δικές μας παρορμήσεις. Αυτό εννοούμε με τη φράση «σπουδαία μουσική που αρέσει σε ΕΜΑΣ». Είναι περισσότερο ένα διασκεδαστικό project όπου στην πραγματικότητα δεν ακολουθούμε κάποιον κανόνα σε σχέση με τα είδη ή τη χρονική περίοδο. Καθώς τα γούστα μας είναι εκλεκτικά, προσπαθούμε να εξερευνήσουμε νέα μονοπάτια που δεν έχουν εξερευνηθεί ιδιαίτερα οπότε υπάρχουν πάντα εκπλήξεις στην πορεία και ελπίζουμε ότι ο κόσμος θα ευχαριστηθεί τη διαδρομή.

Έχετε ένα πολυποίκιλο σύνολο καλλιτεχνών, που καλύπτουν πολλά μουσικά είδη με ελάχιστες ομοιότητες. Αν υπήρχε ένα πράγμα που θα έλεγες ότι έχουν όλοι τους κοινό, μία ιδιαίτερη ποιότητα που σας έκανε να τους επιλέξετε, ποια θα ήταν;

Αν υπήρχε μία κοινή βάση θα ήταν μία κάποια ιδέα πάνω στο groove ή τη μελωδία. Groove δε σημαίνει απαραίτητα funky με την αυστηρή έννοια του όρου. Ίσως soulfulness να είναι μία πιο ταιριαστή λέξη. Αν εξετάσεις κάθε κυκλοφορία, νομίζω θα το έβλεπες αυτό. Για παράδειγμα η Fairuz με την Akiko Yano δεν έχουν πολλά κοινά σε πρώτη ανάγνωση, αλλά αν ακούσεις προσεκτικά θα βρεις το soulfulness κάπου εκεί. Αυτό είναι φυσικά πιο εμφανές στις jazz και soul κυκλοφορίες όπως των Alice Clark, Donna McGhee ή Jaye P. Morgan, αλλά νομίζω το κοινό DNA υπάρχει σε κάθε κυκλοφορία. Πέρα από αυτό, προσπαθούμε να δημιουργούμε κάτι με έντονη την ανθρώπινη και πολιτιστική διάσταση. Πέρα από τη μουσική, προσπαθούμε να διηγηθούμε και την ιστορία από πίσω.

Τα περισσότερα από τα soundtrack που επανακυκλοφορείτε προέρχονται από ταινίες που πλέον θεωρούνται άσημες ή cult. Πόσο πολύ πιστεύεις ότι ένα τέτοιο soundtrack μπορεί να έλξει τον ακροατή όταν αυτός δεν έχει δει την ταινία;

Βασικά, αυτό είναι το σπουδαιότερο κομμάτι της επανακυκλοφορίας. Για παράδειγμα το "Peur Sur La Ville" (σ.σ. στα ελληνικά ως "Τρόμος Πάνω Από Την Πόλη") ήταν μία πολύ διάσημη ταινία στη Γαλλία των '70s, οπότε όσοι μεγάλωσαν τότε θυμούνται το φιλμ και φυσικά τη μουσική του Ennio Morricone που πάιζει μεγάλο ρόλο στην ταινία. Όμως, επειδή η ταινία δεν «ταξίδεψε» ιδιαίτερα πέρα από τον γαλλόφωνο κόσμο, το soundtrack δεν απολαμβάνει το σεβασμό αυτών που έκανε για τον Sergio Leone παρότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα soundtrack του Μαέστρου στα '70s. Οπότε είναι σπουδαίο να μπορούμε να το παρουσιάσουμε σε ένα νέο, ευρύτερο κοινό. Αυτό επιστρέφει σε έναν από τους σημαντικότερους στόχους της We Want Sounds. Να ξεθάψουμε δίσκους που για οποιοδήποτε λόγο δεν έφτασαν σε ευρύ κοινό όταν κυκλοφόρησαν και θα έπρεπε να (επανα)ανακαλυφθούν. Το ίδιο ισχύει και για το "The Friends of Eddie Coyle". Η ταινία αυτή είναι κλασική για το 1973, δημιουργημένη από τον Peter Yates που είχε γυρίσει και το "Bullit" με τον Steve McQuinn. Για κάποιον παράξενο λόγο όμως, αυτό δεν ήταν εισπρακτική επιτυχία στην εποχή του. Ίσως ήταν πολύ μελαγχολικό για crime movie ή ίσως ο ανταγωνισμός ήταν πολύ ισχυρός εκείνη την εποχή και η Paramount που το κυκλοφόρησε είχε άλλες προτεραιότητες. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό αλλά παραγνωρισμένο φιλμ και αντίστοιχα το ίδιο είναι και το soundtrack του Dave Grusin. Μάλιστα δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ στο παρελθόν σε βινύλιο, οπότε είμαστε εξαιρετικά χαρούμενοι να το κυκλοφορούμε για πρώτη φορά!

Τι κάνει μία επανέκδοση καλή; Τόσο με όρους ήχου όσο και συσκευασίας/artwork κτλ.

Νομίζω ένας συνδυασμός όλων. Όπως προείπα, προσπαθούμε να πούμε μία ιστορία πίσω από τους δίσκους και τις περισσότερες φορές, υπάρχουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες. Μετά όταν πάμε στις κυκλοφορίες καθεαυτές, καθώς συνήθως επανεκδίδουμε πρωτότυπα άλμπουμ, προσπαθούμε κατά το δυνατόν να διατηρήσουμε την αυθεντικότητα του αρχικού, διατηρώντας τα πρωτότυπα artwork και logo. Στη συνέχεια προσθέτουμε το αλατοπίπερο ώστε να γίνει η κυκλοφορία ιδιαίτερη. Κάνουμε remaster στον ήχο και προσπαθούμε να πάμε πίσω στα original masters όποτε είναι ευφικτό. Συχνά προσθέτουμε ένα βιβλιαράκι και αναθέτουμε σε έναν κειμενογράφο να μιλήσει για τον καλλιτέχνη ή τον δίσκο ώστε να πει την ιστορία. Αν μπορούμε να βρούμε και επιπλέον υλικό όπως bonus τραγούδια ή επιπλέον φωτογραφίες, ακόμα καλύτερα. Για παράδειγμα, δουλέυουμε με τη Mainstream Records ώστε να επανεκδόσουμε τον σπουδαίο καταλογό τους και το καλό είναι ότι έχουν πολλές φωτογραφίες στο αρχείο τους οπότε είναι σαν όνειρο! Κάνει το όλο έργο πολύ πιο ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, για την επανέκδοση της Alice Clark η Mainstream βρήκε πολλές φωτογραφίες από τις ηχογραφήσεις που δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ, οπότε ήμασταν σε θέση να φτιάξουμε ένα 20σέλιδο βιβλιαράκι με τις καταπληκτικές αυτές φωτογραφίες. Εξαιτίας των φωτογραφιών μπορούσαμε επίσης να «κατασκευάσουμε» το line-up που έλειπε καθώς στο αυθεντικό δίσκο δεν περιλαμβανόταν. Είναι υπέροχο να μπορείς να γεμίζεις τα κενά και να βλέπεις τη «μεγάλη εικόνα».

Έχετε κυκλοφορήσει και κάποιες συλλογές. Παρόμοια ερώτηση λοιπόν, τι κάνει μία συλλογή καλή, ειδικότερα στην εποχή των playlist του Spotify;

Κάναμε κάποιες στην αρχή αλλά, για να λέμε την αλήθεια, όπως είπες, υπάρχουν πολλές playlist εκεί έξω οπότε πρέπει να έχεις μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση αν θες να προσελκύσεις τους αγοραστές του βινυλίου. Είτε μία θεματική είτε την καριέρα κάποιου καλλιτέχνη είτε το προφίλ κάποιας δισκογραφικής. Πρέπει να απευθυνθείς τόσο στους συλλέκτες όσο και τους μη ειδικούς οπότε φτιάχνουμε συλλογές μόνο όταν έχουμε κάποια καλή προσέγγιση.

Η αγορά έχει κατακλυστεί κατά την επάνοδο του βινυλίου με επανεκδόσεις που χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους. Από master tapes, remixed, με 180g vinyl, half speed press, mono ή stereo ήχο κτλ. Χωρίς να υπολογίσουμε τα έγχρωμα βινύλια. Πόση δαφορά κάνουν όλα αυτά στον καθημερινό καταναλωτή-ακροατή;

Είναι μεγάλο συν όταν μπορούμε να κάνουμε την προσφορά μας πιο πλούσια. Από την πλευρά μας δεν είμαστε τόσο εμμονικοί με το audiophile κομμάτι της αγοράς. Δίνουμε μεγάλη σημασία στο mastering ώστε να εξασφαλίσουμε ότι ο ήχος είναι όσο καλύτερος γίνεται αλλά συνήθως οι ηχογραφήσεις είναι 40 ή 50 ετών και ορισμένες lo fi. Στην πράξη μπορείς να βελτιώσεις τον ήχο μέχρι ενός σημείου μόνο όταν κάνεις remaster και εμείς δεν υπερβάλουμε με ειδικές audiophile τεχνικές. Προσπαθούμε πάντα να κρατήσουμε τις τιμές μας λογικές ώστε τα άλμπουμ μας να μην καταλήξουν αντικείμενα πολυτελείας! Συνήθως κάνουμε βαθύ remastering αλλά δεν προχωράμε παραπέρα. Μερικές φορές θα βγάλουμε κάποιες έγχρωμες κυκλοφορίες καθώς κάποιοι φίλοι μας σε δισκοπωλεία μας ζητάνε αποκλειστικές εκδόσεις, αλλά μέχρι εκεί.

Πόση βαρύτητα έχει η σπανιότητα έναντι της μουσικής ποιότητας; Σύμφωνα με τη δική σας άποψη αλλά και της συμπεριφοράς που βλέπετε.

Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Η σπανιότητα σίγουρα δεν είναι το βασικό στοιχείο που μας ωθεί να επανεκδόσουμε ένα δίσκο. Κάποια είναι σπάνια φυσικά, και μερικές φορές είναι διασκεδαστικό να ξεθάβεις obscure δίσκους αλλά συνήθως δεν είναι το μοναδικό κριτήριο ώστε να αποφασίσουμε μία κυκλοφορία. Η ποιότητα της μουσικής είναι αυτό που κυριαρχεί και, όπως είπα, το γεγονός ότι μία κυκλοφορία μπορεί να μην είχε την απήχηση που της άξιζε στην εποχή της. Η Akiko Yano είναι ένα καλό παράδειγμα. Είναι πολύ διάσημη στην Ιαπωνία και θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί με την Kate Bush στην Αγγλία ή τη Francoise Hardy στη Γαλλία αλλά ποτέ δεν έλαβε πραγματική αναγνώριση εκτός Ιαπωνίας όταν άρχισε να κυκλοφορεί δίσκους, πιθανότατα επιδή εκείνη την εποχή η Ιαπωνική εποχή απευθυνόταν κυρίως στην τοπική αγορά. Ίσως επίσης ήταν πολύ εξειδικευμένη για τη διεθνή αγορά, παρότι έλαβε γεύση διεθνούς επιτυχίας όταν περιόδευσε με τη Yellow Magic Orchestra το 1979 και 1980 και όντας παντρεμένη με τον Ryuichi Sakamoto. Κατά συνέπεια τα πρώτα της άλμπουμ δεν είναι υπερβολικά σπάνια γιατί πούλησαν καλά στην Ιαπωνία αλλά άνθρωποι εκτός αυτής δεν είναι καν ενήμεροι για τη μουσική της γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να την ακούσουν. Όταν όμως την ακούν για πρώτη φορά μένουν έκπληκτοι. Γι αυτό κυκλοφορούμε όλα τα πρώτα άλμπουμ της και πηγαίνει πολύ καλά. Οπότε, ως απάντηση της ερώτησής σου, η σπανιότητα βοηθάει αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο για μία επιτυχημένη επανακυκλοφορία.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Ryuichi Sakamoto και ειδικά το ντεμπούτο του είναι το κόσμημα στη συλλογή σας. Θα συμφωνούσες ή θα επέλεγες κάτι άλλο;

Ναι, είναι δίσκος ορόσημο. Σίγουρα είναι το άλμπουμ με το μεγαλύτερο κύρος από όσα έχουμε κυκλοφορήσει. Επανεκδίδουμε επίσης τον τρίτο του solo δίσκο "Hidari Ude No Yume" του 1981 που κυκλοφόρησε στην Ευρώπη ως "Left Handed Dream". Το ενδιαφέρον είναι ότι η ευρωπαική εκδοχή ήταν αρκετά διαφορετική από την ιαπωνική με κάποια κομμάτια να έχουν αφαιρεθεί και άλλα να έχουν προσαρμοστεί στα Αγγλικά οπότε τελικά είχες ένα διαφορετικό άλμπουμ. Επιστρέψαμε στην ιαπωνική εκδοχή και προσθέσαμε το ολοκληρωμένο instrumental mix που δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ σε βινύλιο οπότε είναι υπεροχο.

Θα ήθελα και ένα σύντομο σχόλιο για τη συνεργασία σας με τη Mainstream Records του Bob Shad που περιλαμβάνει εκτός άλλων τρεις συλλογές αλλά και τα σπουδαία άλμπουμ του Harold Land και της Alice Clark. Να αναμένουμε κι άλλα στο μέλλον;

Σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλα. Προετοιμάζουμε μία ειδική έκδοση του άλμπουμ του Frank Foster καθώς έχουμε κάπου 200 φωτογραφίες από τις ηχογραφήσεις και είναι εξαιρετικές. Περιλαμβάνουν τους Foster, τον Elvin Jones, τους Dee Dee &Cecil Bridgewater από τους οποίους πήραμε και συνέντευξη, τον Airto Moreira, τον Jan Hammer, τον Harold Mabern και πολλούς ακόμα. Είναι θεσπέσιο. Έχουμε επίσης άλλη μία συλλογή στα σκαριά που μπλέκει την jazz, τη soul και τη funk. Έχει έναν τόσο υπέροχο κατάλογο και έχουμε μία πολύ καλή σχέση με την εταιρία που ανήκει πλέον στα εγγόνια του Bob Shad, τη Mia και τον Judd Apatow! (σ.σ. ο γνωστός σκηνοθέτης)

Έχετε πλάνα για να κυκλοφορήσετε καινούργιους δίσκους ή θα είναι μόνο επανεκδόσεις για το προσεχές μέλλον;

Θα θέλαμε να κυκλοφορήσουμε και νέα μουσική και να μπούμε στην εξέλιξη καλλιτεχνών, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί απαιτεί μεγαλύτερη επένδυση και είναι πιο ριψοκίνδυνο, ειδικά πλέον με την κρίση λόγω κορονοϊού. Πρέπει να έχεις πολύ στέρεα βάση για να κάνεις κάτι τέτοιο και ελπίζουμε να φτάσουμε εκεί σύντομα.

Άλλα βραχυπρόθεσμα σχέδια;

Δουλεύουμε πάνω στην επανέκδοση του "Ai Ga Nakucha Ne" της Akiko Yano που ηχογραφήθηκε το 1982 στο Λονδίνο με τον David Sylvian και το συγκρότημα Japan συν τον Ryuichi Sakamoto. Είναι καταπληκτικό. Θα κυκλοφορήσει όπως είπαμε το άλμπουμ του Frank Foster. Επίσης τον Νοέμβριο θα κυκλοφορήσει το "Tokyo Dreaming" μία πολύ καλή συλλογή από Ιαπωνικό synth pop των πρώιμων 80s δημιουργημένη από τον Βρετανό DJ Nick Luscombe από τις cult δισκογραφικές Nippon Columbia και Better Days. Το πανέμορφο σχεδιασμό έχει αναλάβει η Optigram (που κάνει τα artwork της Hyperdub). Θα υπάρξουν επίσης περισσότεροι δίσκοι Αραβικής και Λιβανέζικης μουσικής καθώς και μερικά ακόμα soundtracks ελπίζω!