Daughters

Πάνε πολλά χρόνια που έχουμε να ακούσουμε κάτι από αυτήν την απίθανα παράξενη μπάντα. Ξεκινήσαμε από τα 11 λεπτά του ντεμπούτου "Canada Songs", περάσαμε στα 23 του "Hell Songs", πήγαμε στα 28 του προ οκταετίας "Daughters" και φτάσαμε στα 48 του φετινού! Αυτό είναι μια αρχική εξέλιξη. 

Φέτος λοιπόν παρουσιάζουν ένα αυτοσχεδιαστικό και αρκετά παράξενο punk. Όχι πάντα τόσο γρήγορο σε ταχύτητα. Όταν άκουσα ένα από τα πρώτα single, "The Reason They Hate Me" μου θύμισαν την τρέλα των Pissed Jeans. Βασίζονται στο φασαριόζικο rock και φτιάχνουν ένα μεταμοντέρνο τεχνικό post-hardcore. Τα φωνητικά είναι από την μία σαν ομιλία/απαγγελία και από την άλλη ουρλιαχτά στα πιο γρήγορα κομμάτια. Οι στίχοι είναι ανήσυχοι και βαθιά κοινωνικοί. Ο δίσκος έχει δύο στιλ τα οποία γεννάνε και ένα τρίτο στο τέλος που είναι η προφανής εξέλιξη του συγκροτήματος. Αρχικά ακούς αυτό του αργού και αρτιστίκ punk που θα σε φέρει πιο κοντά στους Swans ή τους Ought και μετά το παλαβωμένο και τεχνικά φασαριόζικο που θυμίζει τις παλιές δουλειές τους και παρανοϊκές μπάντες όπως The Locust ή The Dillinger Escape Plan. 

Πιο συγκεκριμένα. Κομμάτια όπως τα "City Song" και "Satan In The Wait" ανήκουν στο πρώτο και τα "The Flammable Man" και "The Lord Song" στο δεύτερο ηχητικό τους μοτίβο. Δεν μένουν όμως εκεί, συνθέσεις σαν τα "Long Road No Turns" έχουν κάτι πιο πειραγμένο και εντελώς δικό τους χαοτικό ύφος που πραγματικά σε ζαλίζει. Επιπλέον, το επίσης πρωτότυπο και πειραματικό "Less Sex" είναι ένα ηλεκτρονικό, ήσυχο κομμάτι τύπου Depeche Mode, που δεν ταιριάζει πουθενά, αλλά δεν σε χαλάει κιόλας. Όχι ότι μπορείς να κατηγοριοποιήσεις και το επόμενο "Daughter" το οποίο είναι επίσης αρκετά διαφορετικό αλλά ανήκει στο Α στιλ όπως είπαμε παραπάνω. Γενικότερα ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις την εξέλιξή τους είναι το "Ocean Song" και το αμέσως επόμενο, και τελευταίο του δίσκου, "Guest House". Και τα δύο έχουν μοντέρνα παράνοια στις κιθάρες, πειραματικά ηλεκτρονικά στοιχεία και πολλά εφέ, τεχνική αισθητική, τρόπο ομιλίας που ουρλιάζω χωρίς να πολυφωνάζω και punk μυρωδιά. Αυτά τα τελευταία κομμάτια θα μπορούσαν να φτιάξουν έναν απίθανο δίσκο από μόνα τους. Δεν είναι όλα τα κομμάτια τόσο ωραία. Αυτά έχουν κάτι επίπονο, κάτι βασανιστικό που δύσκολα το βρίσκεις αλλού. Είναι μοναδικά.

Οι Daughters είναι μια μπάντα δύσκολη. Έχουν μουσικές που δεν τις λες γοητευτικές. Είναι μάλλον επίπονες και πειραματικές ακραία. Μπορούν να σε πάνε παραπέρα. Να σε κάνουν να ακούσεις κι άλλα πράγματα, άσχετα με αυτούς. Για μένα αυτό αρκεί για ένα συγκρότημα. Να είσαι δηλαδή πρωτοπόρος και να κάνεις τον κόσμο να ψαχτεί.

Bandcamp