Ανασκόπηση 2018: Post-Rock

«Άχαρο, αρκετά φτωχό και με το ζόρι ζωντανό»

Μια άχαρη, μάλλον, χρονιά σε ένα είδος που δεν εξελίσσεται αλλά αναπαράγει όμορφες μουσικές διασκευάζοντας ουσιαστικά το παρελθόν του. Ναι μεν είδαμε (για πολλή καλή μας τύχη) και ουσιαστικά απολαύσαμε τις μεγάλες μπάντες του χώρου ζωντανά (ξανά), αλλά δεν ακούσαμε σχεδόν κανέναν εξαιρετικό δίσκο στο σύνολο. Όπως έχουμε ξαναπεί όμως, καθώς το είδος είναι μεν βαλμένο μέσα σε (κάποια) πλαίσια, παρακάτω θα διαβάσετε αναφορές σε συγκροτήματα και ήχους που εκτός της βασικής συνταγής απευθύνονται προφανώς σε οπαδούς του είδους, αλλά παρουσιάζουν μουσικές προοδευτικές, εν μέρει απροσδιόριστες και κατά βάση ιδιαίτερα αντισυμβατικές. To post-rock δεν μας δείχνει ότι ζει... δυστυχώς...

Τα βαριά χαρτιά
Λειψή φέτος η παρουσία των μεγάλων ονομάτων

Mogwai​

Σε μια χρονιά που μας έλειψαν πολλοί από το είδος οι Σκοτσέζοι παρουσίασαν ένα πολύ καλό soundtrack που ξεπερνάει σε ομορφιά οτιδήποτε παρόμοιο έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Το "KIN" αφορά τη sci-fi ταινία που σκηνοθέτησαν οι Jonathan και Josh Baker. Η μουσική είναι αισθητά καλοδουλεμένη και ιδιαίτερα ατμοσφαιρική. Αν το κρίναμε εντελώς κινηματογραφικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ειναι διαμαντάκι. Όλα τα κομμάτια μπλέκουν μια post-rock διαδικασία με θορύβους και ηλεκτρονικούς ήχους όπως μας έχουν συνηθίσει οι Mogwai τελευταία.

Long Distance Calling​

Οι Γερμανοί Long Distance Calling αφήνουν πίσω την προσπάθεια που έκαναν να βάλουν φωνητικά στη μουσική τους, κάτι που δεν τους ταίριαζε ιδιαίτερα ούτως ή άλλως. Με το "Boundless" συνεχίζουν το σερί ποιοτικών κιθαριστικών δίσκων που μπολιάζουν το post-rock με ένα ατμοσφαιρικό alternative rock, εντούτοις εξακολουθούν να κινούνται σε χαμηλότερο ποιοτικό επίπεδο συγκριτικά με τις πρώτες τους κυκλοφορίες.

God Is An Astronaut​

Αν και ένα από τα σημαντικότερα ονόματα στον post-rock ήχο, οι GIAA  στουντιακά έμοιαζαν να είχαν βαλτώσει εδώ και πολλά χρόνια. Τα σημάδια ανάκαμψης είχαν ήδη φανεί από το "Helios|Erebus", ωστόσο στο "Epitaph" καταφέρνουν να βγάλουν το καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και πραγματικά πολύ καιρό, εμπνευσμένοι από τον τραγικό θάνατο του 7-χρονου ξαδέρφου των αδερφών Kinsella. Πολύ δυνατή κυκλοφορία.

Toundra​

Μετά το περσινό διάλειμμα που έκαναν οι Toundra για να κυκλοφορήσουν το έπος "Para Quienes Aun Viven" υπό το moniker των Exquirla, επέστρεψαν στο κύριο όχημά τους. Οι Ισπανοί είναι ίσως το πιο ανεβασμένο όνομα στον χώρο του κλασικού post-rock και το αποδεικνύουν με το εξαιρετικό "Vortex". Η πορεία τους είναι κατακόρυφα ανοδική, άρπαξαν τα σκήπτρα με το έτσι θέλω, και μόνο το μέλλον θα δείξει πού μπορούν να φτάσουν μέσα στα περιορισμένα στεγανά όπου έχουν επιλέξει να διαπρέπουν.

Efrim Manuel Menuck

Ο Efrim μαζί με τους Mauro Pezzente και Mike Moya, ως τρίο, στο Montréal του Καναδά το 1994, ξεκινήσουν τους Godspeed You! Black Emperor που έμελε να είναι οι πατέρες του είδους. Το φετινό σόλο δημιούργημά του, "Pissing Stars" είναι εντελώς προσωπικό, ακούγεται με τρελό ενδιαφέρον και μπλέκει μέσα όλες τις ανησυχίες του. Είναι κινηματογραφικό, βγάζει μελαγχολία και αποδίδει μουσικά ηχοτοπία άκρως ενδιαφέροντα με κυρια συστατικά ηλεκτρονικούς ήχους, θορύβους και βόμβους.

Η δεύτερη γραμμή​
Αμφισβητήσεις και εκπλήξεις στο δεύτερο σκαλί της κατάταξης

Esben And The Witch​

Οι Esben And The Witch ανέκαθεν ήταν μια από τις πιο συναισθηματικές μπάντες εκεί έξω. Στο "Nowhere" παίζουν με την ιδέα του φωτός και του σκοταδιού. Φυσικά, η μουσική τους πάντα θα κλίνει προς το δεύτερο, έχοντας και μια darkwage/gothic υπόνοια. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι λιγότερα πια. Η φωνή της Rachel Davies δεσπόζει πάνω στο παχύ και drone-άτο post-rock τους που σου βαραίνει την ψυχή.

This Will Destroy You​

Από τους πρωτεργάτες του είδους, που τελικά δεν μεγαλούργησαν ποτέ. Είχαν σταθερά μια πτωτική πορεία και οι δίσκοι τους δεν συγκίνησαν όσο περιμέναμε. Τα φετινά δύο άλμπουμ "New Others Part One" και "New Others Part Two" είναι γεμάτα κλισέ και χιλιοπαιγμένες σταθερές τους μουσικού παρακλαδιού και δεν μπορούν να σε εντυπωσιάσουν με τίποτα. Το πρώτο πιο σκοτεινό και κλειστοφοβικό και το δεύτερο παραδόξως πιο χαρούμενο και αισιόδοξο. Αξίζουν μερικές ακροάσεις καθώς κρατάνε καλή συντροφιά.

Yndi Halda

Σαν να ξέφυγε από τον προηγούμενο δίσκο τους, το δωδεκάλεπτο κομμάτι στο δισκάκι "A Sun Coloured Shaker" μας δίνει ένα αρκετά γλυκό, αλλά συνάμα πειραματικό post-rock. Το συγκρότημα είναι κρίμα που δεν παρουσιάζει περισσότερο συχνά δουλειές του, αλλά κάθε φορά που το κάνει είναι άξιο ακρόασης. Ήρεμο, γαλήνιο, με μικρό ξέσπασμα και εντυπωσιακή δομή.

Emma Ruth Rundle​

Έχει περάσει ή φτιάξει τις μπάντες Danger Trio, The Nocturnes, Red Sparowes, και Marriages και μετά από τρεις ολοκληρωμένες προσωπικές της δουλειές που βήμα βήμα ωρίμαζε αισθητά, παρουσιάζει φέτος το εξαιρετικό "On Dark Horses" και ανεβαίνει ένα σκαλί ακόμα παραπάνω. Το ταλέντο της είναι αδιαμφισβήτητο. Το αποτέλεσμα είναι όμορφα φωνητικά, λόγια που σε αγγίζουν, μίξη πολλών εναλλακτικών μουσικών και μια συγκινητική ατμόσφαιρα. Εξαιρετικός δίσκος.

Dylan Carlson​

O Dylan Carlson είναι η καρδιά και το μυαλό των τεράστιων Earth, που μεταξύ άλλων όρισαν τον drone metal ήχο πριν πολλά χρόνια. Το "Conquistador" είναι η πρώτη σόλο δουλειά που κυκλοφορεί υπογράφοντας με το κανονικό του όνομα. Οι χαρακτηριστικές drone μακρόσυρτες κιθάρες του που φέρνουν στο νου την αμερικανική ύπαιθρο είναι παρούσες και οι αυτοσχεδιαστικές του ιδέες βγάζουν ένα post-rockικό αποτέλεσμα, με γλυκιά ατμόσφαιρα αλλά μικρό βάθος.

Άγνωστα διαμάντια
Οι αφανείς ήρωες της σκηνής που αξίζουν την προσοχή μας

Spurv​

Δεύτερος δίσκος για τους Νορβηγούς Spurv. Παράλληλα με ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα της χρονιάς, συναντάμε και ένα από τα ομορφότερα post-rock άλμπουμ των τελευταίων ετών. Δεν ανακαλύπτουν τον τροχό με το "Myra", όμως παίζουν αυτήν τη μουσική ακριβώς όπως της πρέπει, κάτι που δεν συναντάμε συχνά πια: σπαραξικάρδιες μελωδίες που έχουν κάτι να πουν, σωστά δομημένες κορυφώσεις, ουσιαστικό rhythm section, πωρωτικά σημεία… Αυτά που πολλοί προσπαθούν και λίγοι καταφέρνουν.

The Last Summer For Lucy​

Ταίριαζε και στις underground κυκλοφορίες της χρονιάς. Προφανώς δεν τους βρήκαμε Spotify για να τους προσθέσουμε στις playlists μας και είναι ίσως η μόνη μπάντα της οποίας δεν μπορέσαμε να βρούμε σελίδα στο Facebook. Να ‘ναι καλά το Bandcamp, στο οποίο μπορείτε να μπείτε και να ακούσετε το ομώνυμο άλμπουμ ετούτων των Γερμανών, που διαπρέπει μέσα στην απλότητά του, δημιουργώντας στενάχωρα συναισθήματα και ανασκαλίζοντας γλυκόπικρες ανασφάλειες. Πολύ ιδιαίτερο άκουσμα.

Holy Fawn

Κυκλοφόρησαν έναν δελεαστικό δίσκο ο οποίος έχει βαριά αλλά και πολύ έξυπνα σημεία. Το "Death Spells" είναι πρωτοποριακό και μπλέκει πάρα πολλές ιδέες χωρίς να μπουκώνει ούτε να ακούγεται ίδιο με κάτι άλλο. Εκεί είναι και το ζητούμενο ότι μια νέα μπάντα φτιάχνει κάτι που μπορεί και στέκεται ανεξάρτητο. Το post-rock τους ξεφεύγει και μετακινείται εύκολα από shoegaze σε black και από indie σε ambient χωρίς να το καταλάβεις.

Locomotora​​

Άλλη μια περίπτωση μπάντας που ξέρει να χειρίζεται τα κλασικά στοιχεία του βαριού, κιθαριστικού, ορχηστρικού post-rock και, αντί να εγκλωβίζεται μέσα τους, καταφέρνει να παράγει όμορφα ηχητικά αποτελέσματα. Πέντε χρόνια μετά την τελευταία δουλειά των Φινλανδών, το "Vuodet, Vuoret" παρουσιάζει φοβερή συνοχή και συνδυάζει την ομορφιά της μελαγχολίας με το απειλητικό σκοτάδι.

惘闻 [Wang Wen]​

Είναι Κινέζοι. Ο ήχος τους έχει στοιχεία της χώρας τους και αυτό το κάνει ενδιαφέρον και διαφορετικό. Το "Invisible City" είναι απίθανα φρέσκο, πάρα πολύ γλυκό και αρκετά πειραματικό για τον ήχο. Δεν επαναλαμβάνει και δεν επαναλαμβάνεται. Δεν δείχνει να πνίγεται στις επιρροές του. Έχει κινηματογραφική ατμόσφαιρα και ειλικρινά πολύ καλά δομημένες συνθέσεις. Προχωράει μπροστά σε ένα είδος που πλέον δύσκολα μετακινείται και καταλήγει σε κάτι καινοτόμο. Αξίζει τον κόπο να το ακούσετε.

Στο περίπου
Δίσκοι που δεν υπηρετούν το είδος αλλά έχουν πολλά κοινά στοιχεία

The Necks​​

Οι Αυστραλοί έφτιαξαν άλλον έναν πολύ όμορφο δίσκο. Το "Body" έχει jazz βάσεις αλλά το τρίο με τα πιάνο, κρουστά και κοντραμπάσο φέτος προσθέτει κιθάρα και ενώ ακούγεται πιο μίνιμαλ έχει έντονες επαναλήψεις και συνεχόμενο πειραματισμό που το καθιστά δημιουργικό, μοντέρνο και πειραματικό rock. Σε φάσεις, που μπορείς να τις πεις κρεσέντο, ανεβαίνει εντυπωσιακά. Συνθετικά είναι μαγικό. Σίγουρα μπορείς να βρεις πολλά όμορφα σημεία σε αυτούς. Σε όλη την δισκογραφία τους.

Deafheaven​

Το "Ordinary Corrupt Human Love" ήταν ένας από τους δίσκους της χρονιάς, κατακτώντας ψηλές θέσεις σε πολλές λίστες (συμπεριλαμβανομένης της δικής μας). Τα post-rock στοιχεία - πάντα κραταιό συστατικό του blackgaze - ήταν τόσα πολλά που δεν θα μας έκανε καρδιά να το αγνοήσουμε από αυτήν την ανασκόπηση. Πρόκειται για ένα καθ’ όλα μεγάλο άλμπουμ, κάνοντας τη διαφορά με το πώς καταφέρνει με τέτοιες μουσικές να βγάλει ένα θετικό, σχεδόν πανηγυρικό συναίσθημα που είναι τόσο ενδοσκοπικό και ανθρώπινο ταυτόχρονα.

Somali Yacht Club

Οι Ουκρανοί με το "The Sea" προσπαθούν να μπλέξουν ψεχεδέλειες, αεράτα φωνητικά που σβήνουν στην πορεία και σκονισμένες κιθάρες και τελικά με μια επική διαχείριση και όμορφες μελωδίες δείχνουν το ταλέντο τους που ελπίζουμε να μεγαλουργήσει στο μέλλον. Ο δίσκος είναι εύπεπτος και οι μουσικές τους ενδιαφέροντες. Όλα τα κομμάτια καταφέρνουν να διαφέρουν μεταξύ τους.

Onsegen Ensemble​

Ετούτη η κολεκτίβα από το Όουλου της Βόρειας Φινλανδίας κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ απαράμιλλης αισθητικής. Το soundtrack-ικό rock του "Duel" είναι αρκετά προοδευτικό ώστε να αγκαλιάζει jazz στιγμές και ανατολίτικες μελωδίες, όλα παιγμένα με φοβερή τεχνική. Όπως έγραψε κάποιος στο Bandcamp τους: σαν να έκανε παιδί ο Philip Glass με το metal και το παιδί αυτό να το μεγάλωσαν τρολ του πάγου στην μακρινή τούνδρα.

Unreqvited​

Οι Unreqvited είναι το one-man project ενός Καναδού ο οποίος χρησιμοποιεί το όνομα 鬼. Ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 2016, ενώ ο δεύτερος και ο τρίτος μέσα στο 2018. Από αυτούς τους δύο, αν και έκαστος έχει πολλά να δώσει, θα ξεδιαλέξουμε το "Stars Wept To The Sea". Το black metal υπάρχει σαν κάτι περισσότερο από μία απλή επιρροή, όμως δεν είναι αυτή η ουσία που κάνει τη διαφορά. Απίστευτα καλοδουλεμένο για να είναι δουλειά ενός και μόνο ατόμου, πρόκειται για ένα άλμπουμ - κυρίως instrumental - με ατμόσφαιρες σπάνιας ομορφιάς.

Τα πιο θορυβώδη
Εκεί που η φασαρία γίνεται ο οδηγός

Daughters​​

To "You Won't Get What You Want" είναι καινοτόμο και πρωτοποριακό. Χωράει μέσα post-rock, post-punk, noise-rock και ότι άλλη καφρίλα του χώρου φαντάζεσαι. Τεχνικό, παραμορφωμένο και αλλού αρτιστίκ και έντεχνο. Ακραία και επίπονα κομμάτια και ήχοι. Είναι απίθανα φασαριόζικο και διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο ακούσεις φέτος. Τα "Ocean Song" και "Guest House" είναι από τα τραγούδια της χρονιάς, σίγουρα.

Tropical Fuck Storm​

Αν θυμάσαι τους The Drones τότε είσαι κοντά σε αυτόν τον ήχο. Ένα σε στυλ Grinderman θορυβώδες και προχωρημένο rock που κλέβει από post-punk, από post-rock και από ψυχεδέλειας παρανοικές. Θόρυβος, σκέψεις, ιδέες, σκοτάδι, μοντέρνα αισθητική. Είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του χώρου και πραγματικά θα λάμψει στην πορεία.

Gnod​

Αυτή η κολεκτίβα είναι φαινόμενο, το "Chapel Perilous" έχει δύο ασύλληπτες κομματάρες. Τα "Donovan's Daughters" και "Uncle Frank Says Turn It Down" είναι εξωπραγματικά διασκεδαστικά. Μόνο αυτά τα δύο κομμάτια να έδιναν αρκούσαν για να πεις αυτή την κυκλοφορία δισκάρα μιας και τα υπόλοιπα είναι απλά γεμίσματα. Ψυχεδέλεια, θόρυβος, τζαμάρισμα, φασαρία, rock, industrial, drone και τελικά ένας πειραματισμός άκρως συναρπαστικός.

Heads.​

Ντεμπούτο από μια φρέσκια μπάντα από το Βερολίνο. Το "Collider" είναι βιομηχανικό, λίγο grunge, κάμποσο alternative, ενδεχομένως λίγο sludge, αλλά ουσιαστικό noise-rock με post-rock χτισίματα. Εξαιρετικές κιθάρες, ενδιαφέροντα φωνητικά και διάρκεια στον χρόνο που το καθιστά εξαιρετικό. Αν του δώσεις σημασία θέτει υποψηφιότητα να γίνει ένα από τα αγαπημένα σου.

Keiji Haino & Sumac​

Το "American Dollar Bill:Keep Facing Sideways, You're Too Hideous To Look At Face On" είναι μια πειραματική συνεργασία που αποδίδει ένα άρρωστο και υπερφορτωμένο noise-rock που εξελίσσεται παράξενα και καταλήγει σαν ένα αυτοσχεδιαστικό τζαμάρισμα με ουρλιαχτά, φωνές και ακραίους θορύβους.

Ζωντανές εμφανίσεις
Κορυφαίες μπάντες που μας τιμήσαν φέτος με την παρουσία τους

Godspeed You! Black Emperor​

Ίσως από τις μεγαλύτερες συναυλίες του 2018 στην χώρα μας. Ο χώρος του Gazi Music Hall γέμισε με χιλιάδες κόσμου. Η βραδιά ήταν εξαιρετική και η εμπειρία που ζήσαμε πάλι, φανταστική. Υπερβολικοί, με άπλετο θόρυβο και δυνατή φωτιά που έκαψε τα πάντα.

Mogwai​

Εμείς αγαπάμε το post-rock και οι μπάντες τιμάνε εμάς με την παρουσία τους. Εξαιρετικός ήχος και πολύ κόσμος στην εμφάνισή τους που γέμισε το Piraeus Academy. Άχαρες επιλογές κομματιών και πολλή ηρεμία, αλλά ένα "Mogwai Fear Satan" κλείσιμο με θόρυβο και φανταστικό κρεσέντο που αντάμειψε τους πάντες.

Mono​

Άλλη μία δυνατή σχέση του ελληνικού κοινού. Οι Ιάπωνες είναι τεράστια μπάντα και οι συναυλίες τους επίσης εξαιρετικές. Όμορφα κομμάτια, δυνατές κορυφώσεις, αγάπη αμοιβαία (με το κοινό) και αναμνήσεις ζωής. Σίγουρα από τις πιο τίμιες μπάντες του χώρου. Σίγουρα από τις πιο όμορφες στιγμές της χρονιάς.

God Is An Astronaut​

Κάτι δεν πήγε καλά στην εμφάνιση των Ιρλανδών. Μια παρεξήγηση, ένα λάθος, μια συνεννόηση που δεν είχε σωστή κατάληξη. Ευτυχώς το βράδυ τους είχε καλές στιγμές και ακούσαμε μερικά από τα πιο όμορφα κομμάτια τους.

Minsk​

Επιτέλους οι Αμερικάνοι ήρθαν και κάλυψαν ένα κενό που είχαμε για χρόνια. Το δυνατό και ατμοσφαιρικό post-rock/metal τους είχε τρομακτική απόδοση και η εμφάνιση τους ήταν πραγματική εκρηκτική. Δεν άφησαν τίποτα στη τύχη και πραγματικά τα έδωσαν όλα.

+ Σε παρεμφερή παρακλάδια να μην ξεχάσουμε ότι είδαμε ζωντανά και τους Solstafir, Amenra, Whores., Grails, Message In A Cloud, Crippled Black Phoenix και City Of The Sun.

  • SHARE
  • TWEET