Grails, Ilyas Ahmed @ Κύτταρο, 03/05/18

Η διοργάνωση ήταν εξαιρετική. Το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε απόλυτα. Η είσοδος του κόσμου, οι εμπλεκόμενοι και η γενικότερη οργάνωση ήταν άψογη. Πολλά μπράβο στην Smoke The Fuzz. Ειλικρινά τα αξίζει.

Ο πακιστανικής καταγωγής και μεγαλωμένος στο Portland του Oregon, Ilyas Ahmed, ήταν αυτός που άνοιξε την βραδιά. Χωρίς σχεδόν καθόλου κόσμο, ακόμα στον χώρο, ο κιθαρίστας αναλώθηκε σε μερικές σκόρπιες νότες και θορύβους από τα πετάλια του. Η εμφάνιση του δεν ξεπέρασε τα δεκαπέντε με είκοσι λεπτά και επιεικώς θα πω ότι ήταν άκρως απογοητευτική. Δεν κατάφερε να ξεφύγει από την αμηχανία και δεν μπόρεσε καλά καλά να οργανώσει τον ήχο που μάλλον ήθελε να βγάλει προς τα έξω. Κατέβηκε βιαστικά για να ετοιμαστεί να ξανανέβει πλάι στους Grails στην συνέχεια.

Ο χώρος άρχισε να γεμίζει και χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις οι Grails ανέβηκαν στην σκηνή. Ήταν ο πρώτος σταθμός της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Έδειξαν το ταλέντο και το βάθος της μουσικής τους, μην γλιτώνοντας μερικά κενά και κάμποσα λάθη. Στο πανί πάνω από το κεφάλι το Emil Amos άρχισαν να φαίνονται σκόρπιες εικόνες οι οποίες βοήθησαν την ατμόσφαιρα της συναυλίας. Η επιλογή φάνηκε πως ήταν μια συλλογή, ένα κολάζ από ταινίες και σκηνές, χωρίς ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ τους. Πάει καιρός από όταν τους πρωτοείδαμε ζωντανά. Η προσμονή του κόσμου ήταν μεγάλη.

Για την επόμενη ώρα και βάλε λοιπόν κατευθυνθήκαμε μέσα από ένα καλά επιλεγμένο set κομματιών με αρκετά εκλεκτικό ύφος. Προφανώς και μπορούμε να έχουμε παράπονα, μιας και τα καλά κομμάτια του συγκροτήματος είναι πολλά. Ακούσαμε όμως "Belgian Wake-Up Drill" από το "Black Tar Prophecies, Volume II" και αρκετά κομμάτια από τους δίσκους "Deep Politics", "Chalice Hymnal" και "Doomsdayer's Holiday" οπότε δεν χρειάζεται να γκρινιάξουμε.

Ο Emil ήταν το κέντρο. Ήταν τα πάντα. Ήταν τόσο απολαυστικός και υπέροχος στα τύμπανα που πολλές φορές αρκούσε μόνο αυτός. Για κάνα δυο κομμάτια η αλλαγή του Amos με τον Jesse Bates στα τύμπανα, ήταν αισθητή (προς το κακό) όμως. Ούτε ο ένας ήταν όπως πρέπει πίσω από το kit, ούτε ο άλλος κάτι απίθανο στα έγχορδα. Ο Αlex Ηall από την άλλη φαινόταν ο πιο άνετος και ιδιαιτέρα προβαρισμένος στην σκηνή, έδειχνε την πορεία και συντόνιζε τα έγχορδα. Ο Emil όμως ήταν η βάση. Όλοι γύρναγαν να τον κοιτάξουν. Έπαιζε μέχρι και jazz τύμπανα. Σηκωνόταν, εκστασιαζόταν, έδειχνε άπλετα την όρεξη του και το κέφι του. Περίμενε τους άλλους, όσο ουσιαστικά όλοι οι άλλοι περίμεναν αυτόν να δώσει το σύνθημα, τον ρυθμό, το νεύμα για παρακάτω. Ο άνθρωπος είναι έμπνευση. Ο συγχρονισμός του συγκροτήματος ήταν απρόσκοπτος και σε στιγμές εντυπωσιακός. Ναι, σε μερικά σημεία χάθηκαν κάποιες νότες. Ίσως σε άλλα η δεύτερη κιθάρα του Ahmed να μην ακολουθούσε σωστά, αλλά στο γενικότερο σύνολο μπορούσες να απολαύσεις την ουσία και να τα προσπεράσεις αυτά. Ευτυχώς δηλαδή που υπήρχε αυτή η μορφή πίσω από τα τύμπανα και έσωζε τα πάντα!

Η ουσία ήταν ότι η μπάντα κατάφερε να δουλέψει μαζί ώστε με τον τρόπο της να δείξει την ικανότητα της να συνδέσει τους ανθρώπους με τον ήχο. Εννοώ και την μεταξύ τους σύνδεση, αλλά κυρίως την σύνδεση με τον κόσμο από κάτω. Αυτό φάνηκε να το καταφέρνουν καλά. Ο περισσότερος κόσμος κουνιόταν, άκουγε προσεκτικά, απολάμβανε με όλη του την ψυχή και έμπαινε με τα όλα στους ήχους τους. Ήταν μια συναυλία που επιτέλους ακούσαμε σοβαρή ψυχεδέλεια. Φτάσαμε στο post-rock και τους πειραματισμούς, αφού πριν είχαμε περάσει από σκόνες και stoner πινελιές. Μοντέρνο rock σε βάση που τρέμει. Απολαυστικοί ήχοι που πρέπει να είσαι έτοιμος για να μπορέσεις να αφεθείς και να διασκεδάσεις. Στο "Origin-Ing" ήταν πραγματικά απολαυστικοί. Μετά από μία ώρα έφυγαν. Χαιρέτησαν, ευχαρίστησαν και κατέβηκαν. Για να επιστρέψουν μέσα σε επευφημίες με το "I Led Three Lives" το οποίο δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή για κλείσιμο. Έλα όμως που είχε κι άλλο. Φάνηκε να εκτιμούν το χειροκρότημα του κόσμου. Αλλά και την προσέλευση. Μην ξεχνάτε ότι δεν πρόκειται για μπάντα που κάνει πολλές περιοδείες, ούτε γεμίζει στάδια και μαγαζιά (ούτε καν στην χώρα τους). Οπότε το θερμό κοινό και οι επευφημίες εκτιμήθηκαν. Αποφάσισαν, στο πόδι, να μας χαρίσουν μια παλιά σύνθεση, που σπάνια την ακούς ζωντανά, από τον πρώτο τους δίσκο "The Burden Οf Hope"! Αυτό, όσες ενστάσεις κι αν έχουμε για την εμφάνιση τους, εκτιμήθηκε δεόντως. Ήταν ένα δώρο για όλους. Ηταν καλοί και θα μπορούσαν να είναι και καλύτεροι.

Δεν είναι εύκολοι. Ούτε ήταν άψογοι. Μπόρεσαν όμως να παρουσιάσουν κάτι ιδιαίτερο και κάτι που δεν το ακούς κάθε μέρα. Όσοι κατάφεραν να κερδίσουν κάτι από την βραδιά ήταν τυχεροί. 

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography